Το παραμύθι του ευτυχισμένου άντρα

Μια μέρα ένας άντρας που περπατούσε δίπλα στο Βιστούλα ένιωσε να κατουριέται. Στάθηκε λοιπόν, γύρισε προς το ποτάμι κι άρχισε να κατουράει.

Κι ήταν σίγουρος πως αυτή να είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του. Με το μεγάλο ποτάμι ενώθηκε και το μικρό δικό του ποταμάκι και τα πουλιά γύρω του κελαηδούσαν κι ο ήλιος του 'κλεισε το μάτι κι ο άνεμος του χάιδεψε τα μαλλιά.

*

ο πίνακας είναι του Stephen Chambers

Το παραμύθι του Νώε

Ήταν ένας άνθρωπος. Βαθιά μέσα του άρχισε μια μέρα ένα ψιλόβροχο ρυθμικό να τρυπάει τη σιωπή και γρήγορα έγινε κανονική βροχή κι αμέσως μετά τρομακτική καταιγίδα και τα νερά της πλημμύρισαν κάθε  δωμάτιο και το υπόγειο ακόμη του νου του. Κι o άνθρωπος ξεβράστηκε από μέσα του και κείται τώρα νεκρός μπροστά στα πόδια μας.

Μόνο ένα περιστέρι σώθηκε, βγήκε απ’ το στόμα του και πέταξε ψηλά στον ουρανό και χάθηκε.

***
το σχέδιο είναι του Andrzej Wróblewski

Παραμύθι με μία τελεία

Μια μέρα τα παραμύθια τελειώνουν και οι δρόμοι αδειάζουν από φαντάσματα και σκιές ιπποτών και δράκων και οι βασιλοπούλες γίνονται πάλι κολοκύθες και τότε βγαίνουν στους δρόμους οι άνθρωποι που βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους και δεν ξεχνιούνται στων πουλιών το τιτίβισμα ούτε μπερδεύονται  με των σύννεφων τις παράξενες κουβέντες ούτε σκοτίζονται να ζήσουμε κι εμείς καλύτερα μέχρι να εμφανιστεί ένα αγόρι σε ένα μπαλκόνι ένα πρωινό να ανοίξει τα χέρια του διάπλατα και να αγκαλιάσει τον ήλιο και τότε όλα γίνονται πάλι κανονικά και οι σκιές τρέχουν στους τοίχους και στα όνειρα των ανθρώπων και τα φαντάσματα, αχ τα φαντάσματα, περπατούν δίπλα στους ανθρώπους και τους παραπλανούν κι εκείνοι βρίσκουν νέους προορισμούς και οι κολοκύθες γίνονται πάλι βασιλοπούλες και τα παραμύθια ξαναρχίζουν.

***

ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Το παραμύθι του Αλέξανδρου

Στις τρεις χρυσές τρίχες του πανήξερου παππού, ένα τσέχικο παραμύθι που μετέφρασε ο Κάρολος Τσίζεκ και εξέδωσε το Μπιλιέτο το 2006, ζούσε κάποτε ένα παλικάρι, ο Αλέξανδρος. Σε μια πόλη του παραμυθιού ζούσε, σε αυτήν που είχε στερέψει το νερό γιατί ένας βάτραχος μεγάλος και κακός είχε κρυφτεί κάτω απ’ την πηγή κι έπινε μονάχος του όλο το νερό. Ο Αλέξανδρος ήταν ένας νέος άντρας σεβαστικός και σιγομίλητος – οι περισσότεροι που έλεγαν το παραμύθι αυτό δεν είχαν ακούσει τη φωνή του όταν ζύγωναν την αφήγησή τους στα μέρη του. Ούτε ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν πως αυτός ήταν που έβγαλε τον βάτραχο από τα ριζά της βρύσης, αλλά δεν τον σκότωσε καταπώς διέταξε ο βασιλιάς της πολιτείας. Λυπήθηκε την ακόρεστη δίψα του κι εκεί στα σκοτεινά του παραμυθιού πήρε ένα μαχαίρι κι έκοψε τις φλέβες του και του ‘δωσε να πιει το αίμα του. Και πέθανε ο Αλέξανδρος. Κι ο βάτραχος πάλι δεν χόρτασε, κι άφησε το άψυχο σώμα του παλικαριού και γύρισε στης πηγής τα εσώτερα και πάλι στέρεψε το νερό και πάλι ξαναπέρασε ο γιος του καρβουνιάρη και πάλι αρχή του παραμυθιού καλησπέρα σας.

Στων παραμυθιών τον κρυφό βωμό πάντα ένα παλικάρι θυσιάζεται για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

***

ο πίνακας είναι του Paris Bordone