Σε μια συνέντευξη, το φυσιολογικό είναι το κέντρο προσοχής να είναι το πρόσωπο που δίνει τη συνέντευξη και όχι ο δημοσιογράφος που την παίρνει. Επίσης, η δεοντολογία επιτάσσει τον σεβασμό από μέρους του δημοσιογράφου προς το πρόσωπο, είτε άτομο είτε εκπρόσωπο συλλογικού φορέα, κοινωνικής ομάδας κ.λπ., από το οποίο παίρνει συνέντευξη —αλλά και προς τους αναγνώστες εξ ίσου—, καθώς και τον σεβασμό, αναλόγως κατά περίπτωση, προς τη συμπεριφορά, την προσωπικότητα, τις ιδέες, τις θέσεις και τις απόψεις του συνεντευξιαζόμενου, ασχέτως της συμφωνίας ή μη του δημοσιογράφου με όλα αυτά. Θα έλεγα ακόμη ότι ο δημοσιογράφος οφείλει, αφού βεβαίως πριν απ' όλα έχει επιλέξει να είναι αμερόληπτος (ε, λέμε και καμιά… αμετροέπεια!), να προσεγγίσει τον συνεντευξιαζόμενο και, επίσης αναλόγως κατά περίπτωση, να έχει από προηγουμένως μελετήσει, αναλύσει και κατανοήσει τις θέσεις του, τις απόψεις του, τη συμπεριφορά του, την προσωπικότητά του, και να έχει το ψυχικό σθένος να σταθεί, προσποιούμενος έστω, σαν φίλος απέναντι στον συνομιλητή του. Αυτά όλα είναι αδιανόητα για έναν δημοσιογράφο που έχει επιλέξει να υπηρετεί το σύστημα. Και ο Τάσος Παππάς της «Εφημερίδας των Συντακτών», στον οποίο έδωσε συνέντευξη Τύπου ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, έχει δώσει δείγματα γραφής, ότι μπορεί να "προφυλάσσεται" από το… ολίσθημα να σταθεί σαν φίλος απέναντι στον εκπρόσωπο του ΚΚΕ, ότι μπορεί να προβοκάρει, να θέτει ερωτήσεις παρμένες από το οπλοστάσιο των αντιπάλων του κόμματος. Σε μια παλιότερη ανάρτησή μου με τίτλο Το λάθος του κ. Τάσου Παππά τον στόλιζα κανονικά, γράφοντας:
Αναφέρομαι στο άρθρο του κ Τάσου Παππά στον δημοσιογραφικό ιστότοπο aixmi.gr στις 6 Ιουνίου 2012 με τίτλο «ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να απαξιωθούν». Το άρθρο αυτό το σχολιάζει σ' όλα τα σημεία του ο σημερινός «Ριζοσπάστης», στην τελευταία του σελίδα. Εγώ, στο σημείωμά μου αυτό, θα περιοριστώ να ανασκευάσω μονάχα την άποψη του κ. Τ. Παππά περί «λάθους στην ανάλυση του ΚΚΕ», όπως γράφει, ακόμη και αν πρόκειται για διατύπωση ειλικρινή και χωρίς υπολανθάνουσα αντιΚΚΕ σκοπιμότητα εκ μέρους του της, οπωσδήποτε εσφαλμένης κατά τη γνώμη μου, άποψής του για την πολιτική του κόμματος. Κυρίως ωθούμαι σ' αυτή την ανασκευή, επειδή υπάρχουν καλοπροαίρετοι άνθρωποι που πράγματι σκέπτονται όπως —φαίνεται να— σκέπτεται ο κ. Τ. Παππάς, εγκλωβισμένος στον φοβικό κόσμο της μικροαστικής ατολμίας, δηλαδή του μικροαστικού συντηρητισμού. Η συναγωγή των συγκεκριμένων συμπερασμάτων στο άρθρο διευκολύνεται από το γεγονός ότι ο κ. Παππάς, αθεράπευτα προσκολλημένος στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς αυτού του κόσμου, παραβλέπει, προσωρινά έστω, ότι υπάρχουν επίσης άνθρωποι που σκέφτονται και ιεραρχούν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται στον αντίποδα των προηγούμενων, άνθρωποι ανυπότακτοι, ασυμβίβαστοι και τολμηροί, όπως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί, οι ριζοσπάστες: «Οι άνθρωποι —γράφει— θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς [σ.ιστ.: !] στο σήμερα […] δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον». Ναι, η "αξιοπρέπεια" των ραγιάδων! Αμέσως παρακάτω, βέβαια, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι «Πολλοί [σ.ιστ.: όχι όλοι επομένως] θα προτιμήσουν τη σιγουριά […]». Ας είναι… Το ζήτημα πάντως είναι το κατά πόσο ένα κόμμα αρχών, όπως είναι το ΚΚΕ, μπορεί ή επιτρέπεται να θυσιάζει το «πρέπει», την ιδεολογία του, στον βωμό του ωφελιμισμού, με στόχο την άγρα (λίγων ή πολλών) ψήφων, κινούμενο έτσι στη σφαίρα του αμοραλισμού (με την έννοια της εγκατάλειψης των αρχών του), άμα και ακυρώνοντας την προσπάθειά του να αφυπνίσει συνειδήσεις και να συνεγείρει τους εργαζόμενους στην πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού μέλλοντός μας.
Αλλά ας παραθέσω το επίμαχο απόσπασμα από το άρθρο του κ. Παππά (η επισήμανση με έντονα στοιχεία από τον ίδιο):
Το λάθος στην ανάλυση του ΚΚΕ είναι ότι έχει κατασκευάσει μια εικόνα για το λαό που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Είναι μια εικόνα εξιδανικευμένη που υπάρχει μόνο στα επαναστατικά εγχειρίδια. Δεν μπορεί ένα κόμμα να προσδοκά διεύρυνση της επιρροής του, προτείνοντας συνεχώς μια γραμμή αγώνα που απαιτεί από τους πολίτες να επιδεικνύουν αυταπάρνηση, αλτρουισμό, να αντιστέκονται, να πολεμούν, να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, να προσαρμόζουν την προσωπική τους ζωή στις ανάγκες της συλλογικής προσπάθειας. Δεν είναι όλοι «γεννημένοι» αγωνιστές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από τη στόφα του ήρωα.
Οι άνθρωποι έχουν όνειρα, ελπίδες, πάθη, αδυναμίες, μικρότητες, εγωισμούς. Θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στο σήμερα, να ευημερήσουν. Δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον. Πολλοί θα προτιμήσουν τη σιγουριά των μικρότερων βημάτων από το να εμπλακούν σε μια περιπέτεια με άγνωστο προορισμό, τις σταδιακές αλλαγές από τις ολικές ρήξεις.
