Έχω κι εγώ, όπως τόσοι και τόσοι, έναν συγγενή βαριά και χρόνια πάσχοντα. Πάσχει από την φοβερή σκλήρυνση κατά πλάκας, μια αρρώστια που σιγά σιγά διαλύει τον οργανισμό που προσβάλει, και μαζί το ηθικό και την ψυχική κατάσταση του πάσχοντα και όσων ζουν μαζί του. Η σύζυγος του αδελφού της γυναίκας μου είναι σήμερα 60 ετών, προσβλήθηκε από την ασθένεια πριν 28 χρόνια και τώρα, εδώ και ένα χρόνο, βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο, κατάκοιτη, μη μπορώντας να κινήσει παρά μόνο τα μάτια της. Είναι σύμφωνα με τις αρμόδιες υπηρεσίες και επιτροπές ανάπηρη σε βαθμό 80%. Ανάμεσα στις παροχές που προέβλεπε η κατάστασή της ήταν και ένας αριθμός από πάνες ακράτειας, γάντια μιας χρήσης γι αυτούς που την φροντίζουν και προστατευτικά επικαλύμματα του στρώματός της. Και λέω ήταν, γιατί σύμφωνα με τελευταίες τροποποιήσεις των σχετικών αποφάσεων όπως αυτές δημοσιεύτηκαν στο ΦΕΚ 2456 τεύχος Β 3/11/2011, η χορήγηση των παραπάνω ειδών δεν περιλαμβάνεται πια στις παροχές. Θύματα αυτών των περικοπών είναι δεκάδες χιλιάδες χρονίως νοσούντες, ανάπηροι, κατάκοιτοι από διάφορες αιτίες. Δεν ξέρω πόσα χρήματα θα εξοικονομήσει το κράτος από αυτές τις περικοπές που αποφασίζονται χωρίς ανθρωπιά, χωρίς ίχνος ευθύνης, χωρίς τη στοιχειώδη συμπάθεια προς εκείνους που η ζωή επιφύλαξε τέτοιο πόνο. Και δεν ξέρω αν οι περικοπές αυτές πείσουν τους δανειστές μας ότι «η Ελλάδα προσπαθεί».
