Λυκῖνος
ὅσον, ὦ Ἑρμότιμε, τῷ βιβλίῳ καὶ
τῇ τοῦ βαδίσματος σπουδῇ τεκμήρασθαι, παρὰ τὸν διδάσκαλον
ἐπειγομένῳ ἔοικας: ἐνενόεις γοῦν τι μεταξὺ
προϊὼν καὶ τὰ χείλη διεσάλευες ἠρέμα ὑποτονθορύζων
καὶ τὴν χεῖρα ὧδε κἀκεῖσε μετέφερες ὥσπερ τινὰ ῥῆσιν
ἐπὶ ἑαυτοῦ διατιθέμενος, ἐρώτημα δή τι τῶν ἀγκύλων
συντιθεὶς ἢ σκέμμα σοφιστικὸν ἀναφροντίζων, ὡς μηδὲ
ὁδῷ βαδίζων σχολὴν ἄγοις, ἀλλ᾽ ἐνεργὸς εἴης ἀεὶ σπουδαῖόν
τι πράττων καὶ ὃ πρὸ ὁδοῦ σοι γένοιτ᾽ ἂν ἐς τὰ μαθήματα.
Ἑρμότιμος
νὴ Δί᾽, ὦ Λυκῖνε, τοιοῦτό τι: τὴν γὰρ χθιζην
συνουσίαν καὶ ἃ εἶπε πρὸς ἡμᾶς, ἀνεπεμπαζόμην
ἐπιὼν τῇ μνήμῃ ἕκαστα. χρὴ δὲ μηδένα καιρόν, οἶμαι,
παριέναι εἰδότας ἀληθὲς ὂν τὸ ὑπὸ τοῦ Κῴου ἰατροῦ
[p. 335]
εἰρημένον, ὡς ἄρα ‘βραχὺς μὲν ὁ βίος, μακρὴ δὲ ἡ τέχην.’
καίτοι ἐκεῖνος ἰατρικῆς πέρι ταῦτ᾽ ἔλεγεν, εὐμαθεστέρου
πράγματος: φιλοσοφία δὲ καὶ μακρῷ τῷ χρόνῳ ἀνέφικτος,
ἢν μὴ πάνυ τις ἐγρηγορότως ἀτενὲς ἀεὶ καὶ γοργὸν
ἀποβλέπῃ ἐς αὐτήν, καὶ τὸ κινδύνευμα οὐ περὶ μικρῶν, ἢ
ἄθλιον εἶναι ἐν τῷ πολλῷ τῶν ἰδιωτῶν συρφετῷ παραπολόμενον
ἢ εὐδαιμονῆσαι φιλοσοφήσαντα.
