Bitcoin: ο «νέος χρυσός» ή μια εικονική φούσκα;

To Bitcoin είναι ένα εικονικό νόμισμα, το οποίο επιτρέπει στους χρήστες να παρακάμπτουν τις τράπεζες και χρησιμοποιείται πλέον ευρέως. Η τιμή του ανήλθε σε $147, σε σχέση με κάτω από τα $20 στις αρχές του τρέχοντος έτους. Η Ρωσία είναι η χώρα που ενδιαφέρεται περισσότερο για το Bitcoin. Είναι όμως μια νέα διαδικτυακή ισοτιμία ή μια κυβερνο-φούσκα;

Τι είναι το Bitcoin;

Είναι ένα νέο νόμισμα, ειδικά σχεδιασμένα για συναλλαγές online. Δύο πράγματα το ξεχωρίζουν από τα άλλα νομίσματα. Κατ ‘αρχάς, δεν υπάρχει κυβέρνηση ή κεντρική τράπεζα πίσω από αυτό: δημιουργήθηκε από άτομα και τώρα τρέχει, στην πραγματικότητα, ως μια online διεθνής συνεργασία. Δεύτερον, οι σχεδιαστές του έχουν θέσει ένα ανώτατο όριο για τον αριθμό των Bitcoins που μπορεί να δημιουργηθεί – που αποκλείει εκ των προτέρων το είδος της ποσοτικής χαλάρωσης (QE) ή την εκτύπωση χρήματος που έχει ανησυχήσει τους αποταμιευτές σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο.

Γιατί το αγοράζουν;

Ο φόβος της ποσοτικής χαλάρωσης που κατατρώει την πραγματική αξία των νομισμάτων είναι ένας λόγος. Άλλοι αγοραστές απλά ρισκάρουν. Μερικοί σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν το Bitcoin για να αγοράζουν πράγματα online.

Ποιος το ελέγχει;

Οι κανόνες πίσω από το Bitcoin τέθηκαν σε εφαρμογή το 2009 από τον Satoshi Nakamoto, για το οποίο πολύ λίγα είναι γνωστά. Ωστόσο, ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει νέα Bitcoins.

Αυτό δεν το καθιστά άνευ αξίας;

Οι δημιουργοί του Bitcoin έχουν συνειδητοποιήσει πως για να είναι κάτι πολύτιμο, θα πρέπει να υπάρχει κάποια έλλειψη. Έτσι το Bitcoin μπορεί να δημιουργηθεί δύσκολα. Χρειάζεται ισχυρούς υπολογιστές για να το φτιάξουν, ενώ η διαδικασία γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Κάποιοι το συγκρίνουν με τον χρυσό. Το μέταλλο είναι πολύτιμο μόνο επειδή είναι σπάνιο και η εξόρυξή του είναι δαπανηρή και δύσκολη. Η δημιουργία νέων Bitcoin ονομάζεται «εξόρυξη» για να τονίσει αυτό το σημείο.

Αλλά ακόμα και αν κάποιος – ένας προγραμματιστής, εμπειρογνώμονας ή χάκερ, ας πούμε – βρει έναν τρόπο για να κάνει πιο εύκολα Bitcoins, υπάρχει ένα όριο 21 εκατομμυρίων, στον αριθμό των νομισμάτων που μπορεί να υπάρχουν. Κάθε μονάδα του νομίσματος παρακολουθείται από το δίκτυο του υπολογιστή για να διασφαλιστεί ότι το όριο δεν μπορεί να παραβιαστεί.

Πώς μπορείτε να το κατέχετε;

Η συναλλαγή του γίνεται online σε sites όπως το eBay και άλλους ειδικούς. Οι τιμές του μπορεί να διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό.

Είναι μια καλή επένδυση;

Η τιμή του έφτασε στο αποκορύφωμά της πρόσφατα. Κάποιοι κατηγορούν την κρίση στην Κύπρο, η οποία υπονόμευσε την πίστη στις κανονικές καταθέσεις μετρητών, αν και η τεράστια επέκταση της ποσοτικής χαλάρωσης στην Ιαπωνία την περασμένη εβδομάδα θα μπορούσε επίσης να παίξει κάποιο ρόλο.

Τι λένε οι ειδικοί;

Ο Alistair Cotton της Currencies Direct, που ασχολείται με ξένο συνάλλαγμα, δήλωσε: «Η ιδέα είναι καλή. Με την ταχεία τεχνολογική πρόοδο, τα ψηφιακά νομίσματα είναι ένα λογικό βήμα προς τα εμπρός για την επίλυση των πληρωμών online και, αργότερα, και εκτός διαδικτύου. Αλλά τα νομίσματα, είτε ψηφιακά είτε φυσικά, υπόκεινται πάντα στο ενδεχόμενο κερδοσκοπίας και οι τιμές διακύμανσης μπορεί να είναι ακραίες. Οι κυβερνο-απειλές στην ασφάλεια επίσης απειλούν το Bitcoin. Εάν το «ψηφιακό πορτοφόλι» σας πέσει στα χέρια χάκερ, δεν υπάρχει Αρχή Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών, ή κάτι αντίστοιχο για να σας ασφαλίσει».

Και προσθέτει: «Η χρήση του Bitcoin θα συνεχίσει να είναι ελκυστική για πολύ καιρό, ακόμα και αν οι τιμές επανέλθουν σε πιο λογικά επίπεδα, αλλά η αγορά του Bitcoin για κερδοσκοπία συνοδεύεται από μια σοβαρή προειδοποίηση του πλούτου».

Ο Liam Halligan, ο οποίος γράφει σε μια οικονομική στήλη της Telegraph, σχολιάζει: «Η ραγδαία εξάπλωση του Bitcoin είναι ένα  σκληρό σύμπτωμα του γεγονότος ότι οι επενδυτές συνειδητοποιούν  τελικά ότι το παραστατικό χρήμα  απαξιώνεται σκόπιμα και υποτιμάται από τις υπερχρεωμένες κυβερνήσεις».

Πηγή: Antinews από Telegraph

Μουράτοφ: Συζητείται σοβαρά η δημιουργία ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος

Ο Γκεόργκι Μουράτοφ (Георгий Мурадов) είναι πρόεδρος του Κρατικού Οργανισμού Διεθνούς Συνεργασίας του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας

Από το περιοδικό CRASH που κυκλοφορεί (τ. 15) - Συνέντευξη στην Κάτια Τσιμπλάκη

«Πόσο εφικτό θεωρείτε, κ. Μουρότοφ, το σενάριο να δημιουργηθεί ένα νέο νόμισμα» τον ρωτήσαμε παραπέμποντας στο σχετικό άρθρο του «Εconomist» το 1988 με τίτλο «Ετοιμαστείτε για ένα Παγκόσμιο Νόμισμα - Ετοιμαστείτε για τον Φοίνικα», που ουσιαστικά προεξοφλούσε την πτώση του ευρώ (πριν αυτό επιβληθεί ως κοινό νόμισμα στα κράτη-μέλη της Ε.Ε.), μέχρι το 2018 (βλέπε και σχετικό άρθρο εδώ).

«Ναι, συζητείται έντονα, γιατί και με το δολάριο είχαμε προβλήματα πριν από τρία χρόνια και με το ευρώ έχουμε πρόβλημα. Γι’ αυτό μιλάμε οι χώρες του BRIC (σ.σ.: εννοώντας το διεθνή πολιτικό οργανισμό που πήρε το όνομά του από τα αρχικά των χωρών που τον αποτελούν, δηλαδή τη Βραζιλία,τη Ρωσία, την Ινδία και την Κίνα) για μια “universal currency union”», εξηγεί ο κ. Μουράτοφ και συνεχίζει: «Αυτό όμως είναι άλλο θέμα με το εάν θα παραμείνει η Ελλάδα ή όχι στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για έναν τρόπο συναλλαγών μεταξύ των νομισμάτων διάφορων χωρών, μια ενιαία μονάδα χρηματοοικονομικής συναλλαγής, η οποία μπορεί να δημιουργηθεί για να υπάρχει σταθερότητα στην οικονομική δραστηριότητα στον κόσμο. Αυτό, νωρίτερα ή αργότερα, πιστεύω ότι θα γίνει. Η δημιουργία μιας παγκοσμιοποιημένης μονάδας χρηματοοικονομικών συναλλαγών (universal currency union) είναι μια κατεύθυνση που ακολουθείται, διότι δεν μπορεί ο κόσμος να εξαρτάται ούτε από ένα συνάλλαγμα ούτε από το ευρώ, ούτε από το δολάριο, αλλά πρέπεινα υπάρχει κάποια σταθερή βάση για τις συναλλαγές στον οικονομικό τομέα. Το σύνθημα της παγκοσμιοποίησης προς το παρόν είναι μόνο σύνθημα. Παγκοσμιοποίηση θα υπάρχει τότε που οι οικονομίες μας θα είναι ανοιχτές, τα σύνορα θα είναι ελεύθερα για τουρισμό, για επικοινωνία, αλλιώς είναι ή κάτι περιφερειακό - π.χ., παγκοσμιοποίηση μέσω του δυτικού κόσμου – ή κάτι φανταστικό, που δεν υλοποιείται».

Διαβάστε σχετικά:

 

• Νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θέλει η Γαλλία
• Ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ κάνει λόγο για την ανάγκη μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης - και η εκστρατεία υπέρ ενός παγκόσμιου νομίσματος
• 420 τράπεζες ζητούν παγκόσμιο νόμισμα
• Ο Μεντβέντεφ παρουσίασε στην σύνοδο των G8 το "παγκόσμιο νόμισμα"

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το ‘Globo’, το “παγκόσμιο νόμισμα” σε έκθεση στα κεντρικά γραφεία της Παγκόσμιας Τράπεζας!

Αλλά κάποιοι το έβαλλαν στο μάτι!

Πολύ συζήτηση προκάλεσε ένα "έργο τέχνης" που εμφανίστηκε στην έδρα της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον. Πρόκειται για το “Globo”, την ιδέα για ένα μελλοντικό (;) παγκόσμιο νόμισμα... Υποδηλώνει άραγε την απόλυτη επιθυμία των διεθνών τραπεζιτών; Ένα ενιαίο παγκόσμιο νόμισμα για έναν «ενιαίο κόσμο»; Με την «λύση» αυτή οι τραπεζίτες θα μπορούσαν να επηρεάσουν άμεσα σχεδόν το σύνολο των εμπορικών συναλλαγών στον κόσμο. Και θα απάλλασσαν ταυτόχρονα από κάθε αμφιβολία, τους ‘δύσπιστους’ που δεν πιστεύουν σε συνομωσίες και σενάρια για την ανάδυση μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής κυβέρνησης ή μιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων». 

Κάποιοι όμως έβαλαν στο μάτι το Globo και εξαφάνισαν μερικά από τα κεντρικά γραφεία της Παγκόσμιας Τράπεζας!

Όπως όμως αναφέρει η Sheila Ribeiro, την περασμένη Πέμπτη, μια βαλίτσα γεμάτη Globos εξαφανίστηκε από την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας που έχει τίτλο "Σχετικά με την Αλλαγή". Αυτή η «ληστεία τράπεζας» εγείρει πολλά ερωτήματα. Ποιος θα έκλεβε ένα συμβολικό νόμισμα; Γιατί να το κάνει; Και πώς διέφυγε από την ασφάλεια των κεντρικών γραφείων της Παγκόσμιας Τράπεζας;

  

 Το Globo, ένα παγκόσμιο νόμισμα που εμπνεύστηκε το 2008 ο Nicky Enright, δημιουργήθηκε από τη ψηφιακή σύντηξη διαφόρων νόμιμων εθνικών νομισμάτων. Πριν από την κλοπή στην Παγκόσμια Τράπεζα, το Globo είχε εκτεθεί δύο φορές στο Exit Art (Νέα Υόρκη), στο The Ice Box/Crane Arts (Φιλαδέλφεια), ενώ παρουσιάστηκε στην ιστοσελίδα του περιοδικού Forbes. 

Εκτός από έκθεμα σε γκαλερί όμως, το Globo υπάρχει ως παρέμβαση στον πραγματικό κόσμο της οικονομίας. Ο Enright πληρώνει με αυτό λογαριασμούς ως νόμιμο νόμισμα και το χρησιμοποιεί σε θυρίδες ανταλλαγής χρημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο, προκαλώντας δυσπιστία και συζήτηση. 

Το Globo ως μίξη διαφόρων χρημάτων δίνει ένα «όραμα ενότητας του κόσμου και προόδου», ενώ ταυτόχρονα υποδηλώνει την ολοένα αυξανόμενη επιρροή της παγκοσμιοποίησης στην οικονομία και τις επιχειρήσεις.

Ο γεννημένος στο Εκουαδόρ Nicky Enright είναι καλλιτέχνης πολυμέσων, ζει στη Νέα Υόρκη και έχει πάρει διάφορα βραβεία.

Η Παγκόσμια Τράπεζα, ιδρύθηκε το 1944, εδρεύει στην Ουάσιγκτον και έχει πάνω από 100 γραφεία σε όλο τον κόσμο.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η υπόθεση του Ενός Παγκόσμιου Νομίσματος

«Δεν θα ήταν πιο λογικό να έχουμε ένα νόμισμα για όλο τον κόσμο;»

Σχ. ΚΟ: Διαβάστε αυτό το άρθρο από την ιστοσελίδα Salon.com, που παραθέτει όλη την ‘λογική’ για το πώς μέσα από την κρίση, οδηγείται η ανθρωπότητα στο ενιαίο παγκόσμιο νόμισμα. Στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης κάθε εμμονή στα εθνικά νομίσματα είναι «αναχρονιστική» και επιζήμια. Όπως όμως αναφέρει χαρακτηριστικά στο τέλος το άρθρο, «Το ότι δεν υπάρχει παγκόσμια κυβέρνηση. . . σημαίνει ότι δεν υπάρχει παγκόσμια κεντρική τράπεζα, το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχει παγκόσμιο νόμισμα.». Οι ημέρες είναι όντως ιστορικές. Η ώρα της Παγκόσμιας Κυβέρνησης και η ώρα του παγκόσμιου νομίσματος πλησιάζει.

Του David Wolman (Salon.com) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, τι σημαίνει, πραγματικά, να είσαι από τη μία χώρα και όχι από μια άλλη; Έχουμε κάποιες εύκολες απαντήσεις. Η γλώσσα, η κοινή ιστορία, οι πολιτισμικές αναφορές, και η γεωγραφία. Μεγάλωσα πανηγυρίζοντας για τους Red Sox, έτσι ώστε μην αμφιβάλετε για αμερικανικότητά μου. Έπρεπε να μάθω για τα Ομοσπονδιακά Έγγραφα στο Γυμνάσιο. Πληρώνω φόρους και ψηφίζω εδώ. Όλα αυτά τα πράγματα, κάποια μικρά, μερικά μεγάλα, συμβάλλον στην αίσθηση ότι είμαι μέρος αυτής της χώρας.

Τα χαρτονομίσματα συμβάλουν επίσης, είτε μου αρέσει, είτε όχι. Τα νομίσματα και τα χαρτονομίσματα ενός τόπου είναι ένα από τα λίγα εναπομείναντα σημεία επαφής της εθνικής ταυτότητας που έχουν απομείνει στον ολοένα και πιο ψηφιακό κόσμο μας. Τα μνημεία, τα σύμβολα, και οι διάσημοι άνθρωποι (που είναι αποτυπωμένα στα νομίσματα) συμβάλουν στην ενίσχυση της αίσθησης του έθνους.

Τον τελευταίο καιρό, όμως, το να έχουν οι χώρες εθνικό νόμισμα, τουλάχιστον οι μικρότερες χώρες, φαίνεται όλο και πιο αναχρονιστικό. Τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Ο Benn Steil, οικονομολόγος στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, (Council on Foreign Relations, το γνωστό C.F.R.) μου είπε ότι όταν ζούσε στην Ευρώπη στη δεκαετία του 1990, το παλαιό ρητό ήταν ότι για να είσαι χώρα χρειάζεσαι μια αεροπορική εταιρεία, ένα χρηματιστήριο, και ένα νόμισμα. Αλλά στον εικοστό πρώτο αιώνα, όλα αυτά έχουν αλλάξει: οι αεροπορικές εταιρείες είχαν συγχωνευθεί ή έχουν πτωχεύσει, τα χρηματιστήρια είχαν ενοποιηθεί, και το ευρώ είναι το κυρίαρχο νόμισμα της ηπείρου. Στα επόμενα χρόνια, όλο και περισσότερες μικρές χώρες μπορεί να αποφασίσουν να σταματήσουν τα εθνικά τους νομίσματα και να υιοθετήσουν κάποιο νόμισμα ενός πιο ισχυρού γείτονα (το αυστραλιανό δολάριο σε τμήματα της Ωκεανίας, για παράδειγμα), να ενωθούν με γειτονικές χώρες για να σχηματίσουν ένα νομισματικό μπλοκ (π.χ. Νομισματική Ένωση της Ανατολικής Αφρικής), ή να υιοθετήσουν το νόμισμα μιας διεθνούς οικονομικής δύναμης, όπως το αμερικανικό δολάριο ή το ευρώ. (Σχ. ΚΟ: Το πανίσχυρο CFR - το οποίο στην ουσία διαμορφώνει την πολιτική στις ΗΠΑ - υποστηρίζει την ιδέα ενός παγκόσμιου νομίσματος. Βλέπε άρθρο του Benn Steil με τον τίτλο "Το Τέλος του Εθνικού Νομίσματος").

Όλα τα δεδομένα οδηγούν σε μια τέτοια απόφαση: ο ανεξέλεγκτος πληθωρισμός, ο φόβος των νομισματικών κρίσεων, η έλλειψη υποδομών για τη διαχείριση της προσφοράς σε μετρητά, μια απροσδόκητη αύξηση πλαστών, η ελπίδα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας στο παγκόσμιο εμπόριο, και η επιθυμία να τεθεί ένα τέρμα σε δυνητικά επικίνδυνες εικασίες σχετικά με την αξία του νομίσματος για την επόμενη εβδομάδα ή για το επόμενο έτος. Ο Steil επισημαίνει την σχετικά ισχυρή οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα σε χώρες όπως ο Ισημερινός, το Ελ Σαλβαδόρ και ο Παναμάς, που έχουν όλες τους υιοθετήσει επισήμως το αμερικάνικο δολάριο. Ακόμη και όταν το τοπικό νόμισμα εξακολουθεί να βασιλεύει, η «αυθόρμητη δολαριοποίηση» είναι ευρέως διαδεδομένη. Περισσότερες από τις μισές τραπεζικές καταθέσεις στη Λατινική Αμερική είναι εκφρασμένες σε δολάρια ΗΠΑ.

Η θέση του Steil είναι ότι τα περισσότερα χρήματα στον κόσμο δεν είναι ελκυστικά για τους ανθρώπους που ζουν έξω από τις χώρες όπου κυκλοφορούν αυτά τα νομίσματα. Οι συλλέκτες μπορεί να κρατάνε την ισλανδική κορόνα στις συλλογές τους, και ο μπαμπάς μου εξακολουθεί να έχει ένα νόμισμα της Σαμόα, της Κούβας, και κάποτε του έδωσα αιγυπτιακά τραπεζογραμμάτια, αλλά οι επενδυτές δεν θα κρατήσουν αυτά τα νομίσματα ως αποθήκη πλούτου, λέει ο Steil. Το ίδιο ισχύει και για τον Αργεντινό πέσο και ακόμα περισσότερο για τα νομίσματα κρατών απόλυτου χάους. Ξέρετε κανένα φίλο σας που στηρίζει τις σπουδές του παιδιού του καταθέτοντας σε κάποιον λογαριασμό σομαλικά σελίνια; Ακριβώς. Παράλληλα, ενώ όλες οι χώρες διεξάγουν εμπόριο για να αυξήσουν τις οικονομίες τους, οι μικρότερες αυξάνουν το κόστος για να μετατρέπουν συνεχώς από το τοπικό νόμισμα σε κάτι άλλο. Υπάρχει επίσης το γεγονός ότι οι χώρες χρειάζονται γενικά δολάρια για να εξοφλούν τους πιστωτές τους.

Η απόρριψη του εθνικού νομίσματος θα προστατεύσει επίσης τους ανθρώπους από βλαβερή χειραγώγηση της αξίας του νομίσματος από διεφθαρμένους ή ανίκανους δημοσίους υπαλλήλους. Ποιος αντέχει το ερώτημα: Λίγα περιφερειακά νομίσματα, ή ακόμη ένα ενιαίο παγκόσμιο νόμισμα, δεν θα βοηθούσε στην αποτροπή τέτοιου είδους αναστατώσεων, και κατ’ επέκταση στη βελτίωση της ευημερίας;

Όσο για τους πολίτες στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, όταν άλλες χώρες υιοθετούν το δολάριο ή το ευρώ, έχουμε κέρδος ή τουλάχιστον η κυβέρνηση έχει.

Στην Ελλάδα το τεράστιο χρέος ήταν εν μέρει υπαιτιότητα των κυβερνητικών αξιωματούχων που μαγείρεψαν τα βιβλία της χώρας, έτσι ώστε η χώρα να μπορούσε να πληροί τις προδιαγραφές της οικονομικής σταθερότητας που απαιτείτο για να ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ πριν από μια δεκαετία. Προς το παρόν, το ευρώ μοιάζει με ένα κοστούμι που είναι σε πέντε μεγέθη, αλλά ο Steil θεωρεί ότι νομισματικές ενώσεις φαίνεται σαφώς να μην συγχρονίζονται με τους καιρούς. Ίσως η κορόνα και τα άλλα μικρά εθνικά νομίσματα να έχουν κάποιο μέλλον μετά από όλα αυτά. Αλλά και άλλοι κορυφαίοι εμπειρογνώμονες ισχυρίζονται ότι η κρίση αυτή του ευρώ θα είναι σύντομη και ότι μετά την περίοδο αυτή της αναταραχής, το ευρώ θα αναπηδήσει πίσω ισχυρότερο από ποτέ.

Όπως ο Steil και οι υποστηρικτές του το βλέπουν, οι χώρες με δικά τους νομίσματα δεν μπορούν να κάνουν κάποιο νομισματικό βήμα προς τους κυριότερους εμπορικούς εταίρους τους: το νόμισμα του Μεξικού παρακολουθεί γενικά το δολάριο των ΗΠΑ, η κορόνα της Σουηδίας ακολουθεί πιστά την αξία του ευρώ, και ούτω καθεξής, και αυτό είναι η υπόθεση χωρίς να έχει σημασία πόσο αυτόνομες μπορεί να νομίζουν ότι είναι οι κεντρικές τράπεζες των χωρών αυτών και δεν έχει σημασία πόσο πατριωτικά έργα τέχνης μπορεί να κοσμούν τα τραπεζογραμμάτια τους. Όπως ο Olafur Isleifsson, καθηγητής επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Ρέικιαβικ, μου είπε: "Δεν είχαμε ποτέ νομισματική ανεξαρτησία. Οι κεντρικές τράπεζες κάνουν κινήσεις που αναγκάζονται να κάνουν, όπως στο σκάκι. Η νομισματική ανεξαρτησία είναι ένα φάντασμα".

Για τους οικονομολόγους, τίθεται το μεγαλύτερο μακρο-ερώτημα: ποιο νομισματικό σύστημα προσφέρει την καλύτερη διαδρομή για ένα πιο ακμάζον μέλλον για τους περισσότερους ανθρώπους; Εκ διαμέτρου διαφορετικές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό αποκαλύπτουν πώς χωρίζονται οι επιστήμονες για το τι χρειάζεται για να κρατηθούν υγιείς οι οικονομίες, ακόμα και σχετικά με τη χρησιμότητα των κυρίαρχων νομισμάτων.

Το γεγονός είναι ότι περισσότερες χώρες, ιδιαίτερα μεγάλες όπως η Τουρκία, θέλουν να υιοθετήσουν το ευρώ. (Η Πολωνία και η Τσεχική Δημοκρατία, επίσης, βρίσκονται στη γραμμή, επιβραδύνοντας τις προσπάθειές τους να ενταχθούν υπό το φως των κρίσεων του χρέους, αλλά οι αναλυτές λένε αυτές οι χώρες θα ενταχθούν τελικά.) Οι ηγέτες των χωρών αυτών και αλλού είναι πεπεισμένοι ότι τα πλεονεκτήματα υπερτερούν.

Ένας τρίτος τρόπος για να στηριχθεί η αξία ενός εθνικού νομίσματος είναι να προσδεθεί η αξία του με εκείνη ενός άλλου που είναι πιο σταθερή. Αυτή η στρατηγική έχει δουλέψει για πολλές χώρες, και ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι η ύπαρξη αυτού του εργαλείου μπορεί να κάνει την ιδέα των περιφερειακών νομισμάτων να μοιάζει με ένα αμφισβητήσιμο σημείο.

Ο Steil δεν είναι ο πρώτος που έχει σκεφτεί τα περιφερειακά νομίσματα. Η έννοια των περιοχών με το καλύτερο νόμισμα επινοήθηκε από τον οικονομολόγο Robert Mundell στις αρχές της δεκαετίας του 1960, και από τότε έχουν υπάρξει αρκετές εκστρατείες για να κάνουν την ιδέα πράξη - μερικές από τις οποίες αρχίζουν σιγά σιγά να κινούνται προς τα εμπρός, στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή κυρίως.

Στο μέτωπο του ενός παγκόσμιου νομίσματος υπάρχουν διάσπαρτοι ονειροπόλοι και κινήσεις, όπως το Ένωση Ενιαίου Παγκόσμιου Νομίσματος (Single Global Currency Association) και οι υποστηρικτές εκείνου που ονομάζεται Terra TRC (Trade Reference Currency). Στη δεκαετία του 1940, ο θρυλικός Τζον Μέιναρντ Κέινς συνέλαβε την ιδέα ενός υπερεθνικού νομίσματος που ο ίδιος ονόμασε Bancor. Η ιδέα μπορεί να παρομοιαστεί με την κατασκευασμένη γλώσσα Εσπεράντο-μια κοινή γλώσσα για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί όχι Ένα νόμισμα για Έναν κόσμο; Οι υποστηρικτές της εσπεράντο πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα μπορούσε να μειώσει την κακή επικοινωνία και, κατ 'επέκταση, να προωθήσει την παγκόσμια ειρήνη. Οι υποστηρικτές του ενιαίου παγκόσμιου νομίσματος οραματίζονται μια μεγάλη εξομάλυνση των συναλλαγών, το τέλος στην επιζήμια νομισματική κερδοσκοπία, και λιγότερη οικονομική αναταραχή, η οποία θα μπορούσε να σημαίνει μεγαλύτερη ευημερία για όλους.

(Διάβασε και : "Ένα Νόμισμα για Έναν Ενωμένο Κόσμο")

Αν και η Εσπεράντο δεν τα έχει καταφέρει, ορισμένοι οικονομολόγοι εξετάζουν σοβαρά πως το ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου νομίσματος μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αν και σε πολύ θεωρητικό μέλλον. Μια ιδέα για αυτό το νέο νόμισμα είναι να αποτελεί τη διευρυμένη μορφή κάτι που ήδη υπάρχει: Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα (Special Drawing Rights ή SDR). Τα SDR είναι πραγματικά μια διασταύρωση τεσσάρων από τα πιο σημαντικά νομίσματα του κόσμου, και λειτουργούν ως αποθεματικό νόμισμα του ΔΝΤ. Ίσως το SDR είναι το έμβρυο ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος. Όχι ότι αυτό θα ήταν μια γεωπολιτική βόλτα στο πάρκο (δηλαδή κάτι εύκολο). «Το ότι δεν υπάρχει παγκόσμια κυβέρνηση. . . σημαίνει ότι δεν υπάρχει παγκόσμια κεντρική τράπεζα, το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχει παγκόσμιο νόμισμα. Τελεία», λέει ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Berkeley, Barry Eichengreen. Και μια παγκόσμια κυβέρνηση, για να μην ξεχνάμε, είναι μια αποκαλυπτική προοπτική για πάρα πολλούς ανθρώπους.

Ταυτόχρονα, όμως, πολλοί Αμερικανοί αρχίζουν και βλέπουν όλο και περισσότερο την εικόνα ενός παγκόσμιου νομίσματος για το μέλλον. Σύμφωνα με μια έρευνα του Pew Research Center, το 31 τοις εκατό των Αμερικανών πιστεύει ότι ένας αστεροειδής θα χτυπήσει τη Γη μέχρι το 2050, αλλά το 41 τοις εκατό από αυτούς είπαν ότι αναμένουν να δουν μια στροφή προς ένα παγκόσμιο νόμισμα. Φαίνεται ότι έχουμε στο μυαλό μας ότι μια δραματική αλλαγή είναι στον ορίζοντα, ακόμη και αν τα πολύχρωμα χαρτονομίσματα με τα οποία συναλλασσόμαστε σήμερα μοιάζει με μια μόνιμη πτυχή της σύγχρονης ζωής.

Από το νέο βιβλίο «Το Τέλος του Χρήματος: Παραχαράκτες, Iεροκήρυκες, Προγραμματιστές, Oνειροπόλοι - και η Επερχόμενη Αχρήματη Κοινωνία» - “The End of Money: Counterfeiters, Preachers, Techies, Dreamers — and the Coming Cashless Society”, του David Wolman.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Ο Evelyn de Rothschild ζητάει παγκόσμιο νόμισμα (video)

The Daily Bell / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Πρόκειται για μία αξιοσημείωτη επτάλεπτη συνέντευξη που δίνει την προοπτική ενός πολύ ισχυρού άνδρα σε πολλά θέματα - και ειδικότερα στο θέμα της Κίνας.

Όλοι βέβαια γνωρίζουν τη φήμη της δυναστείας των Ρότσιλντ, ως της οικογένειας με την τεράστια δύναμη πίσω από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου, η οποία έχει κάνει την οικογένεια να κατέχει εκατοντάδες τρισεκατομμύρια. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα, βέβαια. Ωστόσο, τέτοια βίντεο αποτελούν μια άσκηση στην ανάλυση κυρίαρχων κοινωνικών θεμάτων, κατά την άποψή μας.

Πιστεύουμε (Daily Bell) ότι υπάρχει μια ελίτ εξουσίας που χρησιμοποιεί διάφορες παγκόσμιες θεματικές προωθητικές ενέργειες για την επίτευξη του στόχου της που είναι η παγκόσμια δια-κυβέρνηση. Αυτό που είναι ενδιαφέρον σε αυτό το βίντεο από το Bloomberg TV, είναι η πιστότητα με την οποία ο Evelyn Rothschild τονίζει πολλά από αυτά τα θέματα.

Από την Wikipedia :

Γιος του Anthony Gustav de Rothschild (1887-1961) και της Yvonne Cahen d'Anvers (1899-1977), πήρε το όνομά του από το θείο του Achille Evelyn de Rothschild, που σκοτώθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Evelyn de Rothschild πέρασε αρκετά χρόνια της παιδικής ηλικίας του στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν μαθητής στο Harrow School και στη συνέχεια σπούδασε ιστορία στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Cambridge, αλλά τα παράτησε πριν πάρει το πτυχίο του.

Μέχρι την ηλικία των είκοσι έξι έζησε την ζωή του με ταξίδια, εξωτικά σπορ αμάξια και άλογα, μέχρι που αποφάσισε να ενωθεί με τον τραπεζικό οίκο NM Rothschild & Sons για να εκπαιδευτεί στην επιχείρηση της οικογένειας ...

Το 1968, ο Evelyn de Rothschild διορίστηκε διευθυντής του de Rothschild Frères με έδρα το Παρίσι, ενώ ο Guy de Rothschild από το γαλλικό υποκατάστημα της οικογένειας έγινε συνέταιρος στο NM Rothschild & Sons. Το 1976 ανέλαβε πρόεδρος της τράπεζας από τον Victor Rothschild και το 1982 έγινε πρόεδρος του Rothschilds Continuation Holdings AG, της εταιρείας που συντονίζει ο τραπεζικός όμιλος έμπορος.

Έγινε συν-πρόεδρος της Rothschild Bank AG, στη Ζυρίχη, το 1994, υπηρετώντας έως το 2003 όταν επέβλεψε τη συγχώνευση του γαλλικού και του βρετανικού οίκου της οικογένειας. Ο David René de Rothschild του γαλλικού υποκαταστήματος ανέλαβε εκτελεστικός πρόεδρος της Rothschild International αφότου οι διάφοροι κλάδοι είχαν συγχωνευτεί και ο Sir Evelyn συνέχισε ως μη εκτελεστικός πρόεδρος της NM Rothschild & Sons. Το 2003, ίδρυσε μαζί με τη σύζυγό του, Lynn Forester de Rothschild, μια εταιρεία χαρτοφυλακίου, την E.L. Rothschild, να διαχειρίζεται τις επενδύσεις τους στο περιοδικό The Economist και σε διάφορες επιχειρήσεις στην Ινδία ... Το 1989 χρίστηκε ιππότης από την Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ, την οποία υπηρετεί ως χρηματοοικονομικός σύμβουλος.

Σχ. ΚΟ: Ο Evelyn de Rothschild έχει κάνει μέχρι τώρα, τρεις γάμους. Γιος του από το δεύτερο γάμο είναι ο 34χρονος David Mayer de Rothschild, για τον οποίον αναπτύχθηκε τελευταία σε κάποια ελληνικά blogs (ξεκίνησε από το ‘Θεωρίες Συνομωσίας του…. Αστακού’ και τις συνέχειές του) η θεωρία ότι είναι «ο Αντίχριστος».

Ακολουθεί το απόσπασμα από την συνέντευξη που έχει σχέση με το παγκόσμιο νόμισμα:

Rishaad Salamat (δημοσιογράφος): Sir Evelyn, τι λέτε για την κατάσταση με το RMB; (Το Ρεν Μιν Μπι – RMB είναι το νόμιμο νόμισμα της Κίνας. Το εκδίδει και το διαχειρίζεται η Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας). Μιλήσατε για το αποκαλούμενο νομισματικό πρόβλημα - εννοώ, βλέπετε την ημέρα μέσα στα επόμενα πέντε έτη, όπου θα είναι πλήρως μετατρέψιμο και ευέλικτο;

Evelyn de Rothschild: Καλά, μιλάτε με κάποιον που είναι αρκετά μεγάλος. Αν είμαι εδώ ακόμα σε πέντε χρόνια, θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτή είναι η περίπτωση. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να προχωρήσουμε προς αυτήν την ευκαιρία, και νομίζω ότι η πρόκληση είναι εάν θα πρέπει επίσης να προχωρήσουμε προς ένα παγκόσμιο νόμισμα. Επειδή η πολυπλοκότητα της κερδοσκοπίας και του νομίσματος έχει προκαλέσει αρκετές ενοχλήσεις - όχι μόνο μεταξύ των εθνών που συναλλάσσονται, αλλά και μεταξύ των ατόμων. Αλλά δεν είναι για μένα να πω πως αυτό θα συμβεί, αλλά νομίζω ότι ο καθένας που ξέρει πώς να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις έχει πολύ επίγνωση του προβλήματος που χρειάζεται να ξεπεραστεί.

Δείτε το βίντεο:

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Προς ένα Παγκόσμιο Νόμισμα;

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο ‘Χρηματοοικονομική διοίκηση και διεθνής τραπεζική’, (εκδόσεις ΣΑΚΚΟΥΛΑ), του οικονομολόγου Σπύρου Ρεπούση, έτους 2006 – πριν ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση και η κρίση του Ευρώ. Σκοπός του βιβλίου είναι η κάλυψη θεμάτων που σχετίζονται με τη Χρηματοοικονομική Διοίκηση και τη Διεθνή Τραπεζική. Στο βιβλίο, εκτός των άλλων, καταγράφονται θέματα της διεθνούς τραπεζικής όπως είναι ο κίνδυνος χώρας, τα διεθνή δάνεια, οι κρίσεις χρέους, μορφές διεθνούς χρηματοδότησης και διεθνή τραπεζικά προϊόντα.Τέλος, παρουσιάζεται η σημασία της αλλαγής παραδείγματος στα οικονομικά και η τάση προς ένα παγκόσμιο νόμισμα.

Σε κάποια μελλοντική χρονική στιγμή ίσως οι Η.Π.Α., η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ιαπωνία (ίσως και η Μεγάλη Βρετανία, η Κίνα, η Αυστραλία και ο Καναδάς) να υιοθετήσουν ένα κοινό νόμισμα.
Η ιδέα ενός κοινού νομίσματος στην Ευρώπη στηρίχθηκε στις απόψεις που είχαν αρχικά διατυπωθεί σχετικά με τις άριστες νομισματικές περιοχές (Optimum Currency Areas). Σύμφωνα με τις απόψεις αυτές χώρες με ένα κοινό νόμισμα έχουν υψηλότερο βαθμό ενοποίησης (ιδίως στο εμπόριο) από άλλες, μειώνοντας την πιθανότητα εμφάνισης ασύμμετρων οικονομικών σοκ και μη συγχρονιζόμενων οικονομικών κύκλων.
Κατά τον Mundell, οι άριστες ζώνες για ένα νόμισμα ορίζονται ως οι περιοχές μέσα στις οποίες ο παράγοντας εργασία είναι πρόθυμος και μπορεί να μετακινηθεί ελεύθερα.
Σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, εξετάστηκαν οι επιπτώσεις στην ευημερία μιας χώρας που γίνεται μέλος μίας νομισματικής ένωσης σε σχέση με την επιλογή των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών και το συμπέρασμα μεταξύ άλλων ήταν ότι για να είναι επωφελής η συμμετοχή σε μια νομισματική ένωση, τα μελλοντικά οφέλη στο προϊόν της χώρας πρέπει να είναι μεγαλύτερα όσο μικρότερη είναι η χώρα και όσο μεγαλύτερα ήταν στο παρελθόν τα ασύμμετρα οικονομικά σοκ.

Υπάρχει επίσης η πρόταση της ίδρυσης μιας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αρχής που θα ρυθμίζει το διεθνές οικονομικό σύστημα, μεταξύ Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, περιορίζοντας τον πιστωτικό κίνδυνο παγκοσμίως ώστε να περιοριστούν οι αρνητικές επιδράσεις ενός πλήρους απελευθερωμένου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Μέχρι σήμερα η συμφωνία όλων των χωρών για αποτίμηση των διεθνών συναλλαγών σε Αμερικάνικα Δολάρια, είχαν καταστήσει το Αμερικάνικο νόμισμα σε κύριο παγκόσμιο απαθεματικό νόμισμα. Από το συγκεκριμένο νόμισμα εξαρτώνται όλες οι χώρες που επενδύουν αλλά και προμηθεύουν ή αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες τις Η.Π.Α.
Η υιοθέτηση ενός παγκόσμιου κοινού νομίσματος απαιτεί μια ενιαία νομισματική πολιτική και μια παγκόσμια κεντρική τράπεζα. Σε μια εποχή που οι διεθνείς χρηματοοικονομικές συναλλαγές αυξανονται σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι το διεθνές εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών, φαίνεται να υπάρχει ανάγκη για ένα παγκόσμιο νομισμα.

Η διενέργεια συναλλαγών θα διευκολυνθεί με ένα κοινό παγκόσμιο νόμισμα και το κόστας συναλλαγών και η αβεβαιότητα θα μειωθουν. Θα αυξηθεί η αξιοπιστία και η πιστοληπτική ικανότητα των χωρών και θα προωθηθεί η πολιτική ένωση.

Από την άλλη πλευρά η σημασία της μείωσης της συναλλαγματικής αβεβαιότητας δεν είναι πια μεγάλη, αφού έχουν αναπτυχθεί διάφορα χρηματοοικονομικά προιόντα για το σκοπό αυτό. Για την υιοθέτηση ενός παγκόσμιου κοινού νομίσματος πρέπει να υπάρχει πρώτα η πολιτική βούληση και η αντίστοιχη δύναμη ενός κράτους ή ομάδας κρατών που θα προτείνουν και θα επιδιώξουν να το υιοθετήσουν. Μια ενέργεια υιοθέτησης ενός κοινού παγκόσμιου νομίσματος θα έχει σοβαρότατες γεωπολιτικές και γεωοικονομικές επιπτώσεις και ανατροπές.

Η υιοθέτηση ενός τέτοιου νομίσματος, εφόσον πραγματοποιηθεί στο μέλλον θα συνδυαστεί σίγουρα με σοβαρές πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και θρησκευτικές μεταβολές.

Στην ανθρώπινη ιστορία, η ύπαρξη ενός ευρύτερα διαδεδομένου νομίσματας συνδυαζόταν με ισχυρή πολιτική και στρατιωτική δύναμη του κράτους ή της αυτακρατορίας που είχε το κυρίαρχο νόμισμα.

Στα πλαίσια ττης συζήτησης για ένα πιθανό κοινό παγκόσμιο νόμισμα, υπάρχουν επίσης και άτομα που πιστεύουν ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και ένα διαγαλαξιακό ή διαπλανητικό νόμισμα, που θα διευκολύνει τις εμπορικές συναλλαγές μεταξύ γήινων και εξωγήινων, ονομάζοντας το νόμισμα αυτό «Γκαλάκτος – Galactos».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το παγκόσμιο νόμισμα, η Ε.E και η Ελλάδα

Του Μενέλαου Τασιόπουλου* (Newsbomb.gr)

Το να μείνει η ευρωζώνη στο εύρος που έχει σήμερα και μάλιστα να ενταχθούν και άλλες χώρες από τους 27 στους 17 είναι ένα μη ρεαλιστικό σενάριο.

Αυτό πιστοποιήθηκε και στη τελευταία Σύνοδο Κορυφής, όπου διεφάνη όπως άλλωστε αναμενόταν ότι η Γερμανία έχει ένα πολύ συγκεκριμένο και «σκληρό» πλάνο στο τραπέζι, για το πώς εννοεί την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι μια συνέχεια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, με κατάργηση όμως των εθνικών κρατών, μέσα από τη διαδικασία ενιαιοποίησης των οικονομιών της ζώνης του ευρώ. Που σημαίνει πολύ απλά ότι το ευρώ θα έχει μια πρωτεύουσα, υπό την έννοια της κυρίαρχης οικονομίας και οι υπόλοιπες οικονομίες θα πρέπει να είναι συμπληρωματικές σε αυτήν.

Γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούμε να έχουμε οικονομική-δημοσιονομική ένωση από την οποία θα προκύπτει η νομισματική ένωση.

Οι Ρότσιλντ και το νέο νόμισμα

Στην παρούσα φάση και μετά το τέλος της Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου, δείχνει ότι από την αρχή του 2012, θα συγκρουστούν δύο παγκόσμιες θεωρίες εναρμόνισης, εντός αλλά και εκτός Ευρώπης.

Η πρώτη, που υπερασπίστηκε όχι τυχαία, δημόσια ήδη μέσω του Bloomberg, η οικογένεια Ρότσιλντ, θα επιδιώξει μέσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πρώτη φάση την κατάργηση των εθνικών κρατών, άρα και των νομισμάτων τους, προκειμένου να έχουμε μια επόμενη φάση της Παγκοσμιοποίησης, όπου αντί για τις αντιπροσωπευτικές των Λαών κυβερνήσεις, θα έχουμε τραπεζικοκεντρικές ενότητες, με δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική ομοιογένεια και την δημιουργία στη βάση, ως προς τη δομή του ευρώ και όχι του δολαρίου, ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος που θα απορροφήσει τα υπάρχοντα.

Το ευρωδολάριο

Στη μετάβαση από το ευρωδολάριο, το γιεν και το γουάν στο νέο νόμισμα θα υπάρξει ένα τεράστιο haircut στη Δύση , αλλά και στις αναδυόμενες οικονομίες ειδικά αυτή της Κίνας, προκειμένου να απορροφηθεί η «φούσκα» της πρώτης φάσης παγκοσμιοποίησης, που εξελίχθηκε με πολύ επιθετικό τρόπο από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και ειδικά το 1995-1996 και εντεύθεν σε Δύση και Ανατολή ,συσσωρεύοντας ένα πολλαπλάσιο παγκόσμιο χρηματιστηριακό όμως και όχι πραγματικό κεφάλαιο, στα χέρια συγκεκριμένων πρωταγωνιστών των αγορών και των διεθνών τραπεζών, τόσο μεγάλο σε σχέση με το παραγωγικό κεφάλαιο, που σχετίζεται με τον πραγματικό πλούτο, (σε αναλογία 10 προς 1000), που δημιουργείται μέγα ζήτημα για το πώς αυτό θα «ξεπλυθεί» κατά κάποιο τρόπο.

Πως δηλαδή αυτό με το λιγότερο κόστος θα ξαναεισέλθει στην πραγματική οικονομία.

Δύο σενάρια

Υπάρχουν χονδρικά δύο κύρια σενάρια για την εξέλιξη των πραγμάτων .

Το πρώτο είναι αυτό που επιζητούν και προωθούν οι ιδιοκτήτες-μέτοχοι της FED (Ροκφέρελ, Ρότσιλντ κ.λ.π), αλλά και η διεθνής των τραπεζών, όχι η βασισμένη στη Γουόλ Στρίτ, το Σίτι ή την Σιγκαπούρη, των επονομαζόμενων επενδυτικών, αλλά των Κεντρικών Τραπεζών, πολλές εκ των οποίων πλέον χωρίς να εξαιρείται η Τράπεζα της Ελλάδος, είναι ιδιωτικές.

Όχι τυχαία. Είναι οι τράπεζες, που δεν παράγουν πλούτο, αλλά έχουν την εξουσία της βάσης του πλούτου, που είναι η συγκρότηση και ο ρυθμός κυκλοφορίας των νομισμάτων. Όσο περιορίζονται τα εθνικά κράτη, τόσο περιορίζεται και η ποικιλία των νομισμάτων.

Όσο πια μικρός είναι ο αριθμός των νομισμάτων τόσο λιγότερες είναι οι Κεντρικές Τράπεζες. Όσο λιγότερες είναι οι πραγματικά Κεντρικές Τράπεζες, τόσο πιο πολύ προωθείται η κατ’ ευφημισμό «παγκόσμια διακυβέρνηση». Ουσιαστικά δηλαδή ο έλεγχος επί του παγκόσμιου πλούτου.

Η σύγχυση μεταξύ ΗΠΑ και ΗΠΕ

Εδώ θέλει μια προσοχή στις λεπτομέρειες. Το πραγματικό μοντέλο αυτού του τύπου παγκοσμιοποίησης είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι οι ΗΠΑ. Η Ένωση της Ευρώπης, από το Μάαστριχτ και μετά, τον σχεδιασμό δηλαδή του κοινού νομίσματος, είναι το ζητούμενο. Οι ΗΠΑ είναι το αντίθετο. (σχ. ΚΟ: Επίκαιρο λοιπόν το "Η Ευρώπη ως Εργαστήριο για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση" του Οικ. Πατριάρχη)

Πρόκειται για τη συγκρότηση ενός νέου Έθνους, από αποίκους-μετανάστες- πολίτες από διάφορες εθνικές καταγωγές, που πήγαν με τη θέληση τους στη νέα Γη και συγκρότησαν ένα νέο Έθνος, πιο δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο από τις Μητροπόλεις και τις αυτοκρατορικές δυνάμεις του παλιού κόσμου.

Χωρίς κρατική Κεντρική Τράπεζα

Η Αμερική, ως ΗΠΑ, είναι έθνος, αν και ομόσπονδη, που δεν ελέγχει όμως την Κεντρική Τράπεζα, αλλά ούτε και οι τραπεζίτες ιδιοκτήτες της, δεν μπορούν να ελέγξουν την Αμερική, ως Δημοκρατία και ως Έθνος, μέχρι τουλάχιστον να επιβεβαιωθεί ένα σενάριο, όπως αυτό που υπό τύπον παραδοξότητας, δημοσιοποίησαν οι New York Times.

Να βρεθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας και μπροστά στο κραχ, οι τραπεζίτες της FED, να οδηγήσουν σε παραίτηση τον Ομπάμα, το εκλεγμένο Πρόεδρο των ΗΠΑ δηλαδή, και να διορίσουν στη θέση του για παράδειγμα τον Μπλούμπεργκ, με τη σύμφωνη γνώμη Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων, προκειμένου να βρεθεί διέξοδος. (σχ. ΚΟ: πρόκειται προφανώς, για τον Αμερικανοεβραίο Michael Rubens Bloomberg, σημερινό δήμαρχο της Νέας Υόρκης και έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στις ΗΠΑ (στην 12^η θέση). Είναι επίσης ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης με ποσοστό 88% του οικονομικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg L.P. Ήδη ακούγεται ότι ο Μπλούμπεργκ, που ανήκει στους Δημοκρατικούς, είναι έτοιμος να κατέβει για υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, ως η «τρίτη επιλογή», βάζοντας τέλος στην εναλλαγή Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικάνων και έχοντας την υποστήριξη του μεγαλοεπενδυτή και μέλους του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων Αμερικανοεβραίου Peter Ackerman. Στην φωτογραφία πάνω: Ο Bloomberg με τον Μεγάλο Ραβίνο Moshe Leib Rabinovich στο Brooklyn το 2004). Τι δηλαδή; Ότι δοκιμάζεται στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα και την Ιταλία, όταν Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι σχεδόν ταυτόχρονα, επέλεξαν ο ένας με την πρόταση για δημοψήφισμα και ο άλλος με τη δήλωση του ότι το ευρώ δεν σημαίνει πλούτο για την Ιταλία, να προκαλέσουν ρωγμές στην Ένωση.

Χωρίς ενιαία εθνική ταυτότητα

Η Ευρώπη ως Ένωση είναι στην αντιστροφή των ΗΠΑ. Δημιουργήθηκε στη βάση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, ως ενιαία αγορά και στη συνέχεια στην αυθαίρετη συγκρότηση ενός νομίσματος ως ένωση.

Σήμερα στη βάση του νομίσματος η Ευρώπη οδηγείται εφόσον τελεσφορήσει ο σχεδιασμός των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης, στη δημοσιονομική ενοποίηση και στην κατάργηση των εθνικών κρατών. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει, αυτόματα σχεδόν η πολιτική ενοποίηση και η στρατιωτική ενοποίηση.

Όλη η Ευρώπη υπό την κυριαρχία της Γερμανίας, η οποία όμως στην ανταπόδοση για το ότι θα μετεξελιχθεί στο κυρίαρχο Έθνος, των ευρωπαϊκών Λαών πλέον και όχι Εθνών, θα παραχωρήσει δικαιώματα στην ΕΚΤ και τον ESM, το μηχανισμό σταθεροποίησης .

Και τα δικαιώματα αυτά θα τα παραχωρήσει στη FED και το ΔΝΤ, «διδυμοποιώντας» τις κεντρικές χρηματοπιστωτικές δομές της Ευρώπης, με τις πέραν του Ατλαντικού δομές και οδηγώντας και το Αμερικανικό Έθνος όπως αυτό εκπροσωπείται και αυτοκαθορίζεται από το αμερικανικό κράτος υπό τις εντολές του Λευκού Οίκου, στην μοίρα των ευρωπαϊκών εθνών.

Στον αφανισμό δηλαδή και τον έλεγχο της οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής επικράτειας των ΗΠΑ από τους τραπεζίτες.

Μια πρώτη εφαρμογή

Μια πρώτη μορφή εφαρμογής τέτοιας εξέλιξης είναι η απόφαση των 5 κεντρικών τραπεζών , υπό τον συντονισμό της FED , να μειώσουν στο μισό το κόστος του διατραπεζικού δανεισμού, μεταξύ δολαρίου και ευρώ, για το 2012, όπου όλα θα κριθούν , με αποτέλεσμα μετά τους Μερκοζί (Μέρκελ- Σαρκοζί) να έχουμε ευρωλάριο (FED- ΕΚΤ).

Εάν πετύχει η πρώτη φάση η υπερχρεωμένη Ιαπωνία δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αναστρέψει τη φορά των εξελίξεων, ενώ η Κίνα, θα χρηματοδοτήσει και αυτή το νέο νόμισμα, για να μην βρεθεί μπροστά στο ενδεχόμενο να υποστεί κράχ, εξαιτίας της έκθεσης της στο δολάριο των ΗΠΑ και την αμερικανική οικονομία.

Και τελευταία η Ρωσία , με ολόκληρο τον Καύκασο, πολύ δύσκολα δεν θα γυρίσει από την εποχή Πούτιν- Μεντβέντεφ, στην εποχή Γιέλτσιν, όταν όλος της ο πλούτος βρέθηκε σε ελάχιστα «χέρια» των φεουδαρχών, όπως ονομάστηκαν τότε.

Το νέο παγκόσμιο νόμισμα θα έχει την φιλοσοφία του ευρώ και όχι του δολαρίου και η παγκόσμια συγκρότηση, μετά το τέλος των Εθνών, την φεουδαρχική αντίληψη της Λέσχης της μίας, ενιαίας Κρατικής Τράπεζας, που θα ελέγχουν ιδιώτες και όχι κράτη.

Η πτώση του ευρώ

Στον αντίποδα αυτού του σεναρίου είναι η Συνθήκη του νέου ευρώ να καταπέσει.

Τα Έθνη και οι κοινωνίες της Ευρώπης να μην αποδεχθούν την ενσωμάτωση και τον αφανισμό τους.

Το ευρώ να καταπέσει ως ενιαίο νόμισμα και να μείνει ως ευρώ-μάρκο σε όσες χώρες αποδεχθούν να μετατραπούν σε «ζωτικό χώρο» της Γερμανίας. Να κυκλοφορήσουν ξανά εθνικά νομίσματα και να λειτουργήσουν και πάλι Κεντρικές Τράπεζες στην Ευρώπη. Να αναλάβουν τα «απελευθερωμένα» Έθνη, με τη συνεργασία των επενδυτικών διεθνών τραπεζών, με τα σύγχρονα «εργαλεία» συσσώρευσης πλούτου , της πρώτης φάσης της παγκοσμιοποίησης και τα ογκώδη κεφάλαια, κυρίαρχα της Γουόλ Στριτ να συγκροτήσουν ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» ελευθερίας και ευημερίας στο εσωτερικό και ένα νέο Bretton Wood, ως παγκόσμια «νέα τάξη πραγμάτων» σε διεθνές επίπεδο.

Νέο Bretton Wood

Ένας νέος κευνσιανισμός να βελτιώσει τον παλιό. Αντί για τα ελλειμματικά κράτη, να δημιουργηθούν κράτη-funds, που με την συνεργασία διεθνών τραπεζών, ως συμβούλων και συνεταίρων να δημιουργούν πλούτο, στον εμπορικό και επιχειρηματικό τομέα , παράλληλα με τους ιδιώτες, σε όλο τον πλανήτη, με διακρατικές συμφωνίες και καθεστώς εισαγωγών-εξαγωγών, περιφερειακές ενώσεις μάλλον ευνοούμενου κράτους και ούτω καθεξής, ώστε η φορολογία να συσσωρεύει πλούτο και η δημόσια περιουσία να εξασφαλίζει το κοινωνικό κράτος ή την ασφάλεια, με ελάχιστο εγγυημένο από τα πλεονάσματα εισόδημα, αντί για ελλείμματα μέσω δανεισμού. Όλα αυτά φυσικά με την ταυτόχρονη υποβάθμιση του Οργανισμού Παγκόσμιου Εμπορίου.

Με τον τρόπο αυτό το «μοχλευμένο» χρηματιστηριακό κεφάλαιο θα δημιουργήσει γρήγορα ευμάρεια, νέες αγορές, μοχλό ευημερίας, άρα κατανάλωσης, διαρκή ανταγωνιστικότητα και διεύρυνση του πλούτου σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες που ούτως ή άλλως ξεσηκώνονται ζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ο Κάμερον σε ρόλο Τσόρτσιλ

Ποιο από τα δύο σενάρια θα επικρατήσει; Άγνωστο. Τίποτα δεν έχει κριθεί με τελικό τρόπο . Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Κάμερον , πρωθυπουργός της Βρετανίας, εκφράζοντας και την πλειοψηφία της κοινής γνώμης, προτίμησε τον δρόμο του Τζόρτσιλ και όχι του Τσάμπερλαιν.

Η Αγγλία αρνήθηκε την ενσωμάτωση στη Γερμανική Ένωση της Ευρώπης και μίλησε για μία ακόμη φορά στην ιστορία της για εθνικό συμφέρον.

Παρά το γεγονός ότι κάποτε ο Σόρος με την κερδοσκοπία του την οδήγησε πιο κοντά στην Κεντρική Ευρώπη, τώρα δείχνει ότι ανακτά την επάρκειά της, ως η πιο παλιά αυτοκρατορία και τοποθετείται, χωρίς να σύρεται.

Ο Ευρωπαϊκός Νότος

Πολλά θα κριθούν στον Ευρωπαϊκό Νότο και ειδικά στις χώρες που επιβλήθηκε ανατροπή των πολιτικών κυβερνήσεων τους. Την Ελλάδα και την Ιταλία. Ειδικά η χώρα μας σε μια πρώτη φάση δεν έχει να χάσει τίποτα φεύγοντας από το ευρώ, αρκεί να έχει στήριξη από τις ΗΠΑ στην μετάβαση, προκειμένου να πετύχει γρήγορη σταθεροποίηση.

Η Ιταλία επίσης δεν έχει μεγάλα περιθώρια να αποδεχθεί τις νέες συνθήκες του ευρώ, αν τουλάχιστον θέλει να διατηρήσει την βιομηχανική της βάση και τις συνθήκες επάρκειας ευημερίας στην οποία ζουν οι Ιταλοί.

Χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με δημοψηφίσματα θα αποφασίσουν σε εύλογο χρόνο για το μέλλον. Η Ιρλανδία πολύ σύντομα θα δει ότι ο δρόμος της Αγγλίας τη συμφέρει, αρκεί να βρεθεί ο τρόπος συνεννόησης μεταξύ τους, ως προς την φορολογία και το καθεστώς εγκατάστασης χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Η Ισπανία και η Πορτογαλία με μικρή διαφορά φάσης από την Ελλάδα και την Ιταλία, θα πρέπει να δουν την Ευρώπη σαν «χαμένο όνειρο», πριν το ευρώ οδηγήσει σε μόνιμη εξαθλίωση τους Λαούς τους.

Η ισχύς της Αμερικανικής Διοίκησης

Η ίδια η Αμερική σε επίπεδο Λευκού Οίκου και αμερικανικής Διοίκησης , θα πρέπει να χαράξει την προοπτική του Έθνους, αντί για την υποδούλωση στη FED και τον κύκλο που άφησε πίσω του ο Στρος Καν, από τα πρώτα περιώνυμα θύματα αυτού του «ακήρυχτου πολέμου» , στο ΔΝΤ. Η Γουόλ Στριτ από πλευράς αγορών, όπως και το Σίτυ του Λονδίνου θα πρέπει να αποφασίσουν, πως θα εξελίξουν τα γεγονότα από πλευράς τους.

Οι «επαναστάσεις» των Τραπεζιτών

Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό που συμβαίνει.

Γερμανοί τραπεζίτες χρηματοδότησαν την Επανάσταση των Μπολσεβίκων, στην προσπάθεια τους να «σφυρηλατήσουν» τον Βόρειο Άξονα. Γάλλοι τραπεζίτες, προερχόμενοι από την Αμερική χρηματοδότησαν τον Χίτλερ και το Γ’ Ράιχ για να υπερβούν την ύφεση του ’30, αλλά το πιο σημαντικό για να δημιουργήσουν την Γερμανο-γαλλική Ένωση της Ευρώπης, που επιχειρήθηκε με άλλα μέσα τότε, όπως επιχειρείται και τώρα .

Οι Κεντρικοί τραπεζίτες που έχουν υπό τον έλεγχο τους, τις μηχανές που τυπώνουν το χρήμα πάντα θα δοκιμάζουν, με βάση την Ευρώπη, να αποκτήσουν τον παγκόσμιο έλεγχο, την υπέρτατη εξουσία. Όσο πιο λίγες και πιο ιδιωτικές οι μηχανές του χρήματος ,τόσο πιο απόλυτη η εξουσία. Τόσο πιο μεγάλη η ικανοποίηση του να πλησιάσεις να γίνεις ο Θεός…

* Ο Μενέλαος Τασιόπουλος είναι διευθυντής του newscode.gr. Έχει εργασθεί ως δημοσιογράφος στα ακόλουθα μέσα: «Βραδυνή», «Ελεύθερος Τύπος Κυριακής», «Άμυνα και Διπλωματία», «Αμυντικά Θέματα», «Ισοτιμία», «Αξία» (αρχισυντάκτης ως σήμερα), «Επίκαιρα», «Μετροπόλιταν». Ήταν σύμβουλος επικοινωνίας, εκδόσεων και διαχείρισης κρίσεων στο υπουργείο Εξωτερικών, στη ΔΕΗ, στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχει παράσχει υπηρεσίες ανάλυσης -διπλωματικού, πολιτικού, γεωοικονομικού- ρίσκου σε επιχειρηματικούς ομίλους και ινστιτούτα για επενδύσεις σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή και Μεσόγειο, ενώ έχει συνεργαστεί και με διαφημιστικές εταιρείες όπως οι Fortune, McCann Group (Asley), BBDO. Έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, διεθνείς σχέσεις, νομικά (Πάντειος, Αριστοτέλειο) μεταπτυχιακά (Βέλγιο): διεθνής πολιτική, διδακτορικό Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή