Ἑρμῆς
ἔστι γάρ τις, ὦ μῆτερ, ἐν οὐρανῷ θεὸς
ἀθλιώτερος ἐμοῦ;
Μαῖα
μὴ λέγε, ὦ Ἑρμῆ, τοιοῦτον μηδέν.
Ἑρμῆς
τί μὴ λέγω, ὃς τοσαῦτα πράγματα ἔχω μόνος
κάμνων καὶ πρὸς τοσαύτας ὑπηρεσίας διασπώμενος;
ἕωθεν μὲν γὰρ ἐξαναστάντα σαίρειν τὸ συμπόσιον δεῖ καὶ
διαστρώσαντα τὴν κλισίαν εὐθετίσαντά τε ἕκαστα παρεστάναι
[p. 113]
τῷ Διὶ καὶ διαφέρειν τὰς ἀγγελίας τὰς παρ᾽ αὐτοῦ
ἄνω καὶ κάτω ἡμεροδρομοῦντα, καὶ ἐπανελθόντα ἔτι
κεκονιμένον παρατιθέναι τὴν ἀμβροσίαν: πρὶν δὲ τὸν
νεώνητον τοῦτον οἰνοχόον ἥκειν, καὶ τὸ νέκταρ ἐγὼ ἐνέχεον.
τὸ δὲ πάντων δεινότατον, ὅτι μηδὲ νυκτὸς καθεύδω
μόνος τῶν ἄλλων, ἀλλὰ δεῖ με καὶ τότε τῷ Πλούτωνι
ψυχαγωγεῖν καὶ νεκροπομπὸν εἶναι καὶ παρεστάναι
τῷ δικαστηρίῳ: οὐ γὰρ ἱκανά μοι τὰ τῆς ἡμέρας ἔργα,
ἐν παλαίστραις εἶναι κἀν ταῖς ἐκκλησίαις κηρύττειν
καὶ ῥήτορας ἐκδιδάσκειν, ἀλλ᾽ ἔτι καὶ νεκρικὰ συνδιαπράττειν
μεμερισμένον.
