Ἑρμότιμος
οὐκ ἔγωγε: ἢ μαίνοιτ᾽ ἂν ὁ μὴ τέτταρα ξυμβαίνειν λέγων.
Λυκῖνος
τί δαί; ἐντετύχηκας πώποτε — καὶ πρὸς Χαρίτων
πειρῶ ἀληθεύειν — Στωϊκῷ τινι καὶ Ἐπικουρείῳ
μὴ διαφερομένοις περὶ ἀρχῆς ἢ τέλους;
Λυκῖνος
ὅρα τοίνυν μή πώς με παραλογίζῃ, ὦ γενναῖε,
καὶ ταῦτα φίλον ὄντα: ζητούντων γὰρ ἡμῶν οἵτινες
ἀληθεύουσιν ἐν φιλοσοφίᾳ, σὺ τοῦτο προαρπάσας
ἔδωκας φέρων τοῖς Στωϊκοῖς λέγων ὡς οὗτοί εἰσιν οἱ τὰ
δὶς δύο τέτταρα τιθέντες, ὅπερ ἄδηλον εἰ οὕτως ἔχει:
φαῖεν γὰρ ἂν οἱ Ἐπικούρειοι ἢ Πλατωνικοί, σφᾶς μὲν
οὕτω ξυντιθέναι, ὑμᾶς δὲ πέντε ἢ ἑπτὰ λέγειν αὐτά. ἢ
οὐ δοκοῦσί σοι τοῦτο ποιεῖν, ὁπόταν ὑμεῖς μὲν μόνον τὸ
καλὸν ἀγαθὸν ἡγῆσθε εἶναι, οἱ Ἐπικούρειοι δὲ τὸ ἡδύ;
καὶ ὅταν ὑμεῖς λέγητε σώματα εἶναι ἅπαντα, ὁ Πλάτων
[p. 359]
δὲ νομίζῃ καὶ ἀσώματόν τι ἐν τοῖς οὖσιν εἶναι; ἀλλ᾽ ὅπερ
ἔφην, πλεονεκτικῶς πάνυ τὸ ἀμφισβητούμενον συλλαβὼν
ὡς ἀναμφιλόγως ἴδιον τῶν Στωϊκῶν δίδως αὐτοῖς
ἔχειν, καίτοι ἀντιλαμβανομένων τῶν ἄλλων καὶ λεγόν
των αὐτῶν τοῦτο εἶναι, ἔνθα δὴ κρίσεως μάλιστα, οἶμαι,
δεῖ. ἂν μὲν οὖν πρόδηλον γένηται τοῦτο, ὡς Στωϊκῶν
ἐστι μόνων τὰ δὶς δύο τέτταρα ἡγεῖσθαι, ὥρα σιωπᾶν
τοῖς ἄλλοις: ἄχρι δ᾽ ἂν αὐτοῦ τούτου πέρι διαμάχωνται,
πάντων ὁμοίως ἀκουστέον ἢ εἰδέναι ὅτι πρὸς χάριν δικάζειν δόξομεν.
