Οι Πολωνοί δεν γονάτισαν στην πολιτική ορθότητα

Σεβασμός ναι, προσκύνημα όχι. Αυτό είναι το μήνυμα που εστάλη χθες το βράδυ από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Πολωνίας, η οποία, σε αντίθεση με την Αγγλία , δεν γονάτισε στην πολιτική ορθότητα. Στο Wembley , πριν από την έναρξη του αγώνα για τους προκριματικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022, οι Άγγλοι παίκτες γονάτισαν με στυλ Black Life , ενώ οι Πολωνοί παίκτες παρέμειναν όρθιοι. Η άρνηση εκτέλεσης αυτού του τελετουργικού θεωρείται «ρατσισμός». Οι «λευκοί αετοί», στην πραγματικότητα, περιορίστηκαν στην ένδειξη του εμβλήματος"Respect" («Σεβασμός») στο μανίκι της στολής τους.

Εν όψει του χθεσινού αγώνα, ο πρόεδρος της πολωνικής ομοσπονδίας, Zbigniew Boniek (παλιά δόξα του πολωνικού ποδοσφαίρου και της Γιουβέντους), απάντησε σε  συγκεκριμένη ερώτηση: «Δεν ξέρω αν θα γονατίσουμε με τους Άγγλους. Μέχρι στιγμής αυτό το θέμα δεν έχει αντιμετωπιστεί στις προπονήσεις μας. Υπήρχαν πιο σημαντικά και πιο επείγοντα: αυτό είναι το τελευταίο θέμα που μας ενδιαφέρει». Ένας άλλος θρύλος του ποδοσφαίρου της Πολωνίας, ο πρώην τερματοφύλακας Jan Tomaszewski, είχε επίσης μιλήσει πριν από τον αγώνα της Αγγλίας κατά της Πολωνίας, διευκρινίζοντας ότι το να γονατίσουμε είναι μια άχρηστη πολιτική χειρονομία. «Δεν θέλω να πω πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι παίκτες μας», είπε σε ραδιοφωνική εκπομπή. «Μπορώ να πω μόνο με πλήρη ευθύνη ότι δεν θα γονατίσω. Έχω έναν αετό στο στήθος μου και αυτό δεν με απασχολεί».

Στη συνέχεια, η πολωνική ομοσπονδία ποδοσφαίρου δήλωσε ότι ήθελε να πάρει μια "ουδέτερη και απολιτική θέση απέναντι στην πρωτοβουλία Black Lives Matter", ενώ, όπως σημειώνει, κρατάει αποστάσεις από οποιαδήποτε εκδήλωση ρατσισμού στο ποδόσφαιρο. Παρόμοια στάση κράτησαν την Τρίτη οι παίκτες της Τσεχικής Δημοκρατίας στον αγώνα εναντίον της Ουαλίας, με τους Τσέχους παίκτες να αρνούνται να γονατίσουν και να επιδεικνύουν το Respect στις φανέλες τους.

«Πολλή συζήτηση προέκυψε για το αν οι Πολωνοί ποδοσφαιριστές θα πρέπει να γονατίσουν στο Wembley ως συγγνώμη για τη δουλεία, για τον ρατσισμό, για όλα τα φαινόμενα που έχουν βιώσει διάφοροι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο τους περασμένους αιώνες, ή ακόμα βιώνουν», δήλωσε την Τετάρτη ο Πολωνός βουλευτής του Εθνικού Κινήματος (Ruch Narodowy), Robert Winnicki. «Οι Πολωνοί δεν πρέπει να γονατίσουν. Οι Πολωνοί δεν πρέπει να ενταχθούν σε έθνη που ζητούν συγγνώμη για την αποικιοκρατική πολιτική τους και για το δουλεμπόριο, επειδή η Πολωνία δεν ακολούθησε ποτέ μια τέτοια πολιτική. Η Πολωνία και οι Πολωνοί δεν ήταν αποικιοκράτες, η Πολωνία και οι Πολωνοί δεν έχουν να ζητήσουν συγγνώμη για τίποτε», τόνισε.

ΚΟ / από εδώ κι εδώ

ΙΤΑΛΙΑ: Πατέρας του Moise Kean: "Είμαι με τον Σαλβίνι! Οι μετανάστες; Ας τους βοηθήσουμε στις χώρες τους."

Ο Biourou Jean Kean, ο πατέρας του επιθετικού της Γιουβέντους και αστεριού της Εθνικής Ιταλίας Moise Kean, έδωσε μια συνέντευξη στην εκπομπή “Un giorno da pecora” στο ραδιόφωνο της Rai Radio 1 και έκανε δηλώσεις που φέρνουν σε αμηχανία κάθε «προοδευτικό», αφού έρχονται σε σύγκρουση με το αφήγημα υπέρ των “open borders” και του “jus soli” (Δίκαιο του εδάφους, σύμφωνα με το οποίο η ιθαγένεια ή η υπηκοότητα πρέπει να δίνεται ως «δικαίωμα» σε οποιονδήποτε γεννηθεί στην επικράτεια ενός κράτους) και εναντίον των νόμων κατά της μετανάστευσης του Matteo Salvini. 

Πρώτα απ’ όλα, ο άνθρωπος που ήρθε στην Ιταλία από την Ακτή Ελεφαντοστού, μίλησε για το αποτέλεσμα των Azzurri: «Ευχαριστώ τον Θεό για το πρώτο γκολ του γιου μου στην Εθνική ομάδα: είναι χαρά για όλη την οικογένεια. Όταν το σημείωσε φώναξα "Μπράβο!!" Στη συνέχεια μίλησε για τον Μόιζε (Μωυσή) ως παιδί: «Όταν ο γιος μου ήταν μικρό αγόρι, ήταν οπαδός της Inter, επειδή του άρεσε ο Oba Oba Martins (Obafemi Martins, Νιγηριανός ποδοσφαιριστής). Πάντα μου ζητούσε να του αγοράσω την φανέλα του. Τώρα ο αγαπημένος του παίκτης είναι ο Balotelli, αν και τον συμβούλευσα να μην τον αντιγράψει, με κάθε σεβασμό στον SuperMario".

Ο πατέρας μετά είπε για την επιλογή του Kean να παίξει με τους Bianconeri του Τορίνο: «Τον έστειλα στη Γιουβέντους επειδή είμαι οπαδός της Juventus». Αλλά ο πατέρας του Moise έχει κάποια προβλήματα με το club στο οποίο παίζει ο γιος του: «Δεν μου δίνουν πλέον εισιτήρια για να πάω στο γήπεδο. Γιατί; Επειδή χώρισα με τη μαμά του Μόιζε και πήραν το μέρος της. Αυτή ήθελε να τον στείλει παλιά στην Αγγλία, αλλά εγώ είπα στη Γιουβέντους ότι θα τον πείσω να παραμείνει στην Ιταλία αλλά σε αντάλλαγμα ήθελα δυο τρακτέρ. Μου είπαν ότι συμφωνούν, αλλά τελικά δεν μου έδωσαν τίποτα. Αλλά παρόλα αυτά εγώ τον θέλω για πάντα στη Juve: είμαι μαύρος και το αίμα μου είναι λευκό».

Αλλά η είδηση – την οποία δεν τολμούν να παρουσιάσουν «μεγάλες» εγχώριες αθλητικές ιστοσελίδες - ήρθε μετά, όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν σχετικά με την υπηκοότητα: «Έκανα αίτηση, αλλά δεν έχω πάρει ακόμα την ιταλική υπηκοότητα. Θεωρώ τον εαυτό μου ότι είμαι Λίγκα του Βορρά. Μου αρέσει η πολιτική του Salvini και της Λίγκας. Ψάχνω για μια ένωση που θα σταματήσει τους μετανάστες πριν αυτοί αναχωρήσουν. Θα ήταν σωστό να τους βοηθήσουμε στις χώρες τους».

Εν ολίγοις, αν και το παιδί γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από την αριστερά, οι ιδέες του πατέρα του Kean είναι σαφείς και έρχονται σε αντίθεση με την πολυπολιτισμική προπαγάνδα που διοχετεύεται καθημερνώς.

ΚΟ / από εδώ κι εδώ

Ο Γιάννης εκθέτει εκείνους που τον χρησιμοποιούν για πολιτικούς σκοπούς

Πριν λίγες ημέρες άκουγα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου μια αθλητική εκπομπή της κρατικής σοβιετικής ραδιοφωνίας τηλεόρασης, όπου ο ένας εκ των δύο παρουσιαστών μιλούσε συνεχώς, με εμφανή θαυμασμό για το «ελληνόπουλο τον Γιάννη», εννοώντας τον γνωστό ταλαντούχο μπασκεμπολίστα Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πρέπει μέσα σε 2 λεπτά να είπε τρεις φορές την λέξη «ελληνόπουλο». Και την έλεγε με ιδιαίτερη έμφαση, την τόνιζε. Λίγα λεπτά αργότερα η κουβέντα περιστράφηκε γύρω από τα βραβεία Όσκαρ, όπου άρχισαν να μιλάνε και οι δυο παρουσιαστές για το βραβείο που κέρδισε ο Έλληνας σκηνοθέτης Γιώργος Άνθιμος. Αμέσως μετά, άρχισαν μια συζήτηση για το «πόσοι Έλληνες» όλα αυτά τα χρόνια έχουν βραβευθεί ή έχουν προταθεί για βραβεία Όσκαρ. Ακούστηκε το όνομα της Παξινού, του Χατζηδάκη, της Μερκούρη, του Ηλία Καζάν, του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του Γαβρά και κάποια στιγμή του Τζον Κασσαβέτη. Εκεί, ο ένας εκ των δύο προέβαλε μια ένσταση. Ο Κασσαβέτης είπε, «δεν ήταν Έλληνας»! Ήταν «ελληνικής καταγωγής»! Νομίζω, από θαύμα δεν έπεσα στο προπορευόμενο αυτοκίνητο. Ήταν απίστευτο αυτό που άκουσα! Ο Κασσαβέτης «δεν ήταν Έλληνας», απλά… «ελληνικής καταγωγής». Αυτό ειπώθηκε από το ίδιο άτομο, για το οποίο ο Αντετοκούνμπο είναι «ελληνόπουλο» (εις τριπλούν). Φυσικά, τα άτομα αυτά προβαίνουν σε τέτοιου είδους βαθυστόχαστες διαπιστώσεις εξ αιτίας των ιδεοληπτικών αγκυλώσεων που έχουν, αλλά και μιας γενικότερης εμπάθειας που τους χαρακτηρίζει. Εάν ήταν ειλικρινείς ή έστω απλά «προοδευτικοί» δεν θα έκαναν αυτή την διάκριση. Αλλά για αυτά τα άτομα ο Αντετοκούνμπο δεν είναι μια περίπτωση αθλητή. Δεν τον αντιμετωπίζουν ως αθλητή, έστω με το συγκεκριμένο βιογραφικό του και την συγκεκριμένη πορεία του. Για αυτά τα άτομα ο Αντετοκούνμπο είναι μια μοναδική ευκαιρία να περάσουν την πολιτική ατζέντα τους. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να προπαγανδίσουν ασύστολα και να βγάλουν την χολή τους. Για αυτό σε κάθε ευκαιρία μιλάνε με τέτοιο στόμφο για το «ελληνόπουλο».

Και να που τώρα έρχεται τώρα ο Γιάννης και τους εκθέτει γιατί τολμάει να πει την αλήθεια – και μπράβο του (για μια ακόμη φορά). Σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Marc J. Spears και στην αμερικάνικη αθλητική ιστοσελίδα theundefeated.com, που ανήκει στο ESPN, που έχει τίτλο «Το Greek Freak θέλει να πάει πίσω στις νιγηριανές του ρίζες» - λέει ξεκάθαρα αυτό που αν τολμήσει να πει κάποιος άλλος (δηλαδή την αλήθεια!) θα χαρακτηρισθεί «ρατσιστής». Είμαι Αφρικανός, δεν είμαι απλώς ο «Greek Freak». Λέει: «Προφανώς πολλοί δεν γνωρίζουν από πού κατάγομαι. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η μητέρα μου και ο πατέρας μου προέρχονται από την Ελλάδα, όμως όχι. Οι δύο γονείς μου είναι μαύροι. Και οι δύο γονείς μου κατάγονται από τη Νιγηρία». Προσέξετε δεν διστάζει να μιλήσει για το μαύρο χρώμα των γονιών του, (κάτι που απαγορεύεται ρητώς κατά την πολιτική ορθότητα) και μάλιστα το τοποθετεί με τέτοιον τρόπο, ως πρώτο χαρακτηριστικό μιας ταυτότητας, που πρέπει να οδηγήσει κάποιον στο συμπέρασμα ότι οι γονείς του δεν είναι Έλληνες. Υπάρχει το στοιχείο της φυλής και υπάρχει και το στοιχείο της εθνικότητας.

Και συνεχίζει : «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι νιγηριανό… Γεννήθηκα στην Ελλάδα και πήγα στο σχολείο στην Ελλάδα. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όταν πήγαινα σπίτι, δεν υπήρχε ελληνική κουλτούρα. Είναι μια γνήσια νιγηριανή κουλτούρα. Πρόκειται για πειθαρχία, αφορά τον σεβασμό των πρεσβυτέρων, την ύπαρξη ηθών», λέει.

Παρακάτω γίνεται αναφορά τον Νιγηριανό μπασκετμπολίστα του NBA Χακίμ Ολάζουον, ο οποίος δηλώνει ότι αυτός και ο Αντετοκούνμπο είναι από την ίδια φυλή, τη φυλή Yoruba. «Είμαι βέβαιος ότι οι Νιγηριανοί είναι πολύ υπερήφανοι γι' αυτόν», λέει. Όταν ρωτήθηκε γιατί απέκτησε διαβατήριο της Νιγηρίας, ο Αντετοκούνμπο απάντησε: «Είναι σημαντικό. Είναι μέρος του ποιος είμαι. Και οι δύο γονείς μου είναι Νιγηριανοί. Ήθελαν να το έχω. Ήθελα να το έχω, έτσι το πήρα». «Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βλέπω και τους λέω ότι είμαι Αφρικανός. Δεν είμαι μόνο ο Greek Freak», σημειώνει.

Η αλήθεια είναι επικηρυγμένος εχθρός όλων των αριστερών / liberal / «προοδευτικών». Την μισούν, την ξορκίζουν και την κυνηγούν. Καμιά φορά όμως δεν κρύβεται. Όσο και να την πολεμάς, θα σου βγει από εκεί που δεν το περιμένεις.

ΚΟ   

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Ποδοσφαιριστής της Βόλφσμπουργκ αρνήθηκε να φορέσει περιβραχιόνιο με τα χρώματα της σημαίας των ομοφυλόφιλων λόγω της χριστιανικής του πίστης

Στην αρχή αυτής της σεζόν, η Wolfsburg ανακοίνωσε ότι οι αρχηγοί όλων των ομάδων ανδρικών, γυναικείων και νέων θα φορέσουν στο μανίκι ένα περιβραχιόνιο με τα χρώματα του «ουράνιου τόξου» ως χειρονομία υποστήριξης στα κινήματα των λεσβιών, ομοφυλοφίλων, αμφιφυλόφιλων και τρανσέξουαλ (LGBT).

Ο αθλητικός διευθυντής της Wolfsburg, Jörg Schmadtke εξήγησε ότι η Wolfsburg "υποστηρίζει μια ανεκτική κοινωνία" και θέλει να "λάβει μια στάση κατά των διακρίσεων" ως κλαμπ.

Ενώ πολλοί υποστήριξαν την πρωτοβουλία, αυτή δεν καλωσορίστηκε από τον 20χρονο Κροάτη winger της ομάδας Josip Brekalo, ο οποίος λέει ότι δεν θέλει να φέρει το «σύμβολο της διαφορετικότητας».

"Θέλω να πω ότι δεν μπορώ να υποστηρίξω εντελώς αυτή τη δράση, διότι έρχεται σε αντίθεση με τη χριστιανική μου πίστη. Έχω ανατραφεί με θρησκευτικές αξίες, είμαι καλά με τους ανθρώπους που ζουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, γιατί αυτό είναι δική τους δουλειά. Όμως δεν θέλω και δεν είναι ανάγκη να φέρω ένα σύμβολο που τους αντιπροσωπεύει", δήλωσε ο Μπράκαλο στην Kicker.

Ο Joshua Guilavogui, ο οποίος φορά το περιβραχιόνιο για την πρώτη ανδρική ομάδα, κατέστησε σαφές ότι υποστηρίζει το μήνυμα που αντιπροσωπεύει το σύμβολο του «ουράνιου τόξου».

"Εμείς οι ποδοσφαιριστές είμαστε μοντέλα και θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το σύμβολο του ουράνιου τόξου για να δείξουμε ότι όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στο γήπεδο - ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος ή του φύλο που έχετε, ή ποιου αγαπάτε, αν έχετε ένα σωματικό μειονέκτημα ή ποια είναι τα πιστεύω σας. Το ποδόσφαιρο είναι για όλους".

ΚΟ: Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που θαρραλέα αντιστέκονται στην τυραννία της πολιτικής ορθότητας. Και μην ξεχνάμε ότι γίνεται πιο δύσκολο όταν πρόκειται για επώνυμους που εκτίθενται δημόσια. Οι παραδοσιακές χριστιανικές πεποιθήσεις, που τόσο λυσσαλέα πολεμάει η νέα τάξη, αποδεικνύονται ο σχεδόν μόνιμος «βραχνάς».  

Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε, η ίδια τακτική που (με καμπάνιες και βαριές τιμωρίες) ακολουθήθηκε για το project "no to racism", θα ακολουθηθεί και για το project "no to homophobia". Επιλογή άρνησης δεν υπάρχει. Σε λίγο στα γήπεδα θα απαγορευθούν στους οπαδούς να λένε συνθήματα "ομοφοβικά". Στο τελευταίο Μουντιάλ έπεσε πρόστιμο νομίζω, στο Μεξικό. Εδώ τα πρόστιμα θα πάνε σύννεφο...   

ΚΟ / πηγή

Υποκριτές μέχρι το μεδούλι. Έπεσαν να φάνε τον πρώην προπονητή της Κροατίας χαρακτηρίζοντάς τον «ρατσιστή», επειδή δήλωσε ότι η ομάδα του δεν θα έπαιζε μόνο με την Γαλλία, αλλά και με την Αφρική και βγαίνουν τώρα να πανηγυρίσουν που το παγκόσμιο κύπελλο δεν το πήρε μόνο η Γαλλία, αλλά και η Αφρική!

Λίγο πριν τον τελικό έκανε τον γύρο του διαδικτύου σχεδόν με πανομοιότυπο τρόπο (όπως γίνεται συνήθως), η είδηση περί τα δήθεν ρατσιστικά σχόλια που έκανε ο πρώην προπονητής της Κροατίας Ιγκόρ Στίματς για το γαλλικό ρόστερ.

Σε post στο Facebook έγραψε ο Στίματς: «Αναρωτιέμαι αν κανείς ξέρει κόντρα σε ποιόν παίζουμε στον τελικό» απαριθμώντας 13 ποδοσφαιριστές της εθνικής Γαλλίας, οι οποίοι έχουν ρίζες από την αφρικανική ήπειρο. Τέλος σχολίασε: «Αντιμετωπίζουμε τη γαλλική δημοκρατία και την αφρικανική ήπειρο. Ένα δισεκατομμύριο κόντρα σε 4 εκατομμύρια». Μάλιστα, παρέθετε την λίστα με τα σχετικά ονόματα και δίπλα τις σημαίες από τις χώρες καταγωγής τους.

Όσοι ακόμα έχουν μυαλό και σκέφτονται και δεν το έχουν παραδώσει στους "διαμορφωτές γνώμης" και μπορούν και κρίνουν με βάση αυτά που διαβάζουν και όχι με βάση αυτά που τους «ερμηνεύουν» οι διαμορφωτές, καταλαβαίνουν ότι ο άνθρωπος αυτός δεν έκανε κάποιο «ρατσιστικό» ή υποτιμητικό ως προς την φυλή σχόλιο για τους αφρικανικής καταγωγής παίκτες της γαλλικής ομάδας, αλλά είπε τα αυτονόητα. Την ωμή πραγματικότητα. Την αλήθεια. Αλλά στους καιρούς της τυραννίας της πολιτικής ορθότητας η αλήθεια είναι «ρητορική μίσους». Και τα είπε αυτά προφανώς ο άνθρωπος για να καταδείξει το άνισο της μάχης που θα έδινε η χώρα του. Όμως αυτό για τους σαλτιμπάγκους των mainstream media είναι «ρατσιστικό παραλήρημα»!!! Φυσικά, για να μην αμφισβητηθεί η «ερμηνεία» των σχολίων του Κροάτη, οι «ειδήμονες» ως «απόδειξη» ανέσυραν από το παρελθόν την συνεργασία των ναζί με τους Κροάτες και μπλα μπλα μπλα. Δεν αξίζει νομίζω να σχολιάσουμε το κενό αέρος που έχουν στο κεφάλι τους τα άτομα αυτά. Και Κροάτης να μην ήταν, αρκεί ότι ήταν Λευκός Ευρωπαίος για να αποδειχτεί ο «ρατσισμός» του. Αυτά είναι γνωστά.

Και δεν πέρασαν ούτε δύο ημέρες για να φανεί η υποκρισία τους, η οποία είναι δομικό στοιχείο της ψυχοσύνθεσής τους.

Μετά την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου λοιπόν, ξεσάλωσαν (αναμενόμενο) όλοι οι προπαγανδιστές της «πολυμορφίας» και οι οραματιστές του τέλους των λευκών ευρωπαϊκών λαών. Είδατε; Νίκησε η «πολυμορφία». Είδατε; Νίκησε «η Ευρώπη των μεταναστών» και μπλα, μπλα, μπλα.

Ο τίτλος της Paris Match όμως το είπε πιο ξεκάθαρα: "Η Αφρική είναι επίσης παγκόσμια πρωταθλήτρια του ποδοσφαίρου"!

Δηλαδή ό,τι ακριβώς είχε πει ο κακόμοιρος Κροάτης! Ότι απέναντί της η ομάδα της μικρής χώρας του δεν είχε μόνο την Γαλλία, αλλά και την Αφρική! Παραθέτοντας μάλιστα εικόνα με τα σχετικά ονόματα και τις χώρες καταγωγής τους μέσα στην αφρικανική ήπειρο!

Γράφει χωρίς κανένα δισταγμό λοιπόν και χωρίς φόβο μήπως κανείς την κατηγορήσει για «ρατσισμό» η Paris Match : η νίκη της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 είναι επίσης μια νίκη για την αφρικανική ήπειρο, από την οποία έχουν έρθει 14 παίκτες, (έπεσε σε έναν έξω ο "ρατσιστής" Κροάτης) που αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ήμισυ των  επιλογών του Didier Deschamps.

Ερώτηση αφελής: εάν το έπαιρνε η Κροατία, να υποθέσουμε ότι η είδηση θα ήταν ως εξής: η ήττα της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 είναι επίσης μια ήττα για την αφρικανική ήπειρο, από την οποία έχουν έρθει 14 παίκτες, που αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ήμισυ των  επιλογών του Didier Deschamps;;;

Συνεχίζει η Paris Match :

Από τους έντεκα παίκτες που ξεκίνησαν στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 στη Μόσχα, πέντε είναι αφρικανικής καταγωγής. Και ιδού: Kylian MBappe (μισός Αλγερινός, μισός Καμερουνέζος), Samuel Umtiti (γεννημένος στο Καμερούν), Πολ Πογκμπά γεννήθηκε από γονείς που προέρχονται από την Γουινέα, N’Golo Kanté με γονείς από το Μάλι και Blaise Matuidi, με πατέρα από την Αγκόλα και μητέρα από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Άρα δέκα αφρικανικές χώρες συμμετείχαν στην ομάδα του Didier Deschamps.

#Fra has a new name #Frafrica 🙌😝 pic.twitter.com/2wdc1VBpEn

— HBD Katrina Kaif 🎉🎊 (@KattyStanner) 10 Ιουλίου 2018

Στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου μπήκε ο μισός Κονγκολέζος Steven Nzonzi και στη συνέχεια μπήκε ο Nabil Fekir του οποίου οι γονείς είναι από την Αλγερία και ο Corentin Tolisso, που ο πατέρας του είναι από το Τόγκο. Η υπόλοιπη ομάδα έχει έξι παίκτες από την αφρικανική ήπειρο: Steve Mandanda που γεννήθηκε στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Benjamin Mendy με γονείς από τη Σενεγάλη, Presnel Kimpembe με γονείς από το Κονγκό και την Αϊτή, ο Adil Rami με μαροκινούς γονείς, ο Djibril Sidibé με γονείς από το Μάλι και ο Ousmane Dembele, με καταγωγή από το Μάλι, τη Σενεγάλη και τη Μαυριτανία. 

Ο Didier Deschamps σε συνέντευξη Τύπου καυχήθηκε ότι "πάντα ήταν πλούτος (προφανώς οι παίκτες αφρικανικής καταγωγής) για το γαλλικό ποδόσφαιρο και τον γαλλικό αθλητισμό".

Στο τέλος του άρθρου, η Paris Match γράφει, σχεδόν κλαίγοντας από συγκίνηση: Η ιστοσελίδα RunRepeat έγραψε "η ποικιλομορφία κάνει το Παρίσι παγκόσμιο πρωταθλητή".

ΚΟ

Ένας Γάλλος υποστηρίζει στον τελικό την Κροατία, την μόνη εναπομένουσα ευρωπαϊκή ομάδα...

Του Gérard Brazon, πρώην δημοτικού συμβούλου

Δεν γνωρίζω καλά την Κροατία. Λέγεται ότι είναι πολύ όμορφη και γεμάτη ιστορία. Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι θέλει να είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη. Αυτό που δεν ζούμε πλέον στη Γαλλία με την ΕΕ.

Έχει μια όμορφη σημαία που θα κυματίζει αυτήν την Κυριακή. Μια σημαία τόσο χριστιανική, τόσο γεμάτη ιστορία με την υπενθύμιση των περιοχών της ως οικόσημο! Αποτελείται από τρεις οριζόντιες ζώνες, κόκκινη, λευκή και μπλε σύμφωνα με τα πανσλαβικά χρώματα και στη μέση, εκεί που κάποτε ήταν το κομμουνιστικό αστέρι, τοποθετείται το εθνόσημο της Κροατίας. Τα τρία χρώματα έχουν χρησιμοποιηθεί από το 1848.

Έτσι, οι δύο σημαίες θα έχουν τα ίδια χρώματα αλλά δεν θα αντιπροσωπεύουν για μένα τις ίδιες αξίες! Είμαι υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και κατά της μετανάστευσης και έχω μια αλλεργία στην αντικατάσταση των λαών. Κάτι το οποίο με κάνει να με αντιμετωπίζουν ως «λαϊκιστή» ακόμα και «ακροδεξιό»! Ότι αυτό γίνεται με φωνές χαράς εκ μέρους Γάλλων οπαδών, που κραυγάζουν υπέρ της France Africaine με προσβάλει ακόμα πιο πολύ.

Συγνώμη, δεν θα πάρω! Δεν θα αλλάξω τη γνώμη μου! Αυτή η ομάδα δεν είναι η εθνική Γαλλίας. Είναι μια ομάδα στην οποία κυριαρχούν Αφρικανοί μισθοφόροι που δεν ενδιαφέρονται για τους Γάλλους εν γένει και κυρίως για τη Γαλλία.

Θα επιστρέψουν αναμφισβήτητα στη Γαλλία για να παραλάβουν την επιταγή τους, θα φιλήσουν τον Macron, την Brigitte στα σκαλιά του Elysee το οποίο θα είναι διακοσμημένο με τη Λεγεώνα της Τιμής. Θα βγάλουν τις φωτογραφίες τους και θα αναβιώσουν την πολυπολιτισμική προπαγάνδα, κάνοντας τους προπαγανδιστές τρισευτυχισμένους.

Δύο λόγοι για να χαρούμε για την ήττα της αφρικανικής ομάδας της Γαλλίας:

Ο πρώτος, είναι αυτός που εντόπισε ο δικηγόρος Regis de Castelnau: Η ποδοσφαιρική ευφορία των τελευταίων ημερών σκέπασε τρεις περιπτώσεις περιορισμού των πολιτικών ελευθεριών και αφαίρεσης της λαϊκής κυριαρχίας από την γαλλική εθνοσυνέλευση. Και ποιος νοιάστηκε; Ποιος μιλάει γι’ αυτό; Κανείς. Γιατί οι ανόητοι Γάλλοι είναι ευχαριστημένοι, όπως και οι ηγέτες τους! Όλοι για πολύ διαφορετικούς και διαμετρικά αντίθετους λόγους! Κερδίσαμε θα πούνε στους ανόητους Γάλλους οπαδούς, και εκείνοι θα το χάψουν και πάλι!

Ο δεύτερος είναι ότι αυτή η ομάδα από την Κροατία, αποτελείται από γηγενείς και δεν χρειάζονται μεγαλόσωμους αφρικανούς για να φτάσουν εκεί που είναι! Είναι παραμυθάκι αυτό που λέει ότι το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι είσαι καλός ποδοσφαιριστής! Οι Κροάτες το έχουν αποδείξει! Οι Γάλλοι θα μπορούσαν να το κάνουν, αλλά οι ηγέτες τους στον χώρο του ποδοσφαίρου, όπως οι πολιτικοί, είναι τόσο πεπεισμένοι ότι οι μαύροι έχουν απίστευτες φυσικές ιδιότητες, ώστε κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί εάν είναι απλά ρατσιστές. Γιατί είναι σαν να τους λένε: Βασικά, δεν έχετε πρόσωπο για να πετύχετε, αλλά έχετε πόδια!

Υπερβάλω ίσως, αλλά δεν είναι περίεργο ότι υπάρχουν τόσο λίγοι μαύροι κολυμβητές, μαύροι ποδηλάτες, γυμναστές, αλπικοί σκιέρ με μεγάλο ταλέντο! Επομένως, υποψιάζομαι ότι είναι θύματα μιας μορφής ρατσισμού και ότι είναι εθελοντικοί όμηροι σε ένα σύστημα που τους περιφρονεί κατά βάθος!

Οι Κροάτες είναι καθαροί Κροάτες  ! Αγωνίστηκαν για να είναι εκεί! Είναι κοντά στις ιδέες μου, καθώς αισθάνονται ότι δεν χρειάζονται ξένους μισθοφόρους.

Εάν ήμουν Αφρικανός, θα υποστήριζα τη μοναδική αφρικανική ομάδα που έμεινε!

Είμαι Ευρωπαίος και υπερασπίζομαι τη μόνη ευρωπαϊκή ομάδα που μένει! 

Την επόμενη Κυριακή, όπως και σε όλους τους προηγούμενους αγώνες, θα κάτσω να παρακολουθήσω μια ταινία και ελπίζω πολύ οι Κροάτες, οι αδελφοί μου στην Ευρώπη να κερδίσουν!

Gérard Brazon ( ελεύθερη έκφραση ) KO από εδώ

Έχω μια απορία...

Άλλοι Γάλλοι στην κερκίδα, άλλοι στο χορτάρι;

Μου έχει δημιουργηθεί μία απορία βλέποντας κάποιες σκηνές από το Μουντιάλ της Ρωσίας.  Ειλικρινά το λέω. Με μια βιαστική ματιά λοιπόν, βλέποντας τις ευρωπαϊκές ομάδες, και γνωρίζοντας ότι πολλές πλέον έχουν μικρή, μεγαλύτερη, έως πολύ σημαντική συμμετοχή μη γηγενών παικτών ή μη λευκών παικτών (εξαιρώντας ίσως κάποιες όπως η Ισλανδία, η Πολωνία, η Ισπανία και η Κροατία), παρατήρησα ότι στην κερκίδα δεν βλέπεις την ίδια εικόνα. Δηλαδή, έχουμε π.χ. μια εθνική Γαλλίας που ζήτημα αν έχει 3 λευκούς γηγενείς παίκτες στην βασική ενδεκάδα. Το ίδιο και η ομάδα της Αγγλίας. Από κοντά ακολουθούν Βέλγιο, Γερμανία, Δανία, Σουηδία και Ελβετία (multi-cutli ομάδες πέρα από το χρώμα του δέρματος, γενικά παίκτες άλλης εθνικής καταγωγής - βλ. άρθρο εδώ). 

Κάποιος θα πει ότι έχουν αλλάξει τα δημογραφικά δεδομένα. Οπότε είναι αναμενόμενο. Όμως μισό λεπτό. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια. Αν και ο αριθμός των μεταναστών ακόμα και εκείνων της δεύτερης (ή και τρίτης) γενιάς έχει όντως αλλάξει ή αλλοιώσει σημαντικά την εθνολογική πληθυσμιακή σύνθεση σχεδόν όλων των δυτικών κοινωνιών, δεν μπορώ να πιστέψω ότι στην γαλλική κοινωνία σήμερα μόνο οι 3 στους 11 κατοίκους είναι πλέον λευκοί Γάλλοι ή οι 3 στους 11 είναι λευκοί Άγγλοι, δηλαδή σχεδόν το 75% των κατοίκων των κρατών αυτών είναι μη λευκοί γηγενείς (πιθανόν θα φτάσουμε εκεί κάποτε, αλλά δεν φτάσαμε ακόμα). Και πως γίνεται, εάν έχουν έτσι τα πράγματα, στην εξέδρα να μην το βλέπουμε εαυτό; Γιατί δηλαδή, εάν η σημερινή «σύγχρονη» Γαλλία (με βάση την εικόνα της εθνικής) είναι 3 λευκοί, πέντε μαύροι και άλλοι 3 βορειοαφρικανοί, γιατί στην κερκίδα των Γάλλων δεν το βλέπουμε αυτό, αλλά βλέπουμε να είναι σχεδόν ολοκληρωτικά λευκοί, σαν να μην συνέβη ποτέ αυτή η αλλαγή; Με λίγα λόγια γιατί η εικόνα την φυλετικής / εθνολογικής σύνθεσης της ποδοσφαιρικής ομάδας που υποτίθεται αντικατοπτρίζει την αντίστοιχη εικόνα της κοινωνίας δεν αποτυπώνεται στην κερκίδα; Αυτή την απορία έχω. Δύο τινά νομίζω ότι μπορεί να συμβαίνουν. Ή τα παιδιά των λευκών δεν ενδιαφέρονται πλέον για το ποδόσφαιρο και δεν εντάσσονται σε ποδοσφαιρικές ομάδες για να εξελιχθούν και έτσι αυτές γεμίζουν σχεδόν αποκλειστικά από παιδιά μεταναστών (έστω δεύτερης ή τρίτης γενιάς). Ή δεν συμβαίνει αυτό (ή δεν συμβαίνει σε αυτόν τον βαθμό) και απλώς τα παιδιά των μεταναστών (έστω δεύτερης ή τρίτης γενιάς) δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για την εθνική ομάδα της χώρας τους. Οπότε ναι μεν είναι π.χ. «Γάλλοι» ή «Γερμανοί», αλλά δεν νοιάζονται να υποστηρίξουν την Γαλλία ή την Γερμανία. Την πρώτη περίπτωση (να αδιαφορούν τα παιδιά των γηγενών για τα ομαδικά αθλήματα) μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να την πιστέψω, κρίνοντας από την δική μας εθνική μπάσκετ, η οποία σιγά – σιγά αποελληνοποιείται, (ή γεμίζει με τους νέους «Έλληνες»), παρόλο που εγώ βλέπω ότι τα ελληνόπουλα συνεχίζουν να αγαπάνε το μπάσκετ και να στελεχώνουν τις ομάδες της γειτονιάς τους. Οπότε καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μάλλον το δεύτερο συμβαίνει. Δηλαδή, στην πλειοψηφία τους τα παιδιά των μεταναστών (ακόμα και δεύτερης ή τρίτης γενιάς) δεν αισθάνονται κάποιο δέσιμο ή συναισθηματικό δεσμό με τα εθνικά χρώματα της χώρας που  γεννήθηκαν και ζουν και ως εκ τούτου δεν νιώθουν την ανάγκη να ακολουθήσουν και να υποστηρίξουν την ομάδα της χώρας τους. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, τα περί «ενσωμάτωσης» πάνε περίπατο. Έχω παράδειγμα νεαρού «Έλληνα» αλβανικής καταγωγής, που στο προηγούμενο παγκόσμιο κύπελλο δεν υποστήριζε την Ελλάδα. Προτιμούσε π.χ. την Κολομβία ή την Ουρουγουάη. Γιατί «είχε παικταράδες». Για αυτόν η συμμετοχή της Ελλάδας ήταν η συμμετοχή μίας οποιασδήποτε χώρας. Και ας θεωρείται «Έλληνας» για το κράτος. Και ας πήγε στρατό. Το ότι η Ελλάδα συμμετείχε στο Μουντιάλ δεν του έλεγε τίποτα. Το οποίο φυσικά έλεγε και στον τελευταίο Έλληνα ή Ελληνίδα. Στον σχετικό ή τον άσχετο, στο παιδάκι ή στον παππού. Είναι άραγε η μυστική φωνή της φυλής, ή του αίματος ή των προγόνων που ακόμα μιλάει; Και λέει τα αυτονόητα; Όπως, εκείνο το παλιό σύνθημα που κατέληγε με το «…γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ…»; Φυσικά, μίλησα γενικά. Μην πάτε να ψάξετε να μου βρείτε κάποια φωτογραφία που θα δείχνει και κάποιον μελαψό μέσα στην κερκίδα των Άγγλων ή των Γερμανών. Μίλησα για ποσοστά που βρίσκονται σε πλήρη δυσαναλογία και αναντιστοιχία μεταξύ ομάδας παικτών με το εθνόσημο στην φανέλα και πλήθους φιλάθλων με τις εθνικές σημαίες στα χέρια.          

Βλέπετε τις εικόνες (Γαλλία, Αγγλία: 1982 και σήμερα). Η εθνολογική σύνθεση των ομάδων τα τελευταία 35 χρόνια άλλαξε ραγδαία. Εκείνη της κερκίδας όχι. Γιατί;

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Γιατί οι Λευκοί Αμερικάνοι δεν παίζουν μπάσκετ;

Του Adam Grey (Faith and Heritage) / ΚΟ  

Είναι Μάρτιος και αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα για το ετήσιο τελετουργικό του τουρνουά καλαθοσφαίρισης ανδρών NCAA (13/3/2018 – 2/4/2018), γνωστό και ως “March Madness”. Οι λευκοί έχουν απομακρυνθεί σταθερά από το μπάσκετ από τις δεκαετίες '70 - '80, όταν το κίνημα του ‘Black Power’ εισήγαγε την κουλτούρα του στην ABA (American Basketball Association / Αμερικανική Ένωση Καλαθοσφαίρισης) και οι ‘slam dunkers’ "Dr. J." Julius Erving, Ralph Sampson και Michael Jordan ανέλαβαν το NBA. Από τότε ο αριθμός των λευκών Αμερικανών ανδρών που συμμετέχουν στο άθλημα έχει μειωθεί σταθερά, μέχρι που ο μαύρος σχολιαστής του ESPN Michael Wilbon ρώτησε γιατί δεν υπήρχαν λευκοί Αμερικανοί στο 2006 All-Star Game NBA.

Η αθλητική ιστοσελίδα “The Undefeated” που υποστηρίζεται από την ESPN και  ανήκει σε μαύρους Αμερικάνους, παρουσίασε ένα άρθρο το 2016 σχετικά με το θέμα του εξαφανισμένου λευκού παίκτη μπάσκετ της Αμερικής. Οι πέντε λευκοί άνδρες που συμφώνησαν να μιλήσουν για το θέμα υποστήριζαν με μία φωνή τις διαμαρτυρίες των μαύρων παικτών ενάντια στον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ και αγαπούσαν τη μουσική hip-hop. Ένας από αυτούς, ο Chandler Parsons, σκέφτηκε ότι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχουν περισσότεροι λευκοί Αμερικανοί στο πρωτάθλημα είναι λόγω της γενετικής κατωτερότητας των λευκών.

«Το NBA είναι μια συλλογή από μερικούς από τους πιο αθλητικούς τύπους στον κόσμο. Και οι λευκοί τύποι δεν είναι τόσο αθλητικοί», είπε.

Ίσως ο συνδυασμός του αυτο-μίσους που έχει ο σύγχρονος λευκός και της απωθητικής κουλτούρας του hip-hop είναι η εξήγηση γιατί τόσοι λευκοί γονείς δεν ενθαρρύνουν τα αγόρια τους να ασχοληθούν σοβαρά με το μπάσκετ. Ο πρώην παίκτης της NBA και αναλυτής του ESPN Tim Legler, λέει:

«Ένας λευκός παίκτης που θέλει να πετύχει στο μπάσκετ, πρέπει να έχει κότσια. Πρέπει να έχει αυτή την ανταγωνιστική νοοτροπία και να παίζει με ένα τσιπ στον ώμο του».

Αυτό συμβαίνει όταν είστε μια περιφρονημένη μειοψηφία.

Ο Wilbon έκανε λάθος να απορρίπτει τον παράγοντα της αντι-λευκής φυλετικής διάκρισης ως μέρος του λόγου για τον οποίο τα λευκά αμερικανάκια αποφεύγουν το μπάσκετ. Για να παίξει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο σήμερα σημαίνει να βυθιστείς σε μια κυρίως μη λευκή κουλτούρα, στην οποία οι λευκοί μπασκετμπολίστες είναι μειοψηφία και οι λευκοί μπασκετμπολίστες αναμένεται να υιοθετήσουν την μαύρη κουλτούρα της πλειοψηφίας σε ντύσιμο, ομιλία και στάση. Το να είναι κανείς αυθεντικός, παραδοσιακός λευκός χριστιανός στο μπάσκετ είναι σαν να είναι ένα πορτοκαλί ελάφι την πρώτη ημέρα της κυνηγετικής περιόδου.

 

 Ωστόσο, όσο οι λευκοί μπασκετμπολίστες και οπαδοί έχουν αγκαλιάσει την black thug κουλτούρα, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη ασυγχώρητη αμαρτία της λευκότητάς τους. Το σκάνδαλο του 2014 σχετικά με τον πρώην ιδιοκτήτη των Clippers του Λος Άντζελες Ντόναλντ Στέρλινγκ ήταν ένα παράδειγμα του πόσο αντι-λευκό έχει γίνει το άθλημα του μπάσκετ τα τελευταία πενήντα χρόνια. Παρά το γεγονός ότι ο Στέρλινγκ είναι εβραϊκής καταγωγής και ότι έκανε τις παρατηρήσεις του “no-blacks-please” στην ερωμένη του, (διάβασε εδώ) κάπως το περιστατικό έγινε ένας «μώμος» για την ψυχή της λευκής χριστιανικής Αμερικής. Πω, πω…

Η παραίτηση των λευκών από το μπάσκετ είναι κατανοητή δεδομένης της σημερινής εχθρότητας του αθλήματος προς τους λευκούς, αλλά είναι ντροπή επειδή οι λευκοί Χριστιανοί Αμερικανοί κυριολεκτικά εφεύραν το μπάσκετ. Ο James Naismith ήταν ένας λευκός Καναδο-Αμερικανός γιατρός που φοιτούσε στη Διεθνή Σχολή Κατάρτισης της YMCA στο Springfield της Μασαχουσέτης το 1891 όταν ο επιθεωρητής Δρ. Luther Gulick του ζήτησε να βρει ένα παιχνίδι που θα ήταν ενδιαφέρον, εύκολο να το μάθει κανείς και θα μπορούσε να παιχτεί σε εσωτερικούς χώρους κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Από το 1844, η YMCA, δηλαδή η "Young Men’s Christian Associations" υπήρχε για να προσελκύσει νέους ανθρώπους στον Χριστό και να παρέχει υγιεινούς τρόπους ψυχαγωγίας ως μέρος της ιεραποστολικής προσέγγισης της YMCA στους νέους (Η YMCA που τα αρχικά της σημαίνουν "Χριστιανικοί Σύλλογοι Νεαρών Αντρών", ιδρύθηκε το 1844 από τον Άγγλο χριστιανό George Williams, ο οποίος ήθελε να συνδυάσει την αθλητική ζωή του νέου με τις χριστιανικές αρχές).

Ο Naismith πήρε ένα τελάρο που είχε μέσα ροδάκινα, το κάρφωσε στο τοίχο του γυμναστηρίου και έριξε μια στρογγυλή μπάλα μέσα από αυτό. Το μπάσκετ γεννήθηκε. Από τα παραρτήματα της YMCA εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο και έγινε ολυμπιακό άθλημα στους θερινούς ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου του 1936.

Η λευκή χριστιανική Αμερική που δημιούργησε το μπάσκετ εκπροσωπήθηκε στην εξαιρετική ταινία του 1986 “Hoosiers”. Εκεί ο Gene Hackman απεικόνιζε έναν σκληρό προπονητή μπάσκετ που ξεπέρασε τους δικούς του δαίμονες ανυψώνοντας μια μικρή ομάδα μπάσκετ από την Ιντιάνα στο να κατακτήσει τον πολιτειακό τίτλο. Μάλιστα, η λευκή ομάδα της μικρής πόλης νίκησε μια “integrated” (ανάμικτη/πολυφυλετική) ομάδα από τη μεγάλη πόλη. Αυτού του είδους οι integrated ομάδες που χρησιμοποιούνται ως απόδειξη των «πολιτικών δικαιωμάτων» όπως απεικονίζονται στο “Glory Road” και στην ταινία αμερικάνικου ποδοσφαίρου “Remember the Titans” δεν είναι το αληθινό τέλος-καλό-όλα-καλά της αθλητικής ιστορίας. Οι ρίζες του μπάσκετ είναι ξεχασμένες στην ιστορία των λευκών της Αμερικής.

 

Είναι πραγματικά δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο λευκός θρύλος του NBA Jerry West κοσμεί ακόμα κάθε προϊόν του NBA, ως το λογότυπο του πρωταθλήματος. Αλλά πριν υπάρξει ο LeBron James, ο Michael Jordan και ο Dr. J,  υπήρχε ο John Havlicek, ο Jerry West, ο Pete Maravich, ο Bob Cousy και πολλοί άλλοι. Ακόμη και μετά τον «ένδοξο ερχομό» του ΝΒΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 -90, οι λευκοί παίκτες όπως ο John Stockton και ο Chris Mullin συνέχισαν να υπερέχουν. Παρά την πλημμύρα των έγχρωμων και τις εισαγωγές από το εξωτερικό, εξακολουθεί να υπάρχει μια χούφτα λευκών Αμερικανών που παίζουν πολύ καλά στο NBA σήμερα. Η φυλετική ανισότητα δεν είναι πολύ διαφορετική στο NCAA.

Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια του φετινού March Madness λίγες ομάδες θα έχουν ένα πλειοψηφικό λευκό ρόστερ. Οι περισσότερες από τις μεγάλες ομάδες θα έχουν λίγους ή και καθόλου λευκούς παίκτες. Ακριβώς όπως με τη μετατροπή της Αμερικής από ένα κράτος λευκών χριστιανών σε ένα μη λευκό κοσμικό κράτος, οι αναλυτές, οι οπαδοί, οι προπονητές και οι παίκτες που συμμετέχουν στο μπάσκετ γνωρίζουν ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά είτε χαίρονται για αυτό είτε φοβούνται να μιλήσουν εναντίον του. Σε αντίθεση με τον μύθο του Χόλυγουντ, οι λευκοί άνδρες «μπορούν να πηδήσουν» και είναι συχνά τόσο καλοί ή καλύτεροι στο μπάσκετ από τους μαύρους. Εάν οι λευκοί άνθρωποι έχουν την επιθυμία να ξαναγίνουν δύναμη στο άθλημα, είναι δυνατόν με βάση την επίδοση.

Διάβασε και: ΗΠΑ: Ξεσηκώθηκαν οι «αντιρατσιστές» γιατί η ομάδα μπάσκετ των Minnesota Timberwolves έχει πιο πολλούς λευκούς παίκτες!

ΚΟ: Προφανώς η φρενήρης ατεντοκουμπομανία στην χώρα μας (που έχει παράδοση στο μπάσκετ) δεν έχει διαφορετικό υπόβαθρο και σκοπό. Μέσω ενός ικανού αθλητή (που στο κάτω – κάτω, δεν δοξάζει την Ελλάδα περισσότερο από τον Πετρούνια και την Στεφανίδη ή την Εθνική Ποδοσφαίρου του 2004), υπόγεια δουλεύει στις συνειδήσεις των νέο-Ελλήνων ώστε να αποδεχθούν την μετάλλαξή τους σε μια “integrated” πολυφυλετική πληθυσμιακή ομάδα που όλοι είναι «Έλληνες» και ίσως ακόμα πιο βαθιά, την εξύψωση της μαύρης “power” φυλής και την ενοχοποίηση της λευκής.

ΚΟ / πηγή

Το ξεφτίλισαν τελείως. Επιτρέπουν σε άντρες που δηλώνουν «γυναίκες» να αγωνιστούν στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες

Της Dorothy Cummings McLean (LifeSiteNews) / ΚΟ

Για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, επιτρέπεται σε άνδρες που δηλώνουν ότι είναι "γυναίκες" να ανταγωνίζονται γυναίκες κατά τη διάρκεια των χειμερινών αγώνων στη Νότια Κορέα.

Η είδηση (βλ. εδώ, εδώ κι εδώ):

Για πρώτη φορά, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) αποφάσισε ότι οι τρανσέξουαλ αθλητές μπορούν να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γυναίκες «που έγιναν άντρες» μπορούν να ανταγωνιστούν "χωρίς περιορισμούς", ενώ οι άνδρες «που έγιναν γυναίκες» πρέπει να υποβληθούν σε ορμονοθεραπεία. Προηγουμένως, οι κατευθυντήριες γραμμές της ΔΟΕ απαιτούσαν από τους αθλητές να έχουν προβεί σε χειρουργική επέμβαση «αλλαγής φύλου», ακολουθούμενη από τουλάχιστον δύο χρόνια ορμονικής θεραπείας, προκειμένου να είναι επιλέξιμοι. Τώρα η μόνη ρύθμιση που απέμεινε είναι ότι οι αθλητές που «έγιναν» από άνδρες «γυναίκες» πρέπει να αποδείξουν ότι τα επίπεδα τεστοστερόνης τους είναι σταθερά κάτω από το σημείο αποκοπής για τουλάχιστον ένα ολόκληρο έτος πριν από τους αγώνες.

Παραμένει ασαφές εάν στην πραγματικότητα υπάρχουν αθλητές ανοιχτά τρανσέξουαλ που αγωνίζονται στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2018.

Μιλώντας ως πρώην ερασιτέχνης γυναίκα μπόξερ, δεν μπορώ να ησυχάσω με τη σκέψη μιας γυναίκας που «έγινε άντρας» να συναγωνίζεται άνδρες. "Citius, Altius, Fortius" ("Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά") δεν είναι μόνο το σύνθημα των Ολυμπιακών Αγώνων, συνθέτει τη σχέση των ελίτ αθλητών με τις ελίτ αθλητές. Για παράδειγμα, η Αμερικανίδα Florence Griffith Joyner έτρεξε τα 100 μέτρα σε 10,49 δευτερόλεπτα. Ο Usain Bolt από την Τζαμάικα το έκανε σε 9,58 δευτερόλεπτα.

Στον αθλητισμό, αυτό είναι μια μεγάλη διαφορά.

Καμία γυναίκα δεν έχει σπάσει το ρεκόρ της Flo-Jo από τότε που το έθεσε το 1988, γεγονός που υπογραμμίζει ποιο ήταν το επίτευγμα για μια γυναίκα να φτάσει εκείνη την ταχύτητα. Οι πρώτοι άντρες που καταγράφηκε ότι έτρεξαν τα 100 μέτρα σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα το έκαναν το 1968. Έτσι, δεν περιμένω μια τρανσέξουαλ αθλήτρια που «έγινε άντρας» να χτυπήσει το ρεκόρ του Usain Bolt σύντομα.

Αλλά ούτε περιμένω το ρεκόρ της Flo-Jo για τα 100 μέτρα των γυναικών να παραμείνει πολύ περισσότερο, ειδικά όταν οι άνδρες που ισχυρίζονται ότι είναι "γυναίκες" προσπαθούν να σπάσουν το ρεκόρ.

Θα πέσει, ίσως, αλλά ο νικητής δεν θα εμπνεύσει τα κορίτσια σε όλο τον κόσμο. Άλλωστε, ο νικητής, αν και θα αναγνωρίζεται ως «γυναίκα», πιθανότατα δεν θα ήταν ποτέ κορίτσι.

Η Διεθνής Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων δεν επιμένει ότι οι "Transgender" αθλητές πρέπει να έχουν υποβληθεί σε χειρουργικές επεμβάσεις που κάποιοι ονομάζουν «επανακαθορισμού φύλου», αλλά αυτό ονομάζεται καλύτερα ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων. Ωστόσο, επιμένει ότι οι αθλητές που συμμετέχουν στα γυναικεία αθλήματα δεν πρέπει να έχουν πάνω από 10 νανογραμμομόρια τεστοστερόνης ανά λίτρο αίματος στο σώμα τους για ένα χρόνο πριν από τους αγώνες.

Αυτό πρέπει να κάνει τον ανταγωνισμό στα γυναικεία αθλήματα δίκαιο για τις γυναίκες - γυναίκες που είναι απλώς γυναίκες, με φυσιολογία γυναικών, που δεν είναι intersex (ερμαφρόδιτες), όπως η Caster Semenya της Νότιας Αφρικής (φώτο επάνω) και όχι τρανσέξουαλ, όπως «η» αρσιβαρίστρια της Νέας Ζηλανδίας Laurel Hubbard (που γεννήθηκε ως Gavin) (φώτο κάτω). Ωστόσο, δεν είναι μόνο τα πολύ πρόσφατα ποσοστά της τεστοστερόνης που κάνουν τη διαφορά μεταξύ της αθλητικής ικανότητας των ανδρών και των γυναικών: είναι επίσης η παρουσία αυτής της τεστοστερόνης στην εφηβική ηλικία. Οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της υψηλής τεστοστερόνης και του αντρικού σώματος δεν μπορούν να μειωθούν.

Πρόσφατα διάβασα ένα συναρπαστικό βιβλίο για το πώς μεταμορφώθηκε η Ολυμπιακή Ομάδα των Βρετανίδων. Η ομάδα προσέλαβε γυναίκες που είχαν ελάχιστη επαφή με τα αθλήματα στα οποία έπρεπε τελικά να συμμετάσχουν, αλλά είχαν υπεράνθρωπα επίπεδα βούλησης να κερδίσουν. Είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει έλλειψη ανδρών που, αν και δεν έχουν την ικανότητα να ανταγωνίζονται τους ελίτ, έχουν τη βούληση να κερδίσουν γυναίκες.

Οι χαμένοι, φυσικά, θα είναι γυναίκες και τα γυναικεία αθλήματα και, στην πραγματικότητα, όλες οι γυναίκες χάνουν.

Έπαιζα χόκεϊ ως έφηβη και τίποτα δεν σε διαβεβαιώνει ότι το να παίζεις χόκεϊ στον πάγο εναντίον εφήβων θα ήταν απόλυτα ασφαλές. Και, όπως ανέφερα παραπάνω, ήμουν ερασιτέχνης γυναίκα μπόξερ, και τίποτα δεν με έκανε να πιστεύω ότι θα μπορούσα να παλέψω με οποιονδήποτε άντρα ηλικίας άνω των 12 ετών.

Ποιος γονέας θα ήθελε να ενθαρρύνει τις κόρες του να εισέλθουν σε αθλήματα επαφής ενάντια σε αγόρια ή άνδρες;

Και ποιος γονέας θα υποστηρίξει τώρα ολόψυχα το όνειρο ενός 10χρονου κοριτσιού να γίνει χρυσή Ολυμπιονίκης, γνωρίζοντας ότι η απονομή του χρυσού μετάλλου των γυναικών θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το αν ένας άντρας, που λέει ότι είναι "γυναίκα" θέλει να το κερδίσει;

ΚΟ / Πηγή