Έξι χρόνια από το έγκλημα της MARFIN

Στις 5 Μαΐου 2010 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Θυμάμαι την ευφορία που επικρατούσε, λόγω της συνύπαρξης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στους αθηναϊκούς δρόμους.
Όμως είχαμε πάρει πολλή φόρα, κι η κυβέρνηση του ΓΑΠ όφειλε να μας κόψει το βήχα. Τι αξία έχει η ζωή τριών ανθρώπων, μπροστά στο θέλημα των τοκογλύφων;
Ο θάνατός τους κι η άγρια καταστολή συμπληρώθηκαν με την κατασυκοφάντηση των διαδηλωτών από τα βοθροκάναλα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η ευθύνη έπρεπε να διαχυθεί σε όλους μας. Το σοκ έπρεπε να είναι διπλό: τόσο από το θάνατο των τριών υπαλλήλων, όσο και από την ενοχοποίησή μας.

Μας κατηγόρησαν ότι, αφενός εμποδίζαμε τα πυροσβεστικά οχήματα να φτάσουν στο φλεγόμενο κτήριο και αφετέρου ότι βρίζαμε τους εργαζόμενους της MARFIN, επειδή δεν είχαν απεργήσει!
( Εδώ όσα είχα γράψει εν θερμώ εκείνη τη μέρα. Διαβάστε και τα σχόλια)
( Εδώ η ακόμα καλύτερη περιγραφή του Πέτρου Κωνσταντίνου, εκλεγμένου με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Δήμο Αθηναίων)

http://www.avgi.gr/article/666849/upothesi-marfin-baries-poines-gia-treis-alla-me-anastoli

Βρήκαν ευήκοα ώτα. Ώτα που θα εξακολουθούσαν για χρόνια να τους ακούνε και να τους πιστεύουν. Κάποιοι -δεν ξέρω πόσοι- έχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου, ώστε έχουν ήδη ξεχάσει τους Σαμαροβενιζέλους, τον Προβόπουλο, τον ΓΑΠ, τον Στουρνάρα, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

Για το έγκλημα, κατηγορήθηκαν τέσσερα στελέχη της τράπεζας, καταδικάστηκαν μόνο οι τρεις το 2013 και παραμένουν ελεύθεροι, ώσπου να εκδικαστεί η έφεση.
Καθόλου περίεργο σε μια χώρα όπου στέλνουν εύκολα στη φυλακή τους φτωχούς, αλλά οι ιδιοκτήτες τραπεζών κυκλοφορούν ανενόχλητοι, ακόμα κι αν ευθύνονται τόσο για το θάνατο εργαζομένων, όσο και για τη χρεοκοπία ενός άλλου κράτους.

Σικέ ο αγώνας!

Έφτασα στο σταθμό "Πανεπιστήμιο" του Μετρό στις 2 το μεσημέρι. Βγήκα στη Σταδίου τη στιγμή που περνούσε το μπλοκ των αντιεξουσιαστών και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αναμείχθηκα μαζί τους, παρατηρώντας όσα συνέβαιναν γύρω: σπασμένες βιτρίνες στο Kaufmann και σε μικρά καταστήματα, η πόρτα που οδηγεί στο καφέ του "Ιανού" και η πλαϊνή τζαμαρία χίλια κομμάτια (κάποτε θα πρέπει ο ιδιοκτήτης να πάρει κάποια μέτρα για την προστασία του αγαπημένου μου βιβλιοπωλείου). Κάδοι και σκουπιδοτενεκέδες καίγονταν. Τα ΜΑΤ έπαιζαν κλεφτοπόλεμο με τα μαυροφορεμένα παιδιά στις καθέτους. Όποτε ευκαιρούσαν, μας πετούσαν και κανα χημικό.
Στο μεταξύ, επί της Σταδίου, οι γνωστοί άγνωστοι έσπαγαν με βαριοπούλες ρολά τραπεζών και μάρμαρα, ανενόχλητοι. Η Marfin δεν είχε χτυπηθεί ακόμα. Έστριψα στην Εδουάρδου Λο και είδα 2-3 ακόμα να σπάνε το ξενοδοχείο Εσπέρια. Κατέβηκα την Πανεπιστημίου με άλλους διαδηλωτές, σκοντάφτοντας σε σπασμένα μάρμαρα και μπουκάλια.
Στην Ομόνοια, περνούσε το τελευταίο μπλοκ, αυτό της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Ως νιάτο κι εγώ, άρχισα να ανεβαίνω μαζί τους τη Σταδίου. Στο βάθος, μαύρος πυκνός καπνός. Δεν μπορεί να ήταν οι κάδοι που είχα δει προηγουμένως. Κάποιοι είπαν πως καιγόταν η Marfin, και ο διπλανός μου γέλασε. "Σε διασκεδάζει που καίγεται η τράπεζα του αυριανού μας πρωθυπουργού;" τον πείραξα. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί την τραγωδία.
Παραμερίσαμε για να περάσει το πρώτο πυροσβεστικό όχημα. Μόνο όταν φτάσαμε εκεί, είδαμε τους πυροσβέστες στο μπαλκόνι να προσπαθούν να κατεβάσουν μια γυναίκα και καταλάβαμε ότι υπήρχε κόσμος μέσα. Περάσαμε βιαστικά στο πεζοδρόμιο, για να διευκολύνουμε την κατάσβεση και συνεχίσαμε την πορεία προς το Σύνταγμα. Εκεί μας έπνιξαν στα χημικά για να μην πλησιάσουμε τη Βουλή. Κατεβήκαμε την Πανεπιστημίου...
Όταν είχα πλέον φτάσει στη γειτονιά μου, ένα τηλεφώνημα με ενημέρωσε για τους τρεις νεκρούς! Και αναρωτιέμαι:
Ποιοι ήταν οι προϊστάμενοι που κράτησαν 20 άτομα μέσα στην τράπεζα όταν έξω γινόταν χαμός;
Γιατί δεν τους φυγάδευσαν από την έξοδο κινδύνου;
Υπάρχει έξοδος κινδύνου;
Γιατί το υποκατάστημα δεν είχε σιδεριές ασφαλείας;
Γιατί τα σωματεία των δημοσιογράφων απεργούν μαζί μας αντί να μας ενημερώνουν, αφήνοντας τις φήμες να οργιάζουν και τα ξένα συνεργεία να ασχολούνται μόνο με τις ζημιές;
Γιατί τα ΜΑΤ έριχναν χημικά σε ειρηνικούς διαδηλωτές και άφηναν τους μπαχαλάκηδες να δρουν ανενόχλητοι;
Και φυσικά, ποιοι είχαν συμφέρον να καούν τα αρχεία της ΣΔΟΕ στη Συγγρού;
Και στις δύο περιπτώσεις, Follow the money, baby.