ΟΤΑΝ Η CIA ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΚΦΕΛΕΡ ΔΙΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΧΝΗ

Απόσπασμα από το βιβλίο των Ε. Perucchietti & G. Marletta, 'Το εργοστάσιο της χειραγώγησης' (La fabbrica della manipolazione, Ed. Arianna 2014). 

 

Πηγή: azionetradizionale.com

Μετάφραση-σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης

O Andy Warhol

Η τέχνη συχνά συνοδεύτηκε από τη μόδα. Ο Andy Warhol έκανε διάσημο το μοντέλο και μετά ηθοποιό του φετίχ Edie Sedwick, την ‘εικόνα’ της δεκαετίας του ’60, που έπασχε από νευρική ανορεξία και πέθανε στην ηλικία των 28 χρόνων από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Κυρίαρχη φιγούρα στον κόσμο της Pop Art, ο Warhol, μέσω της μουσικής, του σινεμά και της διαφήμισης, οδήγησε τον πειραματισμό μιας νέας μορφής ‘δημοκρατικής πρωτοπορίας’. Αποτέλεσε επίσης ‘φιγούρα αναφοράς’ για νέους καλλιτέχνες, όπως ο Jean-Michel Basquiat, τον οποίο βοήθησε να αναδειχθεί στον κόσμο της τέχνης, ως εκπρόσωπος του Γκράφιτι. Επίσης, βοήθησε και τον πιο γνωστό Keith Haring. Όμως και οι δύο τελευταίοι πέθαναν νεότατοι, ο πρώτος από υπερβολική δόση ηρωίνης και ο δεύτερος από AIDS.

Ο ΠΑΝΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΝΕΟ ΟΠΙΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Γράφει ο Αμύντας Βασιλούδης

Λεπτομέρεια από τον Κήπο των Γήινων Απολαύσεων

 Σε παλαιότερες εποχές οι αναφορές στην ολοκληρωμένη ερωτική πράξη ήσαν υπαινικτικές. Τόσον οι θρησκείες όσον και η κρατούσα κοσμική ηθική ήθελαν τον έρωτα μυστικό, υπόθεση ιδιωτική, μία ιστορία που διαδραματίζεται πίσω από κλειστές θύρες. Στην σημερινή εποχή βασιλεύει η ελευθεριότητα των ηθών. Ουδείς διανοείται να την αμφισβητήσει, έχει γίνει τμήμα της κρατούσης ιδεολογίας. Ακόμη και παρεκκλίνουσες ερωτικές συμπεριφορές θεωρούνται ανεκτές και εναλλακτικός τρόπος ζωής ισοδύναμος του φυσιολογικού. Το φαινόμενο είναι μάλλον δυσεξήγητο, εάν αναλογισθεί κανείς ότι τα ισχυρά κράτη βασίζονται σε αυστηρά ήθη. Επί παραδείγματι, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Μέγας Κωνσταντίνος εγκατάλειψε την Ρώμη και προτίμησε την Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη ήταν τα χαλαρά ήθη της πρώτης. Είναι κοινή διαπίστωση ότι τα χαλαρά ήθη αποτελούν σύμπτωμα αποσυνθέσεως μιας κοινωνίας και όχι ένδειξη υγείας. Η ύπαρξη τοιαύτης ομοφωνίας επί του θέματος εκ μέρους δημοσιογράφων, πολιτικών και πνευματικών ανθρώπων μας οδηγεί στην σκέψη ότι το φαινόμενο αποτελεί πολιτική επιλογή της υπερεθνικής ευρω-ατλαντικής ιθυνούσης τάξεως. Η τελευταία φαίνεται ότι επενδύει στον πανερωτισμό, για να εδραιώσει την κυριαρχία της επί του Δυτικού Κόσμου και για να λειτουργήσει ως υπόδειγμα προς τις άλλες πιο συντηρητικές κοινωνίες.

Η ΑΣΧΗΜΗ ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΗ

Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση & σημειώσεις: Θεόδωρος Λάσκαρης

Πίνακας του Picasso

Ό, τι και να λένε κάποιοι σύγχρονοι διανοούμενοι με τους ομιχλώδεις στοχασμούς τους σχετικά με το τέλος της ωραίας τέχνης, η άσχημη τέχνη είναι μία αντίφαση, διότι η τέχνη είναι η έκφραση του συναισθήματος του ωραίου, το οποίο είναι έμφυτο και αποτελεί ένα από τα λίγα σίγουρα και βέβαια σημεία αναφοράς καθ’ όλη την επικίνδυνη πορεία της ανθρώπινης ζωής. Γι’ αυτό η άσχημη τέχνη είναι μία λογική αντίφαση: εάν είναι άσχημη, δεν είναι τέχνη. Ωστόσο, εάν υποθέσουμε ότι είναι δυνατόν να δεχτούμε μία ασχήμια ως τέχνη, αυτό ισοδυναμεί με μία ενέργεια που δεν είναι μόνον αντιαισθητική αλλά ακόμη και ανήθικη. Πράγματι, ο εορτασμός του άσχημου, του παραμορφωμένου, του παθολογικού, του αποτρόπαιου, του αηδιαστικού, όπως κάνουν πολλοί αυτοαποκαλούμενοι καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί, σημαίνει ότι πηγαίνουν σκόπιμα εναντίον ενός από τους λίγους φάρους που λάμπουν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας της ύπαρξης, δηλαδή την αισθητική αίσθηση του ανθρώπου και πιο συγκεκριμένα την ανάγκη του για το ωραίο. Η εσκεμμένη δημιουργία άσχημων και αποκρουστικών έργων, που όμως παρουσιάζονται -ιδιαίτερα από τους κριτικούς- ως καλλιτεχνικά, ωστόσο, πηγαίνει ενάντια στην ηθική και εμφανίζεται σαν κάτι το διαβολικό, με την κυριολεκτική έννοια του όρου: κάτι που σκοπεύει να αναδεύσει το λασπώδη και αποτρόπαιο πυθμένα που ευτυχώς βρίσκεται απομονωμένος και κοιμισμένος στα πιο σκοτεινά και αβυσσαλέα σπήλαια της ανθρώπινης ψυχής. 

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ

Άρθρο του Renzo Giorgetti                                                    
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μέσα στο πλαίσιο του Λειτουργικού Ημερολογίου, μία ιδιόμορφη εορτή, το Καρναβάλι, καταλαμβάνει μία εντελώς ιδιαίτερη θέση. Αποκλεισμένο από την κατηγορία των ιερών εορτών, ωστόσο ακόμη παρών, ανέκαθεν έπαιζε ένα ρόλο στενά συνδεδεμένο με τη ζωή και το πεπρωμένο της κοινότητας. Κάθε χρόνο, πριν από τη Σαρακοστή και τις θυσίες της και πριν από την ανανέωση του Πάσχα, όλος ο πληθυσμός συγκεντρώνεται και γιορτάζει, σε αυτό ένα συλλογικό τελετουργικό θέαμα, την αναστολή από τους συνηθισμένους  περιορισμούς του και την απελευθέρωση των ενεργειών τους.

Την περίοδο του vacuum (κενού) μεταξύ μιας εποχής του χρόνου που τελειώνει (Σ.τ.Μ. στα αρχαία χρόνια ως αρχή του χρόνου υπολογιζόταν η Εαρινή Ισημερία) και μιας άλλης που έρχεται για να πάρει την θέση της, οι συνηθισμένοι κανόνες της κοινωνικής ζωής δεν έχουν πια αξία και αφήνουν τη θέση τους σε νόμους εντελώς ιδιαίτερους, έτσι, ενώ η κοινότητα ‘τρελαίνεται’, ο χρόνος της αναστολής ξοδεύεται και η τάξη στο τέλος επανέρχεται.

Ο ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΓΙΝΕ ΘΕΣΜΟΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Επειδή οι νεώτεροι μάλλον δεν τον γνωρίζουν, σημειώνω από την Βικιπαίδεια: «….Ο Ηλίας Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος (ερασιτέχνης) λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το "περιθώριο" και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους, συμμορίτες και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι 'ήρωες' των βιβλίων του.(…) Έγραφε μέχρι το 2003 που πέθανε από καρκίνο. Σύμφωνα με τη διαθήκη του, το πτώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του πετάχτηκαν στον υπόνομο…»

Πέστε μου, ειλικρινά, τι από όλα αυτά που περιέχει αυτό το περιεκτικό βιογραφικό σημείωμα, σήμερα δεν το συναντάμε στα καλύτερα πολιτικά σαλόνια, στις τηλεοράσεις, ακόμα και στους νόμους της πολιτείας; Τα βιβλία του Πετρόπουλου, Το άγιο χασισάκι, Το μπουρδέλο, Τα καλιαρντά σήμερα αποτελούν τα επίσημα εγχειρίδια αγωγής της νέο- ελληνικής πολιτείας. Πρωτοπόρος και στο θέμα της καύσης των νεκρών, με έναν πρόσθετο τόνο απόλυτου μηδενισμού: οι στάχτες του στον υπόνομο, μια ιδέα για να κάνουμε και οικονομία στις πολυέξοδες διαδικασίες.

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την ομιλία που έδωσε ο μεγάλος Aυστριακός ιστορικός της τέχνης Hans Sedlmayr στο Διεθνές Συνέδριο Ανθρωπιστικών Μελετών, που πραγματοποιήθηκε στην Ρώμη το 1952.


Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ο Hans Sedlmayr

Υπό ποιες συνθήκες ένα έργο τέχνης ή η τέχνη ενός καλλιτέχνη ή μιας εποχής μπορεί να αποκαλεστεί δαιμονική;

Στο επίπεδο μιας ιστορίας της τέχνης που έχει απαιτήσεις αυτονομίας και επομένως καθαρού αισθητισμού, είναι αδύνατον να καθορίσουμε λυσιτελώς μία έννοια δαιμονικής τέχνης. Ακόμη περισσότερο, σε αυτό το επίπεδο, δεν μπορεί ούτε καν να γίνει αντιληπτό ποια είναι η ακριβής έννοια του όρου 'δαιμονική τέχνη'· όρος που ωστόσο είναι απαραίτητος για να διεισδύσουμε πραγματικά στα καλλιτεχνικά φαινόμενα και να διακρίνουμε αποτελεσματικά τα διαφορετικά πνεύματα που εμφανίζονται στην τέχνη.

Για να φθάσουμε σε αυτή τη διάκριση είναι αναγκαίο να κάνουμε εκείνο που ο αισθητισμός δεν κάνει: να πάρουμε στα σοβαρά τα έργα τέχνης. Γι’ αυτό το σκοπό, πρέπει να τα θεωρήσουμε ως δηλώσεις, πλαστικές δηλώσεις που αφορούν οντολογικές καταστάσεις καθώς και καταστάσεις πραγμάτων, δηλώσεις που μπορούν να είναι αληθινές ή ψευδείς (ή παράλογες) όπως και οι  προφορικές  δηλώσεις.

ΤΑ ''ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ'' ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Σχολιασμός επικαιρότητας: Πρέπει να το εμπεδώσετε καλά, εξάλλου το δήλωσε και ο Netanyahu στη συνάντηση της Ομάδας του Βίσεγκραντ: «Η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θέλει να ζήσει και να ευημερήσει ή εάν θέλει να συρρικνωθεί και να αφανιστεί. Δεν είμαι πολύ πολιτικά ορθός. Γνωρίζω ότι είναι ένα σοκ για ορισμένους από εσάς. Αλλά η αλήθεια είναι αλήθεια, τόσο για την ασφάλεια της Ευρώπης όσο και για το οικονομικό μέλλον της. Και οι δύο αυτές ανησυχίες απαιτούν  μία διαφορετική πολιτική προς το Ισραήλ (…) Η ΕΕ υπονομεύει την ασφάλειά της, υπονομεύοντας το Ισραήλ. Η Ευρώπη υπονομεύει την πρόοδό της υπονομεύοντας τη σχέση της με την ισραηλινή καινοτομία» (διαβάστε όλο το άρθρο του Guardian για να καταλάβετε, αν και νομίζω ότι ήδη το “πιάσατε το υπονοούμενο”.) 

Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Αυτούς που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά. Πρώτα τα καίνε, τα σπάνε και μετά πηγαίνουν στον ιδιοκτήτη και του λένε: «αν θέλεις το μαγαζάκι σου να μην έχει πρόβλημα  κάνε αυτό που θα σου πούμε».

 Ιδού λοιπόν για ποιο λόγο Eυρωπαίε πέθανες στα πεδία των μαχών το 1940, για να μαζεύεις σήμερα τα σφαγμένα παιδιά σου από τους δρόμους της Βαρκελώνης, του Παρισιού, του Λονδίνου, της Ρώμης…

Άρθρο του Mauro Indelicato

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ο ορισμός της μεταμοντέρνας πολιτικής θα μπορούσε να είναι ο

 ακόλουθος. Εάν μία ίλη αρμάτων ισοπεδώσει ένα 

 χωριό, μπορεί να μην αντιδράσει κανείς διεθνής 

παράγοντας. Αν όμως δεν γίνουν δεκτά τα ''δικαιώματα''  

 του γκέι μπορεί να στείλουν ένα σμήνος βομβαρδιστικών 

να  ανατινάξει τους ''ομοφοβικούς''.

 

Πολιτισμός, πρόοδος, δικαιώματα κλπ είναι, χωρίς αμφιβολία, όμορφες λέξεις που παραπέμπουν σε  κάτι θετικό, που φορτίζουν άμεσα με θετικότητα όποιον τις ακούει. Όμως, στο βάθος, αυτές οι λέξεις σήμερα εκφράζουν το δράμα που ζει ο Δυτικός κόσμος, και πιο ειδικά η Ευρώπη. Η προνοητικότητα και η ικανότητα στην εκμετάλλευση αυτών των λέξεων, δίνει την ιδέα του πως από αρκετές δεκαετίες η κουλτούρα και η μαζική πληροφόρηση, βρίσκονται στα χέρια σκοτεινών κέντρων και σε εκείνα τα οικονομικά λόμπι που αναισθητοποιούν την νόηση του Ευρωπαίου ανθρώπου. Αυτές οι λέξεις έχουν γίνει τώρα πλέον αληθινές ασπίδες, πίσω από τις οποίες όποιος έχει το συμφέρον να μεταμορφώσει την κοινωνία με έναν ορισμένο τρόπο, το κάνει ανενόχλητος, περνώντας μάλιστα σχεδόν σαν ήρωας και σαν ένας “προοδευτικός” ή ένας υπέρμαχος των ατομικών, ηθικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όποιος δεν συμφωνεί με αυτή την οπτική, κινδυνεύει σοβαρά να περιθωριοποιηθεί από την κοινωνία και να κατηγορηθεί για επικίνδυνο αναχρονισμό…

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΕΡΑΣΜΟΥΣ

Άρθρο του Paolo Borgognone 

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

 

 Η γενιά του Εράσμους είναι ένα σχέδιο κοινωνικής μηχανικής και το αντικείμενο της κοινωνικής μαζικής παραγωγής του σύγχρονου καπιταλισμού (με άλλα λόγια, η γενιά του Εράσμους είναι το προϊόν της κοινωνίας στην οποία ζούμε).

Αυτή η άποψή μας επιβεβαιώνεται από τα όσα είπαν γι΄αυτό το θέμα κάποιοι 'διδάσκαλοι' του σύγχρονου [κοινωνικού] φιλελευθερισμού, όπως ο Daniel Cohn-Bendit και ο Umberto Eco. Πράγματι, ήταν αυτοί που θεωρητικολόγησαν την υποχρεωτική καθιέρωση της κοινωνίας Εράσμους, με στόχο την διάλυση κάθε συλλογικής ταυτότητας των ευρωπαϊκών λαών (εθνική ταυτότητα, θρησκευτική, ταξική, ακόμη και αυτής του φύλου) μέσα στο σκοπίμως  συγχητικό, μετα-εθνικό και μετα-ιδεολογικό μάγμα της 'Κοσμοπόλεως'. «Εγώ», ανέφερε επί του θέματος ο Cohn-Bendit, «θα ήθελα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να χρηματοδοτεί κάθε χρόνο την φοίτηση στο εξωτερικό ενός εκατομμυρίου Ευρωπαίων φοιτητών που, στατιστικά, θα σύναπταν ερωτικές σχέσεις. Τι εθνικότητα θα είχε ο γιός μιας Ολλανδής γεννημένης στο Άμστερνταμ από γονείς Τούρκους και ένα Γάλλος  γεννημένος στο Παρίσι από Μαροκινούς γονείς; Ευρωπαϊκή».

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΠΕΤΑΓΑΜΕ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Δεν ξέρω εάν το μάτι σας έχει πέσει ποτέ πάνω στις μοντέρνες βιτρίνες ρούχων, ειδικά αυτές που απευθύνονται  σε νέους: Ακριβώς τα παλιόρουχα που κάποτε τα πετούσαμε στα σκουπίδια, σήμερα πωλούνται σε πανάκριβες τιμές. Αυτά τα ρούχα ντρεπόμαστε ακόμη και να τα χαρίσουμε  σε κάποιον φτωχό γείτονα, δεν υπήρχε άλλη λύση από το να ριχτούν στην σακούλα των σκουπιδιών. Ξεσκισμένα και ξεβαμμένα παντελόνια, μπλούζες ρετάλια, ζακέτες που είναι σαν βγήκαν από κάδο απορριμμάτων:  στις καλύτερες βιτρίνες.

Έτσι ακριβώς δεν είναι και  όλος ο σημερινός 'πολιτισμός' μας; Ότι παλαιότερα το απορρίπταμε ως κοινωνικό σκουπίδι, ως κοινωνική μπόχα, σήμερα μοστράρεται στις καλύτερες βιτρίνες της πολιτικής ορθότητας και του αριστερού καθωσπρεπισμού: από τις σεξουαλικές ιδιοτροπίες μέχρι τις νομαδικές 'συλλογικότητες' και νοοτροπίες, από τους καπνούς της μαστούρας  μέχρι  τις καταλήψεις (αρπαγές) κτηρίων. Φανταστείτε, πριν 40 χρόνια, κάποιος να πήγαινε σε ένα σχολείο με την πρόθεση να διακόψει την πρωινή προσευχή των μαθητών: 'βρε ουστ από εδώ!', θα του φώναζαν όλοι, και θα  έτρεχε ο άμοιρος να κρυφτεί! Σήμερα, όχι απλώς να διακόψεις την προσευχή, αλλά να την καταργήσεις τελείως, είναι chic, radical-progressive chic και φυσικά liberal chic. 

ΠΑΡΣΙΦΑΛ: ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ, ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Η ιστορία του Πάρσιφαλ είναι πολύπλοκη, και αντιστοιχεί τέλεια στην μοίρα του σύγχρονου ανθρώπου, γενιά χωρίς πατέρα. Ορφανός από έναν ιππότη που πέθανε με γενναιότητα στην ανατολή, αυτός ανατράφηκε από την μητέρα σε μια απομακρυσμένη φάρμα, αγνοώντας τον κόσμο, τον πολιτισμό και την ιπποτική ζωή. Όταν βρίσκει την ευκαιρία φεύγει από την μητέρα του και από τον σίγουρο μικρόκοσμο στον οποίο ήταν κλεισμένος, και μετά από αναρίθμητες δοκιμασίες στις  οποίες ζει μία βαθιά διαδικασία μύησης στην αρρενωπότητα, από τις πιο φυσικές και υλικές  όψεις  της  μέχρι εκείνες της υψηλής πνευματικότητας, γίνεται ένας τέλειος άνθρωπος και ιππότης, άξιος να  δεχθεί το Άγιο Δισκοπότηρο.

Άρθρο του Roberto Pecchioli  

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Η νίκη της Μεγάλης Μητέρας

Η Aφροδίτη του Willendorf

Η ύστερη δυτική νεωτερικότητα αφόρισε τις ανδρικές αξίες και υποτίμησε την πατρότητα. Η κυριαρχία της αγοράς βασίζεται πάνω στο θηλυκό στοιχείο της άμεσης ικανοποίησης των αναγκών και ιδιαίτερα των επιθυμιών. Είναι γνωστός ο ορισμός του Gilles Deleuze για τον σύγχρονο άνθρωπο ως 'μηχανή που επιθυμεί'. Υλισμός, εξαναγκασμός στην επανάληψη, τα εξαρτημένα ανακλαστικά του Παυλώφ: ο καταναλωτής με το σάλιο στο στόμα μόνον με την ιδέα να πραγματοποιήσει την παρόρμηση της αγοράς.

Αντίθετα, το αρσενικό αρχέτυπο είναι εκείνο του μυητή, δημιουργού των μορφών, προαγωγού και παράγοντα αλλαγών. Η αναστολή του, μάλιστα, η ακριβής απαγόρευση στο όνομα του υπάρχοντος, του μοναδικού, της κοινωνικής οργάνωσης που δεν έχει εναλλακτικές καθώς θεωρείται το τελικό στάδιο της εξέλιξης μίας γραμμικής πορείας, επιταχυμένη κατά τη διάρκεια της νεωτερικότητας, είναι η προφανής μορφή του ευνουχισμού.

Να θυμηθούμε την  ανάλυση του Paul Virilio, όσον αφορά την 'δρομοκρατική' φύση της εποχής μας, την ταχύτητα ως παράδειγμα, ή τις ανακαλύψεις του Koselleck πάνω στην έννοια του 'παρελθόντος' μέλλοντος, αλλά ο πυρήνας της σύγχρονης εποχής είναι εκείνος της προσαρμογής, του εξαναγκασμού του καθενός εντός σχημάτων που οριοθετούν ή αποκλείουν το στοιχείο του νέου και του ανεξερεύνητου προς όφελος της καταναλωτικής διάστασης, συγκρατώντας την ώθηση προς το 'πέραν', το  'άλλο', την υπέρβαση των δοσμένων ορίων, καταλήγοντας έτσι στο καθησυχαστικό, δηλαδή στο θηλυκό. Στο θηλυκό που εμφανίζεται διαμέσου της αρχετυπικής φιγούρας της μητέρας, μάλιστα, της αρχέγονης θεάς  'Μεγάλης Μητέρας' που τα εμπεριέχει όλα.

ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΕΧΝΗ

Το παρόν άρθρο αναφέρεται σε ένα περιστατικό που συνέβει το 2015 στην Ιταλία. Δεν είναι όμως μεμονομένο. Αντίστοιχα περιστατικά έχουν συμβεί και σε άλλες παρόμοιες εκθέσεις "τέχνης" σε όλο τον κόσμο. Διαβάζοντας το, ο προσεκτικός παρατηρητής της ιστορίας δεν μπορεί παρά να θέσει το ακόλουθο ερώτημα. Η προμοντέρνα εποχή χαρακτηριζόταν από τη θρησκευτικότητα της και την ιεραρχική κοινωνική δομή της, η εποχή αυτή μας παρήγαγε αριστουργήματα τέχνης που ακόμα θαυμάζουμε: από τους γοτθικούς ναούς μέχρι τις συνθέσεις του Bach. H σύγχρονη εποχή της δημοκρατίας, της ισότητας, των "παρδαλών" κινημάτων κ.λπ τι ακριβώς τέχνη παράγει;

Άρθρο του Sebastiano Caputo

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η σοφία είναι πάντα λαϊκή. Άντε να το εξηγήσεις στους καλλιτέχνες bobo της τρίτης χιλιετίας. Είναι καλό κάθε τόσο οι ιδεομηρυκασμοί τους να συγκρούονται με την πραγματικότητα, που είναι πολύ πιο ωμή και άσπλαχνη από ένα απεριτίφ στο καλύτερο κλαμπ του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Όπως συνέβη την Κυριακή το πρωί στον Οίκο Ατελιέ του Μουσείου  στο Μπολτσάνο, όπου οι καθαρίστριες έριξαν στα σκουπίδια ένα έργο τέχνης νομίζοντας ότι τα μπουκάλια της σαμπάνιας, τα ποτήρια, και οι γιρλάντες που ήταν διασκορπισμένες στο πάτωμα, ήταν τα απομεινάρια μιας γιορτής που έγινε το προηγούμενο βράδυ. Η τύχη θέλησε να πρόκειται για μία έκθεση μοντέρνας τέχνης υπό τον τίτλο: “Που θα πάμε να χορέψουμε το βράδυ;”, υπογεγραμμένη από τις καλλιτέχνιδες Sara Goldschmied και Eleonora Chiari, η οποία είναι μέρος μιας ευρύτερης εθνικής έκθεσης υπό την επιμέλεια του Achille Bonito Oliva.

Λίγες ημέρες πριν το παράπτωμα, οι δύο καλλιτέχνιδες είχαν παρουσιάσει την δουλειά τους ως εξής: 

ΚΑΤΑ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ: Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΥ ΜΑΚBΕΘ

Άρθρο του Marco Zonetti, 

Πηγή: Arianna Editrice 

Μετάφραση–επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Στιβαρό, διφορούμενο και αυτοστοχαστικό, το έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ,  Μάκβεθ, ορίζεται από πολλούς ως η τραγωδία της φιλοδοξίας και της δίψας για εξουσία, γι’αυτό άλλωστε μετονομάστηκε  σε Ο Θρόνος του Αίματος στην κινηματογραφική εκδοχή του Ακίρα Κουροσάβα. Ξαναϊδωμένος  με την σύγχρονη ματιά, σε αυτή την κοινωνία του σήμερα που όλο και περισσότερο αποφεύγει την Φύση, προκαλώντας την και θέτοντάς την σε συνεχή αμφισβήτηση, συνεργός σε μία παράφρονη Ύβρη που θέλει να την μειώσει σε ένα παιχνίδι των ιδιοτροπιών του οποιουδήποτε, ο Μάκβεθ αποκτά μία ερμηνεία εντελώς νέα.

Ο Μάκβεθ, βαρόνος του Glamis, σπρώχνεται ύπουλα να διαπράξει βασιλοκτονία από τις τρείς μάγισσες (υπερφυσικές δυνάμεις), που αφυπνίζουν την λανθάνουσα φιλοδοξία του μολύνοντας το καλό που υπάρχει μέσα του. Έρμαιο πλέον της μανίας για εξουσία, ο Μάκβεθ γράφει λοιπόν μία επιστολή στην αγαπημένη του σύζυγο που, από εκείνη την στιγμή και μετά, γίνεται η  κύρια σύμμαχος του (και υποκινήτρια) στο σχέδιο για να καταλάβει τον θρόνο της Σκωτίας.

ΛΕΤΡΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΪΚΗ ΣΕΚΤΑ

              

Γράφει  ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

Λετριστικός πίνακας

Ο Λετρισμός (Lettrisme < lettre = γράμμα) παρουσιάζεται συνήθως ως  ένα  Γαλλικό Αβάν-γκαρντ (πρωτοποριακό) κίνημα (1946-1970), το οποίο εφάρμοσε τις θεωρίες του στην τέχνη, στην κουλτούρα και στην πολιτική. Οι θεωρίες αυτές, φαινομενικά, αποτελούνταν από ένα μίγμα διανοουμενισμού, γραμματικών- φωνητικών συμβολισμών, και ασφαλώς ηδονιστικών-ελευθεριακών και κομμουνιστικών απόψεων. Το κίνημα αυτό δημιουργήθηκε από τον Ρουμάνο-Εβραίο Isidore Isou (Isidor Goldstein) το 1946 και αργότερα ενώθηκε με τη ''Καταστασιακή Διεθνή'' (Internationale situationniste) ή ''Σιτουασιονιστική Oμάδα'' που είχε ιδρυθεί στην Γαλλία και μετείχαν σε αυτή ιουδαϊκές προσωπικότητες όπως η Michèle Bernstein. Στους Σιτουασιονιστές ανήκε και ο Malcolm McLaren, ο εβραίος μάνατζερ   δημιουργός του γνωστού μουσικού συγκροτήματος  Sex  Pistols.

Αυτά τα κινήματα, σε γενικές γραμμές, εξέφραζαν  εκείνο το παραβατικό πνεύμα που το 1968 έμελε να κατακλύσει μαζικά την Ευρώπη, και να ανατρέψει κάθε παραδοσιακό στοιχείο στην αντίληψη της κουλτούρας, των ηθών και της πολιτικής, εισάγοντας ανορθολογικές  τάσεις, σεξουαλική παραβατικότητα, αντι-ιεραρχικές προκλήσεις, και μία ιδιότυπη προσκόλληση σε ασυνείδητες-μυστηριακές  εμβαθύνσεις.

OI ΚΡΥΦΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

Υποθέτω ότι ένας τέτοιος τίτλος άρθρου στο Θεόδοτο, θα δημιουργήσει έκπληξη και απορία στους αναγνώστες. Σκοπός μας είναι να δείξουμε ότι πέραν των συνηθισμένων κοινωνιολογικών και ιστορικών ερμηνειών των λαϊκών εορτών, υπάρχει μία άλλη μορφή ερμηνείας,  πιο βαθειά και αποκαλυπτική, η οποία μας προσφέρει χρήσιμα στοιχεία για την κατανόηση των κοινωνικών φαινομένων. 

Κείμενο του René Guènon 

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης  Αυξεντίου

Σατουρνάλια

Σχετικά με μία ''θεωρία της εορτής'' διατυπωμένη από έναν κοινωνιολόγο, είχαμε επισημάνει ότι αυτή η θεωρία είχε, μεταξύ των άλλων ελαττωμάτων, εκείνο να θέλει να μειώσει όλες τις εορτές σε έναν μόνον τύπο, αποτελούμενο από εκείνες που μπορεί να αποκαλεστούν ''καρναβαλικές εορτές'', έκφραση που μας φαίνεται αρκετά σαφής για να είναι εύκολα κατανοητή από όλους, επειδή το καρναβάλι πράγματι αντιπροσωπεύει αυτό που απέμεινε από αυτές (τις εορτές) στη Δύση.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΔΗΜΑΪΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ.

Γράφει  ο  Ιωάννης Αυξεντίου

Όταν κάποιος ανοίγει ένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο ιστορίας ή κοινωνιολογίας, μένει έκπληκτος για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα: κατά πρώτο, ποτέ δεν ανιχνεύουν μέσα στην ιστορία μία συνειδητή θέληση που επιδιώκει να διαφθείρει  πνευματικά τον άνθρωπο. Κάτι όμως που το είχε επισημάνει ο πρώτος Ακαδημαϊκός, ο Πλάτωνας. Τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα ερμηνεύονται ως απλές συγκρούσεις οικονομικών συμφροντων ή εξουσίας, καθώς και συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών ιδεών και φιλοσοφικών αντιλήψεων. Κατά δεύτερο, τα διάφορα ρεύματα, στον τομέα της φιλοσοφίας, της πολιτικής, της οικονομίας, της τέχνης, της ψυχολογίας, ερμηνεύονται πάντα ως προϊόντα των κοινωνικών διεργασιών και του νοητικού αυθόρμητου στοχασμού. Η συνωμοσία που αποσκοπεί συνειδητά να μεταβάλλει την φυσική ροή των πραγμάτων, αποκλείεται εντελώς από το πεδίο ερμηνείας αυτών των πανεπιστημιακών μελετών.

ΕΡΧΕΤΑΙ ΧΕΙΜΩΝΑΣ: ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ!

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Όπως  το  γήρας, έτσι και ο χειμών δεν έρχεται μόνος, συνοδεύεται από διάφορα προβλήματα: την ακρίβεια στην θέρμανση, την αναζήτηση εργασίας, την μείωση των περιπάτων και γενικότερα της σωματικής κίνησης, το κλείσιμο στο σπίτι, κλπ. Σαν να μην έφθαναν όμως όλα αυτά, κάποιοι έχουν βάλει σκοπό να μην αφήσουν ήσυχο τον πολίτη αυτής χώρας, αλλά επιθυμούν με κάθε τρόπο να μεταβάλλουν το περιεχόμενο των ασυνείδητων παραστάσεων του, με νέες προσλαμβάνουσες παραστάσεις(= παραστάσεις, που υπάρχουν στη συνείδηση και που βοηθούν στην πρόσληψη νέων ανάλογων παραστάσεων ). Με απλά λόγια, προσπαθούν να εγγράψουν, να αποτυπώσουν στην ασυνείδητη σφαίρα των τηλεθεατών, τα μοντέλα ζωής, συμπεριφοράς και αντιδράσεων του παρακμιακού ήθους, έτσι ώστε όταν μετά θα τα συναντούν μέσα στην πραγματική κοινωνική ζωή να τα αισθάνονται  οικεία.

Κουρασμένος λοιπόν ο πολίτης, τις χειμωνιάτικες βραδιές επιστρέφει στο σπίτι του, και η πιο εύκολη διασκέδαση που έχει εκείνη την στιγμή είναι η τηλεόραση. Κάθεται στην πολυθρόνα του, την ανοίγει, και αρχίζει το πρόγραμμα, ή αλλιώς, η ''ακτινοβόληση'' των νοητικών και ψυχολογικών μορφών-παραστάσεων του συστήματος.

ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟNTEΡΝΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

 Γράφει ο  Ιωάννης Αυξεντίου

«… δεν διαβάσατε ότι ο δημιουργός ευθύς εξ αρχής έπλασε άνδρα και γυναίκα, ως ένα ανδρόγυνο και είπε• Ένεκα τούτου θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα του και θα προσκολληθεί εις την γυναίκα αυτού και θα είναι οι δύο μία σαρξ, ένα σώμα; Το ανδρόγυνο λοιπόν, το οποίον ο Θεός τόσο στενά συνένωσε, ο άνθρωπος ας μη το χωρίσει» Ματθαίος ΙΘ’,4-6… 

«Όταν ο σύζυγος και η σύζυγος ενώνονται με το μυστήριο του γάμου, αυτοί δεν σχηματίζουν την εικόνα ενός επίγειου πράγματος, αλλά του ίδιου του Θεού.»
          

                                                                                                       Άγιος Ιωάννης ο  Χρυσόστομος .                                                              

Σε ολοένα και περισσότερες χώρες αρχίζουν να εφαρμόζονται προγράμματα που απευθύνονται σε μικρά παιδιά, τα οποία έχουν ως στόχο να αποτυπώσουν μέσα στην παιδική ψυχονοητική σφαίρα την ιδέα ότι δεν υπάρχουν μόνον δύο φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό, τα οποία είναι γενετικά προκαθορισμένα, αλλά ότι το φύλο αποτελεί απλώς μία προσωπική επιλογή του κάθε ατόμου. Μπορεί δηλαδή κάποιος που γεννιέται άνδρας, να επιλέξει μία θηλυκή σεξουαλική συμπεριφορά και αντιστρόφως, μία γυναίκα να επιλέξει μία ανδρική σεξουαλική συμπεριφορά.

Αυτά τα προγράμματα βρίσκουν εφαρμογές με διαφόρους τρόπους: Στα κείμενα και την εικονογραφία των σχολικών βιβλίων στα οποία παρουσιάζονται άνθρωποι να έχουν συμπεριφορές του αντίθετου γένους, σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις, ακόμη και σε ρόλους παιχνιδιών. Αυτά τα προγράμματα βασίζονται στην λεγόμενη «θεωρία του φύλου» (gender theory), μια ψευδοεπιστημονική θεωρία η οποία υποστηρίζει ότι οι σεξουαλικές διαφορές μεταξύ αρσενικού και θηλυκού δεν είναι μία βιολογική πραγματικότητα, αλλά προϊόν «πολιτισμικών επιλογών» που κάποτε επιβλήθηκαν με τη βία, και ότι μεταξύ του αρσενικού και θηλυκού γένους υπάρχουν αναρίθμητες ενδιάμεσες καταστάσεις. 

Θα διερωτηθείτε ίσως, πως είναι δυνατόν να διαδίδονται τέτοιες θεωρίες; Στην εποχή μας όλα είναι δυνατά, ιδιαίτερα όταν το αποφασίζει η καπιταλιστική ελίτ.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΣΤΗΝ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης.

H J.Foster ως πόρνη στο Taxi Driver

Αν ψάξετε στο διαδίκτυο πως ντύνονταν οι πόρνες την δεκαετία του 70, θα έχετε μία έκπληξη: ακριβώς όπως ντύνεται σήμερα μεγάλος αριθμός κοριτσιών το καλοκαίρι. Αν θυμηθείτε πως ήταν τα ρούχα που οι νέοι άνδρες πέταγαν ως άχρηστα κουρέλια στα σκουπίδια 30-40 χρόνια πριν, και πάλι θα έχετε μία έκπληξη: σήμερα αυτά τα κουρέλια πωλούνται σε πανάκριβες τιμές στα πιο καλά καταστήματα.

Συμπέρασμα: Η ενδυμασία που είχαν οι πόρνες έγινε η καθημερινή αμφίεση των 'καθώς πρέπει' κοριτσιών του σήμερα, και τα ρούχα που παλιά τα πετάγαμε ως άχρηστα, σήμερα τα αγόρια τα πληρώνουν ακριβά για να τα φορέσουν.

Εάν όλα αυτά δεν είναι η 'αντιστροφή της Πυραμίδας', εάν δεν είναι η ανατροπή κάθε αισθητικής και ηθικής, τότε τι είναι;

Αυτός ο τρόπος ντυσίματος καταδεικνύει την ύπαρξη σοβαρού προβλήματος σε πέντε τομείς:

Στην αισθητική αντίληψη:  Η όλη αισθητική καλλιέργεια που έχουν πολλές κοπέλες εστιάζεται στο να διαθέτουν καλλίγραμμα γυμνά πόδια. Δηλαδή, η έννοια του κάλλους έχει περιοριστεί μέσα σε καθαρά υλικά και σεξουαλικά πλαίσια, και πέραν αυτών δεν έχουν καμία άλλη βαθύτερη ιδέα για αυτή την έννοια.

Ο "ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ" ΑΝΘΡΩΠΟΣ

             

Γράφει  ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

Joachim Wtetael, H Χρυσή Εποχή

Στην εποχή μας, είναι προτιμότερο να σε πουν χαζό, παρά «μη προοδευτικό άνθρωπο». Θεωρείται πλέον η ύψιστη των ύβρεων, ο πιο ταπεινωτικός προσδιορισμός. Ο ''μη προοδευτικός άνθρωπος'', αντιμετωπίζεται σαν να είναι μέλος μιας αιρετικής σέκτας. Πρέπει λοιπόν να ερευνήσουμε, εάν το εννοιολογικό περιεχόμενο που αποδίδεται στην λέξη 'πρόοδος', υπήρχε από πάντα ή είναι μία δημιουργία της νεωτερικής εποχής.

 Οι φιλοσοφικές και υπαρξιακές έννοιες με τις  οποίες είναι συνδεδεμένος αυτός ο όρος , είναι γνωστό ότι εμφανίζονται για πρώτη φορά μετά την Αναγέννηση, και συμπίπτουν με την εμφάνιση του προτεσταντισμού. Λαμβάνουν  δε πιο σαφή έννοια και σημαντικότητα με την έλευση του Διαφωτισμού. Στην αρχαιότητα όμως επικρατούσε η ακριβώς αντίθετη άποψη: οι άνθρωποι γνώριζαν την ύπαρξη ενός θαυμαστού παρελθόντος, ενώ το μέλλον το θεωρούσαν αβέβαιο και την πορεία της ανθρωπότητας να τείνει προς την παρακμή και την βαρβαροποίηση.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΑΥΓΗ» ΕΠΑΛΗΘΕΥΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟΔΟΤΟ

 Γράφει  ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης
        
                                                                      
                                                                        «Η Σχολή της Φρανκφούρτης  ήταν μία από τις πιο  
                                                                           αξιοσημείωτες Ιουδαϊκές  σέκτες της  Γερμανίας.»
                                                                                 Gershom Scholem,  From Berlin  to Jerusalem.

Σε προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου με τίτλο Η Απόκρυφη προέλευση της Νέας Αριστεράς (New Left) είχαμε επισημάνει τις γνωστικές καταβολές της Νέας Αριστεράς(New left). Δεν αποτέλεσε λοιπόν έκπληξη για εμάς, ότι η εφημερίδα «Αυγή» στις 24\11\2013 έκανε ολοσέλιδο αφιέρωμα στον γνωστικισμό, δημοσιεύοντας μία συνέντευξη του εβραϊκής καταγωγής καθηγητή Στέφανου Ροζάνη. Το πρώτο αυθόρμητο ερώτημα που σχηματίζεται στον αναγνώστη είναι, τι σχέση μπορεί να έχει μία εφημερίδα που υποτίθεται ότι εμπνέεται από μαρξιστικές και υλιστικές απόψεις,  με μία θρησκευτική αίρεση; Να δημοσιεύσει κείμενα  του Τρότσκι ή του Πουλατζά θα ήταν κατανοητό, αυτή η επιλογή όμως δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά. Επίσης δεν είναι κατανοητό, το γιατί μία αριστερή εφημερίδα προπαγανδίζει τον αντι-διαφωτισμό, όπως θα φανεί παρακάτω. Και όμως , θα δούμε ότι όλα αυτά  έχουν μία λογική συνέπεια. Ας αρχίσουμε με μερικά αποσπάσματα από την συνέντευξη:

Δημοσιογράφος: Διαβάζοντας τις διαλέξεις σας για τον Γνωστικισμό στο βιβλίο σας "Μύθος και αφήγηση στον σύγχρονο κόσμο", ο αναγνώστης διαπιστώνει σαφή κριτική στα εργαλεία του διαφωτιστικού πνεύματος. Ήρθε η ώρα να επανεφεύρουμε τον Διαφωτισμό, να συνθέσουμε τον Διαφωτισμό της εποχής μας;