Γκρίνια για Νόμπελ

Εκτός από την αντιπολίτευση που είναι για τα μπάζα, έχουμε και τη μόνιμη γκρίνια κάποιων για οτιδήποτε. Και κυριολεκτώ με αυτή τη λέξη: οτιδήποτε.
Αν ακούσω κάτι καλό να γίνεται, κάποιο σκάνδαλο να αποκαλύπτεται ή να συζητιέται μια συνεργασία στη Γη του Πυρός, περιμένω να δω τις αντιδράσεις. Διότι κάθε Έλληνας δικαιούται και υποχρεούται να καταθέτει την αποψάρα του.
Υπάρχουν τα μόνιμα πνεύματα αντιλογίας, οι σούπερ αριστεροί, οι παρεξηγημένες ιδιοφυίες, οι επαναστάτες του πληκτρολογίου, οι κριτικοί της πίτσας και αυτοί που θέλουν να εντυπωσιάσουν πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα.

Η συγκέντρωση υπογραφών για να προταθούν για Νόμπελ Ειρήνης οι κάτοικοι των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου έληξε επιτυχώς, με 640.000 πολίτες και 230 καθηγητές από 111 πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο να έχουν προσθέσει το όνομά τους.
Στη διάρκειά της πολλοί γκρίνιαζαν επειδή διεκδικούμε ένα βραβείο που έχει δοθεί σε δεκάδες καθάρματα. Έχει δοθεί, όμως, και σε σημαντικούς ανθρώπους. Γιατί να μην επιδιώκουμε να δίνεται μόνο σε Ανθρώπους;
Άλλοι επικαλούνται την ανιδιοτέλεια των νησιωτών, οι οποίοι προσφέρουν το χρόνο, την εργασία και την υγεία τους ακόμα, για να βοηθήσουν τους ναυαγούς, χωρίς να περιμένουν ανταπόδωση ή αναγνώριση. Μα, γι' αυτό ακριβώς τους προτείνουμε για Νόμπελ!

Η τελική πρόταση περιλαμβάνει την Αιμιλία Καμβύση,

τον ψαρά Στρατή Βαλιαμό

και τη Σούζαν Σαράντον

Γιατί γκρινιάζουν αυτή τη φορά; Διότι ο ψαράς μοιάζει με τον Χριστό (μπερδεύοντάς τον με άλλον), η Σαράντον ήθελε δημοσιότητα κι η Καμβύση είναι φωτογενής!
Τι να κάνουμε, βρε παιδιά; Το Νόμπελ δίνεται σε πρόσωπα ή οργανισμούς. Όχι σε νησιά. Έπρεπε να επιλεγούν κάποιοι. Γιατί η Σαράντον και όχι ο κινέζος φίλος μας Ai Wei Wei που είναι επίσης καλλιτέχνης και πήγε πρώτος στη Λέσβο; Διότι η Σαράντον είναι πιο γνωστή στον κυρ Στάνλεϊ από το Ουαϊόμινγκ.
Η απονομή του Νόμπελ στους νησιώτες μας σημαίνει οικονομική βοήθεια, αναγνώριση και περισσότερους τουρίστες. Η Κως δεν έχει ανάγκη, αλλά έχουν η Λέσβος, η Σάμος και η Λέρος. Όσοι διαφωνούν, είναι ελεύθεροι να μαζέψουν χρήματα για να βοηθήσουν οι ίδιοι τους ηρωικούς ψαράδες, ώστε να μην πέφτουν στην ανάγκη των Νορβηγών.

Στο Όσλο τα γκρουπ ακολουθούν τις διαδρομές του ήρωα αστυνομικών μυθιστορημάτων Χάρι Χόλε, ενώ στη Βερόνα οι τουρίστες φωτογραφίζονται κάτω από το μπαλκόνι της σεξπιρικής Ιουλιέτας! Στις Βρυξέλλες έχουν φτιάξει μουσείο με τα κοστούμια που φοράνε στον κατρούλη Manneken Pis:

Εδώ ντυμένος τσολιάς το 2011, όταν ακόμα οι Βέλγοι δεν μας έβριζαν (από εδώ)

Εμείς, όχι απλώς δεν καταφέραμε να κατασκευάσουμε νέους μύθους που θα έφερναν ευημερία στις τοπικές κοινότητες, αλλά ούτε καν αξιοποιήσαμε τους αρχαίους. Και τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία να δείξουμε στους τρομοκρατημένους καλοπερασάκηδες του Βορρά τι σημαίνει αλληλεγγύη και φιλότιμο, πάλι γκρινιάζουμε και πυροβολάμε τα πόδια μας;
Άσχημα θα ήταν να ταξιδεύουν εκατοντάδες ξένοι στη Λέσβο απλώς για να σφίξουν το χέρι μιας αληθινής ηλικιωμένης κυρίας; Κι αν αυτή η βράβευση προκαλούσε και κάποιες ενοχές στους Δανούς ή στους Σουηδούς, θα είχαμε όλοι διπλό όφελος.

Μιλώντας για πατρίδα και ισότητα

Τις προάλλες πήγαινα στο Public για την παρουσίαση του βιβλίου της σουηδής δημοσιογράφου Καΐσα Έκις Έκμαν, Κλεμμένη Άνοιξη, (εκδ.Κέδρος), το οποίο αναφέρεται στην άνοιξη των Αγανακτισμένων της Πλατείας Συντάγματος και στα πρώτα χρόνια της κρίσης. Μόλις το διαβάσω, θα γράψω για αυτό.
Βγαίνοντας από το μετρό Συντάγματος αντίκρισα μερικές εκατοντάδες ανθρώπους που διαδήλωναν. Ήταν Κούρδοι της Αθήνας, με νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ. "Να υποθέσω ότι η υπόλοιπη Αριστερά αδιαφορεί για το Κομπανί;", ρώτησα μια φίλη αργότερα. "Πολύ μπερδεμένη υπόθεση το Κουρδικό", μου απάντησε με ύφος Πυθίας. Μάλιστα.

Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα φαινόταν στους υπόλοιπους λαούς και ο δικός μας απελευθερωτικός αγώνας το 1821: είχαμε αμφιλεγόμενους πολέμαρχους, παθιασμένους αγωνιστές, τυχοδιώκτες απογόνους Βυζαντινών, κοτζαμπάσηδες συνεργάτες των Τούρκων, παπάδες σαν τον Παπαφλέσσα και ιεράρχες σαν τον Γρηγόριο τον Ε΄που αφόρισε τους Φιλικούς. Τα αγγλικά δάνεια εξαγόρασαν συνειδήσεις, προκάλεσαν αιματηρό εμφύλιο και κατέστρεψαν τη χώρα. Από τύχη μάλλον προέκυψε η νίκη των αγγλο-γαλλο-ρώσων στο Ναυαρίνο. Και μετά τη σύντομη άνοιξη του Καποδίστρια, μας επέβαλαν τον Όθωνα.
Οι απελευθερωτικοί αγώνες σπανίως έχουν αίσιο τέλος. Με κάποιον τρόπο, οι παλιοί δυνάστες ή οι ανταγωνιστές τους καταφέρνουν να εγκαθιδρύσουν το καθεστώς που τους βολεύει. Δείτε τι έγινε στην Αφρική, στην Ινδία και σε όλη την Ασία, στη Λατινική Αμερική.

Δεν με νοιάζει, λοιπόν, αν οι Κούρδοι είναι διχασμένοι. Βλέπω έναν λαό που αγωνίζεται μόνος για μια πατρίδα. Όπως κι οι Παλαιστίνιοι. Πρώτα πρέπει όλοι οι λαοί να αποκτήσουν πατρίδες. Αργότερα θα καταλάβουν πως πατρίδα μας είναι η Γη.

Το Κομπανί, λοιπόν. Τόσο μακριά και τόσο κοντά μας. Εκεί, όπου άντρες και γυναίκες αγωνίζονται με καλάσνικοφ να απωθήσουν τους εξτρεμιστές του ISIS, που εξοπλίστηκαν από την Τουρκία, το Κατάρ και τις ΗΠΑ με υπερσύγχρονα όπλα, για να ρίξουν τον Άσαντ της Συρίας. Όμως, εκείνοι είχαν άλλα σχέδια. Κι όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα βίντεο με τους αποκεφαλισμούς, μετατράπηκαν σε διαβόλους.

Που, όλως παραδόξως, δεν προσελκύουν μόνο παιδιά μεταναστών, αλλά επίσης λευκούς βορειοευρωπαίους και ανόητες έφηβες, που νομίζουν ότι θα βρουν το νόημα της ζωής τους.

Η Όλγα Στέφου έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τις Κούρδισσες πολεμίστριες, εξηγώντας ότι οι εξτρεμιστές του ISIS πιστεύουν ακράδαντα πως, αν τους σκοτώσει γυναίκα, θα πάνε στην κόλαση! Με αποτέλεσμα να τις φοβούνται περισσότερο από όσο τους άντρες. Πριν από λίγες μέρες, μια Κούρδισσα εισέβαλε σε ένα φυλάκιο ζωσμένη με εκρηκτικά και ανατινάχτηκε σκοτώνοντας πολλούς μαχητές.

Η ανάπαυση της πολεμίστριας

Σύμφωνα με ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά, οι Κούρδοι είχαν μητριαρχική οργάνωση προτού ασπαστούν το Ισλάμ. Προφανώς σε αυτή την παράδοση πατούν οι γυναίκες τους, προσπαθώντας να ανακτήσουν την ισότητα που έχασαν.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι περίφημες "μαύρες χήρες" των Τσετσένων ήταν νεαρές χήρες, οι οποίες δεν είχαν πλέον καμία κοινωνική θέση, εκτός κι αν προσφέρονταν για αποστολή αυτοκτονίας.

Παραδόξως, φέτος το Νόμπελ Ειρήνης δεν απονεμήθηκε σε "ειρηνιστές" όπως ο Ομπάμα ή ο Κλίντον, αλλά στη 17χρονη Μαλάλα, τη μαθήτρια από το Πακιστάν, η οποία αγωνιζόταν για το δικαίωμα στη μόρφωση των κοριτσιών μέσα από το μπλογκ της και πυροβολήθηκε στο κεφάλι από Ταλιμπάν,

http://www.theguardian.com/world/2013/oct/07/malala-yousafzai-hard-to-kill-taliban

και στον Ινδό ακτιβιστή Κάιλας Σατιάρτι, που αγωνίζεται για την κατάργηση της παιδικής εργασίας

Σε κάποιες γενναίες γυναίκες του λεγόμενου τρίτου κόσμου -ή αλλιώς του κόσμου που αφαίμαξαν οι δυτικοί- αναφέρεται στην ομιλία της η χιλιανή συγγραφέας Ισαβέλ Αγιέντε. Τονίζοντας αυτό που είναι γνωστό σε όποιον δεν έχει αντίθετα συμφέροντα: ότι η προσφορά εκπαίδευσης, εργασίας και περίθαλψης στις γυναίκες έχει πολλαπλό όφελος για την κοινωνία. (Το βίντεο έχει ελληνικούς υπότιτλους)

Βέβαια, με όλα αυτά δεν πολυασχολούνται τα κανάλια μας, όπως υποθέτω ότι υποβάθμισαν και την εύρεση ομαδικών τάφων στην Ιγουάλα του Μεξικού, που περιείχαν τα πτώματα δεκάδων φοιτητών, οι οποίοι δολοφονήθηκαν επειδή διαδήλωναν κατά των διεφθαρμένων πολιτικών και των καρτέλ ναρκωτικών.

http://www.efsyn.gr/?p=241854

Γονείς των αγνοουμένων, φοιτητές, αλλά και Σαπατίστας από την Τσιάπας διαδήλωσαν την Τετάρτη, ζητώντας δικαιοσύνη.

Δυστυχώς, ο κόσμος μας μετατρέπεται σε κόλαση. Όσα κερδήθηκαν από τις μεταπολεμικές γενιές, και εμείς θεωρούσαμε δεδομένα, χάνονται ταχύτατα. Το άπληστο και ζάπλουτο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, και οι πρόθυμοι συνεργάτες του, διαλύουν χώρες και δολοφονούν εκατομμύρια ανθρώπους. Την ίδια στιγμή, μέσω των ιδιόκτητων ΜΜΕ, κρατούν εμάς τους υπόλοιπους σε ομηρία με το φόβο. Είτε αυτός είναι για το Ισλάμ, είτε για τον Έμπολα, είτε για όποιο άλλο σκιάχτρο κατασκευάσουν, για να μην βλέπουμε πως ο εχθρός είναι οι ίδιοι και το τρίπτυχο ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα, ο διαρκής τους στόχος.