Κατάσταση πολιορκίας

Αυτό το πράγμα στην πόλη μας, σ’ αυτό τον βαθμό δεν είχε γίνει από κανέναν. Δικαιωματικά λοιπόν ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός έχει και σ’ αυτήν την στατιστική τα πρωτεία.

Από νωρίς το μεσημέρι, η περιοχή γύρω από το συνεδριακό κέντρο ήταν αποστειρωμένη. Ούτε πουλί πετάμενο δεν περνούσε. Κάγκελα, οδοφράγματα, κλούβες, πυροσβεστικά, ΜΑΤ, ΜΕΑ, ΕΚΑΜ, ασφαλίτες μεταμφιεσμένοι, περιπολικά… Το μουσείο κλειστό, και δεν βρισκόταν ένας να εξηγήσει στους τουρίστες ότι η πόλη νέκρωσε γιατί ΗΡΘΕ ο πρωθυπουργός.

Και τα πολύχρωμα ποτάμια ν’ αρχίσουν να κυλάνε από διάφορα σημεία και ΔΥΣΤΥΧΩΣ να μη συναντιούνται να γίνουν ένα, να πάρουν παραμάζωμα τα εμπόδια, να κυλήσουν ελεύθερα όπως πρέπει σ’ ένα ποτάμι.

Ήταν όμως εκεί η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΣΕ, η Ολυμπιακή (το πολυαριθμότερο και πιο θορυβώδες μπλοκ) ακόμα ζωντανή,

η ΒΙΑΜΥΛ, οι εποχικοί πυροσβέστες, η Ζήμενς (οι εργαζόμενοι), οι αστυνομικοί, κόσμος και κοσμάκης, άνεργοι, χαμηλόμισθοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, τα παιδιά με τα μαύρα που πλακώθηκαν με το ΠΑΜΕ που δεν τους άφηνε να περάσουν μπας και τους μιάνουν, δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές, όλη η κοινωνία που δεν είχε εκπροσώπους μέσα στο «Ι. Βελλίδης». Εκεί μέσα, μίλησε ο άρχοντας μπροστά σε χαμογελαστές φάτσες, αυτός που από μωρό τον ετοίμαζαν για πρωθυπουργό (αλλιώς θα του ‘διναν το όνομα του παππού του και όχι του θείου του) κι επανέλαβε το «όραμά του» για τη χώρα, όραμα που για εκατομμύρια άλλους είναι εφιάλτης. Κι απ’ έξω, το κάθε μπλοκ έφτανε στα οδοφράγματα, φώναζε τα συνθήματα, κι έφευγε δίνοντας σειρά στο επόμενο, ικανοποιημένο φαντάζομαι ότι ο αγώνας δόθηκε και πάλι.

Η πόλη κομμένη στα δυό. Νίκης, Μητροπόλεως, Τσιμισκή, Εγνατία, Αγγελάκη, Ν. Γερμανού, Μ. Ανδρόνικου, Βασ. Γεωργίου, Όλγας και όλοι οι κάθετοι δρόμοι, κλειστοί για τα αυτοκίνητα. Κανείς δεν μπορούσε να πάει από δυτικά στ’ ανατολικά και αντίστροφα. Κάθε στενάκι και περιπολικό, κάθε δρόμος και κλούβα μέχρι το Φάληρο, ως και υδροφόρες του δήμου σε ενίσχυση των πυροσβεστικών λες και θα ξαναρχόταν η πυρκαγιά του ’17. Πλήρης αδιαφορία για τις ανάγκες των πολιτών, για την εικόνα της πόλης στους ανίδεους ξένους (είναι πολλοί τουρίστες στην πόλη).
Αν το ζήλο που έδειξαν οι αρχές για την ησυχία του «υψηλού επισκέπτη», τον έδειχναν σε όλα τα θέματα, ούτε πυρκαγιές ούτε πλημμύρες θα είχαμε σ’ αυτό τον τόπο.
Τέλος πάντων, και του χρόνου να ‘μαστε καλά.

Παλιά στην Έκθεση (ΔΕΘ)

Κάθε που πλησίαζε η περίοδος της Έκθεσης, ένοιωθες ένα μπέρδεμα συναισθημάτων. Την χαρά για το πανηγύρι που πλησίαζε, της έβαζε τρικλοποδιά το άνοιγμα των σχολείων που επίσης πλησίαζε. Το καλοκαίρι που έφευγε, τάχυνε το βήμα του μπρος τους αέρηδες και τις πρώτες βροχές, γιατί τότε ο Σεπτέμβρης πεισματικά υποστήριζε ότι ανήκει στο Φθινόπωρο. Και πράγματι, ο καιρός συχνά ματαίωνε τα πυροτεχνήματα (που τότε ήταν τρείς φορές την εβδομάδα) ακόμα και κάτι επικίνδυνα ακροβατικά (μοτοσυκλέτα σε τεντωμένο συρματόσχοινο, βουτιά σε μικρή πισίνα από τριάντα μέτρα) που μας άφηναν με ανοιχτό στόμα και σφιγμένο στομάχι. Τα παιδιά τρελαινόταν στο μεγάλο λούνα παρκ (συγκρουόμενα, τρένο φάντασμα, περίεργες ζαλιστικές κούνιες) που μόνο στην περίοδο της Έκθεσης υπήρχε, και οι μεγάλοι απολάμβαναν τα κρίκερ με την μαύρη μπύρα (πάλι μόνο στην Έκθεση) και τα λουκάνικα. Μαζεύαμε με μανία ότι διαφημιστικό κυκλοφορούσε και θαυμάζαμε τα νέα μαγικά προϊόντα. ΤΟΤΕ
ΤΩΡΑ;
Τώρα, εκτός από το οτι Σεπτέμβρης είναι ακόμα καλοκαίρι, μαύρη μπύρα και λούνα παρκ βρίσκεις όλο το χρόνο, ακροβατικά δεν έχει, ΕΧΕΙ όμως κάποιον παραμυθά που έρχεται, λέει πέντε – δέκα παπαριές τις οποίες δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος ούτε αυτοί που τον ακούνε, απ’ έξω είμαστε εμείς οι δουλοπάροικοι διαμαρτυρόμενοι, άλλοι κοσμίως άλλοι όχι, νομίζοντας και οι μεν και οι δε ότι κάτι κάνουμε, κι αυτό είναι όλο.
Και γίνεται η Έκθεση, κάτι σαν έκθεση ιδεών που ο καθένας περιγράφει ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΑ μια πολιτεία δίκαιη, προοδευτική, δημοκρατική, και που νομίζει πως ΕΤΣΙ, μπορεί να είναι εφικτή. Αμ δε!