Witajcie. W miejscu, w którym jeszcze wypoczywam, jest tak cichutko, że można zapomnieć o zgiełku miast . Otaczają mnie lasy i mnóstwo zieleni, aż żal będzie to zostawić i wrócić do miasta. Ale wszystko ma swój czas i za chwilę przyjdzie mi się z tym wszystkim pożegnać.
Tym razem nie jestem w górach, bo to córka zdecydowała o wyborze miejsca w Polsce, a mimo tego chodzimy leśnymi duktami, podziwiamy leśniczówki i ciekawą architekturę domów i agroturystyk ( a ludzie budują tu znacznie ciekawiej niż w okolicach mojego miasta). Zbieramy jagody i pojedyncze już, ze względu na suszę, grzyby. Jesienią musi tu być raj dla grzybiarzy. Aż zazdroszczę gospodarzom i miejscowym. Wieczorem palimy ognisko, słuchamy muzyki, kąpiemy się w jeziorku.
Ot takie leniwe wakacje nam się przydarzyły.
W momencie, kiedy piszę post upał nie jest tak dokuczliwy, choć wolałabym chłodniejszą aurę, bo gospodarz ma werandę od północnej strony, na której często przesiadujemy, konsumujemy posiłki i gramy w gry, teraz nawet coś powiewa.


Coś się nawet produkuje szydełkowo.......

Na szerszą relację zapraszam po przyjeździe do domu. Tu użyczam sobie internetu z komórki.
Pozdrawiam serdecznie. Buziaczki

Witajcie.

W niedzielę Martynka pojechała na obóz. Postanowiliśmy pożegnać ją "wystawną kolacją" i zamówiliśmy dwie pizze. Niestety po jednym już kawałku czułam przesyt. Skusiłam się na drugi mniejszy kawałek i podziękowałam. Pizza została zjedzona na drugi dzień. Jakoś nikt nie miał na nią ochoty.


Po odjeździe dzieciątka, tradycją stał się wyjazd do lasu. Chyba żeby zredukować poziom stresu po pakowaniu i całej towarzyszącej nerwówce. Dodatkowo człowiek zostawia ten głupi świat z tyłu i zapomina o problemach na chwilę.
Na targu pojawiły się kurki. A ja nie kupię czegoś, co mogę sama zrobić.








Nie będę się powtarzać, jak bardzo kocham las, ciszę, śpiew ptaków, spokój...

 Kurek było mało, ale i taka ilość cieszy.

 Zostały smacznie skonsumowane...


Na drugi dzień sąsiadka, w podzięce za niewielką przysługę, przyniosła mi małe wiaderko czereśni. Pyszne były. Część zamroziłam z ogonkami, tak do deserów, czy drinków ( choć rzadko je piję). Dwa woreczki w większej ilości zamroziłam do zjedzenia  (wcześniej szukałam takiej informacji w necie, czy tak się da). Podobno się da. Resztę zostawiłam do zjedzenia.




Urzekły mnie te kolory.

A skoro córki nie ma, możemy jeść po swojemu. Tzn nie w kółko spaghetti, ogórkowa, pomidorowa, schabowy, kurczak, tylko tak kreatywniej.
 Dziś np obiad był mocno kombinowany taki "śmietnikowy".  Podsmażyłam dwa ziemniaki ( z wczorajszego obiadu), trzy pieczarki, cebulkę.
 Potem osobno jaja sadzone.


Zawartość pierwszej patelni przełożyłam na lekko ścięte jajka i posypałam startym serem.  Jeszcze chwilę potrzymałam na ogniu, aż ser się rozpuści i posypałam całość ziołami.
Zjedliśmy to z mizerią.

Było smaczne ( choć kaloryczne). Już widzę na ile sposobów można zrobić to danie.... Jutro chipsy z warzyw z sosem czosnkowym.  Danie niejadalne, jak dla mojej latorośli.

Mała jest zachwycona obozem. Pojechała w to samo miejsce, co rok temu.
Mówiła mi, że pomimo, iż jest w lesie nad jeziorem, nie widziała ani jednego komara, a tu roje. Kto jest z Kaszub niech potwierdzi, a kto z Lubelszczyzny, niech pocieszy, że komarów tam również nie ma. Nie cierpię ich.
A tak myślę, czy nie wrócić do blogowej nazwy "AnkaSkakanka". Jednak to bardziej pasuje do mojego charakteru.
Ps. Zapomniałam  o zachodzie słońca, jaki wczoraj ujrzałam po burzy.
Oczywiście pstryknęłam fotkę.

Pozdrawiam i dziękuję wszystkim za komentarze. Pa

Witam.

W poprzednim poście zwróciliście uwagę na wielkość grzybków. Mam jeszcze dwa zdjęcia prawdziwków, niestety już nie naszych.






Takie "potwory" rosną w lasach Kotliny Kłodzkiej.

Drugie zdjęcie to biblioteczka.
Może u Was w miastach stoją takie biblioteczki, u mnie niestety nie, a szkoda. Bardzo popieram ten pomysł uwalniania książki, wręcz uważam go za genialny.
Zdjęcie zrobiłam  w Bystrzycy Kłodzkiej.



A teraz pokażę to, co wymodziłam jako rzecz ostatnią.

Mój koszyczek nadszarpnął ząb czasu, albo inaczej. Nie dbałam o niego i zostawiałam często na deszczu, słońcu, wietrze i dlatego plastik się rozpadł.


Poszperałam trochę w necie i postanowiłam uszyć sobie takie coś, celem przechowywania klamerek.



Już zmieniłam wieszaczek na bardziej praktyczny. Materiał, to gruba cerata, która leżała w piwnicy. Na razie sprawdza się super.

A jak się zniszczy, to sprawię sobie nowy taki worek.

To wszystko i pozdrawiam serdecznie oraz dziękuję za piękne komentarze. Pa

Aha, jeszcze zapomniałam ślicznie podziękować Marlence z bloga Robótki Marleny za gazetkę Moden Diana. Dzięki kochana.

No to pa.

Wybraliśmy się do grochowickich lasów, gdyż na targowisku zobaczyłam kurki.  Jeszcze jest bardzo mało. Zebraliśmy dosłownie dużą garść. Pojawiły się pierwsze jagódki.


 A nieopodal na polanie rozpoczęła się coroczna impreza pod nazwą " Stachuriada"




Imprezie towarzyszą koncerty poezji śpiewanej, tegorocznym gościem będzie  Stanisław Sojka.





 Z opisu Wikipedii:
"Ważnym etapem literackiego życiorysu Stachury były pobyty na ziemi głogowskiej. W styczniu 1967 r. pisarz przyjechał do gminy Kotla. Zaprosił go tu przyjaciel Jan Czopik-Leżachowski. Kotlę odwiedzał wiele razy, najczęściej wraz z żoną Zytą (korespondencja z Wiesławem Tkaczukiem i Bogusławem Żurakowskim z 1967 r.). O pobycie poety na ziemi głogowskiej w następnym roku świadczy pocztówka wysłana przez niego 25 marca 1968 r. z Głogowa do Ryszarda Milczewskiego-Bruno. Kilka miesięcy później Stachura napisał podanie do Komisji Ryczałtów Terenowych Związku Literatów Polskich, o następującej treści: „Uprzejmie proszę o przyznanie mi ryczałtu terenowego. Chciałbym wyjechać do województwa zielonogórskiego, gdzie zimą 1966/67 pracowałem jako robotnik leśny na zrębie (wieś Grochowice, nadleśnictwo Sława Śląska). Ukończyłem pisanie powieści p.t. Cała jaskrawość. Zamierzam pisać kolejną prozę, której akcja toczyłaby się wokół tamtych leśnych, że tak powiem, spraw. W związku z tym chciałbym sprawdzić i uzupełnić posiadane notatki, a także zebrać dodatkowy materiał, a także przeprowadzić szereg rozmów z moimi byłymi towarzyszami pracy i tak dalej …”. We wspomnianych w liście Grochowicach poeta mieszkał (w domu nr 37) w okresie od początku stycznia do połowy lutego 1967 roku.

W niektórych miejscach czas się zatrzymał.
Taki właśnie budynek pamiętam z czasów mego dzieciństwa.
PS.  Co się dzieje ze zdjęciami?

http://www.kotla.pl/images/banners/stachuriada12.jpg