William Shatner: Ο δημιουργός του Star Trek θα στριφογυρίζει στον τάφο του για τις σημερινές woke σειρές

Κατά τη διάρκεια μιας εκτενούς συνομιλίας μιας ώρας στο San Diego Comic-Con το Σάββατο, το σύμβολο της ποπ κουλτούρας William Shatner επέμεινε ότι ο δημιουργός του σύμπαντος του Star Trek θα ήταν εξαιρετικά δυσαρεστημένος με τις νέα επεισόδια που θα κυκλοφορήσουν στην διαδικτυακή πλατφόρμα Paramount+.

                      

Ο συγγραφέας και παραγωγός Τζιν Ρόντενμπερι (Gene Roddenberry) δημιούργησε το Star Trek για την τηλεόραση του NBC το 1964. Η σειρά δεν τα πήγε πολύ καλά, αλλά το NBC του έδωσε άλλη μια ευκαιρία και του ζήτησε να κάνει μερικές αλλαγές και να δημιουργήσει έναν άλλο πιλότο.

Ο δεύτερος πιλότος, ο οποίος έκανε τον William Shatner να γίνει ο Captain James T. Kirk, εκτόξευσε τη σειρά το 1966 και έτσι προέκυψε μια από τις πιο επιτυχημένες και εμπορικές δημιουργίες στην ιστορία του Χόλιγουντ, από το 1966 έως σήμερα - καθώς μια μακρά λίστα νέων σειρών έχει παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια στα κανάλια της Paramount. Το σύμπαν του Star Trek κάλυψε όλη την γκάμα των μορφών ψυχαγωγίας. Από τηλεόραση σε ταινίες μέχρι παιχνίδια, κινούμενα σχέδια, βιβλία, περιοδικά… ό,τι φανταστείτε, το Star Trek τα κατάφερε.

Όμως, όσον αφορά τον 91χρονο Σάτνερ, ο Τζιν Ρόντενμπερι δεν θα ήταν τόσο ενθουσιασμένος από όλα αυτά τα νέα επεισόδια Trek, είπε στο Hollywood Reporter.

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας διάρκειας μιας ώρας με παρουσιαστή τον ηθοποιό  Kevin Smith, που κυμαινόταν από «διασκεδαστικά» έως «σοβαρά» θέματα, ο Shatner ρωτήθηκε αν πιστεύει ότι κάτι από το νέο Trek δείχνει να μπορεί να ανταγωνιστεί τις δικές του τρεις σεζόν από το 1966 έως το 1968.

Ο Σάτνερ ήταν κατηγορηματικός στην ερώτηση. «Κανένα από αυτά», απάντησε απότομα.

Αλλά δεν ήταν μια απάντηση απλώς εγωιστική. Ο Shatner πρόσθεσε ότι πιστεύει ότι και ο Roddenberry θα συμφωνούσε.

«Γνώρισα τον Τζιν Ρόντενμπερι για τρία χρόνια αρκετά καλά», είπε ο Μπιλ, «θα στριφογύριζε στον τάφο του για κάποια από αυτά τα πράγματα».

Πράγματι, ήταν πολύ γνωστό στον κόσμο του Star Trek ότι οι σύγχρονοι παραγωγοί των διαφόρων σειρών, συμπεριλαμβανομένου του Star Trek: The Next Generation (1987-1994), δεν μπορούσαν να περιμένουν τον Roddenberry να είναι εκτός σκηνής. Ο Roddenberry κράτησε σφιχτά το όραμά του για το Star Trek και οι συνάδελφοί του παραγωγοί θεώρησαν ότι περιόριζε υπερβολικά τη δημιουργική τους διαδικασία με τις πολύ συγκεκριμένες ιδέες του για το είδος του μέλλοντος που θα απεικόνιζε η εκπομπή του.

Όταν ο Roddenberry πέθανε το 1991, αυτό τελικά έδωσε στους παραγωγούς εκπομπών, συμπεριλαμβανομένων των Deep Space Nine (1993-1995), Voyager (1995-2001) και Enterprise (2001-21005), την ευκαιρία να μεταφέρουν το Star Trek σε περιοχές που ο Gene δεν θα μπορούσε ποτέ. επέτρεψαν όταν ήταν ζωντανός και είχε τον έλεγχο του σύμπαντος του Star Trek.

Ακόμη και με τη σημερινή νέα σειρά, τα επεισόδια εξελίσσονται σε περιοχές που ο Τζιν δεν θα επέτρεπε ποτέ. Ο σταρ του Star Trek και σκηνοθέτης της τηλεόρασης Jonathan Frakes το αναγνώρισε πρόσφατα όταν μιλούσε για ένα από τα επεισόδια του Picard που είχε σκηνοθετήσει.

          

Ο Frakes σημείωσε ότι ένα επεισόδιο που απεικόνιζε σύγκρουση μεταξύ δύο από τα μέλη του πληρώματος της σειράς δεν θα είχε συμβεί ποτέ όταν ο Τζιν ήταν ζωντανός.

«Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είχαμε κάνει [μια σκηνή σαν αυτή] στην σειρά μας», είπε ο Frakes στο Hollywood Reporter το 2020. «Γιατί;» ρωτήθηκε από το Reporter. «Τζιν Ρόντενμπερι. Ο δημιουργός του Star Trek πίστευε ότι, στο Star Trek the Next Generation του 24^ου αιώνα, δεν θα υπήρχε σύγκρουση μεταξύ «της οικογένειας, του πληρώματος του Enterprise».

Πράγματι, η φετινή σεζόν του Picard έδειξε τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2024 και απεικόνισε τους αξιωματούχους μετανάστευσης των ΗΠΑ ως αδιάφορους, κακούς, αυταρχικούς που θα ήταν μέρος αυτού που τελικά οδηγεί τη γη σε μια φασιστική δικτατορία που φτάνει στο διάστημα και αρχίζει να τρομοκρατεί όλους τους εξωγήινους του γαλαξία.

Διάβασε: Gene Roddenberry, Star Trek και New Age

και: Το «εβραϊκό» Star Trek

ΚΟ / πηγή

Η πολιτική ορθότητα κατακρεουργεί την Αγκάθα Κρίστι

 

Είναι γνωστό ότι η θρησκεία της πολιτικής ορθότητας έχει μολύνει κάθε πτυχή της δυτικής κουλτούρας και ως εκ τούτου και τον κινηματογράφο, επιβάλλοντας κατά τρόπο ολοκληρωτικό, τα δικά της δόγματα και τα δικά της τοτέμ. Όσοι έχουν μία αγάπη για τον κινηματογράφο, με θλίψη και οργή βλέπουν ιστορικές αλλά και κλασσικές ταινίες να μην μένουν ούτε αυτές αλώβητες από τον «ιό» αυτό. Έτσι, δεν περιμέναμε να ξεφύγουν από το ιερατείο της πολιτικής ορθότητας τα πασίγνωστα έργα της Αγκάθα Κρίστι που εσχάτως μεταφέρονται (ξανά) στην μεγάλη οθόνη.      

Η αρχή έγινε με το “Murder In The Orients Express” (Έγκλημα στο Όριεν Εξπρες) του 2017 (με τον Kenneth Branagh στον ρόλο του Ηρακλή Πουαρό και τους Penélope Cruz, Willem Dafoe, Johnny Depp, Michelle Pfeiffer κ.α). Σταχυολογούμε ορισμένες "χτυπητές" αλλαγές: Στην ταινία κατ’αρχάς, δεν υπάρχει ο χαρακτήρας δρ Κωνσταντίνου (Έλληνας γιατρός!) ο οποίος διεξάγει την ιατροδικαστική έρευνα, στο πλευρό του Πουαρό και του Μπουκ (το διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας που διαχειρίζεται το Orient Express και παλιός φίλος του Πουαρό). Αντίθετα συγχωνεύονται δύο χαρακτήρες σε έναν τον οποίο υποδύεται ένας μαύρος με το όνομα δρ Άρμπαθνοτ όπου είναι μείξη του συνταγματάρχη Άρμπαθνοτ (στην ταινία του 1974, τον υποδύεται ο Sean Connery) και του γιατρού Κωνσταντίνου. 

Σε όλη την ταινία είναι έντονο το «αντιρατσιστικό» αφήγημα: ο Πουαρό λέει στον «δρ Άρμπαθνοτ» ότι θα πρέπει να δούλεψε πολύ σκληρά για να γίνει γιατρός γιατί η φυλή του δεν έχει τέτοιες ευκαιρίες, ενώ ο ίδιος αναφέρει για κάποιο Middlesex Medical College, το οποίο δίνει σε έναν μαύρο μόνο μια φορά κάθε χρόνο τέτοια ευκαιρία. Ο «Αυστριακός» Σάιρους Χάρντμαν (τον υποδύεται ο μονίμως κακός Willem Dafoe) σηκώνεται από το τραπέζι του γιατί καθόταν και ο (μαύρος) "δρ Άρμπαθνοτ", ενώ αργότερα κάνει «ρατσιστικό» σχόλιο για το κρασί πως το αν αναμείξεις το κόκκινο με το λευκό θα καταλήξεις να καταστρέψεις και τα δύο και του απαντά η Μέρι Ντέπεναμ, η οποία είναι ερωτευμένη με τον μαύρο δρ Άρμπαθνοτ (στο βιβλίο με τον συνταγματάρχη Άρμπαθνοτ), πως της αρέσει ένα καλό ροζέ κρασί, ρίχνοντας επιδεικτικά το λευκό κρασί στο κόκκινο κρασί και προβάλλοντας έτσι (κατα κάποιους "ακραίους" φυσικά) το «ιδεώδες» των διαφυλετικών ζευγαριών (πόσο πιθανό αλήθεια ήταν να συνέβαινε κάτι τέτοιο εκείνη την εποχή;) και λέγοντας προηγουμένως πως δεν πρέπει να διαφοροποιούμε τους ανθρώπους εξ αιτίας της φυλής τους. Πριν ξεκινήσει η εξονυχιστική έρευνα, ο Μπουκ παρακαλεί τον Πουαρό να ερευνήσει την υπόθεση αυτή του φόνου γιατί αλλιώς η αστυνομία θα πιάσει ή τον "Μπενιαμίνο Μαρκέζ", που αντικαθίσταται από τον χαρακτήρα του βιβλίου Αντόνιο Φοσκαρέλι που είναι Ιταλός, αλλά στην ταινία μετατρέπεται σε λατίνο, επειδή απλά τον λένε Μαρκέζ ή τον "δρ Άρμπαθνοτ" λόγω του χρώματος του δέρματός του… Εκεί που η παλαβομάρα της πολιτικής ορθότητας χτυπάει ταβάνι είναι όταν στο τέλος της ταινίας, το τρένο φτάνει σε μία πόλη της Γιουγκοσλαβίας και δύο από τους Γιουγκοσλάβους αστυνομικούς φαίνονται να είναι μαύροι!!! 

 Πάμε να δούμε το πώς διαμορφώθηκε η πρόσφατη ταινία “Death on the Nile” («Έγκλημα στο Νείλο») του 2022, με τους Kenneth Branagh, Gal Gadot, Armie Hammer, Russell Brand, Annette Bening κ.α). 

Με σκούρο χρώμα το τι αναφέρει το βιβλίο του 1937 της Αγκάθα Κρίστι και η ταινία του 1978 (με τον Peter Ustinov στον ρόλο του Πουαρό και τους Bette Davis, Mia Farrow, Jane Birkin, David Niven κ.α) και με κόκκινο οι αλλαγές – παραμορφώσεις ένεκα πολιτικής ορθότητας.

• Συνταγματάρχης Ρέις / Colonel Race, παλιός γνωστός του Πουαρό, τον βοηθάει στις έρευνες. // Δεν εμφανίζεται.

      

• Λινέτ Ντόιλ / Linnet Doyle: Στον θάνατό της ήταν χαραγμένο δίπλα στο κρεβάτι της ένα «Ζ», δήθεν ότι η δολοφόνος είναι η Ζακλίν ντε Μελφόρ, έτσι ώστε  να μην την υποψιαστούν. Είναι πανέξυπνη και αρνείται να υπογράψει τα έγγραφα του Άντριου Πένιγκτον και δεν υποκύπτει. // Δεν υπάρχει κανένα χαραγμένο «Ζ» στο κρεβάτι της δίπλα. Δείχνει να υποκύπτει σαν γυναίκα στον άντρα της με το να υπογράφει τα έγγραφα, όμως την επαναφέρει η Ρόζαλι Ότεμπρον. Πράγμα που πάλι δεν ισχύει. Δεν  προκαλεί την Ζακλίν λέγοντάς της ότι έκανε τρεις φορές σεξ με τον Σάιμον με την στιγμή πριν αποχωρήσει από το μπαρ.

 

• Σάιμον Ντόιλ / Simon Doyle: Ένιωθε αμηχανία την στιγμή του καβγά με την Ζακλίν και της έλεγε διαρκώς να ηρεμήσει και να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της, ενώ προτού αρχίσει ο καβγάς άνοιξε ένα περιοδικό να διαβάσει. Σκοτώθηκε μαζί με την Ζακλίν στην αποβάθρα του λιμανιού. // Σκοτώνονται μαζί με την Ζακλίν στο μπαρ όπου καβγαδίζουνε στην μέση της ταινίας και δέχεται σφαίρα στο πόδι, αντί στην αποβάθρα και συνεχίζει να προκαλεί την Ζακλίν, διορθώνοντας την Λινέτ πως έκαναν 4 φορές σεξ.

    

• Ζακλίν ντε Μπελφόρ / Jacqueline de Bellefort: Στην διάρκεια ενός καβγά με τον Σάιμον Ντόιλ μέσα στο μπαρ, μεθυσμένη και εκτοξεύοντας συνεχώς σπόντες στην Κορνήλια Ρόμπσον, όπως για το γεγονός ότι χαρακτήρισε την ζωή της χαρούμενη ή ότι τραγούδησε ένα τραγούδι που έλεγε για έναν άνδρα που φέρθηκε απαίσια στην γυναίκα του, ενώ έπειτα όταν απευθύνθηκε στον Σάιμον Ντόιλ, τον αποκάλεσε «βλάκα» και τον απείλησε πως θα τον σκοτώσει σαν σκυλί, «τέτοιο βρωμόσκυλο που είναι». (Στο δωμάτιο υπήρχαν μόνο ο Σάιμον Ντόιλ, η Ζακλίν Ντε Μπελφόρ, η Κορνήλια Ρόμπσον και ο Τζιμ Φάνθορπ). // Στην διάρκεια του καβγά με τον Σάιμον Ντόιλ μέσα στο μπαρ, δεν είναι μεθυσμένη, αλλά δικαιολογημένα τον πυροβολεί, αφού εκείνος την προκαλούσε από την αρχή, λέγοντάς της κατάμουτρα πως αγαπάει την Λινέτ και πως την ίδια δεν την αγάπησε ποτέ, πράγματα που δεν υπάρχουν στο βιβλίο, ενώ η Ρόζα Ότερμπορν λέει ότι του «αξίζει» που τον πυροβόλησε. Τέλος την δείχνει αφού έχει πυροβολήσει τον Σάιμον, να στρέφει το όπλο στον εαυτό της για να αυτοκτονήσει από τύψεις, κάτι που δεν περιγράφεται στο βιβλίο.

 

• Σάλομι Όττενμπορν / Salome Otterbourne: Συγγραφέας «αισθησιακών» βιβλίων, αλλά δεν είναι πλέον στις δόξες της και έχουν πέσει οι πωλήσεις των βιβλίων της. Πήγε να αποκαλύψει στον Πουαρό τον δολοφόνο και λίγο πριν τον ανακοινώσει πυροβολείται πισώπλατα και πεθαίνει. // Από συγγραφέας αισθησιακών» βιβλίων, γίνεται τραγουδίστρια jazz μουσικής και μαύρη. Ως εκ τούτου (και για να ενισχυθεί η συμπάθεια προς τον συγκεκριμένο χαρακτήρα) η μαύρη Ρόζαρι, έχει δεχτεί πολύ «ρατσισμό» στο παρελθόν για το χρώμα της, ενώ κάποια στιγμή λέει απόλυτα φυσιολογικά, ότι εάν άρχιζε να σκοτώνει (!) όσες της επιτέθηκαν ρατσιστικά θα υπήρχαν στο πάτωμα πτώματα από λευκές! Δεν ανακοινώνει τον δολοφόνο και δεν σκοτώνεται.  

 

• Ρόζαλι Ότεμπορν / Rosalie Otterbourne: Η κόρη της Σαλώμης. Πάντα σκυθρωπή και μουτρωμένη, απόλυτα αφοσιωμένη στην μητέρα της. Δημιούργησε μια ρομαντική σχέση με τον Τιμ. // Στην ταινία απεικονίζεται ως πανέξυπνη μαύρη η οποία είναι ερωτευμένη με τον Μπουκ. (Κάποιος «ακραίος» θα έβλεπε άλλη μία προώθηση του διαφυλετικού ζευγαριού).  

 

• Κυρία  Άλερτον / Mrs Allerton: Καλοστεκούμενη 50άρα, αναπτύσσει μεγάλη συμπάθεια για τον Πουαρό και είναι υπέρ της σχέσης που ανέπτυξε ο γιος της. // Δεν εμφανίζεται. Αντικαταστάθηκε από την "κυρία Μπουκ", ένας χαρακτήρας που δεν υπήρξε τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι. 

 

• Τιμ Άλερτον / Tim Allerton, ο γιος της κυρίας Άλερτον: Κοσμοπολίτης συγγραφέας που λατρεύει την μητέρα του και περνά τον περισσότερο χρόνο μαζί της. Έφτιαξε μια ρομαντική σχέση με την Ροζαλί. // Δεν εμφανίζεται. Αντικαταστάθηκε (;) από τον "κ. Μπουκ", από... την ιστορία «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές». Εμφανίζεται στην ταινία να είναι βαθιά ερωτευμένος με την Ρόζαλι Ότεμπορν, η οποία είναι μαύρη.   

 

• Άντριου Πέννιγκτον / Andrew Pennington: Αμερικάνος διαχειριστής της περιουσίας της Λινέτ Ντόιλ. // Ο Αμερικάνος έγινε Ινδός και από Πέννιγκτον έγινε Κατσουριάν!

 

• Μαρί Βαν Σκάιλερ / Marie Van Schuyler: πλούσια γεροντοκόρη αποφασίζει να ταξιδέψει στην Ευρώπη με τη νοσοκόμα Μπάουερς και την ξαδέλφη της. // Στην ταινία είναι…. λεσβία και μάλιστα ερωτευμένη με την «ψευτονοσοκόμα» της δεσποινίδοςΜπάουερς, ενώ έχει και φιλο-κομμουνιστικές απόψεις, καθώς στην αρχή της ταινίας, κάνει αναφορά σε ένα κομμουνιστικό - σοσιαλιστικό κόμμα. Η ενδυμασία της βέβαια και ο χαρακτήρας της παραπέμπουν σε μια «κλασσική» καθημερινή με θηλυκότητα γυναίκα.
• Κορνήλια Ρόμπσον / Cornelia Robson: Η νεαρή ξαδέλφη της Μαρί Βαν Σκάιλερ. Καλόκαρδη κοπέλα και πρόθυμη να κάνει τα θελήματά της. Αγνοεί τον κ. Φέργκουσον. //Δεν εμφανίζεται.

 

• Δεσποινίς Μπάουερς / Miss Bowers : Η νοσοκόμα της Βαν Σκάιλερ. // Η «σύντροφος» λεσβία της Μαρί Βαν Σκάιλερ. Στην ταινία παρουσιάζεται ως νοσοκόμα, κάτι που δεν ισχύει. 

 

• Κύριος Φέργκιουσον / Mr Ferguson: Νεαρός αριστοκράτης και κομμουνιστής! Υποκριτής που κυκλοφορεί με φτωχά και σκισμένα ρούχα, ενώ τα εσώρουχά του είναι πανάκριβα και υψηλής ποιότητας, αγροίκος που μισεί την Λινέτ  επειδή είναι πλούσια και είναι υπέρ της βίας και της κρεμάλας. Θέλει να παντρευτεί την Κορνήλια Ρόμπσον. //Δεν εμφανίζεται.
• Κύριος (Γκουίντο) Ρικέτι / Signor Richetti: Ιταλός αρχαιολόγος. Πήγε στην Αίγυπτο για να μελετήσει θησαυρούς. //Δεν εμφανίζεται.

 

• Λουίζ Μπουρζέ / Louise Bourget: Η υπηρέτρια της Λινέτ. Συνοδεύει την κυρία της στο ταξίδι του μέλιτος. // Παραδόξως, όλα σωστά.
• Τζιμ Φάνθορπ / James Fanthorp: Ο δικηγόρος της Λινέτ Ντόιλ // Δεν εμφανίζεται.

 

• Δρ (Καρλ) Μπέσνερ / Dr Bessner: Διάσημος Γερμανός γιατρός. Διατηρεί μεγάλη κλινική στην Τσεχοσλοβακία. Έκανε πρόταση γάμου στη Κορνήλια Ρόμπσον η οποία και δέχτηκε. // Στην ταινία λέγεται Ludwig. Κατά τα άλλα τα ίδια εκτός του ότι δεν έκανε πρόταση στην Κορνήλια Ρόμπσον, αφού αυτή δεν εμφανίζεται στην ταινία.
• Τζοάνα Σάουθγουντ/ Joanna Southwood: Φίλη της Λινέτ και δεύτερη ξαδέλφη του Τιμ Άλερτον. Κουτσομπόλα και πικρόχολη.//Δεν εμφανίζεται.

 Αυτά. Το ερώτημα είναι: υπάρχουν τόσες πολλές ταινίες που αποθεώνουν τα τοτέμ της πολιτικής ορθότητας (ξέρουμε ποια είναι αυτά). Δεν μπορούν να αφήσουν στην ησυχία τους τις κλασσικές ταινίες; Μάλλον, δεν μπορούν.

ΚΟ / Τας ευγνώμονας ευχαριστίας και θερμάς πατρικάς ευχάς εις τον HMYT, εξαίρετον φίλον του ΚΟ και ένθερμον αναγνώστην των βιβλίων της Αγκάθα Κρίστι, χωρίς την πολύτιμη βοήθεια και την κοπιώδη προσπάθεια του οποίου θα ήταν αδύνατον να συνταχθεί το παρόν άρθρο.

Στο βωμό της πολιτικής ορθότητας ταινίες "βασισμένες σε αληθινά γεγονότα"

Το “Breakthrough”, που στα ελληνικά εμφανίζεται με τον τίτλο «Η Δύναμη της Πίστης», είναι μια αμερικανική χριστιανική δραματική ταινία του 2019, η οποία μάλιστα προβλήθηκε από ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι την περίοδο του Πάσχα (πράγμα λίγο σπάνιο για την ελληνική τηλεόραση). Η ταινία είναι βασισμένη στο χριστιανικό βιβλίο, “The Impossible” ("Το Αδύνατο"), το οποίο εξιστορεί την συγκλονιστική ιστορία του 14χρονου John Smith, από το Σεντ Λούις, που έπεσε  μέσα σε μια παγωμένη λίμνη τον Ιανουάριο του 2015 και ήταν κάτω από το νερό για 15 λεπτά πριν ξεκινήσουν οι προσπάθειες ανάνηψης. Αν και διασώθηκε, ήταν σε κώμα, χωρίς ελπίδες από τους γιατρούς και η οικογένειά του και κυρίως η πιστή μητέρα του Joyce Smith, κατέφυγε στην ένθερμη προσευχή, ώστε ο Θεός να κάνει το θαύμα.

 

            

Ο 14χρονος John, με καταγωγή από την Γουατεμάλα, ήταν το υιοθετημένο παιδί της οικογένειας Smith, του Brian και της Joyce. Μια χειμωνιάτική ημέρα, που έπαιζε με τους φίλους του στην επιφάνεια της λίμνης Σαιντ Λούις, ο πάγος έσπασε και ο μικρός παγιδεύτηκε για περισσότερα από 15 λεπτά μέσα στην παγωμένη λίμνη. Οι διασώστες άργησαν να τον ανασύρουν, καθώς δεν δυσκολεύονταν να τον εντοπίσουν, και αφού τον βρήκαν, τον μετέφεραν στο τοπικό νοσοκομείο, αλλά ήταν ήδη αργά. Δεν έχει σφυγμό, ούτε ανάσα και θεωρείται κλινικά νεκρός. Ο θεράπων ιατρός Δρ. Sutterer δίνει στην μητέρα του Τζόις την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσει. Εκείνη κλαίει κρατώντας τον γιο της στην αγκαλιά της, παρακαλώντας με πίστη τον Θεό (συγκεκριμένα το Άγιο Πνεύμα) να μην τον αφήσει να πεθάνει, οπότε σημειώνεται ένας αχνός σφυγμός. Ο Sutterer συνιστά τη μεταφορά του John σε ένα καλύτερα εξοπλισμένο νοσοκομείο, αναφέροντας τον Dr Garrett (Haysbert) ως ειδικό σε περιπτώσεις όπως του John. Ενώ ιατρικώς ήταν βέβαιο ότι και να ζούσε, σίγουρα θα είχε εγκεφαλική βλάβη, επιληπτικές κρίσεις και πνευμονικές λοιμώξεις, οι προβλέψεις των γιατρών δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.

             

Μια αμερικάνικη χριστιανική ταινία, με αρκετά θετικά στοιχεία, την οποία όμως δεν άφησε ήσυχη η πανταχού παρούσα πλέον, πολιτική ορθότητα.

Έτσι δύο βασικών προσώπων της ιστορίας, το χρώμα πρέπει να αλλάξει, ή μάλλον να θυσιαστεί χάριν της πολιτικής ορθότητας. 

   

     

                        Το Hollywood ΕΝΑΝΤΙΟΝ της αληθινής ιστορίας

Ο Tommy Shine, είναι ένας διασώστης με καταλυτικό ρόλο στην διάσωση του Τζον.  Όπως γράφει το βιβλίο, το οποίο έγραψε η μητέρα Joyce Smith, «κάτι στο πνεύμα του τον ώθησε να κινηθεί προς μια διαφορετική κατεύθυνση» από εκεί που έψαχνε και έτσι να εντοπίσει τον Τζον. Χρησιμοποιώντας ένα κοντάρι με ένα γάντζο στο άκρο, τρύπησε τον πάγο και βρήκε τον John. Λίγα λεπτά να καθυστερούσε προφανώς όλα θα είχαν τελειώσει. Στην ταινία ο ήρωας Tommy Shine παρουσιάζεται ως μαύρος. Τον υποδύεται ο ηθοποιός Mike Colter.

               

Ένα άλλο σημαντικό πρόσωπο στη ταινία με καταλυτικό επίσης ρόλο στην διάσωσή του ήταν ο ειδικός γιατρός Dr. Garrett. Στην ταινία εμφανίζεται μαύρος και τον υποδύεται ο Αμερικάνος ηθοποιός Dennis Haysbert.

Θα μπορούσες να... υποθέσεις ότι εκτός από το ότι δεν υπήρχε λόγος σε μία "αληθινή ιστορία" να αλλάξει το χρώμα των ανθρώπων (γιατί να μην αλλάξει και το φύλο τους, ή ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός ή η θρησκεία τους ακόμα;;), πόσο "τυχαία" είναι η επιλογή των δύο προσώπων που είναι οι κατεξοχήν ήρωες να είναι εμφανίζονται ως Αφροαμερικάνοι;

     

Εκεί όμως που η πολιτική ορθότητα «έπαιξε τα ρέστα της» ήταν στο “Fatherhood”, μια συγκινητική αμερικανική ταινία του 2021, που σχεδιαζόταν να βγει από την Sony Pictures στους κινηματογράφους, αλλά λόγω του κόβιντ προβλήθηκε από το Netflix, η οποία βασίζεται στα απομνημονεύματα “Two Kisses for Maddy: A Memoir of Loss and Love” του 2011 του Matthew Logelin.

                 

Ο Matthew Logelin είναι Αμερικανός συγγραφέας, blogger, δημόσιος ομιλητής και ιδρυτής φιλανθρωπικής οργάνωσης. Το 2011, δημοσίευσε το βιβλίο “Two Kisses for Maddy: A Memoir of Loss and Love”, («Δύο Φιλιά για την Μάντι: Απομνημονεύματα Απώλειας και Αγάπης») το οποίο έγινε best seller των New York Times. Το ιστολόγιό του, Matt, Liz and Madeline: Life and Death, All in a 27-Hour Period, λάμβανε πάνω από 40.000 επισκέψεις την ημέρα στο απόγειό του το 2008. Τόσο το ιστολόγιο όσο και τα απομνημονεύματα καταγράφουν τη θλίψη του μετά από τον απροσδόκητο θάνατο της συζύγου του, Λιζ Λόγκελιν, 27 ώρες μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού του ζευγαριού και τον αγώνα του να μεγαλώσει μόνος του το παιδί.

                

              Το Hollywood ΕΝΑΝΤΙΟΝ της αληθινής ιστορίας 

 Στην προσαρμογή των Απομνημονευμάτων στην οθόνη όλοι οι πρωταγωνιστές άλλαξαν χρώμα. Ενώ η οικογένεια Logelin είναι μια οικογένεια λευκών Αμερικάνων από την Minnetonka της Minnesota, στην ταινία όλοι εκπροσωπούνται από Αφροαμερικάνους ηθοποιούς. Στον ρόλο του πατέρα Matthew, ο Kevin Hart και στον ρόλου της μητέρας Liz, η DeWanda Wise. Σε δεκάδες κριτικές που ανέτρεξα ουδείς έδειξε να αναρωτιέται γιατί το χρώμα των ανθρώπων σε μια αληθινή ιστορία που μεταφέρεται στην οθόνη έπρεπε να αλλάξει. Όχι μόνο αυτό, αλλά η ταινία "επαινέθηκε" γιατί βοηθάει λέει, να δει ο κόσμος τους μαύρους μπαμπάδες με ένα “positive light” και γιατί προβάλλει «το πρότυπο του Αφροαμερικάνου μπαμπά που όλοι θέλουμε» (Άρα στην πραγματική ζωή δεν το έχουμε; Μήπως λένε άλλα τα στατιστικά;)
                          
               

Μάλιστα, πίσω από την παραγωγή της ταινίας ήταν η κινηματογραφική εταιρία που δημιούργησε το 2018 ο Ομπάμα και η σύζυγός του, η Higher Ground Productions. Η ταινία παρουσιάστηκε από τους ίδιους τους Ομπάμα. Είναι προφανές ότι πήραν μια συγκινητική αληθινή ιστορία μια οικογένειας λευκών και έβαλαν στην θέση τους μαύρους ηθοποιούς για να περάσουν ένα μήνυμα που δεν ήθελε να επικεντρωθεί τόσο στους μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τους το παιδί τους ή στις δυσκολίες της μονογονεϊκότητας, αλλά στην "θετική εικόνα" της μαύρης φυλής και συγκεκριμένα των μαύρων μπαμπάδων.

      

Φανταστείτε μόνο, εάν στην σπουδαία συγκινητική βιογραφική ταινία “The Pursuit of Happyness” («Το κυνήγι της Ευτυχίας»), του 2006, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα, είχαν αλλάξει τους ηθοποιούς και αντί για τον Will Smith (υποδυόταν τον Chris Gardner) και τον γιό του Jaden, είχαμε έναν κατάξανθο μπαμπά και το κατάξανθο αγοράκι του. Χαμός δεν θα είχε γίνει; Φανταστείτε επίσης πίσω από την ταινία που θα προέβαινε σε ένα τόσο αυθαίρετο και απροκάλυπτο “whitewashing” προβάλλοντας την λευκή φυλή εις βάρος της αλήθειας, να κρυβόταν εταιρεία παραγωγής του…. Τραμπ;;; Είχε ελπίδα ποτέ να κυκλοφορήσει μία τέτοια ταινία;     

ΚΟ / και από εδώ κι εδώ