Το παραμύθι του παραμυθιού που έγινε αναγνώστης

Κάποτε ένας αναγνώστης σταμάτησε να ζει την κανονική ζωή του, κουράστηκε με όλη αυτή την ποικιλία και την εναλλαγή που τυραννά τις ψυχές μας, τους ανθρώπους που μπαίνουν και βγαίνουν στην καρδιά μας χωρίς να ρωτήσουν αν αντέχουμε του έρωτα τις διαψεύσεις. Προτιμούσε των βιβλίων τη σιωπή, των παραμυθιών το πάντα ευτυχές τέλος που δικαιώνει των ηρώων του τις ταλαιπωρίες

Μια φορά λοιπόν ο αναγνώστης βρήκε σε μια βιβλιοθήκη ένα παραμύθι πρόθυμο να αλλάξει τη ζωή του με τη δική του. Ένα παραμύθι που ήθελε να ταξιδεύει στων περιπετειών τους απροσδόκητους δρόμους, που δεν δείλιαζε μπροστά στο κακό που αν δεν νικά, πάντα τα καταφέρνει να διαφύγει, να σώσει το τομάρι του (ακόμη κι αν χρειαστεί να το αλλάξει).

Κι έτσι το παραμύθι έγινε αναγνώστης και ο αναγνώστης παραμύθι. Και ζήσαν αυτοί καλά διαλέγοντας ο καθένας τη ζωή του.

*Επειδή αυτή η ιστορία μοιάζει περισσότερο με παραμύθι, θα προσθέσουμε κάποιες λεπτομέρειες που θα ενίσχυαν την πεποίθηση στον αναγνώστη της πως πρόκειται για πραγματικό γεγονός: η αλλαγή ρόλων δεν είναι τόσο αθώα, όσο φαίνεται. Τα παραμύθια είναι δόλια όντα, χρόνια προετοιμάζουν το ύπουλο σχέδιό τους. Βρίσκουν αδύναμους και πονεμένους αναγνώστες, τους δελεάζουν με ευτυχισμένα τέλη, τους θαμπώνουν με ευφάνταστες και ασφαλείς περιπέτειες, τους υπόσχονται έναν παράδεισο καλοσύνης και επιβράβευσης. Κι όταν ο αναγνώστης τους πέσει στην παγίδα, του προτείνουν την περιβόητη αντικατάσταση. Τα παραμύθια που ελευθερώνονται γίνονται αμέσως δαιμόνια όντα, γυμνώνονται και η κολασμένη ομορφιά τους σαν φωτιά απλώνεται γύρω τους, καίει ψυχές και σώματα, τρέχουν στα δάση και στων πόλεων τους σκοτεινούς δρόμους, μπαίνουν στων ονείρων τις αχαλίνωτες γειτονιές και ξέφρενα γλεντούν τη ζωή. Ποτέ δεν είδαμε ένα παραμύθι να γίνεται αναγνώστης, κανένα παραμύθι δεν γύρισε στη βιβλιοθήκη από την οποία δραπέτευσε. Γιατί τα παραμύθια ξέρουν πως το παραμύθι είναι η φυλακή των πονεμένων ψυχών κι όχι ο παράδεισος των ελεύθερων σωμάτων.

***

Το σκίτσο είναι του Sergey Eisenstein

Το παραμύθι του αναγνώστη που έγινε παραμύθι

Κάποτε ένα παραμύθι σταμάτησε να ζει μέσα στο βιβλίο που ήταν γραμμένο, κουράστηκε να επαναλαμβάνει τη ζωή του αδιάκοπα μέσα στα χρόνια, χωρίς έστω μια μικρή αλλαγή, έναν λιγότερο ή έναν περισσότερο ήρωα, μια έστω αντικατάσταση ρόλων ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Αυτή η τελευταία εναλλαγή, τόσο σημαντική και συνήθης στην κανονική ζωή, έκανε το παραμύθι να νιώθει ολοένα και πιο απομονωμένο από την αλήθεια, όλο και πιο κλεισμένο εντός του. 

Μια φορά λοιπόν το παραμύθι βρήκε σε μια βιβλιοθήκη έναν αναγνώστη πρόθυμο να ανταλλάξει τη ζωή του με τη δική του. Έναν αναγνώστη που ήθελε να γίνει μια ιστορία που θα διαβαζόταν χιλιάδες φορές μέσα στα χρόνια, δεν θα άλλαζε καθόλου, τίποτα δεν θα μπορούσε να απειλήσει την έκβασή του. 

Κι έτσι ο αναγνώστης έγινε παραμύθι και το παραμύθι έγινε αναγνώστης. Και ζήσαν αυτοί καλά διαλέγοντας ο καθένας τη ζωή του.

***

Το σχέδιο είναι του Sergei Eisenstein

Το παραμύθι των πουλιών

Ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος. Το σπίτι του ήταν έξω απ' την πόλη, δεν ήθελε την πολλή συνάφεια με τους ανθρώπους και τα πάθη τους. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, ούτε ποτέ κανείς τον είδε στα καφενεία και τις ταβέρνες να σκορπάει το χρόνο του. Μόνο καθόταν στη βεράντα του σπιτιού του κι άκουγε τα πουλιά. Τόσο πολύ τα άκουγε που έμαθε σιγά-σιγά τη λαλιά τους κι άρχισε δειλά να μιλάει μαζί τους. Περνούσαν τα χρόνια σαν τα πουλιά από τη γη του κι εκείνος μιλούσε με τα πουλιά, τα ρωτούσε για τα ταξίδια τους, γιάτρευε τους μικρούς καημούς τους, μάθαινε τα τεχνίσματά τους στο πέταμα. Μέχρι που μια μέρα άνοιξε κι αυτός τα χέρια του και χάθηκε στον ουρανό.

Όποιος μαθαίνει τη γλώσσα των πουλιών γίνεται πουλί.

***
ο πίνακας είναι του Umetaro Azechi