ΥΠΟΠΤΗ ΜΑΝΙΑ

                                                

Γράφει  ο  Ελευθέριος Αναστασιάδης

η θεμελίωση της δημοκρατίας

Ασφαλώς όλοι θα έχετε διαπιστώσει την μανία με την οποία τα αστικά πολιτικά κόμματα υπερασπίζονται την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η δημόσια άρνηση  αυτού του είδους πολιτεύματος, θεωρείται πλέον θανάσιμο αμάρτημα το οποίο πρέπει να εξομολογηθείτε στον πνευματικό σας.  Εάν υβρίσεις τα Θεία κανείς δεν θα ενδιαφερθεί, μάλιστα αν τα υβρίζεις συχνά μπορεί να βολευτείς και σε κανένα τηλεοπτικό κανάλι ή εφημερίδα. Εάν υβρίσεις την "δημοκρατία μας" μπορεί και να σε πάνε στα κάτεργα. Αυτό το γεγονός δημιουργεί εύλογες υποψίες για τους εξής λόγους

Α) Παρατηρείται το φαινόμενο ότι όσο περισσότερο λαμόγιο είναι ένας πολιτικός, όσο περισσότερο κλέφτης και απατεώνας, με τόσο μεγαλύτερη θέρμη υποστηρίζει την δημοκρατία. Θυμηθείτε τους δημοκρατικούς λόγους και τον "αγώνα για την δημοκρατία" όσων σήμερα είναι έγκλειστοι στον Κορυδαλλό.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Ιταλία, δεκαετία 1970

Οι πολιτικοί αναλυτές και οι ιστορικοί γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβη στην Ιταλία την δεκαετία του 1970: Με την βοήθεια νατοϊκών και σιωνιστικών μυστικών υπηρεσιών, η τρομοκρατία άνθησε και  η χώρα έφτασε στα  πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, με  απώτερο σκοπό η Ιταλία να μην αλλάξει γεωπολιτικό στρατόπεδο. Δηλαδή, να μην παραβιαστεί ο κανόνας της «ισορροπίας μεταξύ των αντίθετων δυνάμεων» που επί πολλά χρόνια είχε επιβάλλει στον κόσμο το Προτεσταντικό-σιωνιστικό establishment. 

Βέβαια αυτές οι εποχές πέρασαν, αλλά οι μέθοδοι έλεγχου των κοινωνιών δεν αλλάζουν. Στις ημέρες μας η Ελλάδα δεν βρίσκεται μόνον μέσα σε ένα κυκλώνα οικονομικών δυσχερειών αλλά και στην αρχή, για πρώτη φορά από την μεταπολίτευση, πολύ σημαντικών ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό, με την σχεδόν εξαφάνιση κάποιων κομμάτων και την ταυτόχρονη εμφάνιση σχηματισμών, που όπως οι ίδιοι δηλώνουν, είναι αντισυστημικοί, δηλαδή θέτουν τον εαυτό τους εκτός του καθιερωμένου δυτικού αστικού-πολυπολιτισμικού μοντέλου. Εν τω μεταξύ, σε όλη την Ευρώπη παρατηρείται μία άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων ή άλλων σχηματισμών που εναντιώνονται στο προαναφερθέν πολυπολιτισμικό μοντέλο. 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει  ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Σε προηγούμενο άρθρο μας σκιαγραφήσαμε την Ουσία του κόμματος της ΝΔ. Τώρα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το ίδιο για την Ουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάθε κόμμα και κάθε ιδεολογία έχουν μία φαινομενική όψη η οποία αποτελείται από «στολίσματα» και «περισπασμούς του νοός».

Τα «στολίσματα» είναι οι διάφορες γενικόλογες αναφορές για την «κοινωνική δικαιοσύνη», τα «δικαιώματα των εργατών», την « ισότητα» κλπ.

Οι «περισπασμοί  του  νοός» είναι οι εκλαϊκευμένες θεωρίες περί της «προόδου»,  της  «ελευθερίας», της «αξίας της διαφορετικότητας» κλπ.

Για να ανιχνεύσουμε λοιπόν την Ουσία ενός κόμματος πρέπει να διαπεράσουμε το τοίχος αυτών των φαινομενικών στοιχείων του και να δούμε ποιος είναι ο υπαρξιακός- οντολογικός πυρήνας της ιδεολογίας και των πρακτικών του .

ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ο σκοπός  αυτού  του άρθρου είναι να αναδείξει τον καθοριστικό ρόλο του χαρακτήρα και γενικότερα, της  ψυχονοητικής ιδιοσυγκρασίας του κάθε ατόμου, στην επιλογή πολιτικής ιδεολογίας, καθώς και τα προβλήματα που δημιουργεί αυτό το γεγονός. θα εξεταστεί επίσης ο ρόλος της νεωτερικότητας στην εμφάνιση αυτού του φαινομένου το οποίο δεν μπορούσε να εκδηλωθεί στις προ-νεωτερικές και παραδοσιακές κοινωνίες.

 

Πολλοί έχουν την άποψη ότι η πολιτική επιλογή, που κάνει ένα άτομο (θα φανεί παρακάτω γιατί δεν χρησιμοποίησα τον όρο πολίτης), στη σημερινή εποχή, εξαρτάται από την ταξική του προέλευση, το μορφωτικό του επίπεδο και  την γενικότερη φιλοσοφική του στάση  όσον αφορά τη ζωή. Αυτή η άποψη ισχύει, αλλά μόνον εν μέρει. Παραβλέπει  το γεγονός ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται η ψυχονοητική ιδιοσυγκρασία του ατόμου η οποία, ασυνείδητα, καθορίζει την εν γένει στάση του στη ζωής. Καταλήγουμε δηλαδή στο γεγονός, ότι τις πολιτικές τοποθετήσεις των ανθρώπων τις καθορίζει ένας άλογος παράγοντας, δηλαδή η ψυχοσύνθεσή τους, και όχι μία έλλογη εξέταση των συμβάντων του κόσμου και των τρόπων επίλυσης τους.