Ρεξ

Ένα πρωινό του Σεπτέμβρη του ΄97 ένα μικρό σετεράκι εισέβαλε στο σπίτι και στις ζωές μας.Γλυστρούσε στα πλακάκια κι έψαχνε όλο έψαχνε...Τα πρώτα βράδια έκλαιγε,ζητούσε τη μανούλα του και μια αγκαλίτσα να χώσει τη μουσουδίτσα του.
Τα κορίτσια τον ονόμασαν Ρεξ επηρεασμένες από την αντίστοιχη σειρά,που τότε παρακολουθούσαν.
Περνούσε ο καιρός,ο Ρεξούλης μεγάλωνε και γινόταν ατακτούλης-πολύ του άρεσαν τα παπούτσια.
Πόσες αγκαλίτσες μοιραστήκαμε ,κυριολεκτώ,γιατί κι εκείνος όρθιος μας αγκάλιαζε με τα πόδια του.Τον λατρέψαμε και μας αγάπησε πολύ!
Ακόμη θυμάμαι και γελάω,όταν είχε κάνει μια επέμβαση στο αυτί του και έπρεπε να φοράει ένα κολλάρο σαν χωνί για αρκετές ημέρες.Ο Ρεξούλης γραμμόφωνο έλεγαν τα κορίτσια!

Σήμερα το πρωί ο γλυκούλης μας 13 χρονών πια έφυγε από κοντά μας.Χτες το μεσημέρι ξάπλωσε,δεν αντιδρούσε,ούτε τα μάτια του άνοιγε ,ίσα που ανέπνεε.

Γλυκέ μου Ρεξούλη έφερες τη χαρά στο σπίτι μας,πιστεύω να πέρασες καλά κοντά μας.

Αντίο καλέ μου φίλε!