Ορφανή η τελευταία σελίδα

Υπάρχουν κάποιοι χαρισματικοί άνθρωποι, οι οποίοι σου είναι οικείοι και αγαπητοί, έστω κι αν δεν συμφωνείς μαζί τους. Είναι αισιόδοξοι, πνευματώδεις, ουσιαστικοί. Σε κάνουν να χαμογελάς. Σου φτιάχνουν τη μέρα. Αν πεθάνουν ξαφνικά, νιώθεις σαν να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Ακόμα κι αν επικοινωνούσες μαζί τους μόνο μέσω των κειμένων ή των σκίτσων τους.

• Στις 15 του περασμένου Νοεμβρίου αποχαιρέτησα τον Γιώργο Ανανδρανιστάκη.  Ο ρ/σ Στο Κόκκινο έγινε φτωχότερος.

• Μόλις 20 μέρες αργότερα, στις 5 Δεκεμβρίου, πέθανε ο Λάκης Μπέλλος που σατίριζε τα πάντα -ιδίως την εκάστοτε κυβέρνηση- στην τελευταία σελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών. 

Από αυτόν άρχιζα την ανάγνωση κάθε μέρα. Για να πάρω κουράγιο για τις υπόλοιπες ειδήσεις. Που σπάνια ήταν καλές.

Ο σκιτσογράφος της Εφ.Συν. Μιχάλης Κουντούρης πενθεί τον φίλο του, Γ. Καλαϊτζή

• Τα κείμενά του Μπέλλου δημοσιεύονταν κάτω ακριβώς από τα σκίτσα του Γιάννη Καλαϊτζή. 

 Στις 12 Φεβρουαρίου πέθανε και αυτός. Απέμεινε ορφανή η τελευταία σελίδα. 

Ο Ηλίας Μακρής πιστεύει ότι ο Καλαϊτζής θα σατιρίζει και τον Παράδεισο

Ο Καλαϊτζής δεν ήταν απλώς ο ένας από τους τέσσερις σκιτσογράφους της Εφ.Συν και της πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας. Ήταν η ψυχή της θαυμάσιας και ανατρεπτικής Γαλέρας. Ενός περιοδικού με φανατικούς φίλους, που ωστόσο δεν κατάφεραν να την κρατήσουν στη ζωή.

Στο στέκι της Καλλιδρομίου, τον περιμένει ο Soloup

Στη Γαλέρα ανακάλυψα και τον έτερο Καππαδόκη, τον πληθωρικό Πέτρο Ζερβό. Και οι δύο στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον Ιούλιο όμως ο Ζερβός διαφώνησε με τον 3ο Μνημόνιο και έκτοτε σκιτσάρει αντιπολιτευτικά.

Ο Ζερβός εκφράζει το πένθος του

Όταν ο Τάσος Αναστασίου έφτιαξε το γνωστό σκίτσο στην Αυγή πέρυσι τον Φεβρουάριο, προκαλώντας την οργή του Σόιμπλε και την απολογία του Τσίπρα,

 

ο Καλαϊτζής τον υπερασπίστηκε, προκαλώντας ακόμα περισσότερο:



Και συνέχισε,

11.12.2015

και συνέχισε:

24..1.2016

Τρεις χαρισματικοί άνθρωποι έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο, μέσα σε ένα τρίμηνο. Κατά τον ίδιο τρόπο που τα πρώτα χρόνια της κρίσης μάς εγκατέλειψαν ο Παπάζογλου κι ο Μητροπάνος. Και γίναμε ακόμα φτωχότεροι. Πολλώ μάλλον που κάποιοι ζουν ακόμα και συνεχίζουν την καταστροφή της Ανθρωπότητας ...

Καλό ταξίδι, Ντέιβιντ Μπάουι!

Μεγάλη θλίψη προξένησε ο θάνατος του Ντέιβιντ Μπάουι σε όσους τον αγαπούσαμε. Όπως και ο θάνατος κάθε μεγάλου καλλιτέχνη ή λογοτέχνη, που έκανε τη ζωή μας λίγο καλύτερη με το ταλέντο του.

Σκεφτόμουν να γράψω κάτι -χωρίς τις κακίες για το ποιοι ζουν ακόμα και συνεχίζουν την καταστροφή του κόσμου, που αράδιαζα χθες το πρωί- αλλά διάβασα το αφιέρωμα ενός νεαρού ιντερνετικού φίλου και νομίζω πως δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι τόσο καλό.
Απολαύστε το:
http://mousikaxnaria.blogspot.gr/2016/01/bowie.html?showComment=1452550677778#c8559263766769343178 

Αποχαιρετισμός σε έναν φίλο

Μου έφτιαχνε τη μέρα με το αστείρευτο χιούμορ του. Μιλούσε ακατάπαυστα και σατίριζε τα πάντα. Ακόμα και τον εαυτό του. Μια συνταγή για αδυνάτισμα που δήλωνε πως ποτέ δεν θα τον έκανε να κόψει το φαΐ, μια είδηση θρησκευτικού περιεχομένου που του θύμιζε τη φοίτησή του στη Θεολογική Σχολή, βαθυστόχαστες έρευνες για το πέταγμα της μύγας, δηλώσεις απίθανων πολιτικών, το δυσκολοπρόφερτο κρητικό όνομά του: όλα ήταν αφορμή για να αστειευτεί.
Έστω κι αν είχα ξυπνήσει μέσα στη μαυρίλα, τον άκουγα και γελούσα. Χρόνια ολόκληρα...
Όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση του Ιανουαρίου, διάβασε τα ονόματα των υπουργών και σχολίασε γελώντας: "Πόσοι -άκηδες; Αυτή δεν είναι κυβέρνηση, ο Σύλλογος Βρακοφόρων Κρήτης είναι"!

Μετά τις τελευταίες εκλογές, εκείνος παρέμεινε ακραιφνής Συριζαίος. Εγώ πάλι, όχι. Όμως, δεν χάλασα ποτέ μια φιλία για τέτοιο λόγο.
Μέχρι που σήμερα το πρωί έμαθα για το θάνατό του. Από βαρύ εγκεφαλικό, είπαν. Τώρα που τον χρειαζόμουν περισσότερο από ποτέ. Για να μου διαλύει με τα αστεία του τα δυσοίωνα σύννεφα που έχουν γεμίσει τον ορίζοντα.

Επειδή σίγουρα θα του άρεσε (από το sinthimatapantou.blogspot.gr)

Αντίο, Γιώργο Ανανδρανιστάκη. Δεν σε γνώρισα ποτέ, μα σε ένιωθα φίλο μου, αφού μου χάριζες κάθε μέρα τη συντροφιά σου. Ήσουν από τους βασικούς λόγους που κάθε μέρα συντονίζομαι στη συχνότητα του Κόκκινου.
Καλό ταξίδι, φίλε...

Η κληρονομιά του Μάνου

Έχουν ακουστεί διάφορα για τον γιο του Μάνου Χατζιδάκι. Συνήθως άσχημα. Ήταν, λοιπόν, πολύ καλή η ιδέα του Αλέξη Βάκη να καλέσει τον Γιώργο Χατζιδάκι το περασμένο Σάββατο στο Κόκκινο. Στην συνέντευξη μίλησαν για την ψηφιοποίηση του αρχείου, για τις άγνωστες παρτιτούρες, αλλά και για το γεγονός ότι σπάνια δίνεται η άδεια για την εκτέλεση έργων του Χατζιδάκι (ακριβώς για να μην... εκτελούνται κυριολεκτικά).
Μπορείτε να ακούσετε τη συνέντευξη εδώ:
http://www.stokokkino.gr/archive.php

Στάνλεϊ Κιούμπρικ

Ένας από τους πιο αγαπημένους μου μπλόγκερ, Το Φονικό Κουνέλι, αναλύει με εξαιρετικό τρόπο τις 11 καλύτερες ταινίες ενός από τους πιο αγαπημένους σκηνοθέτες. Του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Διαβάστε τον και ανακαλύψτε το σύμπαν ενός ιδιοφυούς σκηνοθέτη:

http://tofonikokouneli.blogspot.gr/2015/06/stanley-kubrick-11.html?showComment=1433968240229#c851150487135846425

Ζούσε ακόμα!

Απεβίωσε ο πρώην δικτάτορας της Τουρκίας Κενάν Εβρέν, λίγο πριν κλείσει τα 98 του χρόνια. Τελικά, ο Χάρος είναι δημοκράτης: ξεχνάει με την ίδια συχνότητα και τους καλούς και τα καθάρματα.
Ο βραζιλιάνος σκιτσογράφος Carlos Latuff μάς θυμίζει το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980:

Adios, Eduardo Galeano...

Πέθανε σήμερα, στα 74 του, ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς. Ίσως ο πιο αγαπημένος: ο ουρουγουανός Εδουάρδο Γκαλεάνο. Συγγραφέας των κλασικών, Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής (δίτομο) και Μνήμες φωτιάς (τρίτομο).

Τα τελευταία χρόνια, οι εκδόσεις Πάπυρος εξέδωσαν και τα εξαιρετικά, Καθρέφτες, Οι μέρες αφηγούνται, Οι λέξεις ταξιδεύουν, ενώ το Ένας κόσμος ανάποδα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πιρόγα.

Στάθηκε πάντα κοντά στα κινήματα, μιλούσε όπου τον καλούσαν και έζησε τη ζωντάνια και την ελπίδα που γέννησαν οι ισπανικές Πλατείες. Παρά τις ιταλο-ιρλανδο-γερμανικές του ρίζες, στο βάθος υπήρξε ένας γνήσιος ιθαγενής της Γης.
Αν υπάρχει άλλη ζωή, ο Γκαλεάνο θα συζητάει τώρα με τον Αγιέντε, τον Νερούδα, τον Τσε και τον Τσάβες. 

Πάντως, στο σύντομο αυτό βιντεάκι μιλά για τον φόβο.Τον δικό μας φόβο:

Ευτυχία...

Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος μάς ξαναθύμισε στο twitter τον ορισμό της ευτυχίας από τον αείμνηστο Θανάση Βέγγο:

Το αντιγράφω, για να κατεβάσουμε λίγο ταχύτητα, να ηρεμήσουμε, να χαμογελάσουμε, να αναζητήσουμε.
Αυτά τα δύο χέρια. Τα αγαπημένα.

Θαρραλέοι άνθρωποι

Θαυμάζω τους γενναίους ανθρώπους. Που, ενώ ο φόβος τούς δαγκώνει στο λαιμό, τολμούν να διαφωνούν με την εξουσία, να πολεμούν την αδικία, να κοροϊδεύουν το σύστημα. Ακόμα κι όταν γνωρίζουν πολύ καλά πως ο αγώνας είναι καταδικασμένος από την αρχή. Ίσως και να είναι λανθασμένος, ουτοπικός ή ακόμα και να μην ενδιαφέρει κανέναν. Είναι όμως δικός τους και συνεχίζουν πεισματικά.

Όπως οι Καθαρίστριες. Αυτές οι αδάμαστες γυναίκες, που βρίσκονται έξω από το Υπουργείο Οικονομικών ένα χρόνο τώρα, διεκδικώντας την εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων. Που γιούχαραν τα τροϊκανά "παγόνια", τον Στουρνάρα, τον Γκίκα Χαρδούβελη. Που κατηγορούνται ότι... έδειραν ΜΑΤατζήδες (αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτε)! Και τελικά έγιναν σύμβολα αντίστασης, όχι μόνο στην Ελλάδα, μα και διεθνώς.
Αλλά και οι Σχολικοί Φύλακες. Που πριν από ένα χρόνο έκαναν περπατώντας τη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα, διαμαρτυρόμενοι για την απόλυσή τους. Και συνεχίζουν στο πλευρό των Καθαριστριών. Θυμάμαι έναν ανόητο που είχε σχολιάσει σε ιστοσελίδα: "οι σχολικοί φύλακες πήγαν εθελοντικά και τώρα θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι". Μπερδεύοντας, πάνω στη μοχθηρή του βιασύνη, τους σχολικούς φύλακες με τους σχολικούς τροχονόμους, οι οποίοι πράγματι είναι εθελοντές -συνήθως γονείς.

Χθες βγήκε η απόφαση για τις ποινές που επιβάλλονται στους έξι της ληστείας του Βελβεντού. Για απλή συνέργεια καταδικάστηκε φίλος τους που συνελήφθη δέκα χλμ μακριά, ενώ άλλοι δύο καταδικασθέντες είχαν συλληφθεί μέρες μετά, σε καφετέρια! Οι ποινές είναι πολύ βαριές, χωρίς ελαφρυντικά, σαν εκδίκηση για την αγέρωχη στάση των κατηγορουμένων απέναντι στο σύστημα. Εξάλλου, η κακοποίηση που είχαν υποστεί κατά τη σύλληψή τους από τα παιδάκια του Δένδια δεν προοιωνιζόταν καμιά επιείκεια για τη συνέχεια.
Προς τιμήν του, ο εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπόνης έκρινε ότι δεν εμπίπτει η υπόθεση στις διατάξεις του τρομονόμου και δικάστηκαν ως ληστές και όχι ως τρομοκράτες.

Στο χώρο της δικαιοσύνης, κάποιοι δικαστές βρήκαν το σθένος να βγάλουν ευνοϊκές αποφάσεις για ανθρώπους που απειλούνταν από τράπεζες και πολυεθνικές. Δικηγόροι όπως οι Ιωάννα Κούρτοβικ επιμένουν να υπερασπίζονται κατατρεγμένους και ύποπτους για τρομοκρατία.

Στην πολιτική σκηνή, ανάμεσα σε μετριότητες, ανθρωπάκια, λαμόγια, καραγκιόζηδες, καρεκλοκένταυρους και ψυχικά διαταραγμένους, ξεχωρίζουν κάποιοι βουλευτές όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ και η Ραχήλ Μακρή των ΑΝ.ΕΛΛ., οι οποίες τα "χώνουν", αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων. Επειδή είναι γυναίκες, δέχονται σεξιστική και χυδαία κριτική, με αποκορύφωμα τα περσινά σκίτσα του Δημήτρη Χατζόπουλου στα ΝΕΑ:

Οι γενναίοι άνθρωποι δεν είναι αναγκαστικά ευθυτενείς και αξιαγάπητοι. Με τον Τζούλιαν Άσαντζ και τον Μπράντλι Μάνιγκ, που δημοσίευσαν αμερικανικά αρχεία στα Wikileaks δεν θα έπιναν καφέ πολλοί από εμάς. Ούτε κι ο  Έντουαρντ Σνόουντεν, που επιβεβαίωσε ότι η NSA παρακολουθεί όλη την ανθρωπότητα, δείχνει εξαιρετικά κοινωνικός. Αυτό δεν αφαιρεί τίποτε από την αξία τους.

Η ελευθεροτυπία στην Ελλάδα συρρικνώνεται διαρκώς. Ωστόσο υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν έγιναν υπηρέτες του συστήματος, που δεν πάτησαν επί πτωμάτων, που ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους για την ενημέρωση. Οι Μάριος Λώλος, Τατιάνα Μπόλαρη και Μανώλης Κυπραίος νοσηλεύτηκαν στην εντατική εξαιτίας της κρατικής καταστολής στις διαδηλώσεις του 2011-12. Ο Κώστας Βαξεβάνης σύρεται από δίκη σε δίκη, όπως κι οι συντάκτες του περιοδικού UNFOLLOW, για αποκαλύψεις σκανδάλων. Ο Γιώργος Αυγερόπουλος επιμένει να γυρίζει τον κόσμο αποκαλύπτοντας περιβαλλοντικά και κοινωνικά εγκλήματα.
Ενώ ο Άρης Χατζηστεφάνου βρίσκεται στην Ουκρανία, συνοδεύοντας ανθρωπιστική βοήθεια και στέλνοντας ανταποκρίσεις στο Κόκκινο,

Από το Κόκκινο

όπως κι ο Χρυσόστομος Λουκάς από τη Γάζα, όπου συνόδεψε εκατοντάδες κούτες με φάρμακα που συγκέντρωσαν το καλοκαίρι οι ακροατές του ραδιοφωνικού σταθμού.

Από το Κόκκινο

Και φυσικά υπάρχουν κι οι απλοί άνθρωποι που παράγουν και στηρίζουν τον πολιτισμό, προστατεύουν τους αδύναμους και κάθε προσπάθεια που αξίζει. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, όλα θα ήταν μάταια. Κι ας μην τους γνωρίζουμε.

Ο κατήφορος της γελοιότητας

Δανείστηκα τον τίτλο μου από το σημερινό πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών, που ταιριάζει γάντι με τα καμώματα των Σαμαροβενιζέλων:

• Θα αρχίσω από την πιο επικίνδυνη γελοιότητα, που είναι η αποστολή πυρομαχικών στους Κούρδους, οι οποίοι ανέλαβαν την επίθεση κατά των εξτρεμιστών του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Θα στείλουμε, λέει, σφαίρες για καλάσνικοφ, που έχουν κατασχέσει Αστυνομία και Λιμενικό, αλλά δεν μας χρησιμεύουν σε τίποτε, αφού δεν έχουμε τέτοια όπλα. 

(Γιατί αυτή η ιστορία μού θυμίζει κάτι εμβόλια κατά της γρίππης που είχε αγοράσει η κυβέρνηση του Κωστάκη και μετά ψάχναμε να τα πουλήσουμε σε ένα ταλαίπωρο αφρικανικό κράτος;)

Μόλις πριν από λίγες μέρες, όμως, κάτι παπαγαλάκια μιλούσαν για τζιχαντιστές που βρίσκονται στην Ελλάδα και ετοιμάζονται για επιθέσεις αυτοκτονίας! Δηλαδή δεν τους φοβόμαστε πια;

 "Είσαστε με τα καλά σας; Πού μας μπλέκετε πάλι; Κηρύξαμε τον πόλεμο στους Τζιχαντιστές!", γράφει πολύ σωστά η Kontranews. Η οποία ισχυρίζεται ότι τα πυρομαχικά αγοράστηκαν, και μάλιστα με δανεικά.

• Μύλος γίνεται μετά τη δήλωση του Άδωνη ότι θα βγάλει έξω τα λεφτά του αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και την προτροπή του προς τους δημοσιογράφους που τον φιλοξενούσαν να πράξουν το ίδιο.  Το όνομα της συζύγου του υστερικού τηλεβιβλιοπώλη περιλαμβάνεται στη Λίστα Λανγκάρντ, αλλά κανενός δεν ιδρώνει το αφτί. Χθες επιχείρησε να... ξεμπροστιάσει τον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Βούτση, ζητώντας του να επαναλάβει "δήλωση περί δημοψηφίσματος' σε περίπτωση άρνησης της ΕΕ να διαπραγματευτεί. Ο Βούτσης το αρνήθηκε, φυσικά, με αποτέλεσμα Κυρ.Μητσοτάκης και Π.Παναγιωτόπουλος να "αδειάσουν" τον Άδωνη.

Βέβαια, λίγες μέρες πριν, ο ίδιος ο Α. Σαμαράς είχε κινδυνολογήσει για bank run (μαζική ανάληψη καταθέσεων) σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας σε νεοδημοκράτες βουλευτές. Χθες θυμήθηκε να το διαψεύσει η Σοφία Βούλτεψη, η οποία, με τη σειρά της, είχε μιλήσει για "ένοπλες συνιστώσες"(!) του ΣΥΡΙΖΑ.

• Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στη μανία του να απολύσει 6.500 ανθρώπους μέχρι το τέλος του χρόνου, έστειλε στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη τις υποθέσεις πέντε δήμων, οι οποίοι αρνήθηκαν τον "επανέλεγχο" της μεταβολής συμβάσεων σε αορίστου χρόνου. Συμπτωματικά, πρόκειται για δήμους τους οποίους κέρδισαν αριστερές παρατάξεις. Ωστόσο, εκατοντάδες δήμοι έχουν αρνηθεί τον επανέλεγχο.

Όπως εξηγεί ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης,  υπάρχει Ευρωπαϊκή οδηγία που απαγορεύει να καλύπτονται πάγιες και διαρκείς ανάγκες με συμβασιούχους ορισμένου χρόνου, των οποίων οι συμβάσεις ανανεώνονται συνεχώς. Έτσι, προσλαμβάνονταν με συμβάσεις 9 μηνών, απολύονταν για 3 μήνες, εξακολουθώντας να εργάζονται, και μετά ξαναπροσλαμβάνονταν!

• Και φυσικά, η μεγαλύτερη γελοιότητα είναι το να κατηγορούνται οι Καθαρίστριες ότι έδειραν τα ΜΑΤ! Αν ζήσω, θα το διηγούμαι στα εγγόνια μου.

"Τα δικά σου τα σημάδια στο κορμί μου χαραγμένα"

Με μια γρήγορη αναζήτηση βρήκα αυτόν τον στίχο του Καρβέλα, που ταιριάζει μια χαρά στη δήλωση του Μπιλ Κλίντον -ετών 68:
"... μην θεωρείτε ότι γνωρίζετε τις βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου που βρίσκεται μαζί μας φέρει πάνω του τα σημάδια του δύσκολου αγώνα που έδωσε"!!!
Πόσα θες να μας τρελάνεις, ρε Μπιλ;

Καθόλου κακή ιδέα!

Μιλάνε όλοι, μιλάει κι ο Βαλέσα!

"Δανεικά πυρηνικά όπλα για την Πολωνία", ζήτησε ο άλλοτε ηγέτης του συνδικάτου Αλληλεγγύη Λεχ Βαλέσα. Για να φοβίσει τον Πούτιν! Η είδηση εδώ.

από εδώ

Γνωστό το μίσος των Πολωνών προς τους Ρώσους και εν μέρει δικαιολογημένο ιστορικά. Όμως, ο Βαλέσα είναι 70 χρόνων και έζησε τον πυρηνικό τρόμο στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Όταν ήταν παιδί μάλιστα, οι πληγές σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι αιμορραγούσαν ακόμα.
Γνωρίζει. Κι επειδή γνωρίζει, θα έπρεπε να συνειδητοποιεί πως με τις δηλώσεις του προτρέπει σε όλεθρο. Αντί να κουνάει το δάχτυλο,  ας πάει σπίτι του. Ή καλύτερα σε ειδικό ίδρυμα.

Βούλτεψη και Καρατζαφέρης 1984

Το ανέβασε στο τουίτερ η nafsika71 και είναι απολαυστικά... vintage:

"Θυμάμαι, ξέρετε, τον κομήτη του Χάλεϊ..."

Ο Εμμανουήλ Κριαράς γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1906 και πέθανε προχθές, ολοκληρώνοντας μια ζωή τόσο δημιουργική και γεμάτη, όσο ελάχιστοι άλλοι πανεπιστημιακοί.
Δεν είχα την τιμή να τον γνωρίσω. Για τους φοιτητές της γενιάς μου ήταν κάτι σαν θρύλος. Δημοτικιστής, υπέρμαχος του μονοτονικού και σοσιαλιστής.
Ομολογώ ότι με απογοήτευσε λίγο όταν δέχτηκε να μπει τιμητικά στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Γιωργάκη το 2009. Από την άλλη, όμως, δεν είναι απαραίτητο να συμφωνείς σε όλα με τους ανθρώπους που εκτιμάς, έτσι δεν είναι; Θα ήταν πληκτικό, αν μη τι άλλο

 
Στους κύκλους των καθηγητών κυκλοφορούσαν κάποια ανέκδοτα που σατίριζαν τρυφερά έναν άνθρωπο που ήταν λίγο "στον κόσμο του", αφοσιωμένος στο πνευματικό του έργο.
Ωστόσο, οι λίγες συνεντεύξεις που παραχώρησε -κυρίως στην Καθημερινή- δείχνουν ότι ζούσε την εποχή του, ανησυχούσε για τον κόσμο και γερνούσε με σοφία -κάτι πολύ σπάνιο.
Από εκεί αντιγράφω μερικές χαρακτηριστικές φράσεις του:

• Το 2011, εν μέσω κρίσης, φαινόταν απελπισμένος: "Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά και κυρίως - οικονομικά αδιέξοδα. Θα ήθελα να ειχε πεθάνει , να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου. Φταίμε κι εμείς . Λειτουργήσαμε ολοι - κυβέρνηση και πολίτες κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο. Βολευόμασταν - στην καλύτερη περίπτωση - στο καθεστώς της υποκρισίας , της κλεψιάς , της απάτης . Όταν παίρνει κανείς δανεικά είτε είναι κράτος είτε πολίτης πρέπει να είναι οσα μπορεί να επιστρέψει… Όχι περισσότερα. Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην εχει χειρότερα. Βέβαια ο φασισμός μπορεί να έχει σήμερα άλλο πρόσωπο…Μέσα στο αστικό καθεστώς που ζούμε , η λύση, είναι ένας σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Παγκοσμίως. Αυτή είναι η λύτρωση του κόσμου . Η Αριστερά όμως στην Ελλάδα δεν βλέπω ότι έχει δυνατότητες..."

•  "Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας. Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του."

• "Διδασκαλία του ήθους δεν υπάρχει. Μαθαίνουμε την τεχνική. Πώς να μεταδώσουμε τις γνώσεις. Αλλά πώς να βελτιώσουμε το ήθος του ανθρώπου δεν το μάθαμε.".

• "Ανυψώνει τον άνθρωπο ο Ερωτας. Ο πραγματικός, ο αληθινός έρωτας. Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζείς. Ειδάλλως είσαι …πέτρα…"

Αντίο, Δάσκαλε.

"Η μόνη αντιβίωση είναι η Παιδεία"

Σε μια εποχή που κάποιοι άνθρωποι παλεύουν εναντίον της υποκουλτούρας και της ευτέλειας, οι διαχειριστές των κληρονόμων του Μάνου Χατζιδάκι απαίτησαν 100 και 150 ευρώ συν ΦΠΑ από δύο εκδηλώσεις χωρίς εισιτήριο στην Κρήτη, ως... "τέλος διαχείρισης"!

Όπως γράφει ο Μάριος Διονέλης (Εφημερίδα των Συντακτών), στην πρώτη περίπτωση εκπαιδευτικοί της Ένωσης Φιλολόγων Ηρακλείου τραγούδησαν έργα του μεγάλου συνθέτη με προαιρετικό "εισιτήριο" τρόφιμα και φάρμακα για απόρους, ενώ στη δεύτερη καλλιτέχνες τραγούδησαν δωρεάν στη Βιάννο για τα 20 χρόνια από το θάνατο του Μάνου.

Η εταιρεία seed point του Σωτήρη Λυκουρόπουλου απαίτησε πνευματικά δικαιώματα, τα οποία οι διοργανωτές θα αναγκαστούν να πληρώσουν, για να μην μπλέξουν χειρότερα!
Ήδη δάσκαλοι που προσπαθούν να εμπνεύσουν στους μαθητές τους την αγάπη για τη μουσική και να τους σώσουν από το χυλό στον οποίο βυθιστήκαμε επί δεκαετίες, το ξανασκέφτονται, θορυβημένοι από τις εξελίξεις.

Αν ζούσε ο Μάνος, θα συμφωνούσε άραγε με αυτά τα ρεζιλίκια; Ο καλλιτέχνης που δεν έγλειψε ποτέ εξουσίες ούτε έγραψε μαντινάδες για πρωθυπουργούς, ο άνθρωπος που μιλούσε ελεύθερα για όλα και δεν δίστασε να επιτεθεί εναντίον του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας όταν εμείς ακόμα κοιμόμασταν και που το 1949 έβγαλε το ρεμπέτικο από την ανυποληψία κάνοντάς το κτήμα όλων, μάλλον θα έριχνε μια κλωτσιά στα πισινά όσων διαχειρίζονται την πνευματική του κληρονομιά, πλουτίζοντας άκοπα.

Ας θυμηθούμε τι έγραφε το 1993, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του, για τη σκόπιμη απαιδευσία των νέων στο περίφημο εκείνο κείμενό του για τον φασισμό:

"Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας."

Περί Στέφανου Κασιμάτη

Ο Στέφανος Κασιμάτης, ο γνωστός ξινισμένος αρθρογράφος της Καθημερινής, έγραψε πρόσφατα ότι δεν τον ενδιαφέρει η Βραζιλία, επειδή όταν έχεις λεφτά βρίσκεις στην Ευρώπη και μουσική και Βραζιλιάνες!!!
Και συνεχίζει με τα αγαπημένα του θέματα, περνώντας όλους μας γενεές δεκατέσσερις.

Εντάξει. Έχει κανείς καμιά απορία;

Όπως έχω πει, όταν κάποιος άλλος σχολιάζει εύστοχα κάτι, δεν βλέπω γιατί να τον ανταγωνιστώ.
Διαβάστε λοιπόν εδώ πώς απαντάει στο μπλογκ του ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Πουλής.
 

Ο Μάνος είχε προειδοποιήσει 21 χρόνια πριν...

Η Αριστερά, όμως, είχε τα αφτιά της κλειστά. 
Όταν τα άνοιξε, οι οχτροί είχαν ήδη μπει στην πόλη...

Τίποτε δεν είναι τυχαίο

 Όποιος έχει ακόμα αμφιβολίες για τον νέο Υπουργό Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη, ας διαβάσει αυτό:

http://syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr/2014/06/blog-post_1835.html?spref=tw

Και όποιος απορεί για τη σύνθεση της κυβέρνησης, θα βρει απαντήσεις στο άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου

Εμείς οι τρεις οι φίλοι, που τρώμε το σταφύλι...

Όταν κάποιος τα λέει τόσο καλά...

... παραμερίζεις για να τα πει.

Ο Στάθης, που τόσο εκτιμώ για τον ανθρωπισμό και την καθαρή ματιά του, ο Στάθης, που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από τα στελέχια των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της Αριστεράς.
γράφει:

http://www.enikos.gr/stathis/239832,Ellas_Gkoyernika.html

και σκιτσάρει εξαίσια:

Πριν από 38 χρόνια, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης

Αλέκο Παναγούλη, ούτε φέτος πραγματοποιήθηκαν τα όνειρά σου.
Ούτε φέτος δικαιώθηκε ο θάνατός σου.
Του χρόνου ίσως...