Όλα Εντάξει, Μάνα (Αιμορραγώ Μονάχα)

Πραγματική τροφή για τη σκέψη αυτό το τραγούδι του Bob Dylan. Παραθέτω τους στίχους στα αγγλικά αλλά και σε ελληνικά (σε ελεύθερη μετάφραση του Γιώργου - Ικάρου Μπαμπασάκη).  Ωστόσο συμβουλεύω αυτούς που γνωρίζουν αγγλικά να προτιμήσουν το αγγλικό κείμενο γιατί παρά την φιλότιμη προσπάθεια του μεταφραστή, το ελληνικό κείμενο υστερεί κατά πολύ του πρωτότυπου.

Darkness at the break of noon
Shadows even the silver spoon
The handmade blade, the child’s balloon
Eclipses both the sun and moon
To understand you know too soon
There is no sense in trying.

Pointed threats, they bluff with scorn
Suicide remarks are torn
From the fool’s gold mouthpiece the hollow horn
Plays wasted words, proves to warn
That he not busy being born is busy dying.

Temptation’s page flies out the door
You follow, find yourself at war
Watch waterfalls of pity roar
You feel to moan but unlike before
You discover that you’d just be one more
Person crying.

So don’t fear if you hear
A foreign sound to your ear
It’s alright, Ma, I’m only sighing.

As some warn victory, some downfall
Private reasons great or small
Can be seen in the eyes of those that call
To make all that should be killed to crawl
While others say don’t hate nothing at all
Except hatred.

Disillusioned words like bullets bark
As human gods aim for their mark
Make everything from toy guns that spark
To flesh-colored Christs that glow in the dark
It’s easy to see without looking too far
That not much is really sacred.

While preachers preach of evil fates
Teachers teach that knowledge waits
Can lead to hundred-dollar plates
Goodness hides behind its gates
But even the president of the United States
Sometimes must have to stand naked.

An’ though the rules of the road have been lodged
It’s only people’s games that you got to dodge
And it’s alright, Ma, I can make it.

Advertising signs they con
You into thinking you’re the one
That can do what’s never been done
That can win what’s never been won
Meantime life outside goes on
All around you.

You lose yourself, you reappear
You suddenly find you got nothing to fear
Alone you stand with nobody near
When a trembling distant voice, unclear
Startles your sleeping ears to hear
That somebody thinks they really found you.

A question in your nerves is lit
Yet you know there is no answer fit
To satisfy, insure you not to quit
To keep it in your mind and not forget
That it is not he or she or them or it
That you belong to.

Although the masters make the rules
For the wise men and the fools
I got nothing, Ma, to live up to.

For them that must obey authority
That they do not respect in any degree
Who despise their jobs, their destinies
Speak jealously of them that are free
Cultivate their flowers to be
Nothing more than something they invest in.

While some on principles baptized
To strict party platform ties
Social clubs in drag disguise
Outsiders they can freely criticize
Tell nothing except who to idolize
And then say God bless him.

While one who sings with his tongue on fire
Gargles in the rat race choir
Bent out of shape from society’s pliers
Cares not to come up any higher
But rather get you down in the hole
That he’s in.

But I mean no harm nor put fault
On anyone that lives in a vault
But it’s alright, Ma, if I can’t please him.

Old lady judges watch people in pairs
Limited in sex, they dare
To push fake morals, insult and stare
While money doesn’t talk, it swears
Obscenity, who really cares
Propaganda, all is phony.

While them that defend what they cannot see
With a killer’s pride, security
It blows the minds most bitterly
For them that think death’s honesty
Won’t fall upon them naturally
Life sometimes must get lonely.

My eyes collide head-on with stuffed
Graveyards, false gods, I scuff
At pettiness which plays so rough
Walk upside-down inside handcuffs
Kick my legs to crash it off
Say okay, I have had enough
What else can you show me?

And if my thought-dreams could be seen
They’d probably put my head in a guillotine
But it’s alright, Ma, it’s life, and life only.

Όλα Εντάξει, Μάνα (Αιμορραγώ Μονάχα)

Μες στο καταμεσήμερο πλακώνει σκοτεινιά

Σκιά απλώνει ακόμα και στ' ασημένια πιατικά

Η χειροποίητη λεπίδα, το μπαλόνι του παιδιού

Έκλειψη προκαλούν και του ήλιου και του φεγγαριού

Να σε καταλάβω πιο γρήγορα απ' όσο μπορώ 

Δεν έχει νόημα να προσπαθώ.

Απειλές αιχμηρές εκτοξεύονται με χλευασμό

Αυτόχειρες παρατηρήσεις βγάζουν το σκασμό

Απ' του τρελού το επιστόμιο το χρυσό

Το κούφιο κέρας παίζει λόγια χαμένα

Λόγια που προειδοποιούν απεγνωσμένα

Πως δεν καταπιάνεται με το να μείνει ζωντανός

Μα καταπιάνεται με το να είναι νεκρός.

Σαν μια σελίδα πετάει έξω από την πόρτα ο πειρασμός

Την ακολουθείς, σε πόλεμο μπλέκεσαι ο φτωχός

Βλέπεις πως βρυχώνται του οίκτου οι καταρράκτες

Νιώθεις πως θέλεις να θρηνήσεις

Αλλά αντίθετα από πριν θ' ανακαλύψεις

Πως τώρα πια θ' αλλάξεις

Και θα είσαι, ακόμα ένας

Έτοιμος να κλάψεις.

Έτσι λοιπόν μην φοβηθείς

Αν στο αυτί σου φτάσει

Ένας ξένος ήχος

Όλα εντάξει, εγώ είμαι μονάχα

Που έχω απλώς αναστενάξει.

Κάποιοι προβλέπουν νίκη, κάποιοι συντριβή

Υπάρχουν λόγοι προσωπικοί

Άλλοι σπουδαίοι, άλλοι ποταποί

Στα μάτια αυτών που καλούν μπορείς να δεις

ότι άλλοι να σε σκοτώσεις θέλουν

Και άλλοι να σε κάνουν στο χώμα να συρθείς

Ενώ άλλοι λένε ότι τίποτα εξόν το μίσος

Δεν πρέπει να μισείς.

Λέξεις γυμνές σαν σφαίρες αλυχτούνε

Θεοί ανθρώπινοι σκοπεύουν και χτυπούνε

Κατασκευάζουνε τα πάντα πια

Από πλαστικά οπλοπολυβόλα που σπινθηροβολούνε

Μέχρι πλαστικούς Εσταυρωμένους που στο σκοτάδι λαμποκοπούνε

Δεν είναι δύσκολο να δεις δίχως να κοιτάξεις μακριά

ότι στ' αλήθεια λίγα έχουν μείνει όσια και ιερά.

Ενώ κήρυκες κηρύσσουν για κακές μοίρες

Δάσκαλοι διδάσκουν ότι η γνώση έχει υπομονή

Μπορεί να σε οδηγήσει σε πιατικά που κάνουν χίλιες λίρες

Κι η καλοσύνη λουφάζει πίσω από τις δικές της θύρες

Αλλά ακόμα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ ο τρανός

Καμιά φορά πρέπει να στέκεται γυμνός.

Και μ' όλο που του δρόμου οι νόμοι έχουν καθιερωθεί

Είναι μονάχα τα τεχνάσματα των ανθρώπων

Που πρέπει να αποφύγουν οι δικοί σου ελιγμοί

Και όλα εντάξει, κανείς να μην ανησυχεί

Θα τα καταφέρω εγώ μια και καλή.

Έρχονται να σ' εξαπατήσουν οι διαφημίσεις

Πως είσαι ένας και μοναδικός να νομίσεις

Ότι μπορείς να κάνεις ό,τι κανείς δεν μπόρεσε ως τώρα

Ότι καθετί μπορείς να νικήσεις με τη δική σου φόρα

Στο μεταξύ, εσύ χαμένος στην ευκολία

Και η ζωή ν' αλλάζει κι εσύ να είσαι η λεία.

Χάνεσαι, ξαναγυρίζεις, να' σαι

Και νιώθεις ξαφνικά ότι τίποτε δεν έχεις να φοβάσαι

Στέκεις μόνος και κανείς δεν είν' κοντά

Όταν μια τρεμάμενη φωνή, ακούγεται μα όχι καθαρά

Κι αιφνιδιάζει τα κοιμισμένα σου αυτιά

Και λέει ότι σε βρήκανε ξανά.

Μια ερώτηση τα νεύρα σου τραντάζει

Μα ξέρεις, δεν βρίσκεται απάντηση να ταιριάζει

Να σε ικανοποιήσει

Πως δεν τα παρατάς και πάλι να σε πείσει

Να μείνει μέσα σου και το μυαλό σου να μη λησμονήσει

Πως από καιρό, από πολύ καιρό

Δεν ανήκεις μήτε σ' αυτήν μήτε σ' αυτόν μήτε σ' αυτό.

Μ' όλο που οι αφέντες φτιάχνουν τους κανόνες

Και για τον σοφό και για τον τρελό

Δεν έχω τίποτε, στους δρόμους, στους λειμώνες

Και εγώ για ν' ανταποκριθώ

Γι' αυτούς που υπακούνε σε κάθε εξουσία

Ο έντιμος ο σεβασμός δεν έχει καμία σημασία

Περισφρονούν τη μοίρα τους, την ίδια τους την εργασία

Αυτοί μιλάν με ζήλια για όσους ζουν μ' ελευθερία

Αυτοί είναι ικανοί τα λουλούδια να φροντίσουν

Μόνο και μόνο για να 'χουν κάτι να πουλήσουν.

Κάποιοι είναι βαφτισμένοι σε αρχές

Σε κομμάτων αυστηρές επιταγές

Σε μεταμφιεσμένες λέσχες κοινωνικές

Κι όσους είναι στην απέξω άγρια επικρίνουν

Και η ελευθερία τούς κάνει να τα χάνουν

Άλλο δεν συζητάν παρά ποιον είδωλο να κάνουν

Γι' αυτό κινούνε ουρανό και γη

Αυτόν παρακαλάνε τον Θεό να τον ευλογεί.

Κάποιος που η φωτιά τη γλώσσα του τσουρουφλίζει

Στην άθλια χορωδία γαργαρίζει

Της κοινωνίας οι τανάλιες τον έχουνε παραμορφώσει πια

Και αυτός διόλου δεν νοιάζεται ν' ανέβει στα ψηλά

Αλλά μάλλον εσένα να τραβήξει χαμηλά

Σε μια τρύπα φοβερή

Όπου εκεί έχει χωθεί.

Μα δεν έχω τίποτα εναντίον μήτε θέλω να κατηγορήσω

Όποιον σ' ένα κελάρι κατοικεί

Δικιά του είν' η ζωή

Κι είναι εντάξει, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τον ευχαριστήσω.

Γριές δικαστίνες τα ζευγάρια παρακολουθούν 

Που τον έρωτα πια να απολάυσουν δεν μπορούν

Κίβδηλα ήθη διαλαλούν

Προσβολές, άγριες βλοσυρές ματιές

Ενώ το χρήμα δεν μιλάει

Το χρήμα βλαστημάει

Αισχρότητα, ναι, μα ποιος νοιάζεται στ' αλήθεια

Όλα προπαγάνδα, ελεεινή συνήθεια.

Άλλοι υπερασπίζονται αυτό που να δουνε δεν μπορούν

Ενός φονιά την περηφάνια, απορούν

Ασφάλεια ζητάνε μανιακά

Μα μυαλά τινάζονται στον αέρα πικρά

Γι' αυτούς που θαρρούν πως του θανάτου η σφυριά

Η έντιμη κατραπακιά

Δεν θα έρθει να τους χτυπήσει φυσικά

Της ζωής τα δευτερόλεπτα καμιά φορά

Θα πρέπει να είναι πολύ μοναχικά.

Τα μάτια μου συγκρούονται μετωπικά

Με παραγεμισμένα νεκροταφεία, φριχτά

Με ψεύτικους θεούς, και σέρνομαι ξανά

Στης μικροψυχίας τα σκοτεινά στενά

Πασχίζω από χειροπέδες νοερές ν' απαλλαγώ

Λέω φτάνει, την κοπανάω από δω

Το έχω δει το έργο ξανά εγώ.

Αν μπορούσαν να δουν τα όνειρα μου όλα

Και στις σκέψεις μου, θα μ' έστελναν στην καρμανιόλα

Αλλά εντάξει, τι μπορεί κανείς να πει

Εντάξει, λέω, αυτή και όχι άλλη είν' η ζωή.

Αντιγράφω μεταφράζοντας από την wikipedia το σχόλιο για το συγκεκριμένο τραγούδι:

Μία από τις πιο γνωστές και φιλόδοξες συνθέσεις του Dylan, αναμφισβήτητα ένα από τα κλύτερα τραγούδια του. Ο Clinton Heylin έγραψε ότι "άνοιξε ένα εντελώς καινούργιο είδος δακτυλοδεικτούμενου τραγουδιού, όχι μόνο για τον Dylan αλλά για ολόκληρη την ποπ", και κάποιος κριτικός είπε ότι είναι για τον καπιταλισμό ότι το "Σκοτάδι το μεσημέρι" (βιβλίο του Arthur Koestler) για τον κομμουνισμό. Ένας σημαντικός αριθμός από τους πιο διάσημους στίχους του Dylan μπορεί να βρεθεί σε αυτό το τραγούδι: "Αυτός που δεν απασχολείται με το να γεννηθεί, ασχολείται με το να πεθαίνει", " Είναι εύκολο να δει κάποιος χωρίς να κοιτάξει μακριά/  Ότι λίγα είναι πραγματικά ιερά", "Ακόμα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ / Μερικές φορές πρέπει να είναι γυμνός", "Τα λεφτά δεν μιλάνε, βρίζουν", "Αν μπορούσαν  να δουν τις σκέψεις - όνειρα μου / πιθανότατα θα μου έκοβαν το κεφάλι". Στο τραγούδι ο Dylan δίνει στο ακροατήριο του ένα χάρτη - οδηγό για να αποκωδικοποιήσει την περίεργη στροφή του μακριά από την πολιτική. Μέσα από μια σειρά θρήνων εκφράζει τη λύπη του για τις προσδοκίες του κοινού του ( "Δεν έχω τίποτα, μάνα να ανταποκριθώ / κυνηγήσω") και τη ματαιότητα της πολιτικής ( "Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε", "Νιώθεις να θρηνείς, αλλά αντίθετα από πριν / ανακαλύπτετε / ότι απλά είσαστε / Ένας ακόμη άνθρωπος που κλαίει ", "Είναι εύκολο να δει κάποιος χωρίς να κοιτάξει μακριά/  Ότι λίγα είναι πραγματικά ιερά "). Ο Dylan λέει στο ακροατήριο του πώς μπορεί να αντιληφθεί τη νέα κατεύθυνση του: "Έτσι μην φοβηθείτε αν ακούσετε / ένα ξένο ήχο στο αυτί σας / Είναι εντάξει, μάνα, είναι μόνο επειδή αναστενάζω"

One of Dylan's most celebrated and ambitious compositions, "It's Alright Ma (I'm Only Bleeding)" is arguably one of Dylan's finest songs. Clinton Heylin wrote that it "opened up a whole new genre of finger-pointing song, not just for Dylan but for the entire panoply of pop," and one critic said it is to capitalism what Darkness at Noon is to communism. A fair number of Dylan's most famous lyrics can be found in this song: "He not busy being born is busy dying"; "It's easy to see without looking too far / That not much is really sacred"; "Even the president of the United States / Sometimes must have to stand naked"; "Money doesn't talk, it swears"; "If my thought-dreams could be seen / They'd probably put my head in a guillotine." In the song Dylan is again giving his audience a road map to decode his confounding shift away from politics. Amidst a number of laments about the expectations of his audience ("I got nothing, Ma, to live up to") and the futility of politics ("There is no sense in trying"; "You feel to moan but unlike before / You discover / That you'd just be / One more person crying"; "It's easy to see without looking too far / That not much / Is really sacred", Dylan tells his audience how to take his new direction: "So don't fear if you hear / A foreign sound to your ear / It's alright, Ma, I'm only sighing."

ΛΗΘΗ

Λορέντζος Μαβίλης (Ἰθάκη 1860 - Δρίσκος Ἰωαννίνων 1912) 

ποιητής, κυρίως σονέτων, δημοτικιστὴς καὶ ἐθνικὸς ἀγωνιστής.

 

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.

Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.

Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.

 

Τα Έργα (1928)

A Psalm of Life

Henry Wadsworth Longfellow

(1807-1882 / Portland / United States)

Ένας ψαλμός της ζωής


Πες μου όχι με πένθιμους αριθμούς,
Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα άδειο όνειρο!
Για την ψυχή είναι νεκρό ότι κοιμάται,
Και τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.

Η ζωή είναι πραγματική! Η ζωή είναι σοβαρή!
Και ο τάφος δεν είναι σκοπός της·
Χους ην και εις χουν απελεύσητω,
Δεν ειπώθηκε για την ψυχή.

Ούτε απόλαυση, ούτε και θλίψη,
Είναι το προορισμένο τέλος μας ή τρόπος·
Αλλά να δράσουμε, ώστε κάθε αύριο
Να μας βρει μακρύτερα από ό, τι σήμερα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ

Είμαστε πολλοί

Από τα πολλά άτομα τα οποία είμαι, από τα οποία είμαστε,
Δεν μπορώ να κατασταλάξω σε ένα μόνο.
Έχουν χαθεί για μένα υπό την κάλυψη της ένδυσης
Έχουν αναχωρήσει για μια άλλη πόλη.

Όταν τα πάντα φαίνεται να έχουν καθοριστεί
για να με αναδείξουν ως νοήμων άνθρωπο,
ο ανόητος που κρατώ μέσα μου κρυμμένο 
αναλαμβάνει να μιλήσει για εμένα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ

Τι είναι ποίηση; (Baudelaire)

Δύσκολο αλλά όμορφο κείμενο για τον Baudelaire που ήρθε στο δρόμο μου ενώ διαβάζω το "Άνθη του Κακού". Ήρθε να εξηγήσει ή αν θέλετε να ξεκλειδώσει τα δύο ποιήματα που ακολουθούν. Θα ήθελα να τα μοιραστώ για όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται. Τα εκπληκτικά ποιήματα είναι από την ποιητική συλλογή που προανέφερα ενώ το κείμενο είναι από ένα βιβλίο σχετικά με την Γαλλική λογοτεχνία. (Vocabulaire Litteraire)

Το ποιητικό διάβημα πιθανόν είναι μια " εξημμένη προσπάθεια να αγγιχτεί το όριο της υπέρτατης Ομορφιάς". Οπωσδήποτε η φιλοσοφική προϋπόθεση παραμένει η ίδια: τι είναι η φθορά του πραγματικού, υπάρχει "αλλού" ένα μέρος ιερό προς το οποίο μπορεί να γίνει μια κίνηση "ανύψωσης" τόσο με το διαλογισμό του πνεύματος όσο και με το συνημμένο τάνυσμα του λόγου και της φαντασίας.

Η γνωστή θεωρία των "αναλογιών/σχέσεων" δεν είναι τίποτα άλλο από μια ποιητική προσαρμογή αυτής της υπόθεσης: "Είναι αυτό το θαυμαστό, το ακίνητο ένστικτο της Ομορφιάς, που μας κάνει να εξετάσουμε τη Γη και τα θεάματά της σε μια συγκεφαλαίωση, ως μια αναλογία/σχέση του Ουρανού. Η ακόρεστη δίψα για όλα αυτά που είναι πέρα και που αποκαλύπτουν την ζωή είναι η πιο ζωντανή απόδειξη της αθανασίας μας. Αυτή είναι συγχρόνως μέσω της ποίησης και διαμέσου της ποίησης, μέσω της μουσικής και διαμέσου της μουσικής, ώστε το πνεύμα να προαισθάνεται την πίσω από το μνήμα (θάνατο) τοποθετημένη δόξα..."

Πρόκειται για τις απλές "οριζόντιες" σχέσεις/αναλογίες (συναισθήσεις ή άλλες αρμονίες) που ξαναϋφαίνουν ανάμεσα στα πράγματα και στα όντα, παρακάμπτωντας δια της οδού μιας μαγείας των αισθήσεων, το σχισμένο νήμα της καθημερινότητας, ή για τις πιο ουσιώδεις "κάθετες" σχέσεις/αναλογίες οι οποίες πραγματοποιούν την μεγαλειώδη κίνηση "μιας φύσης εξόριστης στην ατέλεια που θα ήθελε να εγκαθιδρύσει άμεσα, πάνω σ'αυτή την ίδια την γη, έναν αποκεκαλυμμένο παράδεισο".

Ο σκοπός είναι ο αυτός: να αντικαταστήσει τις αποτυχίες της ύπαρξης με την επιτυχία του λόγου αντικαθιστώντας την πολυπληθή πραγματικότητα με την παρήγορη μοναδικότητα της εικόνας. Μια πραγματικότητα λιγότερο αθεράπευτα άθλια από ένα απόλυτο "ιερογλυφικό". "Διότι τί είναι ένας ποιητής, αν όχι ένας μεταφραστής που αποκρυπτογραφεί;", ή αλλιώς ένας χειριστής που κατέχει τους "κώδικες" και τα παγκόσμια και αλάθανστα grilles de décodage¹, τις εικόνες...

¹ grille de décodage= πλέγμα αποκωδικοποίησης για την κατασκευή και ανάγνωση κωδικοποιημένων κειμένων που βρίσκονται σε ένα φαινομενικά αθώο κείμενο.


Και δύο ποιήματα - σονέτα* του Beaudelaire προς άμεση πρακτική εφαρμογή του κειμένου. Οι τίτλοι των ποιημάτων έχουν συνδέσμους στο αρχικό γαλλικό κείμενο καθώς και σε μερικές αγγλικές μεταφράσεις.

*Το σονέτο είναι ένα ποιητικό είδος που ακολουθεί μία σταθερή στιχουργική μορφή. Αποτελείται από 14 στίχους, γι’ αυτό συχνά αποκαλείται και δεκατετράστιχο. Εμφανίστηκε στην Ιταλία τον 13ο αι. και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Διακρίνονται δύο βασικές μορφές σονέτων: το ιταλικό και το αγγλικό. Το ιταλικό σονέτο, που είναι και το πιο καθιερωμένο, αποτελείται από τέσσερις τετράστιχες και δύο τρίστιχες στροφές (ΑΒΒΑ, ΑΒΒΑ, και εδώ ΓΔΓ, ΔΕΕ), ενώ το αγγλικό από τρεις τετράστιχες και ένα καταληκτικό δίστιχο (ΑΒΑΒ ΓΔΓΔ ΕΖΕΖ ΗΗ).

IV. - Correspondances (αναλογίες/σχέσεις)

Η Φύση είναι ένας ναός που οι ζωντανές κολώνες του
Αφήνουν καμμιά φορά να τους ξεφύγουν μπερδεμένα λόγια
Ο άνθρωπος εκεί διασχίζει τα δάση των συμβόλων
Που τον παρατηρούν με οικίες ματιές.

Σαν μακρινή ηχώ που από μακρυά αναμειγνύεται
Μέσα σε μία σκοτεινή και βαθειά ενότητα,
Απέραντη σαν την νύχτα και σαν τη διαύγεια πνεύματος,
Τα αρώματα, τα χρώματα και οι ήχοι σου ανταπαντούν.

Υπάρχουν τα φρέσκα αρώματα όπως του δέρματος των μικρών παιδιών,
Γλυκά σαν αυλοί, πράσινα σαν λειβάδια,
- Και τα άλλα, διεφθαρμένα, πλούσια και θριαμβευτικά,

Με την εξάπλωση των άπειρων πραγμάτων,
όπως το κεχριμπάρι, ο μόσχος, το μοσχολίβανο και το θυμίαμα,
Που υμνούν τις μεταφορές του πνεύματος και των αισθήσεων.


XVII. - La Beauté (Η Ομορφιά)

Είμαι ωραία, ω θνητοί! σαν ένα όνειρο σκαλισμένο στην πέτρα
Και το στήθος μου, όπου ο καθένας σας έχει χτυπηθεί εκ περιτροπής,
Έχει γίνει για να εμπνέει στους ποιητές μια αγάπη
Αιώνια και σιωπηλή όπως και η ύλη.

Κάθομαι στο θρόνο μου μέσα στο γαλάζιο όπως η ανεξήγητη σφίγγα,
Ενώνω μια καρδιά από χιόνι με το άσπρο των κύκνων,
Μισώ την κίνηση που διαταράσσει τις γραμμές,
Και ποτέ δεν κλαίω, ποτέ δεν γελώ.

Οι ποιητές, προ της μεγαλοπρέπειας μου,
Που μοιάζει να δανείζω στα πιο ευγενή μνημεία,
Θα καταναλώνουν τις μέρες τους σε αυστηρές σπουδές,

Διότι έχω, για να μαγεύω αυτούς τους υπάκουους εραστές,
Καθαρούς καθρέφτες που κάνουν όλα τα πράγματα ομορφότερα:
Τα μάτια μου, τα μεγάλά μου μάτια από αιώνια φωτεινότητα!


Σημείωση: Όλα τα ορθογραφικά και μεταφραστικά λάθη είναι του Ιπτάμενου Ολλανδού.

Ο Κυρ-Παντελής

Φίλοι μου για δέστε τι βρίσκει κανείς στο διαδύκτιο. Είπα να το μοιραστώ μαζί σας αν και οι μεγαλύτεροι από εσάς πιθανόν να το γνωρίζετε...

Στίχοι: Πάνος Τζαβέλας
Μουσική: Πάνος Τζαβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Πάνος Τζαβέλας





Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά, πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσε στην Παναγιά

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη TV,
τρως τροφή πνευματική.
Μακρυά από κόμματα μην βρεις μπελά,
"Πατρίς,θρησκεία και φαμελιά"

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιος σου μοναχά να 'ναι καλά
ν' αφήσεις τ' όνομα και τον παρά.

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ' όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Ξέρεις πως δώσανε κυρ-Παντελή
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ' όνειρο φέτα ψωμί
να φας και ' συ κυρ-Παντελή;

Κι εσύ τι έδωσες κυρ-Παντελή;
πες μας τι έκανες σ' αυτή τη γη;
πες μας τι άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έντρομ, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ' όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς πνοή.

Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή τη γη.

"Αν" ένα ποίημα του R. Kipling

Λόγω διακοπών κάτι έτοιμο σήμερα. Ένα πασίγνωστο ποίημα του Kipling με πολύ τροφή για σκέψη...

ΑΝ

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
κι όλα εκείνα που κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-
Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!

Γιάννης Χαρούλης - Στις Χαραυγιές Ξεχνιέμαι

Στις χαραυγιές ξεχνιέμαι (Παπακωσταντίνου Θανάσης)

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

Bάρα καλή, βάρα γερή
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Bάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.


Το παραπάνω τραγούδι το έστειλε μια φίλη του ιστολογίου για το άρθρο με τίτλο "Τι είναι ο πολιτισμός" Φυσικά το τραγούδι μου άρεσε αλλά οι στίχοι του είναι ολόκληρο βιβλίο. Κάποιοι απ' αυτούς μου έδωσαν το έναυσμα για το επόμενο άρθρο.

Ζούμε σε μία εποχή που ο θεός έχει πεθάνει ή έχει ξεχαστεί (κάποιοι προτιμούν το ξεπεραστεί). Κανείς δεν θέλει ή δεν έχει το χρόνο να σκεφτεί τέτοια πράγματα πιά. Όμως στη θέση του έχουν έρθει άλλα πράγματα τα οποία οι άνθρωποι θεωρούν ως σημαντικά. Για παράδειγμα η απόκτηση υλικών αγαθών (με άλλα λόγια το χρήμα - ο Μαμμών) είναι ένα από αυτά. Δεν θα ασχοληθούμε μ' αυτό όμως σήμερα. Οι στίχοι του Θανάση Παπακωσταντίνου παραπέμπουν στο μεγάλο αντικαταστάτη του Θεού την Λογική. Πριν παρεξηγηθώ και ακούσω τα εξ αμάξης από τους "πιστούς" της, ξεκαθαρίζω ότι δεν καταδικάζω την Λογική. Ίσα - ίσα που μου αρέσει και την χρησιμοποιώ όσο καλύτερα μπορώ. Καταδικάζω όμως την λατρεία της ως Θεό, την ανακύρηξη της ως αυθεντία. Η Λογική μας ξεχωρίζει από τ' άλλα τα ζώα. Αυτή μας έχει κάνει την ζωή μας πιο εύκολη. Η Λογική μας χρειάζεται στα καθημερινά πάρε - δώσε. Γιατί όμως ο ποιητής τόσο ξεκάθαρα μας λέει:
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι
Είναι σίγουρα τροφή για τη σκέψη τα λόγια του!

Στη προηγούμενη ανάρτηση με τον Γκουρτζίεφ έχω βάλει ένα τρίλεπτο βιντεάκι από την ταινία του. Το θέμα που διαπραγματεύεται έχει σχέση με το θέμα μας σήμερα.
Συγκεκριμένα λέει ο μοναχός τον οποίο επισκέπτεται ο Γκουρτζίεφ ότι:

• η πίστη δεν μπορεί να προέρθει από την σκέψη. Η πίστη προέρχεται από άμεση γνώση.
• Η κατανόηση είναι άθροισμα της γνώσης και της εμπειρίας.
  
• Επίσης την γνώση δεν μπορείς να την μεταδώσεις στον άλλο σαν πληροφορία. θα είναι όπως λέει στην ταινία σαν να προσπαθείς να ταΐσεις κάποιον κοιτώντάς τον.Ο μοναχός του Γκουρτζίεφ συνεχίζει και λέει ότι
  
• η ποιότητα κατανόησης εξαρτάται και από την ποιότητα αυτού που μιλάει. Στη συνέχεια λέει μια ιστορία με δύο μοναχούς οι οποίοι περιπλανούνται και διδάσκουν. Ο ένας μιλάει και το στόμα του στάζει μέλι,όσοι τον ακούν μένουν με το στόμα ανοιχτό. Ο άλλος πάλι μιλάει δύσκολα, δεν κάνει καθόλου εντύπωση σε όποιον τον ακούει. Αλλά πράγμα περίεργο, αυτός που κάνει τόση εντύπωση τα λόγια του ξεχνιούνται γρήγορα, ενώ ο άλλος που δεν έκανε καθόλου, τα λόγια του παραμένουν χαραγμένα. Ο πρώτος μίλησε στο είναι, ο δεύτερος στο μυαλό.
• Η σκέψη με την γνώση επομένως είναι διαφορετικά πράγματα.
• Κάποιος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό πρέπει να προσπαθήσει ν' αποκτήσει γνώση, γιατί με την σκέψη ή την λογική αυτό δεν είναι δυνατό.

Κρατώντας τα παραπάνω ας αλλάξουμε ...μοναχούς! Οι μοναχοί βουδιστές ή οι ζεν προσπαθούν με διάφορες τεχνικές διαλλογισμού να σταματήσουν την σκέψη. Επι τροχάδην εξηγώ ότι θέλουν να την σταματήσουν γιατί η σκέψη είναι ένας ατελέιωτος κύκλος που σ' εμποδίζει να έχεις συνείδηση του εαυτού σου. Δυστυχώς όλοι νομίζουμε ότι έχουμε συνείδηση του εαυτού μας ειδικά όταν μας μιλάει κάποιος γιαυτό. Οπότε γνωρίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να σας πείσω. Αλλά μπορείτε να βάλετε ένα ρολόι μπροστά σας και παρακολουθώντας το δείκτη δευτερολέπτου να σκέφτεστε είμαι ο "Ιπτάμενος Ολλανδός" και είμαι εδώ. Προσπαθείστε να μην έχετε καμμία άλλη σκέψη. Αν είστε επίμονοι μπορεί να τα καταφέρετε για 2 λεπτά. Αυτό είναι και το όριο της συνείδησης σας. Η σκέψη παίρνει τον έλεγχο και η συνείδηση μας χάνεται. Και τι κάνει συνήθως η σκέψη; Φαντάζεται. Και η φαντασία είναι πάντα είτε στο παρελθόν, είτε στο μέλλον. ΠΟΤΕ στο τώρα. Όποιος προσπαθήσει να φτάσει σε υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας θα διαπιστώσει ότι αυτό είναι μια συνεχής πάλη με την φαντασία!

Η σκέψη είναι επικίνδυνη, ψεύδεται. Βασισμένη σε κάποιο όνομα που μας βάφτησαν , στην αίσθηση του σώματος (παρόλο που μεγαλώνει, ζαρώνει με τον καιρό), στην ρουτίνα που διακρίνει την ζωή μας, μας λέει ότι είμαστε συνεχώς οι ίδιοι. Όμως αυτό δεν ισχύει, δεν είμαστε ένας, είμαστε πολλοί. Άλλοτε είμαστε χαρούμενοι, άλλοτε λυπημένοι, θυμωμένοι. Στις ίδιες καταστάσεις αντιδρούμε διαφορετικά. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε αίσθηση, κάθε επιθυμία, κάθε τι που μας αρέσει, που δεν μας αρέσει είναι και ένα διαφορετικό εγώ. Και αυτά πολλές φορές συγκρούονται και μεταξύ τους.
Επιπλέον την ευχαρίστηση που νοιώθουμε μ' ένα πράγμα, η σκέψη προσπαθεί να την παρατείνει. Το σκέφτεται ξανά και ξανά για να γευτεί ακόμα περισσότερη ηδονή. Ζει στο παρελθόν για να στραγγίξει περισσότερο ευχαρίστηση από ένα τετελεσμένο γεγονός. Η προβάλλει την ηδονή στο μέλλον για να χαρεί. Στην ουσία ταυτοποιείται με το αντικείμενο ηδονής και δεν μπορεί πλέον να τα αποχωριστεί. Όμως κάποτε αυτό το παιχνίδι θα τελείωσει και ο πόνος του αποχωρισμού θα είναι μεγάλος. Η συνείδηση διαλύει όλη αυτή την ομίχλη και σαν φως αποκαλύπτει το αληθινό το ένα Εγώ, τον Εαυτό. Επομένως η συνείδηση μας επιτρέπει να είμαστε ο εαυτός μας και να ζούμε στο τώρα. Επιπλέον αποκτά την γνώση να κρατάει απόσταση απ 'όλα τα πράγματα, δηλαδή μπορεί να τ' αποχωριστεί ανά πάσα στιγμή, για να ζήσει την επόμενη εμπειρία, χωρίς πόνο.
Η σκέψη μας βοηθάει στην καθημερινή ζωή μας και στα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Όμως έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό μας και τις ώρες που δεν χρειάζεται και δεν θα φύγει χωρίς μάχη. Θα σκαρφιστεί κάθε ψέμα, θα διαστρεβλώσει κάθε αλήθεια. Αληθινά είναι ο ύψιστος αγώνας του ανθρώπου ο έλεγχος της!

Με τη σκέψη λοιπόν φανταζόμαστε και ζούμε σ' έναν άλλο κόσμο. Γι 'αυτό ο ποιητής θέλει να την ξεφορτωθεί. Θέλει να την ξεφορτωθεί γιατί δεν μετέχει σ'αυτόν τον κόσμο της φαντασίας (καρναβάλι) τον οποίο ζούμε οι υπόλοιποι. Είναι ο εαυτός του, δεν έχει άλλα εγώ (μάσκα) να συμμετέχει. Χρειάζεται να ξεφορτωθεί την σκέψη για να μπορέσει να τρυγήσει την γνώση στη εμπειρία (θάλασσα) και στην συνείδηση (σιωπή - σιγή του νου).
Στην συνέχεια μας δείχνει έναν ιδανικό κόσμο. Τον κόσμο των παιδιών. Εκεί βασιλεύει η αθωότητα και το παιχνίδι (χαρτοπόλεμος, ντουφεκιά ζαχαρωτή). Δεν υπάρχει σκέψη και ειδικά σκέψη μοχθηρή. Όλα είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι ακόμα και ο ίδιος ο πόλεμος...
Έτσι βρίσκει την πίστη που του δείχνει ένα δρόμο που αυτός δεν είχε εξαρχής θελήσει (για δρόμους που δεν θέλησα). Αλλά τώρα έχει μάθει να ευχαριστιέται την ζωή (ξεχνιέται στις χαραυγές). Είναι ευτυχισμένος...
Πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται (βάστα το νου), να μην έχει αρνητικά συναισθήματα (γκρινιάξει) στις αλλαγές καταστάσεων (καιρός), να θυσιάσει τον πόνο του αποχωρισμού από τα πάντα γιατί αυτό στερεί την ευχαρίστηση (γλύκα) από τα πράματα.

Προσπάθησα να το αναλύσω όσο καλύτερα μπορούσα. Ξέρω ότι το θέμα είναι δύσκολο, και ξέρω επίσης ότι μπορούσε κάποιος άλλος να το αναλύσει πολύ καλύτερα από εμένα. Δεν ξέρω αν οι απόψεις μου συμπίπτουν με του ποιητή, αλλά θα μ' ενδιέφερε ν' ακούσω τις δικές σας . Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά την Aliente που μου επισήμανε αυτό το τραγούδι.

Η Διορία του Νέρωνος

Σήμερα πάλι έτοιμη τροφή, μιας και όλος ο χρόνος καταναλώθηκε στα σχόλια - άτιμο κέρατο... ;-)

Το ποίημα αυτό το πρωτοδιάβασα πριν χρόνια και μου έδωσε άφθονη τροφή για σκέψη. Σήμερα το μοιράζομαι μαζί σας...

Η Διορία του Νέρωνος

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
"Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται."
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν’ η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στην Pώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως —
στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια ...
Των πόλεων της Aχαΐας εσπέρες ...
A των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων ...

Aυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.

Κ. Καβάφης

Tommorow Never Knows (J. Lenon)

Tomorrow Never Knows

Turn off your mind, relax and float down stream,
It is not dying, it is not dying

Lay down all thoughts, surrender to the void,
It is shining, it is shining.

Yet you may see the meaning of within
It is being, it is being

Love is all and love is everyone
It is knowing, it is knowing

And ignorance and hate mourn the dead
It is believing, it is believing

But listen to the color of your dreams
It is not leaving, it is not leaving

So play the game "existence" to the end
Of the beginning, of the beginning