«Ψυχοβγάλματα» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]

Μόλις σήμερα, 14.6.2013, στο blog “Synαισθήσεις”  της Synas, διαβάσαμε αυτό:

Ψυχοβγάλματα

Οι άνθρωποι με αποδιοργανώνουν και με εξαντλούν. Δε νομίζω πως το κάνουν επίτηδες, ούτε καν πως το συνειδητοποιούν. Πιθανώς να μην κάνουν και τίποτε απολύτως. 

Έτσι κι αλλιώς για ό,τι κι αν μας συμβαίνει είμαστε εμείς υπεύθυνοι· είτε γιατί το προκαλούμε, είτε γιατί το αφήνουμε να συμβεί, είτε γιατί το αποδεχόμαστε, είτε γιατί απλά το ερμηνεύουμε και το εκλαμβάνουμε με αρνητικό τρόπο.

Παρ’ όλα αυτά τα απολύτως τετριμμένα που μόλις σας αράδιασα και παρόλο που έχω μεγαλώσει πια αρκετά ώστε να ξέρω τι μου συμβαίνει, κάθε μου επαφή με τους ανθρώπους έχει πάνω μου αυτό το περίεργο και ακόμα δυσανάγνωστο effect.

Το σκέφτομαι από ‘δώ, το σκέφτομαι από ‘κεί και τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως το θέμα είναι ενεργειακό. 

Πως για κάποιον λόγο η ενέργεια των άλλων διαπερνά με ευκολία τον προσωπικό μου χώρο και τον ανακατεύει: 

σα να μπαίνει κάποιος στο δωμάτιό σου κι αρχίζει να κάνει σουλάτσο, να διαβάζει τα τετράδιά σου, 

να ψάχνει το κομπιούτερ σου, να καπνίζει, να σου αλλάζει διακόσμηση… και κυρίως να κριτικάρει τα πάντα.

Ναι, αυτό νομίζω είναι: νιώθω πως όλοι συνεχώς έχουν άποψη για καθετί που κάνω και κυρίως γι’ αυτό που είμαι.

Στο βλέμμα ακόμα και των πιο ευγενικών ανθρώπων διακρίνω πάντα την κρίση… και την επίκριση· 

ένα διαρκές σκανάρισμα ολόκληρης της ύπαρξής μου.

Κατά πάσα πιθανότητα έτσι είμαστε οι άνθρωποι όλοι, αυτό κάνουμε: είμαστε με το δάχτυλο σε κάποια νοερή σκανδάλη.

Όμως εμένα αυτό με αρρωσταίνει· για μεγάλο διάστημα απλά απέφευγα τις συναναστροφές. 

Τελικά, συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς τη συνεχή ανάμειξη των ενεργειών, 

αρνητικών και θετικών, ατομικών και συλλογικών, και πως ο αναχωρητισμός είναι μάλλον φυγοπονία.

Ως ζώντες και ενεργοί άνθρωποι οφείλουμε στον εαυτό μας μονάχα ένα πράγμα: 

να ανανεώνουμε & να ενισχύουμε διαρκώς την δική μας ενέργεια, παντοιοτρόπως, 

ώστε να μην πέφτουμε κάτω με ένα φύσημα… κριτικής, κακίας, γρίπης, βίας και τυραννίας…

Τότε και μόνο τότε, όταν νιώθουμε και είμαστε εμείς δυνατοί, επιδρούμε καλά και στο περιβάλλον μας. 

Αλλιώς… πατάμε στ’ αλήθεια τη σκανδάλη· από φόβο.

ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.gr/2013/06/blog-post_14.html

«Τάδε έφη… Ρένος Αποστολίδης» [Από το blog “Roadartist”]

Στις 26.10.2012, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:

Τάδε έφη… Ρένος Αποστολίδης

«...δεν τους μαθαίνουν Ιστορία γιατί δεν συμφέρει να ξέρουν και να κρίνουν, αλλά και γιατί τα μυαλά της συντριπτικής πλειονότητας των διδασκόντων είναι χαλασμένα - όπως και ήταν χαλασμένα πριν αντίστροφα. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν την Ιστορία στα σκολειά για να παράγουν εθνικιστικές συνειδήσεις. Μετά για να κάνουν κακή κι αδέξια προπαγάνδα ψευτοαριστερίστικη. Όλοι άπλωναν αναχρονιστικά τις ιδεούλες τους και τις πίστεις τους στο παρελθόν, κόβαν και ράβαν την ιστορία στα μικρά μέτρα τους.

            Αλλ' έτσι η βαθύτερη ζήτηση της ιστορίας, που είναι κάτι το πολύ ριζικό στην ανθρώπινη συνείδηση, δεν ικανοποιείται, πεινάει επί μακρόν, κι εντέλει μαραίνεται. Σιχάθηκα μια ζωή να παλεύω να διαλύσω ψευτοϊστορικές ερμηνείες του παρελθόντος, εθνικιστών και τάχα μαρξιστών, τάχα "συντηρητικών" και τάχα "προοδευτικών", να μην θαρρούν τα παιδιά πως η αρχαιοελληνική πόλις είναι ό,τι τάχα η εθνικιστική πατρίδα, να μην βγάζουν "προδότες" τους Θεμιστοκλήδες και τους Αντρούτσους, να μην βγάζουν όλοι "προδότες" τους πολιτικούς τους αντιπάλους, να μην απλώνουν στα παρελθόντα τα παρόντα πάθη τους. 

            Ποια ιστορία; Ποιος την δίδαξε ποτέ σωστά; Ποιος νοιάστηκε αλήθεια; Και γι' αυτό ίσως δεν έχουμε και ιστορική μνήμη. Τι "ιστορική"; Ούτε χθεσινή δεν έχουμε! Πράγματα που τα ζήσαμε χθες, οι ίδιοι, στο πετσί μας, αφήνουμε θρασύτατα να μας τα λένε ανάποδα όλοι και δεν αντιδρούμε!»

[Απόσπασμα από συνέντευξη του Ρένου Αποστολίδη σε αθηναϊκή εφημερίδα της 13-6-93, πηγή :  renosapostolidis-info.blogspot.gr ]


*...μια άποψη με την οποία απλά δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο*

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.gr/2012/10/blog-post_26.html

«Να δεις τι σου’χω για μετά...» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]

Πριν από τριάντα ημέρες, στις 13.5.2013, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε αυτό:

Να δεις τι σου’χω για μετά…

«Κατέστη φανερόν ότι οι σκοποί οι επιδιωκόμενοι από τους διευθύνοντας την απεργιακήν κίνησιν,είναι πολιτικοί, ανατρεπτικοί. Η κυβέρνησις δεν θα εμποδίση βεβαίως το δικαίωμα της απεργίαςαπό εκείνους οι οποίοι το έχουν, αλλά δε θα επιτρέψη διατάρραξιν της τάξεως.Όσοι το επιχειρήσουν, θα συναντήσουν το κράτος του νόμου».

Ιωάννης Μεταξάς, Μάης του 36

Λίγες μέρες πριν τις πανελλήνιες, η κυβέρνηση των τροϊκανών, των μνημονίων και των τοκογλύφων, που ξεπουλάει τη χώρα και ισοπεδώνει το λαό, αποφασίζει να ρίξει τη χαριστική βολή στον κόσμο του δημόσιου σχολείου

Αφού πρώτα έσβησε από χάρτη 1.500 σχολεία, αναγκάζοντας μικρούς μαθητές να μετακινούνται δεκάδες χιλιόμετρα ή να εγκαταλείπουν το σχολείο, αφού κατάργησε κάθε ενισχυτική και πρόσθετη βοήθεια στον αδύναμο μαθητή, τσάκισε τις σχολικές δαπάνες και άφησε τα παιδιά να ξεπαγιάζουν το χειμώνα, αφού αδιαφόρησε για τους μαθητές που λιποθυμούσαν από πείνα, όπως αδιαφόρησε για τις χιλιάδες κενές ώρες και μάλιστα σε μαθήματα πανελλαδικά εξεταζόμενα, αφού  ισοπέδωσε το μισθό του εκπαιδευτικού στα 600 ευρώ και στα όρια της επιβίωσης, αφού κουρέλιασε νόμους και Σύνταγμα, εξαφανίζοντας οργανικές, προωθώντας αναγκαστικές μεταθέσεις και διαλύοντας οικογένειες, όπως διέλυσε τον Οργανισμό των σχολικών βιβλίων και αυτόν για την κατασκευή σχολικών κτιρίων, ώστε να ταΐσει εκδότες και εργολάβους, λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις, αύξησε το ωράριο των εκπαιδευτικών για να πετάξει κάμποσες ακόμα χιλιάδες  στην ανεργία και την απόγνωση.

Δεν είναι οι δύο επιπλέον ώρες που σήκωσαν τον κουρνιαχτό.

Χιλιάδες εκπαιδευτικοί εργάζονται επιπλέον απλήρωτες ώρες, με δική τους πρωτοβουλία, κάνοντας στα παιδιά του κατώτερου θεού δωρεάν ενισχυτική, στα μεταναστόπουλα δωρεάν μαθήματα , σ’ αυτή την πουλημένη χώρα που και οι φράουλες έχουν τη γεύση του αίματος, συγκροτώντας επιτροπές βοήθειας στους πεινασμένους μαθητές, οργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις απέναντι στο «πολιτισμό των ξέκωλων» και αντιφασιστικές δράσεις απέναντι στα μπάσταρδα  των Ες Ες.

Δεν ήταν η αύξηση του ωραρίου που ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά αυτό που συνεπάγεται αυτή αύξηση: την απόλυση χιλιάδων σ’ αυτή τη μαύρη εποχή που η ανεργία είναι η μοναδική πρωτιά της χώρας.

Ήξερε καλά η κυβέρνηση των τροϊκανών ότι στοιχειώδης αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, στοιχειώδης αυτοσεβασμός  επιβάλλουν την κινητοποίηση των εκπαιδευτικών.

Και πριν ακόμα οι γενικές συνελεύσεις αποφασίσουν, οι υπάλληλοι των τοκογλύφων  κήρυξαν επιστράτευση. Όπως οι καρδινάλιοι ιεροεξεταστές και οι μεσαιωνικοί καλόγεροι ενοχοποιούσαν τη σκέψη και ποινικοποιούσαν την πρόθεση, τα τσουτσέκια των τοκογλύφων θέλησαν να στείλουν το μήνυμα: «Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου. Απέναντι στον αυτοσεβασμό σου, θα ορθώσω το φόβο. Απέναντι στη συλλογική σου συνείδηση θα βάλω την ατομική σου περιχαράκωση. Θα σε διαπομπεύσω ως φοβισμένο και κοπρίτη και ανάλγητο. Και από δάσκαλο θα σε κάνω δασκαλάκο».

Για να «προστατεψουν το μέλλον των νέων». Αυτοί που τους απαγορεύουν τη γέννηση, εξαιρώντας το φυσιολογικό τοκετό από την ασφαλιστική κάλυψη. Αυτοί που μετατρέπουν το δημόσιο σχολείο σε ρημαγμένο τοπίο εξαθλιωμένων εκπαιδευτικών και εξουθενωμένων παιδιών. Αυτοί που έκαναν τα πτυχία κουρελόχαρτα, που πετάνε τα παιδιά μας στα αζήτητα της ανεργίας, που έβαλαν λουκέτο σε δεκάδες πανεπιστημιακές σχολές, αυτοί που απογείωσαν την ανασφάλιστη δουλειά με μισθό, φιλοδώρημα κι έκαναν τους νέους, πολίτες ενός παγκόσμιου νομαδικού λαού που μεταναστεύει όπου υπάρχει ακόμα μεροκάματο για  να τον πετάξουν μετά σα στιμμένη λεμονόκουπα.

Κι από κοντά, ξανά στην επίταξη τα πληρωμένα ροντβάιλερ των ΜΜΕ, για εκατομμυριοστή φορά, βαρετά και προβλεπόμενα, γαυγίζουν, διαστρεβλώνουν, προπαγανδίζουν, αποσιωπούν, πυροδοτούν κοινωνικούς κανιβαλισμούς και εξαγριώνουν το μέσο ανθρωπάκο, αυτή την πλαδαρή ύλη που συντηρεί την αθλιότητα.

Στέκομαι δίπλα σ’ αυτή την απεργία, στο όνομα των δύο άνεργων γιων μου.

Στο όνομα των 2 εκατομμυρίων ανέργων.

Των 450.000 οικογενειών που δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο.

Των 3.000 αυτοκτονημένων.

Των εξαθλιωμένων συνταξιούχων.

Των πουλημένων ορυχείων, ναυπηγείων, δασών, παραλιών, λιμανιών και ελπίδων.

Στο όνομα  της κιμωλίας που ανάπνευσα τριάντα χρόνια στο δημόσιο σχολείο.

Νίνα Γεωργιάδου

Πηγή : http://www.alfavita.gr

ΠΗΓΗ:

http://pontosandaristera.wordpress.com/2013/05/13/ninageo-2/

«Το μυστήριο του άγνωστου στη ζωή μας» [Από το blog “Spiritual Harmony”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 4.6.2013, στο blog “Spiritual Harmony”  της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:

Το μυστήριο του άγνωστου στη ζωή μας

«Η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα για να το λύσεις, αλλά ένα μυστήριο για να το ζήσεις»

«Ένα μυστήριο η ζωή, γεμάτη από εκπλήξεις, αυτά που ονειρεύεσαι δεν ξέρεις αν θα ζήσεις»

«Η αγάπη είναι μυστήριο γεννιέται μ' ένα βλέμμα, γερνά μ' ένα χαμόγελο πεθαίνει μ' ένα ψέμα»

Ο άνθρωπος γοητεύεται από τον μυστηριακό γρίφο της ζωής και προσπαθεί να απομυθοποιήσει όλα τα μυστήρια του κόσμου του. Έτσι, μέσα στον καθένα μας δουλεύουν διάφορες δυνάμεις που καθορίζουν τη σύνδεσή μας με τους άλλους και με την κοινωνία.

Tί σημαίνει «μυστήριο» και πως θα το βάλουμε στη ζωή μας;

Μυστήριο είναι κάτι που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε με τη λογική που διαθέτουμε, κάτι για το οποίο «δεν έχουμε γνώση» δηλαδή το άγνωστο. Μυστήριο είναι κάτι που μας κινεί την περιέργεια, που μας ξαφνιάζει, κάτι που δεν καταλαβαίνουμε…

Η έλλειψη μυστηρίου περιορίζει την ελευθερία του πνεύματος. Σε κάθε όμορφη στιγμή υπάρχει ένα μυστήριο που υπερβαίνει αυτό που μπορούμε να δούμε με γυμνό μάτι και είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε αυτή την αίσθηση μυστηρίου, αλλιώς διώχνουμε την χαρά και την διάρκεια από την ανθρώπινη φύση.

• Όμως γιατί οι περισσότεροι το φοβόμαστε και το αποφεύγουμε;
• Γιατί προτιμούμε την ασφάλεια της ρουτίνας και την πλήξη που αυτή συνεπάγεται;
• Γιατί διστάζουμε να κυνηγήσουμε και να κατακτήσουμε το άγνωστο;   

Οι άνθρωποι αναζητούν συνεχώς την ασφάλεια, αλλά η ασφάλεια είναι κάτι πολύ εφήμερο. Η αναζήτηση της ασφάλειας είναι μια αυταπάτη. Στις αρχαίες φιλοσοφικές παραδόσεις, η λύση σ' αυτό το δίλημμα βρίσκεται στη σοφία της ανασφάλειας ή στη σοφία της αβεβαιότητας. Αυτό σημαίνει πως η αναζήτηση της ασφάλειας και της βεβαιότητας συνιστούν στην πραγματικότητα μια προσκόλληση στο γνωστό.

Χωρίς την αποστασιοποίηση είμαστε αιχμάλωτοι της ανημποριάς, της απελπισίας, των κοινωνικών αναγκών, των τιποτένιων εννοιών, της απόγνωσης και της σοβαροφάνειας -χαρακτηριστικά της καθημερινής μετριότητας και της θεώρησης φτώχειας που συχνά µας καταλαμβάνει.

Το γνωστό δεν είναι τίποτε άλλο από τη φυλακή των εθισμών του παρελθόντος. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει καμιά απολύτως εξέλιξη, αλλά όπου δεν υπάρχει εξέλιξη, υπάρχει στασιμότητα, αποδιοργάνωση και αποσύνθεση.

Η αβεβαιότητα, από την άλλη πλευρά, είναι το εύφορο πεδίο της καθαρής δημιουργικότητας και ηρεμίας. Αβεβαιότητα σημαίνει να βαδίζουμε μέσα στο άγνωστο σε κάθε στιγμή της ύπαρξής µας. Το άγνωστο είναι το πεδίο των απεριόριστων πιθανοτήτων, πάντα νέο και πάντα ανοιχτό στη δημιουργία νέων εκφάνσεων.

Χωρίς την αβεβαιότητα και το άγνωστο, η ζωή είναι μονάχα μια στείρα επανάληψη φθαρμένων αναμνήσεων. Γινόμαστε θύματα του παρελθόντος και ο σημερινός βασανιστής µας είναι τα απομεινάρια του χθεσινού εαυτού.

Αν εγκαταλείψουμε όμως την προσκόλλησή µας στο γνωστό και ακολουθήσουμε το άγνωστο, κάθε στιγμή της ζωής µας θα βιώνουμε ενθουσιασμό, περιπέτεια και μυστήριο. Θα νιώθουμε τη χαρά της ζωής, τη μαγεία, τη γιορτή, την ευθυμία και την αγαλλίαση του ίδιου µας του πνεύματος.

Οι ιστορίες της ζωής μας είναι γεμάτες από τα μυστηριώδη αποτελέσματα τυχαίων γεγονότων, όπως: απρόσμενες συναντήσεις, τρένα που χάνουμε, βιβλία που ανοίγουν σε κάποια σελίδα με σημασία, πόρτες που βρίσκουμε μισάνοιχτες, συζητήσεις που ακούμε τυχαία, βλέμματα που διασταυρώνονται μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο... και άλλα πολλά αναπάντεχα γεγονότα.

Κάθε μέρα μπορούμε να περιμένουμε τα συναρπαστικά πράγματα που συμβαίνουν μέσα στο πεδίο των απεριόριστων πιθανοτήτων. Όταν αισθανόμαστε αβεβαιότητα, βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, γι' αυτό δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Δεν χρειάζεται να έχουμε μια πλήρη και ακλόνητη ιδέα τού τι θα κάνουμε την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο χρόνο, αφού αν συμβεί κάτι τέτοιο -κι εμείς προσκολληθούμε σ' αυτή την ιδέα- αποκλείουμε από τη ζωή µας μια ολόκληρη σειρά από συναρπαστικά ενδεχόμενα.

Πως μπορείς να βάλεις το μυστήριο του άγνωστου στη ζωή σου:

1. Αρνήσου την αιτία. Σταμάτα να ψάχνεις το λόγο σε ότι κάνεις. Πάρε μια απόφαση βασισμένη αποκλειστικά στο ένστικτό σου, στη στιγμιαία παρόρμησή σου. Άρχισε με κάτι απλό, όπως να διαλέξεις στην τύχη ένα βιβλίο από το ράφι του βιβλιοπωλείου ή να συναντήσεις έναν παλιό φίλο, από χρόνια ξεχασμένο.

2. Άνοιξε την πόρτα στο απρόβλεπτο. Για παράδειγμα, ανταποκρίσου σε μια πρόσκληση για έξοδο ή άνοιξε στην τύχη μια σελίδα από τον οδηγό διασκέδασης, διάβασε για την εκδήλωση που γράφει και κλείσε θέση.

3. Προσκάλεσε τη διαφορετικότητα. Πιάσε κουβέντα με αγνώστους, στο σούπερ μάρκετ, στο δρόμο, στο πάρκο.

4. Δώσε βάση στις συμπτώσεις. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αν για παράδειγμα πηγαίνοντας στον προορισμό σου πάρεις λάθος δρόμο, αντί να κάνεις στροφή, ακολούθησέ τον ως το τέλος.

5. Ρίξ’ το στις ιστορίες μυστηρίου. Διάβασε ή δες ιστορίες μυστηρίου. Κάπου στη μέση σταμάτα και δες πώς νιώθεις με την εξέλιξη του μυστηρίου, με το πώς θα ήθελες να λυθεί. Σταμάτα και προσπάθησε να βρεις μόνη σου τη λύση του μυστηρίου.

6. Πέρνα μια μέρα με ένα μικρό παιδί. Κάθε φορά που δεν θα μπορείς να δώσεις απάντηση στα ερωτήματά του, απόλαυσε το αίσθημα της απορίας που νιώθεις τόσο εσύ όσο και αυτό.

7. Στείλε ένα μήνυμα. Ηλεκτρονικά ή με SMS στείλε ένα μήνυμα σε κάποιον εντελώς άγνωστο, διαλέγοντας στην τύχη έναν αριθμό ή μια ηλεκτρονική διεύθυνση.

ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

«Φωτογραφίζοντας στιγμές» [Από το blog “Aspa online”]

Πριν από δύο εβδομάδες, στις 27.5.2013, στο blog “Aspa online” της Άσπας, διαβάσαμε, μεταξύ άλλων, αυτά:

Φωτογραφίζοντας στιγμές

Ήταν ένα συνηθισμένο Σάββατο, που αποφασίσαμε να το μετατρέψουμε σε ξεχωριστό. Μια και θα ήμασταν μόνο γυναίκες στο σπίτι, σκεφτήκαμε να διοργανώσουμε μία ξεχωριστή βραδιά, μια «βραδιά γυναικών». Από το πρωί δεν είχαμε άλλη κουβέντα. «Καλημέρα κορίτσια!» τους είπα. «Βραδιά γυναικών!» μου απάντησαν χοροπηδώντας.

Το μεσημέρι πήγαμε στο βίντεο-κλαμπ να διαλέξουμε ταινία και αμέσως μετά στο σούπερ μάρκετ για προμήθειες. Είχαν το ελεύθερο να γεμίσουν το καροτσάκι με ό,τι ήθελαν για το πάρτι. Ακόμα και «ανθυγιεινά» σνακ, γιατί τι στο καλό; Βραδιά γυναικών! Τσιπς, αλμυρά, μπισκότα, αναψυκτικά, γλυκά, καραμέλες, τσίχλες. Και σε ποσότητες. Λες και θα είχαμε 20 άτομα κόσμο!

Το βραδάκι στρώσαμε το τραπεζομάντιλο του πάρτι, γεμίσαμε καμιά 10αριά μπωλάκια με τα σνακ, ανοίξαμε τα αναψυκτικά, παραγγείλαμε τις πίτσες και όταν επιτέλους έφτασαν βάλαμε την ταινία.

Όταν είχαμε φάει και είχαμε πιει και τα φώτα ήταν σβηστά και η ταινία ακόμα έπαιζε, ήρθαν η μία από τη μία και η άλλη από την άλλη και χώθηκαν στην αγκαλιά μου. Είμαστε πολύ αγαπημένες και οι αγκαλιές δε λείπουν ποτέ στο σπίτι, αλλά να αυτή η αγκαλιά έμοιαζε να είναι λίγο πιο ξεχωριστή από τις υπόλοιπες.

Γιατί τι κι αν παρακολουθούσαμε εναέριες μάχες μεταξύ Βίκινγκ και δράκων; Εμείς ήμασταν αγκαλιασμένες, ενωμένες, αγαπημένες και γράφαμε μία σελίδα της δικής μας οικογενειακής ιστορίας.

Η φωτογραφική μου είναι στα τελευταία της και εν όψει της τελετής λήξης του σχολείου, με έχει πιάσει η αγωνία να την αντικαταστήσω. Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και θέλω να φωτογραφίζω τα πάντα, λες κι έτσι θα σταματήσω το χρόνο. Ωστόσο δεν έχω καμία αμφιβολία… Οι οικογενειακές αναμνήσεις φτιάχνονται από απλές, καθημερινές στιγμές. Κι έτσι τη στιγμή εκείνη της αγκαλιάς, έκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και είπα από μέσα μου «αυτή είναι η στιγμή που αξίζει να θυμάμαι».

Κλικ.

ΠΗΓΗ:

http://www.aspaonline.gr/2013/05/27/photografizontas-stigmes/

«[…]» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 19.5.2013, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

[…]

Oι γυναίκες που έχουν διαλέξει έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής,  πέρα από δεσμεύσεις,  συμβιβασμούς και κατεστημένα,  ζουν την ελευθερία τους με ότι συνεπάγεται από αυτό.

Οι γυναίκες που δεσμεύτηκαν πολύ μικρές,  που πολύ νέες έδωσαν τα κομμάτια τους,  σε έναν έρωτα,  σε ένα παιδί,  σε ένα δεύτερο παιδί αργότερα,  απόλαυσαν την ''φυλάκιση'' τους και ότι συνεπάγεται από αυτήν.

Στην πορεία των χρόνων,  πολύ θα ήθελαν,  η μια να έχει παίξει τον ρόλο της άλλης. Αυτό που δεν έχεις κάνει είναι πάντα το πιό ποθητό.

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_19.html

«[…]» [Από το blog “Οδεύοντας”]

Πριν από πέντε ημέρες, στις 3.6.2013, στο blog “Οδεύοντας”  της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:

[…]

"Όποτε μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου, πάντα μου λείπουν μερικά… Τα 'χασα; Μου τα κλέψανε; Τα κατάπια; Τα χάρισα; Κύριος είδε... Άντε τώρα να την κουμπώσω τη ρημάδα... Άντε να την προφυλάξω.."

                                                                  Από "Το τετράδιο της Αλκυόνης"

Πηγή:

http://odevontas.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

«Παράθυρο με θέα» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 31.5.2013, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Παράθυρο με θέα

Ok! To θέμα τς φιλίας το έχουμε εξαντλήσει δε λέω κι ούτε κατά διάνοια θέλω να δώσω την εντύπωση ότι έχω απαιτήσεις από τους φίλους μου.  Πορεύομαι με δεδομένο ότι τίποτα δεν είναι όπως μέσα στο μυαλό μου ιδανικό και σέβομαι και τις αδυναμίες και τα δυνατά σημεία του άλλου.

Αλλά για μένα η φιλία είναι σαν ένα παράθυρο που ίσως να δυσκολεύομαι να ανοίξω αλλά αν συμβεί αυτό δίνω τον εαυτό μου δίχως δεύτερες σκέψεις.
Έτσι αδυνατώ να κατανοήσω κάποια πράγματα.  Πως ας πούμε οι φίλοι μου είναι εδώ όταν νιώθουν καλά κι εξαφανίζονται όταν νομίζουν ότι δεν είναι καλή παρέα.  Με οριοθετεί αυτό,  μου δημιουργεί πλαίσια και μου υψώνει τοίχους.  Ίδιους μ' αυτούς που κάποιος δεν δίνει απλόχερα το χαμόγελο του. Με τρομάζει.  Εγώ όταν δεν είμαι καλά θέλω να το μοιράζομαι.  Γιατί αν αυτό δεν είναι μοίρασμα τότε τι;  Λέξη πολύτιμη και πολύ φοβάμαι ανενεργή.  Λειτουργεί μόνο σαν ιδέα.  Στην πράξη το τίποτα.  Σιωπή.  Το σέβομαι,  κάνω πίσω,  πιέζομαι αλλά δεν πιέζω.  Φεύγω.  Απομακρύνομαι.

Το άλλο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το ότι είμαι φίλος σου,  σ' αγαπάω,  σε λατρεύω,  θέλω να δώσω τα πάντα για σένα,  και στην πιο απλή ερώτηση ''θα έρθεις μαζί μου στο γιατρό;''  κάνεις πίσω, κομπιάζεις,  σοκάρεσαι..

Αν δεν έρθω μαζί σου σε μια δύσκολη στιγμή τότε πότε;  Και δεν ζητάω ένα στήριγμα,  αλλά μια παρέα.  Το πιό εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να πίνουμε καφέδες και να χαμογελάμε.  Πόση ανιδιοτέλεια όμως κρύβει όλο αυτό και πόση αλήθεια;

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_31.html

«Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος… πότε;» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]

Προχθές, 4.6.2013, στο blog “Άρωμα Γυναίκας”  της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:

Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος… πότε;

Αν μπορούσαμε ποτέ, τα δάκρυα που κυλάνε αυθόρμητα, ορατά ή εσωτερικά, απ΄το άδικο της καμπυλόγραμμης ζωής, τα βαθουλώματα της ασχήμιας, όταν λικνίζεται εμπρός μας... Αν, λέμε, γίνονταν κομμάτι θησαυρού, τα δάκρυα ετούτα της ψυχής, σίγουρα τ΄αμπάρια μας θα ήταν τώρα ξέχυλα! Μα δεν γίνεται, να μείνεις εκεί....  Δεν μπορεί να στεριώσει το δάκρυ, ούτε να στοιχειώνει την αλήθεια, σε κάθε της μορφή, σε κάθε εικόνα της φύσης, π΄απλώνεται στη θέα του τρένου, όταν εκείνο τρέχει και φεύγει!   Γι αυτό, ανάμεσα στις παπαρούνες, τις μαργαρίτες και τα γιασεμιά, θα προσπεράσουμε τσουκνίδες ή θάμνους αγκαθωτούς. Με ματωμένα πόδια, χρειάζεται, να πορευτούμε. Με κατακόκκινα μάτια ν΄ατενίσουμε το μέλλον, καθαρό! Η έκθεση της σκέψης, η αποτύπωση της γνώμης, μοιάζει αβαθμολόγητη στο πέρας του αύριο... Μια κουκίδα στεριάς, ίσως, στον απέραντο ωκεανό της ανθρώπινης πορείας. Σημάδι, πιθανόν, πως ακόμα κυκλοφορούν, ανάμεσά μας, κι επιπλέουν μαυρισμένα κούτσουρα, πληγές ανοιχτές, μιας καταστροφής απ΄το παρελθόν...! Στο τιμόνι με τα χέρια σφιχτά, για λιμάνια όμορφα, γερά και σταθερά, χρειάζεται και ΠΡΕΠΕΙ! Τα μάτια των παιδιών, είναι τα δικά μας μάτια... Αντέχουν και το καλό και το κακό, το δίκαιο ή το στραβό. Μπορεί να είναι Και αναγκαίο να τα γνωρίζουν!

Κι έτσι, κάπου εδώ, μπορώ να τινάξω στο πρωινό απόβροχο, μια σκέψη ερώτημα "επιπλέον" : 'Αραγε, ο ΚΟΣΜΟΣ αλλάζει; Και όταν, λέμε, αλλάζει τί εννοούμε; Πάντα προς το καλύτερο, έ; Μήπως αποδομούμε, τότε, το σήμερα απ΄το χτες ή το σήμερα; Μήπως ως άνθρωποι δεν ακουμπάμε, ποτέ, το ιδανικό ή έστω το ασύνορο όμορφο; Μένει, έτσι, να αποδεχτούμε ο ΚΟΣΜΟΣ αν δεν γίνεται καλύτερος, τουλάχιστον να μην γίνει χειρότερος!

Η μέρα προχωράει και χάνεται..... Εμείς; 'Οχι, ποτέ! 'Εστω και ως κουκίδα της αιώνιας άμμου, παραμένουμε και αντέχουμε!

ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2013/06/o-kosmos-tha-ginei-kalyteros-pote.html

«Μικρά πράσινα βήματα […]» [Από το blog “Aspa online”]

Μόλις σήμερα, 5.6.2013, στο blog “Aspa online” της Άσπας, διαβάσαμε, μεταξύ άλλων, αυτά:

Μικρά πράσινα βήματα […]

            Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Τι ωραία που θα ήταν να μπορούσαμε να πούμε ότι το περιβάλλον σήμερα γιορτάζει… Δυστυχώς όμως το περιβάλλον νοσεί. Σε λιγότερο από δύο γενιές η γη πέρασε από το οικολογικό απόθεμα στο οικολογικό έλλειμμα.

Αν εμείς, ο κόσμος στο σύνολό του, συνεχίσουμε να ζούμε όπως σήμερα, θα χρειαστούμε τις πηγές δύο πλανητών όπως ή γη έως τα μέσα της δεκαετίας του 2030 για να διατηρήσουμε το σημερινό τρόπο ζωής μας.

Ενέργεια, νερό, τρόφιμα και πρώτες ύλες – όπου και αν κοιτάξουμε, καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Πρέπει να αλλάξουμε μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης. Πρέπει να αλλάξουμε τις συνήθειές μας.

Μικρά πράσινα βήματα

Όπως είχα γράψει πρόσφατα […], αν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε το περιβάλλον, δεν υπάρχει σύντομος δρόμος. Πρέπει να ξεκινήσουμε από το σπίτι μας. Και ποια είναι τα μικρά πράσινα βήματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε καθημερινά ώστε να βοηθήσουμε στην προστασία του περιβάλλοντος; Να κάποια από αυτά:

✔ Κάνουμε ανακύκλωση.

✔ Δεν αφήνουμε συσκευές στο stand by. Τις κλείνουμε με διακόπτη.

✔ Αντικαθιστούμε τους λαμπτήρες μας με λαμπτήρες χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας. Δεν ξεχνάμε φώτα ανοιχτά.

✔ Πλένουμε όποτε μπορούμε τα ρούχα μας στους 30 ºC αντί για τους 40 ºC. Προσέχουμε την κατανάλωση νερού.

✔ Το χειμώνα χαμηλώνουμε το θερμοστάτη κατά έναν ως δύο βαθμούς. Το καλοκαίρι χρησιμοποιούμε όποτε είναι δυνατόν ανεμιστήρα αντί για air condition.

✔ Επιλέγουμε πάντα «πράσινες» συσκευές.

[…]

ΠΗΓΗ:

http://www.aspaonline.gr/2013/06/05/mikra-prasina-vimata-megalo-prasino-dor/

«Αν… μια στιγμή μπορεί…» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 28.5.2013, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Αν… μια στιγμή μπορεί…

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_28.html

«Μπράβο κα Ακρίτα, έτσι ακριβώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη “μας” (όχι μόνο για παιδόφιλους…)» [Από το blog “ Ροϊδη εμμονές”]

Χθες, 2.6.2013, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε αυτό:

Μπράβο κα Ακρίτα, έτσι ακριβώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη “μας” (όχι μόνο για παιδόφιλους…)

Το αυτό (όπως και με τους παιδόφιλους) ισχύει για κάθε λογής ανομία – η Δικαιοσύνη στον κόσμο της.

Ο παιδόφιλος της διπλανής πόρτας

Από την Έλενα Ακρίτα

Την ιστορία του παιδόφιλου των Πετραλώνων λίγο – πολύ την ξέρουμε πια. Εστηνε καρτέρι έξω από τα σχολεία, επέλεγε και παρακολουθούσε μικρά κοριτσάκια. Τα απομόνωνε και ασελγούσε πάνω τους. Στη δεκαετία 1995-2005 συνελήφθη δύο φορές για ασέλγεια. «Ξεπέταγε» στην κυριολεξία την ποινή, έβγαινε πάλι έξω στον κόσμο και ξανά προς τη δόξα τραβούσε.

Εδώ δεν θα ασχοληθούμε – μια που δεν είμαστε ειδικοί – με το αν η παιδοφιλία είναι ψυχική νόσος, εγκληματική πράξη ή και τα δύο. Ούτε θα σταθούμε τόσο στο προφίλ ενός δράστη που μπαινόβγαινε ανενόχλητος στις φυλακές. Που δεν τον σταματούσε ποτέ κανένας. Που κάποιοι τον αφήνανε ελεύθερο. Και αυτοί οι «κάποιοι» δεν θα τιμωρηθούν ποτέ. Αυτοί οι «κάποιοι» δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ.

Και ο τύπος συνέχιζε. Ηδη 21 παιδιά τον έχουν καταγγείλει. Και υπάρχουν – όπως ο ίδιος ομολογεί – και πολλά άλλα που δεν τα θυμάται.

Ο παιδόφιλος της διπλανής πόρτας εδώ είναι ένας οικογενειάρχης διανομέας τροφίμων. Ο παιδόφιλος της διπλανής πόρτας είναι ο χαμογελαστός γείτονας. Είναι ο συγγενής ή ο φίλος που μπαινοβγαίνει σπίτι μας. Είναι ο τύπος με «το μαγαζάκι της κεντρικής οδού». Είναι ο νομοταγής πολίτης. Είναι ο ευυπόληπτος σύζυγος και πατέρας. Είναι ο υπεύθυνος της παιδικής κατασκήνωσης, είναι ο προπονητής, ο γυμναστής, είναι αυτός που του εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας… Είναι ο δάσκαλος, είναι ο καθηγητής…

Κι εδώ ας σταθούμε. Χωρίς φωνές, χωρίς κορόνες. Με στοιχεία απλά, ξεκάθαρα, συγκεκριμένα: Ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης έχει συντάξει έκθεση με 336 καταθέσεις επίορκων εκπαιδευτικών. Οι περισσότεροι ουσιαστικά έμειναν ατιμώρητοι από τα συνδικαλιστικά τους όργανα.

Υπάρχουν υποθέσεις παιδόφιλων εκπαιδευτικών που τα δευτεροβάθμια συμβούλιά τους επέτρεψαν οι δάσκαλοι-καθηγητές αυτοί να επιστρέψουν στα σχολεία.

Αυτό συνέβη και σε κραυγαλέες περιπτώσεις όπως:

1. Καθηγητής στη Βόρεια Ελλάδα επέστρεψε στην έδρα ενώ του είχε ασκηθεί ποινική δίωξη για αποπλάνηση ανηλίκου κατ’ εξακολούθηση. Το πειθαρχικό συμβούλιο τού επέβαλε ποινή… βαριά κι ασήκωτη: ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ.

2. Αλλος καθηγητής βιντεοσκοπούσε κρυφά μαθητές σε προσωπικές, «άσεμνες» στάσεις (αν μπορούν ποτέ να θεωρηθούν «άσεμνες» οι στάσεις ενός μικρού παιδιού). Βρέθηκαν στο αρχείο του πάνω από 80 διαφορετικές βιντεοσκοπήσεις. Ποια η τιμωρία του; Σπίτι του για έξι μήνες και μετά πάλι πίσω στην αίθουσα διδασκαλίας.

3. Παιδαγωγός διακινούσε υλικό παιδικής πορνογραφίας. Γύρισε πίσω στο σχολείο ύστερα από τέσσερις μήνες.

4. Καθηγητής – πώς να το πιστέψεις αυτό; – έκανε ανάρτηση σε πορνογραφική ιστοσελίδα γυμνή φωτογραφία της κόρης του. Η ποινή του; Παύθηκε για τρεισήμισι μήνες.

5. Η 52χρονη καθηγήτρια σε φροντιστήριο της Αθήνας ήταν ενεργό μέλος διεθνών οργανώσεων παιδοφιλίας. Και φυσικά είχε και αυτή σεξουαλική επαφή με ανήλικα παιδιά και βρέθηκε στο σπίτι της πλούσιο πορνογραφικό υλικό.

6. Και φυσικά μην ξεχνάμε τους προπονητές παιδεραστές στο Χαλάνδρι, στην Κέρκυρα, στο Ρέθυμνο.

7. Στο νούμερο 7, όλοι εκείνοι που ζουν ανάμεσά μας ΤΩΡΑ. Που ασελγούν στα παιδιά μας ΤΩΡΑ. Που ισόβια τραυματίζουν άγουρα σώματα και παιδικές ψυχές. Που κανένα παιδάκι δεν έχει βρει ακόμα το θάρρος να τα καταγγείλει. Γιατί είναι ανήλικο, γιατί είναι τρομαγμένο, γιατί νιώθει πως ίσως εκείνο φταίει, γιατί φοβάται να μιλήσει, γιατί φοβάται πως θα το τιμωρήσουν, γιατί το απειλούν, γιατί, γιατί, γιατί…

Tο Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας με τη συνδρομή των ψυχολόγων της Διεύθυνσης Υγειονομικού του Σώματος απευθύνει ορισμένες χρήσιμες συμβουλές και πληροφορίες σε γονείς και παιδιά, με σκοπό την προφύλαξη των ανηλίκων από περιστατικά αποπλάνησης και ασέλγειας εις βάρος τους.

Και εμείς οι γονείς ας έχουμε πάντα μάτια κι αυτιά ανοιχτά. Δίπλα στο παιδί μας, να παρατηρούμε προσεκτικά κάθε αλλαγή στη συμπεριφορά του. Να ξέρουμε ποιους βάζουμε σπίτι μας, ποιοι πλησιάζουν το αγοράκι ή το κοριτσάκι μας.
Και πάνω από όλα. Το πιο σημαντικό: πρέπει να μιλήσουμε στο παιδί μας. Να του δώσουμε να καταλάβει, όσο πιο απλά, όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται πως – το παραμικρό να του συμβεί – πρέπει να τρέξει αμέσως να το πει στον μπαμπά και στη μαμά. Χωρίς να ντραπεί. Χωρίς να διστάσει.

Γιατί ο παιδόφιλος της διπλανής πόρτας τώρα, σήμερα ζει ακόμα ακριβώς εκεί: στη διπλανή μας πόρτα!

«Τα Νέα 01/06/2013»

***

Σημείωση του blog: Τελικά μετά τις γελοιότητες της ύπαρξης των ήδη “γνωστών” τεσσάρων(!) … υποψηφίων αντιρατσιστικών νομοσχεδίων, μάλλον κάποιος αντιρατσιστικός νόμος θα ψηφιστεί, και τίθεται το ερώτημα: ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ θα τον εφαρμόσει; 

ΠΗΓΗ:

http://roides.wordpress.com/2013/06/02/2jun13b/

«#direnankara in Pictures» & «#OccupyGezi in Pictures[Από το blog “ANemos”]

Μόλις σήμερα, 2.6.2013, στο blog “ANemos”  διαβάσαμε αυτά:

#direnankara in Pictures & #OccupyGezi in Pictures

http://naftilos.blogspot.gr/2013/06/direnankara-in-pictures.html

http://naftilos.blogspot.gr/2013/06/occupygezi.html

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.gr/2013/06/direnankara-in-pictures.html

http://naftilos.blogspot.gr/2013/06/occupygezi.html

«Ο Γιάννης Ρίτσος για τις μέρες μας…» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 22.5.2013, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:

Ο Γιάννης Ρίτσος για τις μέρες μας…

ΠΗΓΗ:

http://misha.pblogs.gr/2013/05/o-giannhs-ritsos-gia-tis-meres-mas.html

«Ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Άνοιξης» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Σήμερα αποχαιρετάμε τον μήνα, τον τελευταίο της Άνοιξης… Τριάντα ημέρες πριν, ανήμερα Πρωτομαγιά, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Άνοιξης

Κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο..

Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Άνοιξης μέσα στην τσέπη του...

Γ. Ρίτσος

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html

«Ενδοσκόπηση της κρίσης» [Από το blog “Vassper”]

Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 2.5.2013, στο blog “Vassper”, διαβάσαμε αυτό:

Ενδοσκόπηση της κρίσης

            Έχω ξαναγράψει την άποψη μου για την οικονομική κρίση αλλά και για το μνημόνιο.

Οσον αφορά την κρίση, πιστεύω ότι είναι κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και δεν προκλήθηκε από την χώρα μας, αλλά οφείλεται στον λάθος τρόπο με τον οποίον αναπτύχθηκαν οι οικονομίες των  ανεπτυγμένων κρατών. Για τον λόγο αυτό, η κρίση θα λυθεί μόνο με αναδιάταξη του ίδιου του συστήματος, αναθεωρώντας τους κανόνες της παγκοσμιοποίησης και των χρηματοοικονομικών προϊόντων (supreme, swaps κλπ παράγωγα). Τα προϊόντα αυτά, δημιούργησαν νέο πλασματικό χρήμα, το οποίο ανακυκλώθηκε πολλές φορές διαμορφώνοντας μία παγκόσμια οικονομία-φούσκα την οποία ελέγχουν αυτοί που τροφοδοτούν την αγορά με αυτά τα προϊόντα. Η παγκοσμιοποίηση έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό, καθώς επέτρεψε την διασπορά τού πλασματικού χρήματος σε όλον τον πλανήτη χωρίς κανόνες και έλεγχο, δίνοντας μια παροδική αίσθηση ανεξάντλητων κεφαλαίων, ευημερίας και καταναλωτισμού. Η παγκόσμια παραγωγή αυξήθηκε, στην βάση ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού που  ενίσχυε τον ισχυρότερο και τον φθηνότερο, εγκλωβίζοντας όλους τους ενδιάμεσους ανάμεσα στην  τεχνολογική βελτίωση (που προϋποθέτει νέο χρήμα) ή την μείωση του κόστους (που προϋποθέτει μείωση μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων). Η παγκοσμιοποίηση της δημοκρατίας, του κράτους πρόνοιας και της ευημερίας αναβλήθηκαν για το μέλλον, ενώ το παγκόσμιο χωριό της ελευθερίας και της αλληλοβοήθειας των λαών μετασχηματίσθηκε  σε ένα παγκόσμιο εργοτάξιο.  

            Τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα επικεντρώθηκαν σε δημοσιονομικά μέτρα (μειώσεις μισθών, αύξηση φορολογίας κλπ) και όχι θεσμικά (φοροδιαφυγή, διαφθορά, αναδιοργάνωση του κράτους κλπ) εντείνοντας την ύφεση και την ανεργία χωρίς καμία αναπτυξιακή προοπτική. Τα μέτρα αυτά οδηγούν ουσιαστικά στην διάρρηξη του κοινωνικού ιστού της χώρας και τους Έλληνες στα πρόθυρα της κοινωνικής έκρηξης. Η εμμονή της Τρόικας στα μέτρα λιτότητας, παρά τα αρνητικά τους αποτελέσματα, παραπέμπει σε τιμωρητική διάθεση με στόχο την οικονομική επικυριαρχία και όχι σε βελτίωση της οικονομίας.

Η περιβόητη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας επιδιώκεται να βελτιωθεί μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας, ενώ είναι έκδηλο ότι χωρίς οργανωτική αναδιάρθρωση του κράτους, βελτίωση των υποδομών και εισαγωγή τεχνολογίας και τεχνογνωσίας το μόνο που θα επιτευχθεί, είναι η παρά πέρα συρρίκνωσή της. Στις ανεπτυγμένες οικονομίες, η ανταγωνιστικότητα προέρχεται από την τεχνολογία-τεχνογνωσία και το υψηλό marketing και όχι από το χαμηλό κόστος εργασίας, που είναι μικρό ποσοστό του συνολικού κόστους παραγωγής. Ειδικότερα, σε οικονομίες σαν την Ελληνική, που στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό σε εισαγωγές α' και β' υλών από το εξωτερικό, η μείωση του κόστους παραγωγής γίνεται ακόμα ανελαστικότερη. Πιστεύω ακράδατα ότι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας των Ελληνικών προϊόντων, δεν θα προέλθει από την μείωση της τιμής πώλησης τους, αλλά από την βελτίωση της ποιότητάς τους και την ανάπτυξη του επαγγελματισμού των Ελλήνων που θα τοποθετήσουν τα προϊόντα μας σε υψηλότερη κατηγορία, απο αυτή που βρίσκονται σήμερα, στον διεθνή  ανταγωνισμό.

            Αντίστοιχα, οι βελτιώσεις στην οικονομία μας θα έρθουν κυρίως από θεσμικά μέτρα, τα οποία θα απελευθερώσουν την δημιουργικότητα του Έλληνα και θα ευνοήσουν νέες επενδύσεις. Οι οικονομίες δεν αναπτύσσονται, ούτε με ιδιωτικοποιήσεις "φιλέτων", που έτσι και αλλιώς αφήνουν κέρδη στο κράτος, ούτε με μεγάλες επενδύσεις πολυεθνικών, που έρχονται για να πάρουν από την οικονομία και όχι να δώσουν. Οι οικονομίες των κρατών της περιφέρειας, σαν την Ελλάδα αναπτύσσονται κυρίως από μικρομεσαίες και μεσαίες εθνικές επιχειρήσεις που καταφέρνουν να παράγουν ανταγωνιστικά εξαγώγιμα προϊόντα, υψηλής ποιότητας και προστιθέμενης αξίας, τα οποία πωλούνται στις διεθνείς αγορές σε υψηλότερες τιμές από τα αντίστοιχα προϊόντα των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Η Ελληνική οικονομία χρειάζεται βελτίωση του branding των προϊόντων της και όχι μείωση του κόστους παραγωγής τους.

Η συνταγή λοιπόν είναι λάθος και θα πρέπει να αλλάξει.

Οι οικονομικές κρίσεις είναι μέρος του συστήματος, το οποίο τις χρησιμοποιεί για να αναδιατάσσεται, αφομοιώνοντας τις οικονομικές, γεωπολιτικές και τεχνολογικές αλλαγές της προηγούμενης περιόδου. Παρ' όλα αυτά εκτιμώ ότι αυτή η κρίση θα ξεπερασθεί πολύ δύσκολα, διότι υπάρχει πλέον το στοιχείο της παγκόσμιας αλληλεπίδρασης που δεν υπήρχε στο παρελθόν. Το ασφαλιστικό ταμείο των Νορβηγών ψαράδων είναι συνδεδεμένο με την παραγωγικότητα της σόγιας  της Αργεντινής, καθώς έχει επενδύσει σε μετοχές της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής της. Η παγκόσμια αλληλεπίδραση ευνόησε την κυριαρχία των αγορών στην πολιτική που περιπλέκει ακόμα περισσότερο την δυνατότητα αναδιάταξης του συστήματος.

            Αυτή την περίοδο, οι ισχυρές οικονομίες (Γερμανία, ΗΠΑ) προσπαθούν να αξιοποιήσουν την κρίση και να ισχυροποιήσουν την θέση τους στην παγκόσμια οικονομική σκακιέρα, εις βάρος των περιφερειακών οικονομιών, ενώ οι αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Ινδία, Ρωσσία κλπ) προσπαθούν και αυτές να μπούν στην σκακιέρα, εις βάρος των λαών τους. Ομως, παράλληλα με τις κινήσεις αυτές, η κρίση που δεν επιλύεται, εξαπλώνεται σαν γάγγραινα και προβλέπω ότι σύντομα θα φτάσει στην καρδιά της πακόσμιας οικονομίας, την Γερμανία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ ενώ δεν θα αφήσει ανεπηρέαστες ούτε και τις αναδυόμενες οικονομίες. Και τότε; τι γίνεται τότε, αν όλοι έχουν και από ένα μνημόνιο;  

            Για τον λόγο αυτό και ανεξάρτητα με την εξέλιξη της κρίσης και την εξεύρεση η όχι παγκόσμιας λύσης, η χώρα μας πρέπει να προχωρήσει στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις. 

            Πιστεύω ότι η χώρα έχει δύο δρόμους. Ο ένας είναι αυτός της απομόνωσης, με συντεταγμένη αποχώρηση απο την ΕΕ, επιστροφή σε εθνικό νόμισμα ,  επαναφορά δασμών και έλεγχο εισαγωγών-εξαγωγών. Η κυβέρνηση που θα υπάρχει τότε, θα πρέπει να συντονίσει την ανασυγκρότηση της χώρας, με κατάλληλους χειρισμούς του νέου νομίσματος και κάποιων ενισχύσεων που μπορεί να διασφαλίσει απο την ΕΕ λογω της αποχώρησης απο το ευρώ. Το βασικό προβλήμα που θα αντιμετωπίσει η χώρα θα είναι η έλλειψη συναλλάγματος  για εισαγωγές  απαραίτητων αγαθών (φάρμακα, καύσιμα κλπ) καθώς το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών είναι αρνητικό και φυσικά κανείς δεν θα μας δανείζει, τουλάχιστον κατά το πρώτο διάστημα. Τον πρώτο καιρό, θα ακολουθήσει κοινωνική αναταραχή και μετανάστευση πρός το εξωτερικό, ενώ αυτοί που θα παραμείνουν θα επικεντρωθούν σε εξαγωγικούς τομείς που μπορούν να υποστηριχθούν απο την Ελληνική τεχνολογία-τεχνογνωσία (γεωργία, τουρισμός) . Παρ' όλα αυτά, η υποτίμηση του νέου νομίσματος θα ξανακάνει τα Ελληνικά προϊόντα ανταγωνιστικά και μέσα σε λίγα χρόνια, η χώρα θα σταθεροποιήσει την οικονομία της στα πραγματικά της επίπεδα. Στην πορεία αυτή, η χώρα θα βρεθεί μόνη και θα πρέπει αναζητήσει νέους συμμάχους  και να επαναπροσδιορίσει την γεωπολιτική της θέση, χωρίς εθνικές απώλειες. 

            Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός της υπομονής με στόχο την αναδιάταξη του μνημονίου μέσα απο τους θεσμούς της ΕΕ, μέσω συμμαχιών με τα άλλα κράτη της περιφέρειας. Μέχρι να επιτευχθεί αυτό, η  λιτότητα θα συνεχισθεί, το ίδιο και η ύφεση και η ανεργία. Το ευρώ θα συνεχίζει να πιέζει την οικονομία μας, που για να γίνει ανταγωνιστική θα πρέπει να  επικεντρωθεί στην υψηλή ποιότητα και στην βελτίωση της παραγωγικότητας με εισαγωγή τεχνολογίας-τεχνογνωσίας απο το εξωτερικό. Η οικονομία θα συνεχίσει να είναι συνδεδεμένη με την ΕΕ και η βελτίωση της θα εξαρτάται αποκλειστικά απο αναθεωρήσεις που θα γίνουν στα πλαίσια της ΕΕ. Η πορεία της χώρας θα καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό απο τις αποφάσεις των ισχυρών της Ευρώπης, στις οποίες η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν θα μπορεί να αντισταθεί. Σε αντιστάθμισμα αυτών, η ΕΕ θα διασφαλίζει την μη πτώχευση της χώρας και σε σημαντικό βαθμό την διατήρηση της γεωπολιτικής της σταθερότητας.

            Οποιον απο τους παραπάνω δύο δρόμους ακολουθήσουμε, είναι σίγουρο ότι κάποια πράγματα στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν :

• Το κράτος πρέπει να ανασυγκροτηθεί με γνώμονα την παραγωγικότητα των υπηρεσιών του και την εξυπηρέτηση των πολιτών.
• Η φοροδιαφυγή και η διαφθορά πρέπει να παταχθούν καθώς δεν "χωράνε" πιά στην οικονομία.
• Η χώρα πρέπει να επιστρέψει στην παραγωγή εξαγώγιμων προϊόντων και υπηρεσιών, περιορίζοντας την οικονομία της κατανάλωσης (εμπορικά καταστήματα, εστίαση κλπ).

Εγώ προσωπικά, συνεχίζω να πιστεύω ότι τα πράγματα στην χώρα μπορούν να πάνε καλύτερα, διότι απλά δεν μπορούνε να πάνε χειρότερα. Η Ελλάδα, είναι σε όλους τους τομείς σε τέτοιο χάλι, που η κάθε μικρή δράση στην σωστή κατεύθυνση θα συνιστά σημαντική βελτίωση. 

            Εκτός απο αυτό, συνεχίζω ακόμα να πιστεύω στον Ελληνα, που είναι ικανός για το χειρότερο αλλά και για το καλύτερο.

            Ας ξεκινήσουμε από απλά πράγματα, όπως η σοβαρότητα, η συνέπεια και η συνέχεια.

Οχι μόνο απο τους πολιτικούς αλλά από όλους μας.

ΠΗΓΗ:

http://vassper.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html