Προσοχή! Μην αγνοήσετε αυτό το ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ!

Η είδηση αυτή θα μπορούσε και να είχε περάσει απαρατήρητη σε μια γρήγορη ανάγνωση της εφημερίδας, καθώς έστεκε στο κάτω αριστερό άκρο της 10ης σελίδας της, σ' ένα μονοστηλάκι, αν και κάπως θρεμμένο είναι αλήθεια. Βλέπετε, σε τέτοιες… μνημειώδεις μέρες που ζούμε, άλλες είναι οι ειδήσεις που συνωστίζονται στις πρώτες θέσεις της εφημερίδας, και των Μέσων γενικά: Γιούρογκρουπ, Σύνοδος Κορυφής, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Συμβούλιο, Ευρωκοινοβούλιο, Θεσμοί, συμφωνία, Grexit, χρεοκοπία, (ζώνη του) ευρώ, δραχμή, Τσίπρας, Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Προκόψ (κατ' απλογραφή του Προκόπ'ς) κ.λπ. κ.λπ. Και πραγματικά, το μάτι μου γλίστρησε πάνω από την είδηση κι έτρεξε παρακάτω, προσπερνώντας την· αλλά δεν την προσπέρασε το μυαλό μου· αυτό κόλλησε σε δαύτην, και μάλιστα προβληματίστηκε:

Το σχετικό δημοσίευμα από τον σημερινό «Ρ»

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω

Η ιστογραφή μου αυτή αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης με τίτλο Προσοχή: Μην ψωνίζετε από… Σβέρκο!. Όποιος, λοιπόν, έχει αφτιά για ν' ακούει, ας ακούσει! Ας ακούσει τι λέει η πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αμαλιάδας Νατάσα Παναγιωτάρα και ας αναλογισθεί πώς γίνεται (δηλαδή γιατί γίνεται) ένας δημοσιογράφος να μην ακούει ξεκάθαρα λόγια που του προσφέρονται στο πιάτο του, έτοιμες ειδήσεις να τις περάσει στο χαρτί, αντί να δολιχοδρομήσει στα ανεξιχνίαστα σκοτεινά μονοπάτια του διεστραμένου του μυαλού προκειμένου να κατασκευάσει σενάρια επί σεναρίων και να σερβίρει στους δύσμοιρους αναγνώστες του αυτά σαν τάχα ειδήσεις. Λες και ο Σβέρκος δεν έχει αφτιά. Ή, ακόμη χειρότερα για ελόγου του, λες και εμείς δεν έχουμε αφτιά! Εσείς, αγαπητοί μου, το ξέρω πως έχετε. Λοιπόν ακούστε και συγκρίνετε την εικόνα που μας περιγράφει η πρόεδρος με την εικόνα που προσπαθεί να μας μεταδώσει ο κυρ-Σβέρκος:

Προσοχή: Μην ψωνίζετε από... Σβέρκο!

Το… οξυσβέρκειον^(*) πόνημα
^(*) ΣΗΜ.: οξυσβέρκειον = οξυδερκές + Σβέρκειον, κατά το: ευελφάλεια = ευελιξία + ασφάλεια!

Η προειδοποίηση του τίτλου αφορά τους φίλους που συνηθίζουν ή, έστω, περιστασιακά συμβαίνει να αναζητούν την πληροφόρησή τους από την «Εφημερίδα των Συντακτών», αυτή την ύπουλη αστική φυλλάδα που πασχίζει κάτω από ένα δήθεν προοδευτικό προσωπείο να κρύψει τον βαθύτατα αντιδραστικό ρόλο της (έκαστος εφ' ω ετάχθη) —και, βέβαια τον αγοραίο αντικομμουνισμό της. Από τέτοια μαγαζιά, πάντα κινδυνεύει κανείς να… ψωνίσει από σβέρκο, κατά το κοινώς λεγόμενο. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα και από… Σβέρκο! Νίκος Σβέρκος λέγεται ο δημοσιογράφος που ανέλαβε, για λογαριασμό της φυλλάδας στην οποία εργάζεται, αλλά και για λογαριασμό των συμφερόντων τα οποία η εν λόγω φυλλάδα προασπίζεται, να πληροφορήσει τους δύστυχους αναγνώστες της για το αυριανό πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα. Το ότι επί δύο μήνες η φυλλάδα αυτή δεν πήρε χαμπάρι για την προετοιμασία του συλλαλητήριου, ασφαλώς προοιωνιζόταν τον τρόπο με τον οποίο θα παρουσίαζε το θέμα, αν και όταν θα αναγκαζόταν να αναφερθεί, είτε πριν είτε μετά. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε να αναφερθεί χθες σ΄αυτό, δύο ημέρες πριν από την πραγματοποίησή του, είναι ασφαλώς ενθαρρυντικό, από την άποψη ότι δεν θα μπορούσε να εξακολουθεί να το αγνοεί. Αλλά, αφού δεν μπορούσε να σιωπήσει, ευκαιρία βρήκε να μιλήσει, και χρήσιμο μάλιστα, θα έλεγα, το βρήκε να μιλήσει, προκειμένου να διαστρεβλώσει την εικόνα του συλλαλητηρίου, να προβοκάρει, να συκοφαντήσει, να ρίξει λάσπη, να διχάσει, να εμποδίσει τη συσπείρωση των εργαζομένων. Κύριοι δημοσιογράφοι της απάτης και της εξαπάτησης, ακούστε το άλλη μία φορά: Εμείς οι κομμουνιστές ποτέ δεν παίζουμε κρυφτούλι. Αρνηθήκαμε στις πλατείες να πάμε με κρυμμένη την ταυτότητά μας, σαν μερικούς μερικούς, από αναθεωρητές μέχρι φασίστες. Όμως, από την άλλη, ξέρουμε καλύτερα από τους καιροσκόπους και τους οπορτουνιστές της «αμετροέπειας», που κλίνουν σ' ολες τις πτώσεις την αυτονομία, που έχουν σαν καραμέλα το ακομμάτιστο, το ακαπέλωτο, το ακηδεμόνευτο κίνημα (κι ας είν' και τέλμα), ξέρουμε καλύτερα απ' όλους αυτούς να σεβόμαστε την αυτοτέλεια του συνδικαλιστικού κινήματος, και οι εργαζόμενοι μάς το ανταποδίδουν. Τόσα εργατικά κέντρα, τόσες ομοσπονδίες και συνδικάτα που συμμετέχουν στο αυριανό συλλαλητήριο, μακάρι να είχαμε δυνάμεις τόσες και να τα ελέγχαμε· όμως όχι! Μας εμπιστεύονται, ακόμη κι εκεί που είμαστε μικρή μειοψηφία.

Άνεργε, μην ανησυχείς, έρχονται οι ΕΟΖ!

Το ΠΑΜΕ σχολίασε ως εξής πρόσφατα δημοσιεύματα αναφορικά με τη δρομολόγηση της δημιουργίας των αποκαλούμενων «Ειδικών Οικονομικών Ζωνών» (ΕΟΖ) (Δημοσιεύτηκε στις 14 Αυγ. '14 στη διαδικτυακή πύλη 902.gr):

ΠΑΜΕ: Σχόλιο για τις «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες»

Ντόπια και ξένα μονοπώλια δεν ικανοποιούνται με όσα μέτρα έχουν πάρει μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις και η ΕΕ για να έχουν τσάμπα εργατική δύναμη.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Tύπο δρομολογούνται να δημιουργηθούν ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ), οι οποίες θα καθοριστούν με κριτήρια και τα κέντρα υποδοχής μεταναστών, όπως ονομάζουν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Πειραιάς: Σήμερα η εκδήλωση στο Πασαλιμάνι για τη μεγάλη απεργία του 1923

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Ο «Ριζοσπάστης» όπως κυκλοφόρησε στις 22/8/1923
καθώς η λογοκρισία αφαίρεσε τα κείμενα για την απεργία

Εκδήλωση στο μνημείο των 11 νεκρών εργατών στο Πασαλιμάνι, που δολοφονήθηκαν από την αστική τάξη στη μεγάλη απεργία της 23ης Αυγούστου του 1923, διοργανώνει η Γραμματεία Πειραιά του ΠΑΜΕ σήμερα Σάββατο, στις 8 το βράδυ, με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από τη μέρα εκείνη, που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες για το εργατικό κίνημα.

Απέναντι στη βάρβαρη επίθεση της αστικής τάξης την περίοδο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της Γραμματείας, «η εργατική τάξη εκείνη την εποχή σήκωσε ψηλά το ανάστημά της. Δεν παραδόθηκε, δεν έσκυψε το κεφάλι. Δεν άφησε την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία να κυριεύσουν τους χιλιάδες απελπισμένους. Οργανωμένη, μέσα από τα συνδικάτα της, έδωσε πολύτιμο αγώνα. Στόχευσε τους πραγματικούς αντιπάλους. Τη μεγάλη εργοδοσία και τα κόμματα που την υπηρετούν. Το ΣΕΚΕ (σ.σ.: μετέπειτα ΚΚΕ) πρωτοστάτησε στην οργάνωση και την καθοδήγηση των αγώνων των εργαζομένων».

Το ιστορικό

Η πολιτική κατάσταση της εποχής καθορίζεται από την ήττα στον μικρασιατικό πόλεμο. Στην κυβέρνηση βρίσκεται η «Επαναστατική Κυβέρνησις», των Πλαστήρα, Γονατά. Υπουργός Οικονομικών και υπεύθυνος για ζητήματα Εργατικής Πολιτικής είναι ο μεγαλοβιομήχανος Ανδρέας Χατζηκυριάκος.

Ραγιάδες… (Μέρος 3ο)

Το 3ο μέρος της (μέχρι στιγμής) τριλογίας «Ραγιάδες…» διαδραματίστηκε χτες και προχτές, 18 και 19 του μήνα, στις αρχαιρεσίες της ΕΣΗΕΑ. Απλώς δείτε τα αποτελέσματα, π.χ. σχολιασμένα στο άρθρο Σφάξε με αγά μου να αγιάσω του ιστολόγιου Αριστερά και Πολιτική, που το αναδημοσιεύει ο Redfly Planet (έχουν ενδιαφέρον και τα σχόλια), και βγάλτε συμπεράσματα, έστω κάποια συμπεράσματα,μιας και για την ανάλυση των αποτελεσμάτων αναγνωρίζω ότι απαιτείται οπωσδήποτε και η γνώση των ειδικών συνθηκών του χώρου, την οποία ίσως δεν την έχετε, όπως δεν την έχω κι εγώ —γι' αυτό και ίσως επανέλθω με κάποια ενδεχομένως 4η συνέχεια των «Ραγιάδων…» (ε, ναι, προεξοφλώ ότι και ύστερα από την οσοδήποτε εμβριθή ανάλυση οι… ραγιάδες θα μείνουν ακλόνητοι στη θέση τους, που να πάρει…).

Εργατική Πρωτομαγιά 2013

Η απεργία δεν είναι αργία! Επομένως, εσείς που λυσσάξατε για μεταφορά της «αργίας της Πρωτομαγιάς» (και τελικά το καταφέρατε —δική σας γαρ η εξουσία, ακόμη), μεταφέρατε την αργία (αλλά κι αυτή στο στομάχι σάς κάθεται, το ξέρουμε)· η απεργία έμεινε —αμ πώς αλλιώς;— για την 1η του Μάη, την ημέρα μας. Μέχρι να γίνουν όλες οι μέρες του χρόνου δικές μας! Εσείς με την αργία σας και εμείς με την απεργία μας. Εσείς στο ταμείο σας να μετράτε τις εισπράξεις της κενότητάς σας· εμείς στους δρόμους και τις πλατείες για το δίκιο των Ανθρώπων… Η φετινή Πρωτομαγιά καταφέρατε να αναδείξει πιο καθαρά τη διαφορά του κόσμου σας και του κόσμου μας, την αδυσώπητη ταξική πάλη!

Το βίντεο που ακολουθεί το 'φτιαξα με βάση ένα λεύκωμα από γκραβούρες, αφίσες, φωτογραφίες και έργα τέχνης με θέμα την εργατική Πρωτομαγιά, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΟΔΗΓΗΤΗΣ» το 1986, με την ευκαιρία της εκατονταετηρίδας από τα γεγονότα του Σικάγου το 1886, που οδήγησαν στην καθιέρωση της 1ης του Μάη ως γιορτής των εργατών. Η μουσική, από τον «Ηπειρώτικο χορό» του Σκαλκώτα.

Πρωτομαγιά με τους γίγαντες

Η Πρωτομαγιά, η κορυφαία γιορτή της εργατικής τάξης, είναι πάντα μια ξεχωριστή μέρα. Η φετινή Πρωτομαγιά, η Πρωτομαγιά του 2012 στην καρδιά της Ελλάδας αποκτά μια μεγαλειώδη διάσταση. Δεν είναι μονάχα το φορτίο των ημερών, ημερών κυοφορίας ενός καλύτερου αύριο, ημερών αγώνων και ελπίδας· είναι κυρίως το γεγονός ότι στην Αττική οι ταξικές δυνάμεις θα γιορτάσουν μαζί με τους Γίγαντες, στην πύλη του εργοστασίου της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Εκεί όπου πάνω από 6 μήνες τώρα πάλλεται η καρδιά της αγωνιζόμενης εργατιάς, εκεί όπου οι σύγχρονοι Γίγαντες, οι απεργοί χαλυβουργοί, παραδίδουν μαθήματα γενναιότητας, αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ελευθεροφροσύνης, αλληλεγγύης ταξικής και ήθους. Μαθήματα κόντρα στην υποταγή, τον συμβιβασμό, την παραίτηση, τον ραγιαδισμό, την αναζήτηση ατομικών λύσεων, την ύβρη και την προσβολή. Αυτοί μας δείχνουν τον δρόμο. Στην πραγματικότητα, αυτοί έχουν ήδη αναγορευτεί σε σύμβολα για τους προλετάριους. Από κει και πέρα, «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Από κει και πέρα, η ευθύνη των συνειδητοποιημένων πρωτοπόρων να πληροφορήσουν, να πείσουν και να εμπνεύσουν τους συναδέλφους τους. Από κει και πέρα, η προσωπική ευθύνη καθενός…

Σήμερα, σαν αφιέρωμα στη μέρα τιμής των εργατικών αγώνων, παραθέτω ένα άρθρο, ανυπόγραφο, από το φύλλο αρ. 35 της «Πράβντα» της 18ης του Απρίλη (1ης του Μάη) του 1917. Η Ρωσική Επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη. Έχει ήδη ολοκληρωθεί η φάση της «Επανάστασης του Φλεβάρη», που σήμανε το τέλος του τσαρισμού και, βεβαίως, πρόκειται σε λίγους μήνες, να ξετυλιχτεί η τελική, ας πούμε, φάση της, η «Οκτωβριανή Επανάσταση». Παράλληλα εκτυλίσσεται το δράμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, που είχε αρχίσει το 1914, στον οποίο έχει συρθεί ο ρωσικός λαός από τους ηγέτες του· θα απαγκιστρωθεί απ' αυτόν λίγους μήνες αργότερα, όταν θα έχει καταφέρει να απαγκιστρωθεί από τους δυνάστες του, όταν ο λαός θα έχει πάρει την εξουσία στα χέρια του.

Το βήμα στην «Πράβντα»:

Φιλοπαίγμονες εν ου παικτοίς

Η αρχαϊκούρα που είχα την έμπνευση να βάλω για τίτλο της σημερινής ιστογραφής μού δίνει την ευκαιρία να ξεκινήσω με κάποιες γλωσσικές παρατηρήσεις, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, χαρά και αγαλλίαση, όπως καταλαβαίνετε όσοι με γνωρίζετε («αδιόρθωτος διορθωτής» γράφει η κάρτα επισκεπτηρίου μου), πολύ περισσότερο που έχω πολύ καιρό να γράψω εδώ κάτι σχετικό με τη γλώσσα. Αλλά, να το φωνάξω άλλη μία φορά: Τη γλώσσα μας, εμείς (όπως και όλοι οι άνθρωποι όπου γης, φυσικά) την αγαπάμε και την υπερασπιζόμαστε, ως στοιχείο της ταυτότητάς μας, του πολιτισμού μας· αλλά, βέβαια, τη γλώσσα όπως την κατέχει και τη μιλάει καθένας, μορφωμένος ή αμόρφωτος· όχι τη γλώσσα που οι φιλόλογοι, οι γλωσσολόγοι, οι επαΐοντες, οι επιστήμονες, απλώνουν στον εργαστηριακό τους πάγκο, κάτω από τα γλωσσικά μικροσκόπια και τους γλωσσικούς μικροτόμους, για τα την ανατμήσουν^[1], να την αναλύσουν, να τη μελετήσουν ή, ακόμη, και να τη "συμμορφώσουν", να την "αναμορφώσουν", να τη διαμορφώσουν εντέλει (κατά το δοκούν, εννοείται, ο καθένας). Και να φωνάξω ακόμη ότι είναι λογικό και επόμενο, στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε, άλλα πράγματα να μας απασχολούν κατά προτεραιότητα. Κι εγώ στο σημερινό μου σημείωμα σε τέτοιο «άλλο πράγμα» θέλω να εστιάσω και μαζί μου να ζητήσω να εστιάσετε κι εσείς την προσοχή σας. Αλλά ας συντομεύω πρώτα με τα γλωσσικά. Λοιπόν, φιλοπαίγμων (πληθ.: φιλοπαίγμονες) είναι αυτός που αγαπάει το παιχνίδι, που του αρέσει να παίζει· παικτός (–ή, –όν) είναι επίθετο (το παικτοίς είναι δοτική πληθυντικού: τοις παικτοίς), από το ρ. παίζω (απ' όπου και το συγγενές παίκτης) και σημαίνει αυτός που μπορεί να παιχτεί, αυτός που μπορεί να είναι αντικείμενο παιχνιδιού (παράβαλε: κτιστός, αγαπητός, μισητός κ.ά.). Ου παικτός είναι αυτός που δεν είναι παικτός, δηλαδή αυτός που δεν μπορεί να είναι αντικείμενο παιχνιδιού. Συνήθως λέμε: (αυτός) παίζει εν ου παικτοίς, δηλαδή ότι παίζει με πράγματα που δεν είναι για παιχνίδι.

Περιστολή συνταγματικών ελευθεριών

Ο ιστολόγος, κεφάλι αγύριστο και δη ερυθρό και παλαιοκομμουνιστικό (ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην το πείτε «παλιοκομμουνιστικό», θα παρεξηγηθούμε!), δεν σκίρτησε από εθνική συγκίνηση όταν ακούστηκε από το προεδρικό μέγαρο το «Habemus Papadimum». Αισθήματα ανακούφισης, ευφορίας, εθνικής ανάτασης και τα συναφή, με τα οποία επιδιώκουν να μας μπολιάσουν οι υμνητές της πλουτοκρατίας στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ), δεν τον άγγιξαν. Το αντίθετο, συνοφρυώθηκε, προβληματίστηκε, θύμωσε. Γιατί κατάλαβε ότι η εξέλιξη αυτή είναι στα μέτρα των δυναστών του λαού. Γι' αυτό έκλεισε τ' αφτιά του στα φερέφωνα της πλουτοκρατίας και στράφηκε στις δικές του παραδοσιακές (παλαιοκομμουνιστικές, είπαμε!) πηγές, με την όμορφη, ξύλινη όποτε χρειάζεται, γλώσσα τους. Ε, αυτές ακούγοντας, τι θα περιμένατε να έκανε; Σήμερα πήγε κι έσμιξε με το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ και της ΟΓΕ (όλα τα καλά παιδιά), σε ένδειξη καλής θέλησης απέναντι στον λαό —και κακής θέλησης απέναντι στη νέα κυβέρνηση!… Στον αντίποδα, δηλαδή, της λογικής της ΑΔΕΔΥ. Η οποία ΑΔΕΔΥ (ἅ δὲ δεῖ, δηλ. όσα πρέπει) παραπλανά· ΑΔΕΝΔΥ (ἅ δὲν δεῖ, δηλ. όσα δεν πρέπει) έπρεπε να λέγεται!

Απ' όλα τα κωμικοτραγικά καμώματα στα οποία επιδόθηκαν οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής ζωής του τόπου μας τις τελευταίες μέρες προκειμένου να δρομολογήσουν την "ισχυρή" κυβέρνηση που διακαώς επιθυμούσε η ολιγαρχία, αυτή που σκοπό και αποστολή έχει να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικό κράτος, ελευθερίες, δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, επιτρέψτε μου να σταθώ σε ένα μονάχα γεγονός. Η επιλεκτική αναφορά μου σ' αυτό δεν έχει καμία έννοια αξιολόγησης ή ιεράρχησης, αλλά οφείλεται αφενός στην επιθυμία μου να το αναδείξω επειδή μάλλον πέρασε, αν όχι απαρατήρητο, τουλάχιστον ασχολίαστο (ή ελάχιστα σχολιασμένο;), ενώ κάθε άλλο παρά ήσσονος σημασίας είναι, και αφετέρου στο ότι δεν συνηθίζω να επαναλαμβάνω ό,τι έχει σχολιαστεί ή αναλυθεί ήδη, στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα κατά κόρον και διεξοδικά, από άλλους πολύ ικανότερους από μένα.

Σε ποιους (και πώς) απαντάμε

Η σημερινή μου ιστογραφή είναι απόρροια όσων συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη κατά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ περικυκλώνοντας συμβολικά τη Βουλή. Ταυτόχρονα αποτελεί απάντηση στα όσα επικριτικά κατά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ λέχθηκαν ενόσω διαρκούσε η κινητοποίηση, αλλά και εξακολουθούν να λέγονται και να γράφονται από την ίδια σκοπιά.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης–περικύκλωσης της Βουλής, οι συγκεντρωμένοι στις γραμμές του ΠΑΜΕ αντιμετώπισαν, αφενός, τη χουλιγκάνικη δολοφονική επίθεση των σε διατεταγμένη υπηρεσία φασιστοειδών και, αφετέρου, σε κάποιες περιπτώσεις φραστικές επιθέσεις ή αντεγκλήσεις έως και προκλήσεις από μεμονωμένα άτομα ή ολιγομελείς ομάδες που ανήκαν ή ασπάζονταν τις απόψεις χώρων αριστεριστών, αναρχοαυτόνομων κ.λπ. Με δολοφόνους ασφαλώς δεν χωράει συζήτηση. Με τους υπόλοιπους, επίσης ασφαλώς, υπάρχει περιθώριο διαλόγου, το οποίο οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, τόσο η περιφρούρηση όσο και οι ψυχραιμότεροι από τους διαδηλωτές απέτρεπαν τους πιο θερμούς, αυτούς που επιχειρούσαν να απαντήσουν σ' αυτούς τους, ας τους πω έτσι συμβατικά, αντιφρονούντες: «Δεν απαντάμε! Δεν απαντάμε, σύντροφοι, συναγωνιστές, δεν απαντάμε!» έλεγαν. Αυτό ήταν ενδεδειγμένο να γίνει υπό τις συνθήκες εκείνες της έντασης· δεν έχει γενική ισχύ —κάθε άλλο! Σ' αυτούς ακριβώς τους αντιφρονούντες, στα ιδεολογήματά τους, στα επιχειρήματά τους, θα επιχειρήσω να απαντήσω, να αντιπαρατεθώ, από τη μεριά του οπαδού του ΚΚΕ, όχι του μέλους του κόμματος (δεν είμαι εξάλλου) ούτε του αυθεντικού εκφραστή των θέσεών του. Στους άλλους, τους εγκληματίες, «δεν απαντάμε»! Τι να απαντήσεις άλλωστε; Τους αποκαλύπτουμε, ερμηνεύουμε την εμφάνιση και τη δράση τους, τους αντιμετωπίζουμε παλεύοντας ενάντια στη μήτρα που τους γεννάει. Μέχρις εκεί. Λόγος πολιτικός δεν είναι οι δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας εν ψυχρώ και εκ προμελέτης, άρα δεν μπορεί σ' αυτό που δεν είναι λόγος να υπάρξει αντίλογος. Τώρα, αν κάποιοι από τους αντιφρονούντες φροντίζουν όταν αναπτύσσουν τον αντικομμουνιστικό λόγο τους να παίρνουν υπό τη σκέπη τους και τους δολοφόνους, ας τους καταλογιστεί αυτό αναλόγως: Πρόκειται για εμπάθεια; Προέρχεται από δόλο, υπολογισμό και σκοπιμότητα; Οφείλεται σε έσχατο αμοραλισμό που έχει οδηγήσει στην εξοικείωση με το εν ψυχρώ έγκλημα ενάντια στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα ανυπεράσπιστων αθώων ανθρώπων; Ας τους αφήσουμε λοιπόν αυτούς τους αχρείους εγκληματίες έξω από τον λόγο μας, τον οποίο απευθύνουμε σε όλους τους άλλους: είτε αντιφρονούντες είτε όχι, ακόμη και αυτούς τους καλής προαίρεσης συνομιλητές που αντικειμενικά, εκόντες ή άκοντες, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, προσφέρουν χέρι βοήθειας στους εγκληματίες.

Το λαϊκό κίνημα και γνωρίζει και ξέρει να αναγνωρίζει τους εχθρούς του

Τα γεγονότα της σημερινής μέρας, αυτά που διαδραματίστηκαν στην καρδιά της χώρας, στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, στη μεγαλειώδη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, μας έχουν κάνει πιο δυνατούς και αποφασισμένους, και έχουν ήδη καταγραφεί στη συλλογική μνήμη και συνείδηση των αγωνιστών του ταξικού κινήματος ως πολύτιμη παρακαταθήκη για τους επόμενους αγώνες. Τους αγώνες αυτούς που τελικά θα σαρώσουν το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα που καταδυναστεύει τον λαό, που θα στείλουν στον αγύριστο το άθλιο πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, που θα κόψουν το χέρι των εχθρών του λαϊκού κινήματος —τους αναγνωρίζουμε ακόμη κι αν φορούν κουκούλες· μας είναι γνωστοί (πλέον)!

Τότε θα έχουμε πράγματι αποτίσει με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον νεκρό σύντροφο της περιφρούρησης της σημερινής συγκέντρωσης, τον Δημήτρη Κοτζαρίδη!

Hasta la victoria siempre! Venceremos!

ΑΠΕΡΓΙΑ!

Η μέρα που μόλις έφυγε ήταν πολύ όμορφη. Ψηλώσαμε!

Η μέρα που ξημερώνει θα είναι ακόμη πιο όμορφη. Θα ρίξουμε κι άλλο μπόι!

Μέχρι να τους… ρίξουμε! Να στεριώσουμε τη δική μας εξουσία!

Μεταφορές: μεταφορικά και κυριολεκτικά

Μεταφορά είναι το σχήμα λόγου κατά το οποίο αντί της έκφρασης που κυριολεκτεί χρησιμοποιείται άλλη με συναφή σημασιακά στοιχεία, η οποία εν προκειμένω δεν κυριολεκτεί, αλλά αποκτά πρόσκαιρα, χάριν του σχήματος λόγου, σχετική επέκταση της σημασίας της. Παραδείγματα: «τον κάρφωσε με τη ματιά του», «η ανηφόρα της ζωής», «βούλιαξε η πλατεία από το πλήθος που συγκεντρώθηκε», «άναψαν τα αίματα», «τα λόγια της έσταξαν βάλσαμο στην ψυχή του». Ασφαλώς η μεταφορική έκφραση εξ ορισμού δεν κυριολεκτεί. Και αντιστρόφως, εάν θελήσει κάποιος ν' αποφύγει τη μεταφορά, μάλλον οδηγείται αναπόφευκτα να κυριολεκτήσει, έστω κι αν χρησιμοποιώντας κάποιο από τα δύο συγγενικά της μεταφοράς σχήματα λόγου, την παρομοίωση ή την προσωποποίηση, παρακάμψει την ευθεία κυριολεκτική διατύπωση. Για παράδειγμα, η μεταφορική διατύπωση «τον κάρφωσε με τη ματιά του» μπορεί να αποδοθεί με την ευθέως κυριολεκτική διατύπωση «τον κοίταξε αυστηρά (ή οργισμένα κ.λπ.)» ή με την παροιμιακή διατύπωση, η οποία όμως είναι επίσης κυριολεκτική, δεδομένου ότι κάθε της λέξη χρησιμοποιείται κυριολεκτικά, «τον κοίταξε, κι η ματιά του σαν στιλέτο». Η μεταφορά και η κυριολεξία επομένως είναι αλληλοαποκλειόμενες έννοιες, αν και όχι αντίθετες. Βεβαίως είναι φανερό πως η μεταφορά στολίζει, δίνει εκφραστικότητα και ζωντάνια στον λόγο, γι' αυτό και χαρακτηρίζεται καλολογικό στοιχείο. Φυσικά, ακόμη και τα στολίδια πρέπει κανείς να γνωρίζει να τα χρησιμοποιεί σωστά, με μέτρο και περίσκεψη…