Σκίστηκε το φόρεμα της Δημοκρατίας και φάνηκαν τ' απόκρυφα της τρομοκρατίας

 Ο θυμός είναι μεγάλος για να είναι νηφάλιος ο λόγος μου ...

... είναι ξεκάθαρο όμως πως η "δημοκρατία" μας έχει πια μια γεύση χούντας στα χείλη,

Μια νίκη μας είναι απαραίτητη

Παρακολουθούσα κακόκεφος χθες το απόγευμα στην καθημερινή μας βόλτα την κόρη μου να περπατά. Βαδίζαμε σε ένα δρόμο της μεγάλης μας πόλης, όταν πρόσεξα πως τα βήματά της ακολουθούσαν με επιμέλεια επί ώρα μια κίτρινη γραμμή χαραγμένη στο έδαφος. Δεν ξέφευγε καθόλου από την πορεία αυτή. Αν ένα παιδί 19 μηνών ακολουθεί την προεπιλεγμένη γραμμή χωρίς κανείς να το παροτρύνει ή να το εκπαιδεύσει σε αυτό, πόσο δύσκολο είναι για εμάς που μεγαλώσαμε και συνηθίσαμε στις γραμμές, να μην κάνουμε το ίδιο την πιο κρίσιμη ίσως στιγμή της πολιτικής μας ζωής; Και αντίστροφα- πόσο ευάλωτοι είμαστε στις γραμμές που μας χαράζουν οι άλλοι;

Οι κερδοσκόποι της συναίνεσης επενδύουν στη σύνεσή μας αυτές τις μέρες (και πάντα). Μας νουθετούν και μας απειλούν, μας φοβίζουν, αλλά πια δεν μας τάζουν. Η Αριστερά τους απαντά με αντίσταση και ανατροπή ελπίζοντας μέχρι τότε να αποκτήσουμε ταξική συνείδηση.

Θα είναι μια μικρή νίκη η καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου κάτι και του εφαρμοστικού του νόμου, απαραίτητη για την ψυχολογία των αγανακτισμένων σε πλατείες και καναπέδες. Και η Αριστερά την έχει ανάγκη αυτή τη νίκη τη μικρή. Όχι γιατί θα κεφαλοποιήσει την επιτυχία της αγανάκτησης στα εκλογικά της ποσοστά, αλλά γιατί ίσως έτσι να γεμίσει τα ρεζερβουάρ της πολιτικής διεξόδου στο πολιτικό μας αδιέξοδο.

Αυτό το «ίσως» είναι αιχμηρό αντικείμενο. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό έχω την αίσθηση πως η Αριστερά λειτουργεί σαν Μη Κυβερνητική Οργάνωση, με περιορισμένες ευθύνες και ακτιβιστικές εμμονές. Είναι λίγη η Αριστερά αυτή την εποχή της Κρίσης. Λίγη η ελπίδα και η πολιτική της πρόταση. Αν και σαφώς αναγκαία, ευπρόσδεκτη, λυτρωτική.

Ένα υστερόγραφο για την Ιθάκη

Γιατί επιμένουμε να ξεχνάμε πάντα πως η Ιθάκη δεν είναι ο προορισμός, αλλά αρχικά και κύρια η αφετηρία του ταξειδιού μας; Δεχτήκαμε να την αφήσουμε πίσω. Η Τροία είναι ο προορισμός μας. Κι όταν την καταστρέψουμε, ηττημένοι θα γυρίσουμε πίσω γνωρίζοντας καλά οι Τροίες τι σημαίνουν.

Το παιδικό ηλιοστάσιο της ελπίδας

 Χθες πήγαμε πάλι στο περσινό μικρό σχολειό που γιόρταζει το καλοκαίρι. Φεύγοντας κράτησα στο μπογαλάκι της ψυχής μου, για να αφήσω εδώ, αυτές τις μικρές ελπίδες- μπορείς να τις πεις μικρά ποιήματα με χρώμα ή παιδικό ηλιοστάσιο. Πλημμύρισα...

  

("Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια - κορίτσια αγόρια στη σειρά - και στήνανε χορό...")

Η κασέτα της "Καλλιοπίτσας"

Η κόκκινη κασέτα έγραφε «Θεοδωράκης» στη μία της πλευρά. Όταν αγόρασαν οι δικοί μου το κόκκινο «Fiat 127», στα μέσα της δεκαετίας του ’80, τη βρήκαμε στο κασετόφωνο. Είπαν πως ο προηγούμενος ιδιοκτήτης της «Καλλιοπίτσας» (του… αυτοκινήτου) ήταν κομμουνιστής. Οι πασόκοι εκείνα τα χρόνια άκουγαν Χαρούλα και Νταλάρα, οι δεξιοί Μαρινέλα, οι εσωτερικάκηδες Κηλαηδόνη ή κάπως έτσι. Το αυτοκίνητο πήρε το όνομα της μάνας μου, όπως αντιλαμβάνεστε εγώ και ο πατέρας μου έχουμε ο καθένας πάρει για τον εαυτό του το δικό του Καλλιοπάκι. Και τα άλλα αυτοκίνητα στην οικογένειά μας είχαν πάντα περίεργα ονόματα: Σγκαρίλος, Μένιος, Ασπρούλης, Τζανής, Σπίθας…

Έλεγα λοιπόν για την κασέτα της «Καλλιοπίτσας». Περιείχε επιλογές από τον «Επιτάφιο», ίσως τις «μικρές Κυκλάδες» και τα «Επιφάνια». Πόσα ταξίδια, ιδίως στην Πελοπόννησο, κάναμε με το φιατάκι ακούγοντας την ίδια κασέτα στα σημεία (συχνά) που δεν έπιανε το «Δεύτερο Πρόγραμμα». Αυτό τον καιρό ακούω πάλι αυτές τις μουσικές, σαν να παλεύω για κάποιο μέσα λόγο να μιλήσω με τις μνήμες μου. Κάθε φορά το μυαλό μου γεμίζει εικόνες, φέρνει τοπία και ξεχασμένος μένω να τα κοιτώ σαν παιδί – θα πρέπει να μοιάζω τουλάχιστον αφηρημένος κάτι τέτοιες στιγμές. Εδώ που τα λέμε, τα τοπία που και σήμερα με τριγυρίζουν στα ταξίδια και τις εκδρομές στην Πελοπόννησο μελοποιούνται από αυτά τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Αν αφεθείς στη σιωπή σου θα ακούσεις βουνά, βράχια, δάση, θάλασσες, αέρα, πουλιά, ταμπέλες και πόλεις να τραγουδούν για σένα με τη φωνή του Μπιθικώτση και τα λόγια του Σεφέρη:

«Κράτησα τη ζωή μου

ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,

κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες

με τα φύλλα της οξιάς

καμιά φωτιά

στην κορυφή τους βραδιάζει.».

ΥΓ: Η κασέτα χάθηκε μετά την απόσυρση της «Καλλιοπίτσας». Σήμερα οι παλιοί πασόκοι συνεχίζουν να ακούν Νταλάρα και Χαρούλα. Στο «Σπίθα», το δικό μας αυτοκίνητο, έχουμε μια κασέτα για παρόμοιες περιπτώσεις (ταξίδια στην Πελοπόννησο). Παίζει συχνά ένα τραγούδι που ζητάει ο γιος μου: το παραμυθάκι του Σαββόπουλου.

Η πλατεία Δημοκρατίας και τα αγάλματα

Ανάμεσα σε μια σκισμένη και σε μια άγραφη σελίδα υπάρχει πάντα μια αποτυχημένη απόπειρα να μιλήσεις. Νομίζω πως το ίδιο συμβαίνει ανάμεσα σε μια άδεια και μια γεμάτη πλατεία: υπάρχει πάντα μια απελπισμένη προσπάθεια για δημοκρατία.

ΥΓ: θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά πώς μαλώναμε φωνάζοντας σε αλάνες και πλατείες: «δεν είναι δίκαιο», «αυτό είναι αδικία»; Τι πάθαμε γαμώτο και βουβαθήκαμε τόσα χρόνια; Και τώρα ακόμη στέκουμε βουβοί. Δεν συνηθίσαμε νομίζω, ούτε εκείνη έπαψε να μας κλέβει τη νίκη.

Τις πλατείες στοίχειωσε η απουσία μας χρόνια τώρα. Οι πιο σταθεροί θαμώνες τους ήταν μάλλον τα αγάλματα. Σήμερα εκεί πηγαίνει και έρχεται αγριεμένη η ανησυχία μας, όπως λιοντάρι σε κλουβί. Κάποιοι απαγγέλλουν λέξεις: «δημοκρατία», «λαϊκή κυριαρχία», «αντίσταση». Οι απαγγελίες ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο, αυτές οι λέξεις είναι πηγές που αναβλύζουν αίμα. Κάποιοι λένε πως κάνει καλό που συζητούμε, πως πρέπει πάλι να μάθουμε να ακούμε, πως δεν ξέραμε, πως φταίμε. Άλλοι πως πρέπει να αντεπιτεθούμε, να οργανώσουμε την ανατροπή. Νομίζω πως ο κόσμος τον κόσμο αλλάζει, όταν δεν έχει ούτε ένα ψέμα ή μια ελπίδα για να κρυφτεί.

Όσο για μένα: εκεί θυμάμαι, από όταν ήμουν παιδί, υπήρχε ένα μαρμάρινο λιοντάρι, που έστεκε ακίνητο. Είμαι σίγουρος πως ακόμη περιμένει μια αδύναμη στιγμή μου. Για να χιμήξει.
*****
Στο δι-ιστολογικό αφιέρωμα "η δημοκρατία στις πλατείες" συμμετέχουν:
1. Ψαροκόκαλο: Η δημοκρατία στις πλατείες....(;)
2. Αναγεννημένη: Για την πλατεία (και την κάθε πλατεία)
3. Krotkaya: επανοικειοποίηση της πλατείας
4. Κυνοκέφαλοι: Στην πλατεία αλαφιάζονται οι μικρές παρέες
5. Ιχνηλασίες: Η δημοκρατία στις πλατείες
6. ο Βιβλιοθηκάριος: Η πλατεία Δημοκρατίας και τα αγάλματα
7. Εξεγερμένο το 2009: Πάμε πλατεία;
8. Rubies and Clouds: Πλατεία πλατιά
9. Κουπέπκια ατάκτως τυλιγμένα: Οι πλατείες κι οι πορείες
10. Ο Δύτης των Νιπτήρων: Στην πλατεία
11. Silentcrossing's Blog: Το '29 σε μια πλατεία
12. Roadartist... in Athens: Πλατείας λέξεις
13. Μπαμπάκης: το πληθος στην πλατεία
14. Latecomer: Της πλατείας μου η σημαία
15. Του κανενός το ρόδο: μισό αιώνα, μισό ζευγάρι, στην πλατεία
16. Χώρα του ποτέ-ποτέ: η πλατεία ήταν γεμάτη...
17. Ουδέν αμιγές: Πλατεία μεγάλοι,πλατεία μικροί
18. Η Ζωή στην Κατηραμένη Νήσο: η δημοκρατία στις πλατείες
19. Ιχνηλασίες (2): Η Πλατεία είναι γαμάτη
20. Butterfly's world: η Δημοκρατία στην Πλατεία
21. The Threewishes's weblog: οι δημοκρατικές πλατείες της Ελλάδας
22. Τσαλαπετεινός: Η πρεμιέρα της πλατείας

Το Καλλιοπάκι μου

Μερικές φορές λες πως δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Ας πούμε, να γραφτεί ένα τραγούδι για το κορίτσι σου δεκαετίες πριν γεννηθεί, πριν την ερωτευτείς και πριν την παντρευτείς. Πώς μπορεί να ήξερε ο Περπινιάδης για την ελιά της, ακόμη και αν είναι εύκολη η μαντεψιά για τη λαχτάρα σου να την φιλάς;

Απ τον καημό σου δεν κοιμούμαι Καλλιοπάκι μου
Ως ποτέ πια για σε θα λαχταρώ
Καλλιοπάκι να σε χαρώ

Έχεις μαύρα μάτια και κατσαρά μαλλιά
Στο δεξί το μάγουλο σου μαύρη μιαν ελιά
Κουκλίτσα μου γλυκιά

Στο παραθύρι Καλλιοπάκι έβγα να σε ιδώ
Να φιλήσω την ελιά σου τoν άσπρο σου λαιμό
Καλλιοπάκι σε λαχταρώ

***

Υπάρχουν δυο παρόμοια κείμενα: ένα του Τσαλαπετεινού και ένα της Riski: και τα δύο υπέροχα

Υποστολή σε αποστολή

Η νύχτα απλώνει γύρω μας. Η σιωπή μας έβαλε για ύπνο, έφυγε γελαστή, βγήκε στο δρόμο και χάθηκε.

Δίπλα μου μια φωνή ψιθυρίζει:

"Να φοβάσαι όταν δεν ανεμίζουν σημαίες. Όταν πια κυματίζει μονάχα μία, τότε να είσαι σίγουρος πως ηττηθήκαμε σύντροφε. Μην το ξεχνάς: η σημαία που δεν αφήνει τις άλλες να κυματίσουν, συνήθως μετά τις δολοφονεί".

Είναι κοινά συμφωνημένη και ομολογημένη υποκρισία που στο Σύνταγμα δεν κυματίζουν οι ιδεολογικές μας σημαίες. Κάποιοι καμώνονται πως δεν τις έχουν, κάποιοι πως δεν τις ψήφισαν ποτέ.