Δέκα μονάδες φόβου

"Κι ο πιο μεγάλος φόβος μου 

φοβάται μην και δεν τον φοβηθώ..."

Γιάννης Αγγελάκας  

Είναι μόδα οι απολογισμοί, ειδικά τα τελευταία χρόνια που συνηθίζουμε να τους μοιραζόμαστε ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Λεπτά, ημίωρα ή ώρες στις οποίες επιδίδεσαι σχεδόν υπνωτισμένος σε μια ανασκαφή στο χρόνο∙ με φτυάρια, με κασμάδες, αλλά πολύ συνηθέστερα με τα ίδια σου τα νύχια. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις τι ψάχνεις, ξεσκαρτάρεις τα χώματα σε μια προσπάθεια αναγνώρισης. Ποια από αυτά τα κομμάτια γης σου ήταν τα πιο γόνιμα, ποια τα πιο σάπια, πια τα άνυδρα και ποια τα ανεκμετάλλευτα;

Ο χρόνος που πέρασε ήταν ένας χρόνος δύσκολος. Μη διανοηθείς ωστόσο να ξεγελαστείς∙ ο επόμενος θα είναι ακόμα δυσκολότερος. Αν η λεγόμενη κρίση περνώντας με φόρα μας άφησε δύο γρατζουνισμένους αγκώνες, μέσα στο χρόνο που έρχεται πιθανόν να μας πάρει και το κεφάλι. Αν οι άνεργοι στον ορίζοντά σου ανέρχονταν στους δέκα, ετοιμάσου να δεις την ανεργία σπαρμένη σε κάθε γωνιά της έκτασής που σε περιέχει. Και προπάντων, μην είσαι καθόλου σίγουρος ότι εσύ θα βρίσκεσαι κάπου ψηλά και θα αγναντεύεις. Το παιχνίδι παίζεται ακόμα, που λέει και το τραγούδι, αλλά παίζεται με ζαβολιές στις οποίες- μάντεψε- δεν μπορείς να συμμετέχεις. Θυμάσαι όταν ήσουν πιτσιρικάς στο σχολείο και σου έβαζε γκολ ο μεγαλύτερος μάγκας της γειτονιάς, έχοντας πρώτα κλαδέψει τη μισή ομάδα χωρίς να υπάρξει φάουλ; Φαντάζομαι δεν διανοήθηκες να μιλήσεις τότε. Τώρα γιατί να το κάνεις; Συνεννοηθήκαμε λοιπόν. 

Το 2010 που με τόσο νταλκά και καημό στείλαμε σο διάολο πριν ακόμα τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση στην τηλεόραση (γεια σου δήμαρχε), δεν ήταν το χειρότερο έτος που έχουμε περάσει σαν λαός. Δεν ήταν καν από τα μέτρια: όλοι βρήκαμε χρόνο και χρήμα για δυο καφέδες και 2 ποτά την εβδομάδα. Βάλε τσιγάρα, βενζίνες και μια μουσική σκηνή/ θέατρο/ μπουζούκι/ κλαμπ. Συγκρίνεται αυτό με των γονιών μας την άγρια εποχή; Επίσης θαρρείς πως συγκρίνεται με ό,τι θα κληθούμε να ζήσουμε στο μέλλον. Αν είσαι από εκείνους που εξακολουθούν να βλέπουν αυτή την παρακμή ως ευκαιρία για κοινωνικό ξεσκαρτάρισμα, ξεκίνα να κλαις από τώρα την ώρα που θα βρεθείς με το κεφάλι στο δάπεδο σε ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. 

Έχει περάσει ένας μήνας και 7 ημέρες από τότε. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας έκανε να μισήσουμε το έτος που έφυγε; Το 2010 δεν μας έριξε στη φτώχια. Τα επόμενα μάλλον θα το κάνουν. Το 2010 μας στέρησε την ελπίδα. Επέβαλε τον φόβο ως επικρατούσα κατάσταση στα μάτια όλων. Ακόμα και όσων δεν έχασαν ή δεν προβλέπεται να χάσουν άμεσα. Ακόμα και οι λεγόμενοι λεφτάδες, τα διάσημα λαμόγια ή οι παππού προς πάππου καθώς πρέπει ευκατάστατοι ξυπνάνε με τον φόβο τού αύριο. Σήμερα έχουμε, αύριο όμως ξέρουμε ότι δεν θα έχουμε. Τουλάχιστον όχι τόσα (αλλά πόσα;). Το ξέρουμε σχεδόν σίγουρα και είναι αυτό που μας καθηλώνει μπροστά στο ρολόι παρακολουθώντας τις ώρες που μας απομένουν και ψάχνοντας γωνίες στους καναπέδες και κούφια πλακάκια να κρύψουμε ένα μάτσο πενηντάευρα. 

Σε φόβισα;

Δεν ξέρω τι στ’ αλήθεια μας μένει να κάνουμε. Μάλλον επιβάλλεται όσο ποτέ να κάνουμε όσα δεν κάναμε μέχρι τώρα. Καθένας από τη μεριά του, καθένας όσο μπορεί και όσο του πρέπει. Όπως του πρέπει. Ποια είναι η συνταγή αυτή μη με ρωτήσεις να σου πω. Καλό θα ήταν να μην ρωτήσεις κανένα, ο δρόμος είναι μέσα σου και ο νόμος σου είσαι εσύ. Αν υπάρχει καλό και κακό είναι μια φιλοσοφία που δεν με αφορά στην παρούσα φάση. Με αφορά το μετά μου, το μετά σου, το μετά όλων μας. Για χαρακτηρισμούς και φιλοσοφίες χρόνος υπάρχει. Για πράξεις δεν υπάρχει. Κάποτε υπήρξε, τώρα είμαστε χρεωμένοι με χαμένο χρόνο. Ξεκινάμε από το πλην δέκα και οι δέκα αυτές μονάδες που μας χωρίζουν από την αφετηρία είναι μονάδες φόβου. Να ισοφαρίσουμε τα τέρματα ίσως να μη γίνεται, αλλά σίγουρα μας παίρνει να μειώσουμε το σκορ για να αυξήσουμε την ελπίδα πρόκρισης στον δεύτερο γύρο. Γιατί μπορεί το μισοάδειο ποτήρι σου να είναι σε αυτή την κατάσταση επειδή ήπιες μονορούφι το άλλο μισό, αλλά υπάρχει ακόμα η υπόλοιπη μεζούρα που δεν έχει καταναλωθεί. Φρόντισε να την πιεις γουλιά- γουλιά και με μέτρο για να ξεδιψάσεις και όχι για να κάνεις κεφάλι. Γιατί σήμερα κεφάλι έχεις να ζαλίσεις. Αύριο θα παρακαλάς να μην είχες, σαν τον αλκοολικό που ξερνώντας μετανιώνει επίπονα μία- μία τις στάλες αλκοόλ που του ροκανίζουν το αίμα. Από φόβο για τα χειρότερα. Ίσως και από τρόμο για τα πεπραγμένα. 

*Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο φόβο". 

Δείτε περισσότερα στο http://grfear.blogspot.com/.