«Στραβά κι ανάποδα» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από δύο εβδομάδες, στις 16.6.2013, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Στραβά κι ανάποδα

Kάπως αλλιώς τις φανταζόμουν τις Κυριακές του Ιούνη,  να βουτάω ας πούμε σε μια θάλασσα,  να ξεχύνεται από παντού το μπλε,  να καίει ο ήλιος,  να αλοίφομαι με coppertone,  να ρουφάω φραπεδάκι,  να έχω στα χέρια βιβλίο κι όλα αυτά τα όμορφα που θα έπρεπε να συμβαίνουν αλλά έχουν ακριβήνει περίεργα τελευταία.
Σκέφτομαι πως έχω τόση γκρίνια μέσα μου και τόσο μπούκωμα από άγχος κι από πράγματα που δεν γίνονται και πως πρέπει να χαλαρώσω,  και πιέζομαι για να το πετύχω,  κι όσο πιέζομαι τόσο το άγχος πάει μπροστά κι εγώ πίσω..  ακολουθώ..
Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές,  έστω κι αν είναι να ξεκινήσω το πρωί και να επιστρέψω το βράδυ.

Σύντομα μάλιστα!

           

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.gr/2013/06/blog-post_16.html

«Διεθνή» [Από το blog “ANemos”]

Πριν από είκοσι ημέρες, στις 9.6.2013, στο blog “ANemos”  διαβάσαμε αυτό:

Διεθνή

Εσωτερικές ειδήσεις

Εξωτερικό δελτίο

Ελλάδα

Κόσμος

Κοινωνία

Διεθνή

Ειδησεογραφικες κατηγοριοποιησεις δίχως νόημα. Εμείς και οι "άλλοι", εκει "έξω". Ο πλανήτης "Ελλάδα" και κάτι άλλοι πλανήτες. Η Ταχριρ, η Ντελ Σολ, η Ταξιμ. Κάτι άλλες πλατείες. Έτη φωτός απο κάθε προσπάθεια ερμηνείας. Αιώνες φωτός απο κάθε πρόθεση συμμετοχής. Πλανήτες τακτοποιημενοι μακριά απο εμάς και απ´ ο,τι μας αφορά. 

Κατηγοριοποιησεις ιδιαίτερα βολικες. Γι αυτο, τελικά, με ιδιαίτερο νόημα!

Μέχρι να περάσουν κι απο εδω οι φλόγες....

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

«Ξειν αγγέλλειν…» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]

Πριν από τρεις εβδομάδες,  στις 7.6.2013, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:

Ξειν αγγέλλειν…

- Καλημέρα. Έχετε τρόφιμα;

- Ναι. Είσαι Έλληνας;

- Δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα. (Προς Γαλάτας Επιστολή Απ.Παύλου, 3,2.

- Ποιος είσαι, ρε;

- Ονομάζομαι Ιησούς. Είμαι Εβραίος.

- Χάσου από δω, ρε. Είναι μόνο για Έλληνες λέμε.

- Καλημέρα. Πεινάω. Έχετε κάτι;

- Ναι, μοιράζουμε τρόφιμα. Είσαι Έλληνας;

- Όχι. Ονομάζομαι Λόρδος Βύρων, είμαι Άγγλος αλλά λατρεύω τη χώρα σας. Πέθανα στο Μεσολόγγι πριν από χρόνια.

- Ουστ από δω, μωρή αδερφάρα Εγγλέζε.

- Γεια σας. Είμαστε ρακένδυτοι, πεινάμε πολύ, είμαστε αποκαμωμένοι.

- Τι θέλετε όλοι εσείς εδώ, ρε; Είστε Έλληνες;

- Όχι κύριε. Είμαστε ξένοι. Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί, Ισπανοί, Νορβηγοί, Σουηδοί, Αμερικάνοι, Ελβετοί, Πορτογάλοι. Είμαστε το τάγμα των Φιλελλήνων. Πολεμήσαμε το '21, στη μάχη του Πέτα, στο Κομπότι. Σκοτωθήκαμε για την Ελλάδα. Υπάρχει μνημείο για μας στην πλατεία του Ναυπλίου. Να κι εδώ δίπλα στο Σύνταγμα υπάρχει οδός αφιερωμένη σε μας. Φιλελλήνων λέγεται.

- Να πάτε στο διάολο, ρε. Εδώ είναι μόνο για Έλληνες. Στα τσακίδια, ρε.

-Συγνώμη, πεινάμε.

-Είσαστε Έλληνες;

-Είμαστε. Είμαστε Εβραίοι της Ελλάδας. Εγώ είμαι ο Μαρδοχαίος Φριζής, αξιωματικός από τη Χαλκίδα, αιχμάλωτος των Τούρκων το 1922, που έπεσα στην Αλβανία το '40. Αυτή είναι η Ρόζα Ασκενάζη και η Στέλλα Χασκήλ, οι ρεμπέτισσες. Ο Γιοζέφ Ελιγιά, ο ποιητής. Ο Αβραάμ Μπεναρόγιας, που ίδρυσε τη Φεντερασιόν, τη ΓΣΕΕ και το ΚΚΕ.

-Σκάστε κωλοεβραίοι, Άουσβιτς που σας χρειάζεται. Σαπούνι θα σας κάνουμε.

-Μας συγχωρείτε. Είμαστε λαβωμένοι, γεμάτοι αίματα και χώματα ελληνικά πάνω μας. Πεινάμε και διψάμε.

-Τι είστε εσείς, ρε αράπηδες και ξένοι!

-Είμαστε Άγγλοι, Νεοζηλανδοί, Αυστραλοί, Ινδοί και Πακιστανοί. Πολεμήσαμε εδώ τους ναζί, βοηθήσαμε την Ελλάδα στον αγώνα το 1941. Μας έκρυβαν οι Έλληνες, μας έδιναν φαγητό και νερό. Εσείς τι είστε, με ξυρισμένα κεφάλια και μαύρες μπλούζες;

-Εμείς δίνουμε φαγητά μόνο για Έλληνες. Φύγετε από δω, γαμημένοι αράπηδες. Έξω οι ξένοι, λέμε.

            -Μιρμενγκιές (καλημέρα).

-Τι θες, ρε βλάκα;

-Μπούκ, ούγι (ψωμί, νερό).

-Φύγε από δω, ρε καργιόλη ξένε.

-Είμαι ο Μάρκος Μπότσαρης, κύριε. Μιλάω αρβανίτικα, τη γλώσσα των ηρώων της Επανάστασης. Τη γλώσσα της Μπουμπουλίνας, του Κριεζιώτη, του Μιαούλη. Έγραψα κι ένα Αλβανοελληνικό Λεξικό, για να συνεννοούνται οι Έλληνες κι οι Αρβανίτες.

-Εξαφανίσου από δω, ρε ηλίθιε. Οι Έλληνες μόνο ελληνικά μιλάνε... Το αίμα μας είναι καθαρό, Κωλοαλβανέ, γαμώ το σπίτι σου.

- Χαίρετε. Έχετε λίγο φαγητό για ένα γέροντα;

- Είσαι Έλληνας;

- Σωκράτης ονομάζομαι κύριε. Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου (Πλούταρχος, Ηθικά, τόμ.15).

- Άει στο διάολο, ρε κωλόγερε συριζαίε. Χάσου από δω. Εδώ είναι μόνο για Έλληνες.

-Συγνώμη.

-Πάλι εδώ, ρε αδερφάρα Εβραίε; Δεν σου είπα να φύγεις από δω;

-Πείνασα, και δε μου δώσατε να φάω,  δίψασα, και δε μου δώσατε να πιω,  ξένος ήμουν, και δε με περιμαζέψατε,  γυμνός ήμουν, και δε με ντύσατε,  άρρωστος και στη φυλακή, και δε με επισκεφτήκατε.  [Κατά Ματθαίον, 25.31 (41-43)]

-Άντε, ρε βλάκα, φύγε από δω. Άντε μπράβο, μην τραβήξω το πιστόλι που νόμιμα κατέχω.

-Φαγητό μοιράζετε;

-Ναι, αλλά μόνο για Έλληνες. Είσαστε Έλληνες;

-Ε, σχεδόν. Αυτός είναι ο Γάλλος Φοριέλ, που ανακάλυψε τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Εκείνος ο Φώσκολος, που γεννήθηκε Έλληνας, αλλά διέπρεψε σαν ποιητής της ιταλικής λογοτεχνίας (όπως κι ο Σολωμός στην αρχή). Ο άλλος πιο κάτω είναι ο Λευκάδιος Χερν, που γεννήθηκε Έλληνας, αλλά έγινε βασικός συγγραφέας της γιαπωνέζικης λογοτεχνίας. Εκείνος πιο πέρα είναι ο Τσίλερ, Γερμανός, κι ο άλλοι δίπλα του είναι οι δάσκαλοί του οι Χάνσεν, Δανοί: αυτοί ξεκινήσανε το νεοκλασικό ρυθμό στην Αθήνα και γενικά στην Ελλάδα. Αναρίθμητα δημόσια κτίρια, που να σ' τα λέω όλα. Εγώ είμαι ο Σλίμαν, Γερμανός επίσης, που ανέσκαψα Τροία και Μυκήνες. Κι εκείνος είναι ο Τούρκος καδής της Αθήνας, που δεν άφησε να σφαχτούνε οι όμηροι της πόλης τον Απρίλη του 1821. Ο άλλος ο ψηλός είναι Γάλλος, ο Λενορμάν, αρχαιολόγος. Πέθανε εδώ, έχετε τον τάφο του πάνω στον Κολωνό, μαζί με του Μύλερ, τον έχετε κάνει και δρόμο. Και δίπλα μου ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, ο Βρετανός, ήρωας της κατοχής. Ο Νίκυ Γιάκοβλεφ, Ρώσος λευκός εμιγκρές, πιανίστας και συνθέτης. Ο Πάτσης, Ιταλός, που έγινε δήμαρχος της Αθήνας. Να κι οι γυναίκες, η Λουίζα Ριανκούρ, η άλλη η Δούκισσα της Πλακεντίας, η λαίδη Λο, όλες κι όλοι αγαπήσανε την Αθήνα και την Ελλάδα σα δεύτερη πατρίδα τους.

-Δεν υπάρχει δεύτερη πατρίδα. Πατρίδα είναι μόνο μία, και η δική σας δεν είναι η Ελλάδα. Ουστ από δω, κωλόφραγκοι, παλιότουρκοι, ξανθόψειρες, αδερφές, βρομιάρηδες.

-Καλημέρα. Πεινάμε. Έχετε κάτι να μας δώσετε;

-Είστε Έλληνες, ρε;

-Ναι, κύριε. Όλοι είμαστε Έλληνες. Εγώ ονομάζομαι Εφιάλτης. Ο κύριος δίπλα μου είναι ο Νενέκος. Παραδίπλα ο Τσολάκογλου, ο Ράλλης, ο Λογοθετόπουλος, ο Αντόν Τσαούς. Ο Ιωαννίδης, που έκανε το πραξικόπημα το '74 και προκάλεσε την εισβολή στην Κύπρο.

-Κι εσείς εκεί τι είστε, ρε;

-Κι εμείς Έλληνες. Συνεργάτες των ναζί στην Κατοχή, ταγματασφαλίτες. Εκτελέσαμε πολλούς Έλληνες, κάψαμε χωριά και υπηρετήσαμε στις δυνάμεις Κατοχής.

-Άντε, επιτέλους, ρε πούστη. Επιτέλους, Έλληνες! Ηλία, έλα δω, ρε. Επιτέλους ήρθαν Έλληνες, γαμώτο. Άντε και πήξαμε με τον κάθε βλάκα ξένο που ερχόταν εδώ και ζήταγε να φάει. Κοπιάστε, συμπατριώτες, να φάμε. Κοπιάστε.

«Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή» ρε..

Ο κλόουν

ΠΗΓΗ:

http://misha.pblogs.gr/2013/06/xein-aggelein.html

«Γιώργος Χειμωνάς, Ποιόν φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, εκδ. Καστανιώτη» [Από το blog “Roadartist”]

Πριν από ένα μήνα, στις 27.5.2013, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:

Γιώργος Χειμωνάς, Ποιόν φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, εκδ. Καστανιώτη

«Τι ακριβώς σημαίνει η εποχή μας; Όλοι μας, φαντάζομαι, έχουμε την μελαγχολική αίσθηση του τέλους του πολιτισμού μας (-η λογοτεχνία μας, 25 τώρα χρόνια, το διακηρύσσει, αλλά καθόλου μελαγχολικά), συνεχώς ακούμε να μιλάν για έκπτωση των πνευματικών αξιών, υπάρχει διάχυτη κι ανομολόγητη η αποδοχή του τίτλου της παρακμής για την εποχή μας. Ασφαλώς ναι, ζούμε ένα τέλος – ή μια κρίση όπως πριν την καθόρισα. Την βιώνουμε ατομικά, εμείς που κάναμε κιόλας λίγο ή πολύ τη ζωή μας, μέσα σε ένα απέραντο άγχος, σε μιαν ακαθόριστη αγωνία. Αλλά είναι τόσο αυτονόητο αυτό το τέλος (ή η κρίση) να σημαίνει την έκπτωση του ανθρώπου, πρόκειται για ένα τέλος για το οποίο πρέπει να πενθούμε ή, αντίθετα, να προσδοκάμε;

Αληθινά, θα είχε κάποιος, ίσως από φυσικού του αισιόδοξος, το δικαίωμα να ανατρέψει αυτό το καθεστώς του πένθους και της πτώσης και να αρχίσει να μιλά για μιαν εποχή Νέου Διαφωτισμού. Όπου αυτές οι πνευματικές αξίες του ανθρώπου (αλλά τι αξίες είναι αυτές; Αφού πνευματικές αξίες δεν υπάρχουν, οι πνευματικές αξίες είναι στην πράξη συναισθηματικές αξίες) δεν εκπίπτουν, αλλά εξαλλάσσονται, καθώς αλλάζει η χρήση των οργάνων του νου, αλλάζουν τα ίδια τα όργανα – φωτίζονται αλλιώς τώρα από έναν Απότομο Νέο Φωτισμό, που συμπίπτει με μια περίοδο έξαρσης της συνειδητότητας. Μια τέτοια διαπεραστική ενέργεια ωθεί τον νέο άνθρωπο να αποτινάξει από την αντίληψή του περί κόσμου όλη την επιστρωμένη Σκόνη που την θάμπωνε, την έσκιαζε, την παραμόρφωνε. Τον ωθεί να ξανακάνει από την αρχή όλον αυτόν τον ατελείωτο δρόμο της επιβεβλημένης από άγνωστο υποβολέα γνώσης (αλλά και γνώμης), να απελευθερωθεί από την έτοιμη, την καταναγκαστική γνώση, που δεν κατέληγε (στην καλύτερη περίπτωση) παρά σε μια βασανισμένη και επώδυνη αναγνώριση κάποιων διάσπαρτων και ασταθών ιδεϊκών αποτυπωμάτων. Να αναψηλαφήσει (γιατί πραγματικά πρόκειται για ένα θανάσιμο είδος Δίκης) ολόκληρη την παραδομένη γνώση, να ξανααισθανθεί τον Κόσμο και να τον ξαναονομάσει. Τότε ο λόγος θα ξαναβρεί την γνήσια του φύση, θα γίνει ανοικονόμητος και ά-σχημος : θα εμφανισθεί στον Κόσμο ο λόγος τέτοιος που είναι : ο λόγος-τέρας.

Όμως, γιατί το Απότομο; Αναρωτιέμαι, τι θα βάραινε, αλήθεια, περισσότερο για την συνείδηση, γι’ αυτή την ευπαθή καθαρότητά της, για τον εμπλουτισμό, το τέντωμα της ανθρώπινης «φαντασίωσης», που από αυτήν εκπορεύεται ο οριακός πάντα λόγος της τέχνης – τι θα βάραινε πιο πολύ : μια χρονιά, αθροιστική επί αιώνες συλλογή, μια ήμερη πέψη γνώσης ή ένας Τρομαχτικός Πόλεμος, σαν κι αυτόν που σφράγισε τον αιώνα μας, μια Σφαγή, μια Πείνα; Το δεύτερο, πιστεύω. Έτσι θέλω να υπερασπισθώ την ξαφνική Αφύπνιση: μ’ ένα συνταρακτικό βίωμα. Η μουσική γεννήθηκε από τον Κρότο. Και προς αυτόν τείνει διαρκώς.  Έτσι θεωρώ την Ξαφνική Γλώσσα: ένα νέο όργανο, μια νέα χρήση οργάνου – αφού η χρήση είναι το όργανο.

Έληξε η αμφισβήτηση. Αποφανατίσθηκαν οι επαναστάσεις. Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε «πρωτοπορίας». Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές. Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαφτά χρονών. Κοιτάξτε τους καλά. Προσέξτε την Κατήφειά τους. Την νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητα τους. Προσέξτε πόσο Ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος. Πόσον Αμίλητο Φόβο κουβαλάει μέσα του. Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Νέο Λόγο. Απλά, για τον Λόγο. Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.

Φοβηθείτε τους.»

«Χάρτης», τ. 1, Ιανουάριος 1982

Απόσπασμα από ομιλία του Γ.Χ., που περιέχεται στο βιβλίο :
Γιώργος Χειμωνάς, Ποιόν φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, Εκδ. Καστανιώτη

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.gr/2013/05/blog-post_27.html

«Μετεωρόλιθοι» [Από το blog “ Rodia Mixer”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 16.6.2013, στο blog “Rodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:

Μετεωρόλιθοι

            Μετεωρόλιθοι πέφταν επί σειρά δεκαετιών στη διάτρητη ταράτσα του Ραδιομεγάρου μιας μικρής μεν αλλά ιστορικής χώρας, που βρίσκεται στον πλανήτη 62013 στο Αλφα του Κενταύρου. Κοτρώνες από το αχανές διάστημα διέσχιζαν τεχνηέντως τις μονώσεις και τα στεγανά και εισέβαλλαν με ορμή στα γραφεία και στους διαδρόμους του μεγάρου, ενίοτε και στα ραδιοτηλεοπτικά στούντια. Πέφταν ερήμην των διευθυντών και των κυβερνητών, που πέφταν κι αυτοί με τη σειρά τους από τα σύννεφα, μόλις ανακάλυπταν διαπλοκές, αδιαφάνειες, υπέρογκους μισθούς και άλλα τινά αποδεδειγμένα με χαρτιά, πάνω στα οποία είχαν αποτυπωθεί ως δια μαγείας οι υπογραφές τους ή και είχαν φυτρώσει στη συσκευή καταγραφής κάποια μυστηριώδη τηλεφωνήματα με τις αυθεντικές τους φωνές που ομιλούσαν περί "δικών μας παιδιών" -άλλοτε γαλάζιων και άλλοτε πρασίνων. Η σημερινή κυβέρνηση του πλανήτη, εκεί, στο μακρινό Αλφα του Κενταύρου, τελεί σε πλήρη σύγχιση. Δεν ξέρει πώς να πατάξει το φαινόμενο αυτό των συνεχιζομένων πτώσεων μετεωρολίθων και ψάχνει για τον αποτελεσματικότερο τρόπο: να στείλει βιαίως τους μετεωρόλιθους πίσω στο διάστημα ή να βυθίσει τη χώρα ολόκληρη στο σκοτάδι ώστε να βρεθούν οι διαστημικές αυτές κοτρώνες στο φυσικό τους περιβάλλον και να αποφασίσουν να αποσυρθούν μοναχές τους όπως ήρθαν;

Τα σοφά κεφάλια της χώρας έχουν μείνει κυριολεκτικά μετέωρα. Μόνον ο τολμηρός κυβερνήτης επιμένει να εφαρμόσει αυτό που προβάρισε πριν μερικές μέρες, θέτοντας τον ίδιο του τον εαυτό εμπρός από ένα κατάμαυρο φόντο, ίσως για να πείσει ότι το σκοτάδι δεν είναι και τόσο φοβερό...

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.gr/2013/06/blog-post_16.html

«People have the power» [Από το blog “ANemos”]

Μόλις προχθες, 23.6.2013, στο blog “ANemos”  διαβάσαμε αυτό:

People have the power

«Μπορεί να μην κερδίζουμε πάντα τις μάχες, αλλά πρέπει να συνεχίζουμε τον αγώνα. Υπάρχουν δυσκολίες στη χώρα σας, αλλά βοηθώντας ο ένας τον άλλον, ανταλλάσσετε ενέργεια, που σας κάνει δυνατούς. Τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη. Φροντίστε τον εαυτό σας, πίνετε νερό, τρώτε ψωμί και λαχανικά, πλένετε τα δόντια σας, γίνετε δημιουργοί, γίνετε ελεύθεροι», φώναξε στο κατάμεστο από κόσμο Ηρώδειο χτες βράδυ η Πάτι Σμιθ, η αντισυμβατική μουσικός και ποιήτρια, που έκανε σαφές το μήνυμά της: «Ο λαός έχει τη δύναμη» («People have the power») και καλά θα κάνει να το πιστέψει.

Η εμφάνισή της ήταν αντάξια της φήμης της. Τα τραγούδια, ο λόγος και η προσωπικότητά της ξεσήκωσαν τον κόσμο που κατέκλυσε το αρχαίο θέατρο: «Είναι απίστευτο να βρισκόμαστε αυτή τη φωτεινή νύχτα εδώ, σε αυτό τον χώρο με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Υπάρχει τόση νέα ενέργεια και υπέροχη ιστορία σε αυτό το μέρος, όπου τραγούδησαν η Μαρία Κάλλας και ο Παβαρότι. Είμαι τόσο ευτυχισμένη».

Με τζιν παντελόνι, μπότες, γιλέκο και σακάκι, που δεν έβγαλε παρά μόνο προς το τέλος της δίωρης συναυλίας της (η οποία άρχισε λίγο μετά τις 9 μμ), η «νονά» ή «γιαγιά» της πανκ όπως έχει αποκαλεστεί, ξεκίνησε με τραγούδια όπως το «April Fool» και το «Free Money», από το τελευταίο πετυχημένο άλμπουμ «Banga» (2012) το πρώτο, και το ιστορικό «Horses» (1975) το δεύτερο. Ερμήνευσε επίσης το «Summertime blues» του Έντι Κόχραν, το μοναδικό "Dancing Barefoot", ενώ δεν παρέλειψε να αφιερώσει το τραγούδι «This is the girl» στην Έιμι Γουάιχνάουζ, στην ταλαντούχα νεαρή τραγουδίστρια που χάθηκε πρόωρα.

Το κλίμα άλλαξε περίπου μία ώρα από την έναρξη της συναυλίας, όταν η Πάτι Σμιθ κατέβηκε από τη σκηνή, πλησίασε τον κόσμο που καθόταν ακόμα στις θέσεις του και τον παρότρυνε να την ακολουθήσει στον χορό. Η ανταπόκριση ήταν άμεση: Η ορχήστρα του Ηρωδείου γέμισε από τους θαυμαστές της που έσπευσαν να βρεθούν κοντά στη γυναίκα η οποία άφησε εποχή με τις συνθέσεις και τα νοήματά τους, κάποια από τα οποία προσάρμοσε χτες για την περίσταση. Όπως το τραγούδι «Land» από το «Horses» (το πρώτο άλμπουμ της και ένα από τα σημαντικότερα όλων των εποχών), το οποίο «εμπλούτισε» με στίχους που μιλούσαν για αρχαία αγάλματα, ναούς, θεότητες, αλλά και για την Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και η οποία το μόνο που θέλει είναι να ελευθερωθεί.

Το τελευταίο κομμάτι τραγουδήθηκε από όλους. Ήταν το «People have the power», που έγραψε το 1988 μαζί με τον σύζυγό της Φρεντ Σόνικ Σμιθ, τον σημαντικό Αμερικανό κιθαρίστα, με τον οποίο όταν παντρεύτηκαν κάποιοι την πείραζαν ότι τον διάλεξε επειδή δεν θα άλλαζε το επώνυμό της. Στον άνδρα της, που πέθανε το 1994, αφιέρωσε και το ανεπανάληπτο «Because the night». Η βραδιά έκλεισε με μέλη από το συγκρότημά της -στο οποίο συμμετείχε και η κόρη της- να μοιράζουν στο κοινό άσπρα τριαντάφυλλα και με μία αίσθηση ότι η ιέρεια του ροκ δεν πέρασε από την Αθήνα τυχαία.

Ελ. Μάρκου

ΑΠΕ

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.gr/2013/06/people-have-power.html

«…εν-τάσεις» [Από το blog “Roadartist”]

Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 9.6.2013, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:

…εν-τάσεις

"Κι αν μας πουν ότι είμαστε σχεδόν ρομαντικοί,

 ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές, ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο, 

εμείς πρέπει χίλιες φορές να απαντήσουμε «ναι, είμαστε»"

Ernesto Che Guevara

           

Βάζεις μουσική και το μυαλό ξεκουράζεται. Διαβάζεις κάποιες ξεχωριστές λέξεις και η αντίληψη διευρύνεται. Σηκώνεις το βλέμμα προς τον ουρανό και αντιλαμβάνεσαι τη σπουδαιότητα της ύπαρξης. Αντικρίζεις τη θάλασσα και συνειδητοποιείς το θαύμα του κόσμου τούτου.  Γεμάτη με διαφορετικές τάσεις, εναλλασσόμενες εντάσεις, η κάθε μας μέρα. 

Η ζωή ολόκληρη είναι ένα παραμύθι. Άλλοτε γεννιέσαι βασιλιάς και σαν να στο χρωστούσε ο Θεός, όλοι αυτομάτως σε τιμούν και υποκλίνονται μπροστά σου. Ως άτομο με αριστοκρατική καταγωγή είναι αυτονόητο πως θα σπουδάσεις σε κάποιο από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, θα έχεις τις κατάλληλες διασυνδέσεις, οι οποίες θα σου ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες, που ίσως μπορεί να είναι ήδη δικές σου, ως ένα αυτονόητο κληρονομικό απόκτημα. 

Άλλοτε γεννιέσαι φτωχός και κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για να ισορροπήσεις με τα δυο πόδια στη γη. Ίσως συνδυάσεις τις σπουδές με το βιοπορισμό, κανείς δε σου χαριστεί και για υποκλίσεις ούτε λόγος. Θα χρειαστούν θυσίες και οι άνθρωποι θα σε τσεκάρουν πολλαπλώς για το αν αξίζει να σταθούν δίπλα σου. Όσοι παραμείνουν, θα είναι συνοδοιπόροι, φίλοι ζωής, κάτι σαν "αδέλφια". Στην αντίπερα όχθη, ο βασιλιάς θα έχει πάμπολλους παρατρεχάμενους, θα έχει υπηρέτες, κόλακες που θα τον συμβουλεύουν, θα τον φροντίζουν και θα του υπόσχονται αιώνια προσήλωση, με πλήρη ιδιοτέλεια και δουλοπρέπεια. 

Και ξαφνικά ο πλούσιος γίνεται πάμφτωχος, χάνοντας ολόκληρη την υλική περιουσία του. Και αναπάντεχα γυρίζει ο τροχός και ο φτωχός γίνεται πλούσιος. Τότε και οι δυο συνειδητοποιούν πως το παραμύθι της ζωής είναι γεμάτο ανατροπές, προσκρούσεις, αγάπες, μίση. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και όλα είναι υποκειμενικά.  Όταν έχεις φτιάξει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τη ζωή σου, δε σημαίνει ότι και εκείνη θα το ακολουθήσει. Η ειρωνεία βρίσκεται στο ότι ο πλούσιος καθώς θα πτωχεύει, θα συνειδητοποιεί πού είχε στηρίξει ως τότε τη ζωή του. Θα δει κάποιους από τους "φίλους" να εξαφανίζονται και θα εκτιμήσει πράγματα που θεωρούσε ως δεδομένα. Ο φτωχός όταν ξαφνικά θα βρεθεί στα πλούτη, θα νιώθει σταδιακά πως και αυτή η ζωή έχει άγχη και άλλου είδους πίεση. 

Σε όποια πλευρά και αν ανήκεις, κάθε μέρα παρουσιάζονται προκλήσεις και κρίσεις που καλείσαι να τις προσπεράσεις, να τις μοιραστείς με τους ανθρώπους σου και να τις αξιοποιήσεις. Το πώς θα το κάνεις, είναι ένα θέμα προσωπικής φιλοσοφίας. Ίσως το κέρδος στη ζωή να είναι σχετικό. Kυρίως εξαρτάται από το πως διαχειρίζεσαι τους άλλους, τι αγαπάς και πώς επιλέγεις να διανύσεις την πορεία σου.  Σε μια κυνική εποχή σαν τη σημερινή, γεμάτη με κάθε είδους εν(-)τάσεις, αν αφεθούμε στο να ταυτίσουμε το ρομαντισμό και τον ιδεαλισμό ως άσκοπες, ανούσιες τάσεις, τότε θα έχουμε ήδη ολοκληρωτικά ηττηθεί.  

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.gr/2013/06/blog-post_9.html

«Η συγκομιδή του πόνου» [Από το blog “Οδεύοντας”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 13.6.2013, στο blog “Οδεύοντας”  της Αργυρούλας, διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:

Η συγκομιδή του πόνου

" Το τριαντάφυλλο όσο όμορφο κι΄ αν είναι βγάζει μαζί κι' αγκάθια . Τα ωραία συνοδεύονται με πόνο, αλλά κι ο πόνος βγάζει στη χαρά. Συνήθως το ουράνιο τόξο υψώνεται ύστερα από την μπόρα. Πρέπει να προηγηθούν οι καταιγίδες για να ξαστερώσει ο ουρανός.

Τα πιο θαυμάσια αγάλματα έχουν τα περισσότερα κτυπήματα.. Οι μεγάλες ψυχές οφείλουν την μεγαλοσύνη τους στα κτυπήματα του πόνου. Τα χρυσά και βαρύτιμα κοσμήματα περνούν πρώτα απ’ την φωτιά.

Οφείλουμε λοιπόν, ν’ αποδεχόμαστε τον πόνο που μας επισκέπτεται, σαν μια ευλογία του Θεού. Το σιτάρι συμπιέζεται και λιώνει μέσα στη γη, αλλά τότε καρποφορεί την ζωή. Πλούσια και ευλογημένη του πόνου η συγκομιδή. Μεγάλη η ευλογία του Θεού στον αγρό των δακρύων. Ευλογία που την βιώνουν όσοι με το χάρισμα της διακρίσεως αληθινά πιστεύουν . "

Πηγή:

http://odevontas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_13.html

«Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς…» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 12.6.2013, στο blog “Synαισθήσεις”  της Synas, διαβάσαμε αυτό:

Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς…

Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς, αν ήμασταν εμείς αλλιώς.

Κι η χώρα μας θα ήταν αλλιώς -οικονομικά, πολιτισμικά, γενικά:

• Αν δεν ξοδεύαμε μια περιουσία σε άχρηστες συσκευές και gadgets μόνο και μόνο για επίδειξη.
   
• Αν τρώγαμε σωστά, και δεν ακριβοπληρώναμε χιλιοεπεξεργασμένες, εντέλει πλαστικές σαβούρες.
   
• Αν περπατούσαμε αντί να διαλέγουμε ανάμεσα σε 4 αυτοκίνητα και 2 μηχανές για να πάμε ως το περίπτερο και δη για ν' αγοράσουμε τσιγάρα.
   
• Αν δεν χρησιμοποιούσαμε παντού χημικά για ευκολία κι ύστερα να κλαιγόμαστε για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
   
• Αν δεν σπαταλούσαμε την ενέργεια σε βλακείες και το νερό σε πισίνες δίπλα στη θάλασσα.
   
• Αν σιγοτραγουδούσαμε με τους φίλους μας κάτω από τα άστρα, αντί να πετάμε λουλούδια μαζεμένα από τάφους για να υφιστάμεθα τον εκφυλισμό αυτιών, αισθητικής και εγκεφαλικών κυττάρων.
   
• Αν ζούσαμε εξ αρχής στην ύπαιθρο, αντί να συνωστιζόμαστε μες στο μπετόν για να μπορέσουμε κάποτε να ζήσουμε στην ύπαιθρο.
   
• Αν διαβάζαμε κανά βιβλίο και δεν ξεφυλλίζαμε μόνο ιλουστρασιόν περιοδικά φίσκα στις διαφημίσεις,
   
• Αν δεν παρακολουθούσαμε τις χαζογκόμενες στην τηλεόραση και προτιμούσαμε εκπομπές που προάγουν κάπως το πνεύμα.
   
• Αν ενδιαφερόμασταν για τα κοινά και δεν ψηφίζαμε βάσει ατομικών συμφερόντων.
   
• Αν συμπαθούσαμε, συμπονούσαμε, συμπάσχαμε με τον συνάνθρωπο, αντί να τον ανταγωνιζόμαστε. 

Αν νιώθαμε πως είμαστε μέρος των πάντων, δημιουργοί και αποδέκτες τους.

ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

«Ανεξαρτήτως» [Από το blog “luogo interno”]

Πριν από έναν μήνα, στις 21.5.2013, στο blog “luogo interno”, του Χρήστου [που είχε πάνω από δεκαπέντε μήνες να “ποστάρει” κάτι!...], διαβάσαμε αυτό:

Ανεξαρτήτως

δεν ήμουν δεκτικός στις αλλαγές όχι από κάποιαν εμμονή ή από δειλία μα από φόβο μήπως, διαταράσσοντας τα ήμερα νερά, τα ύδατα τα κατασταλαγμένα, έρθουν στην επιφάνεια παλιά επικαθήμενα ιζήματα… μέχρι που κοίταξα προσφάτως ένα ποτάμι κι έμαθα για τη σοφία της ροής κι άκουσα μέσα απ’ τον κελαρυσμό του τα λόγια του Εφέσιου φιλοσόφου κι ένιωσα πως δεν είμαι ο ίδιος πια και πως αλλάζω συνεχώς , έστω ανεπαίσθητα αθόρυβα έστω… τώρα πια γνωρίζω καλά ότι αυτό που λέω «εαυτό» δεν είναι παρά το άθροισμα μυριάδων εαυτών μου που διαδέχονται ο ένας τον άλλο ες αεί ανεξαρτήτως της θελήσεώς μου σαν μυστική ροή νερών, νερών που δεν κοιμούνται

ΠΗΓΗ:

http://luogointerno.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html

«Μια αγκαλιά» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas) ”]

Πριν από μια εβδομάδα, στις 13.6.2013, στο blog “Synαισθήσεις”  της Synas, διαβάσαμε αυτό:

Μια αγκαλιά

Μόλις γύρισα από «διακοπές» και παρ’ όλ’ αυτά με έχει ήδη πάρει από κάτω. Γιατί δεν ζω μόνη μου σ’ αυτήν την κοινωνία· είναι εξίσου σημαντικό οι γύρω μας να είναι επίσης καλά. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Είναι σα να πηγαίνεις σε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων να χορέψεις. Θα ξενερώσεις.

Άμα τους πας ποτά, δεν θα το εκτιμήσουν… το πιθανότερο να σε πουν μπεκρούλιακα. Ούτε καμιά σιντιέρα… έτσι κι αλλιώς ο ένας θα θέλει ροκ, ο άλλος τάνγκο παθιάρικο κι ο τρίτος ο σφιχτότερος Σφακιανάκη. Δεν μπορείς να συνενώσεις το πλήθος, η μαλακία είναι πάντα υπόθεση μοναχική και αυτόνομη.

            Μα έτσι κι αλλιώς γιατί να πας να χορέψεις σε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων; Και δη όταν είσαι άτεκνος; Πόσο μαλάκας είσαι εσύ ο ίδιος για να κάνεις κάτι τόσο γελοίο;

            Έλα ντε… Ας πάω λοιπόν Island…

Ξέχασα όμως… κοντεύω 50 και δεν έχω σκάφος… ούτε σπίτι στη Μύκονο… ούτε πολιτικές γνωριμίες. Ούτε καν ένα καρνέ με ονόματα πολύτιμα από πουτάνες ή dealers. Πόσο άχρηστη είμαι λοιπόν;

            Γυρνώ σπίτι… στην οικογένεια… στους φίλους… πώς όμως να βοηθήσεις τον οποιονδήποτε τη σήμερον ημέρα χωρίς κοννέ και φράγκα;

Μόνο ένα μου έρχεται, έτσι στα γρήγορα: να πάρω τους δικούς μου αγκαλιά, μια μεγαααάλη αγκαλιά και τρυφερή, να δείξω πόσο τους σκέφτομαι, πόσο τους αγαπάω, κι αυτοί κάπως θα βρούνε την άκρη τους…

            Δεν είναι και τίποτα ηλίθιοι… Αστέρια είναι.

ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.gr/2013/06/blog-post_13.html

«Εδώ μαύρο» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 12.6.2013, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Εδώ μαύρο

            Ζω σε μια χώρα όπου δεν φταίω ποτέ εγώ.  Φταίει πάντα ο άλλος.  Και πρέπει να τον κριτικάρουμε,  να τον φτύσουμε,  να τον απολύσουμε..  να του ρίξουμε μια για να μάθει.  Κι αν τον δούμε να πονάει, να πεινάει,  να ψοφάει στο κρύο ακόμη καλύτερα.  Έφταιγε!  Περνούσε καλά ο γείτονας..  να του βγει το μάτι!

Φταίει πάντα ο άλλος και τον δείχνουμε να έτσι με το δάχτυλο!  Είσαι δημόσιος υπάλληλος ρε φίλε;  Εγώ σε πληρώνω..  ποιός;  ο ιδιωτικός!  Φύγε από τη μέση και θα διορθωθούν όλα.  [όπου ιδιωτικός βλέπε μικρομεγαλοεπιχειρηματίας που δεν έχει πληρώσει ποτέ φόρους,  μα ποτέ]

Μας έχει μείνει από τον εμφύλιο να χωριζόμαστε στη μέση;  Ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι,  φιλοαριστεροί και φιλοδεξιοί,  Βροντάτσηδες και Φουρτουνάτσηδες..

Έλεος..  έλεος πια..  κανείς δε μπορεί να καταλάβει ότι το να βγει το μάτι του γείτονα στραβώνει κι εμένα;  Μας στραβώνει όλους;  Και κάνει τη χώρα μονόφθαλμη;
Υποβαθμιστήκαμε κι υποβαθμιζόμαστε.

Είναι πολλές μα πάρα πολλές φορές τελευταία που δεν νιώθω να ζω σε δημοκρατικό κράτος.  Πίκρα..  μαύρο..  χούντα (αλήθεια ποιός φανταζόταν ότι θα ξαναχρησιμοποιούσαμε αυτές τις λέξεις που ήταν κάποτε και είναι ακόμη γροθιά στο στομάχι)!

Και κάτι άλλο..  σε κάθε τομέα υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι μα κυρίως και δικοί μας άνθρωποι,  της διπλανής πόρτας..  δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια,  δεν είναι δίκαιο να τους παίρνει όλους η μπόρα

υπάρχουν κι άλλοι τρόποι,  να ξεδιαλέξεις το χλωρό από το ξερό.  Πιό δίκαιοι,  πιο δημοκρατικοί..

Αλλά για ποιά δημοκρατία μιλάμε όταν κάποιοι κλάδοι που τόλμησαν να απεργήσουν πριν λίγο καιρό επιστρατεύτηκαν!

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.gr/2013/06/blog-post_12.html

«Εγώ + Εγώ = Εμείς» [Από το blog “Οδεύοντας”]

Πριν από πέντε ημέρες, στις 13.6.2013, στο blog “Οδεύοντας”  της Αργυρούλας, διαβάσαμε (μεταξύ άλλων) αυτό:

Εγώ + Εγώ = Εμείς

«Η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δε μεγαλώνουν το ένα στον ίσκιο του άλλου. Μην προσπαθήσεις ν' αναπτυχθείς στον ίσκιο του άλλου, κανείς δεν μπορεί να αναπτυχθεί στον ίσκιο του άλλου. Θα βρεις το δικό σου φως που θα σε βοηθήσει να ψηλώσεις και να φουντώσεις όσο πιο πολύ γίνεται. Και παράλληλα θα μοιράζεσαι τη ζωή σου λέγοντας στον άλλο: « Έλα να επικοινωνήσουμε, να μιλήσουμε, να κάνουμε κάτι μαζί». Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί όταν βρίσκεσαι στη σκιά κάποιου άλλου. Σ' αυτή την περίπτωση μαραίνεσαι, ξεχνάς ποιος είσαι, χάνεις τον εαυτό σου κι αν χάσεις τον εαυτό σου, χάνεις ό,τι πιο σπουδαίο έχεις. Είστε λοιπόν ένα συν ένα, είσαστε δύο και είσαστε μαζί. Είσαι ένα «εγώ». Ο άλλος είναι ένα «εγώ» και μαζί είσαστε « εμείς »... »

                                                                                                               

Leo Buscaglia

Πηγή:

http://odevontas.blogspot.gr/2013/06/e-e-e.html

«Μια πυγολαμπίδα (*απόσπασμα)» [Από το blog “Roadartist”]

Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 20.5.2013, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:

Μια πυγολαμπίδα (*απόσπασμα)

« (...) Τι θα θέλατε να είσαστε αν δεν ήσασταν αυτό που είσαστε;»

Κι εσύ θα απαντήσεις:

«Μια πυγολαμπίδα».

Το άλλο πρωί στον ουρανό ένα φτερωτό έντομο ανοιγοκλείνει με χάρη τα φτερά του. Χαίρεται. Όχι για πολύ. Κάποια στιγμή εγκαταλείπει τον ουρανό για να βρεθεί στη γη και να ζευγαρώσει με το ταίρι του. Η αρσενική πυγολαμπίδα πεθαίνει αμέσως μετά το ζευγάρωμα, η θηλυκιά ζει άλλες δυο μέρες, ίσα ίσα για να γεννήσει και να ζεστάνει τα αυγά της. Ύστερα σβήνει κι αυτή. Έτσι γίνεται με τις πυγολαμπίδες.

Ονειρεύτηκα πως ήμουν πυγολαμπίδα που ονειρευόταν πως ήμουν εγώ. Κοίταξέ με. Δες το φως που τα φωτοκύτταρά μου εκπέμπουν. Δες πόσο όμορφος είναι ο ουρανός. Φτερουγίζω. Χρυσαφένιο φως ξεχύνεται μέσα από την κοιλιά μου. Πράσινο εκτυφλωτικό χρώμα βάφεται ο ουρανός. Φωσφορίζω. Κάτω στη γη, μέσα στις φυλλωσιές, σηκώνεις το κεφάλι σου και με βλέπεις. Με επιθυμείς. Ανάβεις κι εσύ το πράσινο φως, μου στέλνεις το ερωτικό σινιάλο. Δεν έπρεπε να κοιτάξω χάμω. Ξελογιάζομαι. Ψυχή μου, τρελαίνομαι για σένα. Καίγομαι. Δεν τον θέλω άλλο τον ουρανό. Εσένα θέλω. Αγαπώ και πεθαίνω είναι ένα και το αυτό.

(...)

Τι να σου κάνουν οι φτωχές πυγολαμπίδες σε τέτοιους μικρόψυχους καιρούς;»

Απόσπασμα (που ξεχώρισα) από το βιβλίο :

Φ. Τσαλίκογλου, Το χάρισμα της Βέρθας, Εκδ. Καστανιώτη, σελ. 91-92.

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.gr/2013/05/blog-post_20.html

«Διορισμένε υπουργέ και υποτακτικέ των χρηματοπιστωτών κύριε Στουρνάρα» [Από το blog “Πόντος και Αριστερά”]

Προχθές, 14.6.2013, στο blog “Πόντος και Αριστερά ” διαβάσαμε αυτό:

Διορισμένε υπουργέ και υποτακτικέ των χρηματοπιστωτών κύριε Στουρνάρα

΄Αγαπητέ κύριε, αγαπητή κυρία,

Αποφασίζομεν και διατάζομεν….΄΄

Αυτό υπήρξε με λίγα λόγια το περιεχόμενο της επιστολής του Γιάννη Στουρνάρα προς τους περιφερειακούς σταθμούς που προβάλλουν τις εκπομπές της ΕΡΤ.

Οφείλω μια απάντηση :

Διορισμένε υπουργέ και υποτακτικέ των χρηματοπιστωτών κύριε Στουρνάρα,

Από εσάς περιμένουμε τα πάντα.

Λογοκρισία, φίμωση, απειλές, εκφοβισμούς, φασίζουσες πρακτικές…Οι μόνοι άλλωστε που στηρίζουν τις πρακτικές σας των τελευταίων ημερών είναι οι νεοναζιστές πολιτικοί σας σύμμαχοι.

Και δε γίνεται να μην περιμένω τα πάντα από έναν υπουργό που με την αδίστακτη πολιτική του έχει οδηγήσει το λαό μας στην οικονομική απόγνωση και στην κοινωνική εξόντωση. Το αντίθετο, οι φασίζουσες πρακτικές βρίσκονται σε πλήρη αντιστοιχία με την πολιτική την οποία εφαρμόζετε, αφού η δημοκρατία δεν αντέχει, δε χωρεί και δε συνάδει με αυτά που γίνονται στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.

Αλλά, κύριε Στουρνάρα. Επαναλαμβάνω : αλλά…

Εδώ και ένα χρόνο ασκείτε και εφαρμόζετε πολιτική καταστρατηγώντας το Σύνταγμα και ακυρώνοντας τη Βουλή.

Εδώ και ένα χρόνο διοικείτε με φιρμάνια, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αντιμετωπίζοντας τους βουλευτές σαν περιττούς και τους πολίτες σαν υπηκόους τριτοκοσμικής Μπανανίας.

Εδώ και ένα χρόνο είστε ο βασικός πυλώνας μιας κυβέρνησης που αντιλαμβάνεται το δημόσιο σα λάφυρο και τους εργαζόμενους σαν κολίγους.
Η απόλυτη αποτύπωση της αντίληψής σας και των μεθοδεύσεών σας φάνηκε με το φασιστικό τρόπο που αποφάσισε και διέταξε η κυβέρνησή σας να μπει λουκέτο στην ΕΡΤ.

Η κυβέρνησή σας έβαλε λουκέτο στην ενημέρωση.

Έβαλε γύψο στη δημοκρατία.

Έβαλε σε μια μέρα 3.000 εργαζόμενους στον εφιάλτη της ανεργίας.

Κύριε Στουρνάρα,

Εσείς προσωπικά δε νομιμοποιείστε να επικαλείστε την κείμενη νομοθεσία.
Αυτή τη νομοθεσία την κάνατε κουρελόχαρτο προς όφελος των μεγάλων αφεντικών σας, εγχώριων και ξένων.

Εσείς προσωπικά δε νομιμοποιείστε να επικαλείστε παραβάσεις στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

Είστε ο πρώτος παραβάτης προς όφελος των διαπλεκόμενων αφεντικών σας των ιδιωτικών καναλιών.

Εσείς προσωπικά δε νομιμοποιείστε να μιλάτε για νομιμότητα στο ραδιοτηλεοπτικό φάσμα.

Εσείς και η κυβέρνησή μας κλείσατε μέσα σε ώρες το μοναδικό νόμιμο σταθμό στην Ελλάδα.

Ευθέως λοιπόν κύριε Στουρνάρα σας λέγω ο πολιτικός σας τσαμπουκάς δεν περνάει.

Και δεν περνάει γιατί είναι κούφιος.

Πολιτικό τσαμπουκά έχει  μόνον αυτός που εν ονόματι των συμφερόντων του λαού, θαρραλέα και γενναία, συγκρούεται με τους δυνάστες του λαού του.

Εντολοδόχοι αχυράνθρωποι του δικού σας είδους, όταν βρίσκουν το θράσος να συμπεριφέρονται με πολιτικό τσαμπουκά στο λαό, όταν βρίσκουν το θράσος να συμπεριφέρονται με πολιτικό τραμπουκισμό σε κάθε πηγή ενημέρωσης και αλήθειας, έχουν την κατάληξη που είχαν όλοι οι αχυράνθρωποι στην ιστορία της πατρίδας μας, όλοι αυτοί που στα αφεντικά τους βροντοφώναζαν ΄΄ yes man ΄΄, ενώ στο λαό ούρλιαζαν ΄΄ αποφασίζομεν και διατάσσομεν΄΄.

Δείτε τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών εφημερίδων, ακούστε τις δηλώσεις των ξένων ομολόγων σας, ανοίξτε τα αυτιά σας στην κατακραυγή των απανταχού Ελλήνων και Ελληνίδων και θα αντιληφτείτε ότι ο μόνος που αυτή τη στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπος με κυρώσεις είστε σεις και η κυβέρνησή σας.

Σοφία Σακοράφα

Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

ΠΗΓΗ:

http://pontosandaristera.wordpress.com/2013/06/14/ertsakorafa/

«Μάνος Χατζηδάκις: “Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι”» [Από το blog “Roadartist”]

Πέρσι, τέτοια ημέρα, 15.6.2012, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:

Μάνος Χατζηδάκις: “Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι”

(23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)

Ο Μάνος Χατζιδάκις πέθανε σαν σήμερα, στις 15 Ιουνίου 1994.
Όπως έχω ξαναγράψει, αισθάνομαι απίστευτη ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για αυτόν τον άνθρωπο. Υπήρξε ένα φωτεινό πρότυπο. Στο blog έχουν αφιερωθεί αρκετά posts στον Χατζιδάκι και για όσο υπάρχει, δεν πρόκειται να σταματήσουν να γίνονται...

Σήμερα σκέφτηκα να μοιραστούμε ένα κείμενο του για το Νεοναζισμό και το Φασισμό, δυστυχώς επίκαιρο στις μέρες μας.

Τα κείμενα του αξίζει να διαβάζονται αρκετές φορές, αν θέλετε μπορείτε να δείτε και παλαιότερες αναρτήσεις, υπάρχουν links στο τέλος της ανάρτησης

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. 

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. 

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. 

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει. 

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). 

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

"Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. 

Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος."

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία. 

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε. 

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας. 

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή.Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος."

Αναφορές για τον Μάνο Χατζιδάκι στο blog, αξίζουν την περιήγηση σας :

"Βιογραφικό σημείωμα" Μάνου Χατζιδάκι

Μάνος Χατζιδάκις, ο Λαχειοπώλης του Ουρανού...

Άποψη του Μάνου για την Παιδεία

κείμενο Μ.Χατζιδάκι, γραμμένο το χειμώνα του '85 προς '86 

Το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι

Αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου»

Το πρόσωπο του τέρατος, Μάνος Χατζιδάκις

"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι", του Μάνου Χατζιδάκι

Αναφορά του Μάνου Χατζιδάκι στο Ρεμπέτικο 

σχόλια του Τρίτου

 ..τα παιδιά του Πειραιά..

..όταν έρχονται τα σύννεφα..

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.gr/2012/06/blog-post_15.html