Σκηνή σε επαρχία

Επαρχιακός δρόμος
Νύχτα αλειμμένη με πίσσα
Ξύλινη κολώνα σιωπηλή κι ακίνητη
Τρίγωνο φως σαν φόρεμα
Γυναίκας που χορεύει
Μόνη
Χώθηκα από κάτω του
Και χάθηκα
Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι εδώ
Μα ήδη πλησιάζω τα πενήντα
Κι αναρωτιέμαι -έτσι που ξοδεύεται ο χρόνος στην ήσυχη ερημιά
Αν ώσπου να ξημερώσει
Θα 'χω γεράσει πια
μέχρι θανάτου.

***
το σχέδιο είναι του Νίκου Χουλιαρά

Ακούω τη βροχή

Ακούω τη βροχή

έξω στη νύχτα να πετά πετραδάκια
Όπως το ρολόι στην ώρα που περνά
Όπως το ράμφισμα του πουλιού την αυγή
Όπως τα δόντια που τρίζει το παιδί στον ύπνο του
Όπως τα μαλλιά μου που πέφτουν
Όπως ο βηματισμός του στρατιώτη ή
Του τυφλού το μπαστούνι που αναζητά αντιστάσεις
Όπως αλλάζουν τα σχέδιά μου χαμηλόφωνα
Όπως τα όνειρά μου αντικαθίστανται από προτομές
Όπως σκίζεται μια κόλλα χαρτί που έμεινε λευκή μέχρι το τέλος και τώρα δεν αντέχεις να τη βλέπεις άδεια
Λέξεις νεκρές ή αγέννητες που δεν ευδοκίμησαν να γίνουν ποίημα 

που αρνήθηκαν τέτοια επιστράτευση
ένα λευκό χαρτί είναι η πλημμυρισμένη νύχτα 

βρέχει έξω μα εγώ μέσα μου πνίγομαι.

***

Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου