Pryncypium

Kiedy wybierasz miecz, nie czyń jak głupcy, którzy zachwycają się jakością ostrza.
Ostrza bowiem potrzebuje fryzjer. Wojownik szuka broni.

Sprawdź więc najpierw czy rękojeść leży ci w dłoni, poruszaj nadgarstkiem, weź zamach. Poczuj, że uzbroiłeś ramię.
Potem przetestuj solidność umocowania głowni. Powinna wnikać w rękojeść i stapiać się z nią w jedno, bo nie chcesz, żeby przy pierwszym ciosie została wybita jak spróchniały ząb.
Na koniec wybadaj samą klingę. Jej sprężystość i kruchość, giętkość i moc. Czy możesz parować bez ryzyka wyszczerbień? Skąd ciąć? Jak głęboki wziąć sztych?
Wojownik potrzebuje broni, która wytrzyma jego własną siłę, dotrzyma kroku jego prędkości, wyprzedzi jego zwinność. Gdy więc znajdziesz miecz o takich właściwościach, nie przejmuj się, jeśli się okaże, że ma stępione ostrze, bo możesz wygrać każdą jego częścią.

Podobnie w walce duchowej.

Błądzą ci, co sądzą, że zwycięstwo dokonuje się tu wyłącznie dzięki moralności, nie można bowiem oddzielić ostrza od całego miecza.

Ci, co tak czynią, zamieniają broń na brzytwy, grzebienie i żyletki. Walką nazywają równanie bokobrodów, podcinanie wąsików, przyczesywanie grzywek i wygalanie policzków do dziewiczej gładkości. Czasy dzikości – powiadają – się skończyły, a my żyjemy w pokoju i wojujemy już tylko o piękno. Czasem przeleją kroplę krwi, ale radzą z nią sobie wodą kolońską. Czasem nawet skrzyżują dwa żelaza, lecz okazuje się, że to nożyczki.

„Czyż jednak nie do bojowania podobne całe życie człowieka? Czy nie jak najemnik z dnia na dzień żyje?” (Hi 7,1). To nie iluzja wojny. Wojna jest prawdziwa. To tylko wróg tak przebiegły, że chce ci wmówić jej koniec, abyś odłożył broń i wpadł w pułapkę.

Dlatego pamiętaj: gdy wybierasz broń do tego starcia, nie zaczynaj od ostrza, ale sprawdź rękojeść i głownię, czyli swoją szczerość i dyscyplinę.

Szczerość to umiejętność rozróżnienia pomiędzy tym, czego pragniesz najbardziej, a tym, czego chcesz akurat teraz. Dyscyplina zaś jest siłą, dzięki której zawsze wybierasz to pierwsze.

Powtórz to i zrozum.

Szczerość to umiejętność rozróżnienia pomiędzy tym, czego pragnę najbardziej, a tym, czego chcę akurat teraz. Dyscyplina zaś jest siłą, dzięki której mogę zawsze wybrać to pierwsze.

Jedność tak rozumianej szczerości i dyscypliny wkłada ci do ręki miecz, któremu możesz zaufać. Którym możesz wygrać. Który sam się ostrzy.
Moralność bowiem albo wynika z wiedzy o tym, czego naprawdę chcesz i polega na wierności temu pragnieniu, albo jest tylko moralizowaniem, które ma cię zwieść i zamienić w niewolnika.
„Szczęśliwy ten, kto w postanowieniach siebie samego nie potępia. Wszystko bowiem, co się czyni niezgodnie z przekonaniem, jest grzechem” (Rz 14,22b.23b). I grzechem jest również tylko to, co czynisz wbrew swemu szczeremu przekonaniu.

Dbaj o swą broń, by ją zachować na godzinę próby.

Przestań słuchać biadolenia ludzi, którzy twierdzą, że nie wiedzą, czego chcą. Spójrz. Za każdym razem przecież wybierają według swojej woli.
Potem płaczą, że nie chcą tego, co mają i pytają: czyż to nie dowód, że człowiek nie wie, czego pragnie, a nawet jeśli mu się tak czasem zdaje, to i tak nigdy tego nie dostaje?
Ich stan dowodzi jedynie, że chodzą za tym, czego im się w danej godzinie zachciewa, a najgłębsze pragnienie, które trwa niezależnie od ich humorów, powoduje, że mierzi ich dziś to, co wczoraj tak pociągało. Wciąż jednak oszukują się, że tego pragnienia nie znają, by mogli folgować kolejnym porywom chwili.

Ty wszakże trwaj w szczerości. Porzuć kłamstwo świata. Poznaj, czego najbardziej łaknie twoje serce.

Ty wszakże trwaj w dyscyplinie. Wobec wielorakości chcenia decyduj się zawsze na to, co dla ciebie najważniejsze.

Możesz tak postępować, bo Bóg zechciał cię tak stworzyć. Na swój obraz.

„On na początku stworzył człowieka i zostawił go jego własnej mocy rozstrzygania…” (Syr 15,14)

Widzisz? Możesz wiedzieć i decydować.

„Położył przed tobą ogień i wodę, co chcesz, po to wyciągniesz rękę.
 Przed ludźmi życie i śmierć, co ci się podoba, to ci będzie dane” (Syr 15,16n).

Słyszysz? Możesz pragnąć i wybierać.

„Przyodział ich w moc podobną do swojej i uczynił ich na swój obraz.
 Dał im wolną wolę, język i oczy, uszy i serce zdolne do myślenia.
 Dodał im wiedzy i prawo życia dał im w dziedzictwo” (Syr 17,3.6.11).

Rozumiesz?

Możesz wiedzieć, czego pragniesz, bo On tak chciał.

Przyznaj się wreszcie do mocy, którą w Tobie złożył.

Wejdź do izdebki serca, gdzie żaden człowiek cię nie usłyszy… I pozwól sobie na odpowiedź.

Czego pragniesz?

Czego bardzo pragniesz?

Czego najbardziej pragniesz?

Wyraź wszystko.

Żeby Ten, który widzi w ukryciu mógł Ci wreszcie zacząć dawać.

Ilustracje pochodzą z "Księgi Fechtunku" mistrza Hansa Talhoffera, 1467 r.