Το ποίημα της Κατερίνας

 

Οι συγγενείς συλήσαν ό,τι
πραγματικής αξίας βρήκαν στο σπίτι
μετά το θάνατό της
ακόμη και τα βιβλία
τα παπούτσια της
κάτι λίγα μπιμπελό
σωριασμένα σε ένα κομό σαν νεκροί σε πεδίο μάχης
βρήκαν νέους ιδιοκτήτες.
Κι όταν με όλα αυτά κάπως ξεμπέρδεψαν,
κλείδωσαν το σπίτι
και φύγαν.
Έμεινε μόνο -
ίσως ξεχάστηκε -
η παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της
σε τρία τέταρτα και με πλάγιο φως
κρεμασμένη δίπλα στην πόρτα
να χαμογελάει ευτυχισμένη στο φακό
σαν να αγνοούσε όσα αναπόφευκτα
θα 'ρθουν μετά από χρόνια,
μετά τις ολόφωτες σκηνές,
τα χειροκροτήματα στο σκοτάδι,
τις ακριβές τουαλέτες και τα εντυπωσιακά καπέλα
και τα νεανικά κορμιά
και τα λάγνα βλέμματα
και πίσω της θολή να κοιτάζει διφορούμενα μια Μόνα Λίζα.
Είναι παράξενο: δύο
γυναίκες μόνες σε ένα εντελώς άδειο σπίτι
των βορείων προαστίων
να αρνούνται την έξοδο
απόγευμα του Οκτωβρίου
του δύο χιλιάδες είκοσι τρία.

***
Λεπτομέρεια από τη "Mona Lisa" του Leonardo da Vinci

To ποίημα της Στελλίτσας

 

Ξεφλούδισε τους δρόμους
σκάψε βαθιά κάτω
απ' το δέρμα της ασφάλτου
Κάθε στιγμή
σε κάθε εκατοστό
θα βρεις έναν προηγούμενο προορισμό
που κάποιος χάραξε και κάποιος ακολούθησε.
Κι ύστερα
σκέπασέ τα όλα
οι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά
Αρνήσου τους δρόμους
γιατί μια μέρα θα τους διαγράψει η σκόνη του χρόνου
και θα ξεχαστούν οι μάταιοι προορισμοί.
Δεν υπάρχουν δρόμοι φίλε μου.
Μόνο διαβάτες

***

ο πίνακας είναι του Νίκου Χουλιαρά

Το ποίημα της Φρόσως

Θα γράψω ένα ποίημα για την Οδό Θεσσαλονίκης
έναν ασήμαντο δρόμο μιας
ασήμαντης γειτονιάς.

Σας έχω πει για τα στοιχισμένα δέντρα
στη μια πλευρά του.
Τώρα θα μιλήσουμε
για το άλλο του μισό:
σκονισμένα μηχανουργεία
κλειστά καφέ
συνεργεία
ραγισμένα σπίτια
σχολές μαγειρικής
μάντρες υλικών
βιοτεχνίες
σπασμένοι άνθρωποι
περπατούν κρύβονται φτερουγίζουν
Και μια μεγάλη αποθήκη
χάσκει στου μεσημεριού το αδυσώπητο φως
Εκεί ψύχονται χιλιάδες προϊόντα
κι ύστερα διανέμονται στις αγορές
του κόσμου
Τρομακτικά φορτηγά κάθε μέρα
περιμένουν το φορτίο τους να πάρουν
ή να αδειάσουν το μέσα τους εκεί
οι οδηγοί παραμένουν στην καμπίνα τους
κι από ψηλά αδειάζουν τις ράθυμες ροχάλες τους
στην άσφαλτο
με αναμμένες μηχανές και σβησμένα όνειρα
Κάποια στιγμή βγαίνουν έξω
και κρύβονται πίσω από το φορτηγό τους και κατουράνε
ενώ τα τραίνα περνούν
Θα μπορούσα να πω πως είναι βέβαια
πιο ενδιαφέρον
το χονδρεμπόριο από την τέχνη,
έχει περισσότερη κίνηση
περισσότερη ορμή, θόρυβο
εμφατική αναμονή
τεράστια σκηνικά
επικές εισόδους και εξόδους
(από την οδό Θεσσαλονίκης
περνούν καθημερινά
σπουδαστές της δραματικής τέχνης)
Αλλά στα ποιήματα τέτοια πράγματα δεν λέγονται -
ίσως από κάποια συντεχνιακή αλληλεγγύη.
Κι ύστερα είναι οι ίσκιοι αυτού του δρόμου:
μήνες τώρα ένας άνδρας, κάθε πρωί,
κάθεται στην άκρη
βγάζει τα παπούτσια του
και ανθίζει ένα λουλούδι που κρατά στο χέρι του.
Τα μεσημέρια κουρασμένες γυναίκες
από τις βιοτεχνίες σκορπούν
όπως τα γυαλιά ενός σπασμένου ποτηριού.
Χαρούμενοι σπουδαστές μαγειρικής
θλιμμένοι σπουδαστές του δράματος
περνούν και χάνονται
Κάποιοι εργάτες
ντύνουν την πρόσοψη ενός κουρασμένου κτιρίου
με τεράστια πράσινα πανιά
σκαρφαλωμένοι σε σιδερένιους σκελετούς
κι όσο εκείνοι γυμνώνονται στην κάψα του ήλιου
τόσο το κτίριο τους κουκουλώνει.

Η οδός Θεσσαλονίκης είναι αδιέξοδος
απότομα τελειώνει λίγο μετά το ποτάμι
χωρίς λόγο σταματά
- σαν τη ζωή μου
γι' αυτό μια μέρα θα την κάνω ποίημα.

***
Ο πίνακας είναι του Διαμαντή Διαμαντόπουλου

Το ποίημα του Θάνου

 

Λέω
"Γράφουμε ποιήματα
όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους
στα μισά του φθινοπώρου".

Γιατί τι άλλο είναι η ποίηση
παρά οι συνέπειες
μιας μάχης που δεν κερδήθηκε;

***
το χαρακτικό είναι του Max Pechstein