Στους δασκάλους όλων των ειδών ( και του Θεατρου ) εχω να πώ το εξής : Δεν δεν διδάσκουμε για να γοητεύσουμε ουτε για να μας ερωτευτουνε . Διδασκουμε για να Χειραφετησουμε . Δεν ειμαστε Θηρευτες ψυχών ή σωμάτων αλλα Σπορείς . Φυτεύουμε αλλα δεν θερίζουμε. Δεν αρπάζουμε. Δεν λεηλατούμε Δωρίζουμε. Προσφέρουμε. Κι αφηνουμε τους μαθητες μας να ανθίσουν.. Δεν επιζητούμε ούτε τον έρωτα ούτε τον θαυμασμό των μαθητων μας αλλα την αυτονομία τους. . ( Εκεινο που θελω να πω είναι το εξής : ειναι Εύκολο για εναν δασκαλο να προκαλέσει τον ερωτα. Ειναι επι σκηνής και τα οποια χαρισματα του μεγενθυνονται - οπως και η απουσία χαρισμάτων βεβαια Υπάρχει σχεδόν παντα - αν ειναι ενδιαφέρων δασκαλος - η Μεταβιβαση , οπως λενε στη Ψυχαναλυση , που ειναι μια Διαδιικασια Αγάπης .Και... Ναι. Υπάρχει ο Ερωτας στη διαδικασία της διδασκαλίας και καλά κάνει και υπάρχει .. Όμως η Ουσία της διδασκαλίας , αυτο που οφείλει με τέχνη να κάνει ο Δάσκαλος ειναι - Αφου γινει η Μεταβίβαση - να διοχετεύσει την Αγαπη απο το πρόσωπο του προς το αντικείμενο της διδασκαλίας.. Αν διδασκει π.χ Κοινωνιολογια ή Ιστορια ή Μαθηματικά προς αυτα τα αντικείμενα ... Αν διδάσκει θεατρο προς το θεατρο κ.ο.κ Και η αληθινή χαρά, η μέγιστη χαρά του δασκάλου ειναι , οταν μετα απο χρόνια συναντά αυτα τα παιδια και μαθαίνει οτι αφιερωθηκαν κι αυτα σε μια επιστήμη τη τεχνη ένα οποιοδήποτε επάγγελμα ή την ομορφια της ζωής και τα βλεπει - χωρις να του λένε καν - να λάμπουν τα ματια τους απο χαρα οταν τον βλεπουν.. Αυτή ειναι η μόνη αλλα ανεκτίμητη ανταμοιβή του δασκαλου .. Η χαρά στα μάτια των παλιών του μαθητών όταν τον ξαναβλέπουν. Και τι αλλο ειναι αυτή η χαρα παρα η Συνενοχή στην Ελευθερία ; )
