Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω

Η ιστογραφή μου αυτή αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης με τίτλο Προσοχή: Μην ψωνίζετε από… Σβέρκο!. Όποιος, λοιπόν, έχει αφτιά για ν' ακούει, ας ακούσει! Ας ακούσει τι λέει η πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αμαλιάδας Νατάσα Παναγιωτάρα και ας αναλογισθεί πώς γίνεται (δηλαδή γιατί γίνεται) ένας δημοσιογράφος να μην ακούει ξεκάθαρα λόγια που του προσφέρονται στο πιάτο του, έτοιμες ειδήσεις να τις περάσει στο χαρτί, αντί να δολιχοδρομήσει στα ανεξιχνίαστα σκοτεινά μονοπάτια του διεστραμένου του μυαλού προκειμένου να κατασκευάσει σενάρια επί σεναρίων και να σερβίρει στους δύσμοιρους αναγνώστες του αυτά σαν τάχα ειδήσεις. Λες και ο Σβέρκος δεν έχει αφτιά. Ή, ακόμη χειρότερα για ελόγου του, λες και εμείς δεν έχουμε αφτιά! Εσείς, αγαπητοί μου, το ξέρω πως έχετε. Λοιπόν ακούστε και συγκρίνετε την εικόνα που μας περιγράφει η πρόεδρος με την εικόνα που προσπαθεί να μας μεταδώσει ο κυρ-Σβέρκος:

Προσοχή: Μην ψωνίζετε από... Σβέρκο!

Το… οξυσβέρκειον^(*) πόνημα
^(*) ΣΗΜ.: οξυσβέρκειον = οξυδερκές + Σβέρκειον, κατά το: ευελφάλεια = ευελιξία + ασφάλεια!

Η προειδοποίηση του τίτλου αφορά τους φίλους που συνηθίζουν ή, έστω, περιστασιακά συμβαίνει να αναζητούν την πληροφόρησή τους από την «Εφημερίδα των Συντακτών», αυτή την ύπουλη αστική φυλλάδα που πασχίζει κάτω από ένα δήθεν προοδευτικό προσωπείο να κρύψει τον βαθύτατα αντιδραστικό ρόλο της (έκαστος εφ' ω ετάχθη) —και, βέβαια τον αγοραίο αντικομμουνισμό της. Από τέτοια μαγαζιά, πάντα κινδυνεύει κανείς να… ψωνίσει από σβέρκο, κατά το κοινώς λεγόμενο. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα και από… Σβέρκο! Νίκος Σβέρκος λέγεται ο δημοσιογράφος που ανέλαβε, για λογαριασμό της φυλλάδας στην οποία εργάζεται, αλλά και για λογαριασμό των συμφερόντων τα οποία η εν λόγω φυλλάδα προασπίζεται, να πληροφορήσει τους δύστυχους αναγνώστες της για το αυριανό πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα. Το ότι επί δύο μήνες η φυλλάδα αυτή δεν πήρε χαμπάρι για την προετοιμασία του συλλαλητήριου, ασφαλώς προοιωνιζόταν τον τρόπο με τον οποίο θα παρουσίαζε το θέμα, αν και όταν θα αναγκαζόταν να αναφερθεί, είτε πριν είτε μετά. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε να αναφερθεί χθες σ΄αυτό, δύο ημέρες πριν από την πραγματοποίησή του, είναι ασφαλώς ενθαρρυντικό, από την άποψη ότι δεν θα μπορούσε να εξακολουθεί να το αγνοεί. Αλλά, αφού δεν μπορούσε να σιωπήσει, ευκαιρία βρήκε να μιλήσει, και χρήσιμο μάλιστα, θα έλεγα, το βρήκε να μιλήσει, προκειμένου να διαστρεβλώσει την εικόνα του συλλαλητηρίου, να προβοκάρει, να συκοφαντήσει, να ρίξει λάσπη, να διχάσει, να εμποδίσει τη συσπείρωση των εργαζομένων. Κύριοι δημοσιογράφοι της απάτης και της εξαπάτησης, ακούστε το άλλη μία φορά: Εμείς οι κομμουνιστές ποτέ δεν παίζουμε κρυφτούλι. Αρνηθήκαμε στις πλατείες να πάμε με κρυμμένη την ταυτότητά μας, σαν μερικούς μερικούς, από αναθεωρητές μέχρι φασίστες. Όμως, από την άλλη, ξέρουμε καλύτερα από τους καιροσκόπους και τους οπορτουνιστές της «αμετροέπειας», που κλίνουν σ' ολες τις πτώσεις την αυτονομία, που έχουν σαν καραμέλα το ακομμάτιστο, το ακαπέλωτο, το ακηδεμόνευτο κίνημα (κι ας είν' και τέλμα), ξέρουμε καλύτερα απ' όλους αυτούς να σεβόμαστε την αυτοτέλεια του συνδικαλιστικού κινήματος, και οι εργαζόμενοι μάς το ανταποδίδουν. Τόσα εργατικά κέντρα, τόσες ομοσπονδίες και συνδικάτα που συμμετέχουν στο αυριανό συλλαλητήριο, μακάρι να είχαμε δυνάμεις τόσες και να τα ελέγχαμε· όμως όχι! Μας εμπιστεύονται, ακόμη κι εκεί που είμαστε μικρή μειοψηφία.

Ραγιάδες… (Μέρος 3ο)

Το 3ο μέρος της (μέχρι στιγμής) τριλογίας «Ραγιάδες…» διαδραματίστηκε χτες και προχτές, 18 και 19 του μήνα, στις αρχαιρεσίες της ΕΣΗΕΑ. Απλώς δείτε τα αποτελέσματα, π.χ. σχολιασμένα στο άρθρο Σφάξε με αγά μου να αγιάσω του ιστολόγιου Αριστερά και Πολιτική, που το αναδημοσιεύει ο Redfly Planet (έχουν ενδιαφέρον και τα σχόλια), και βγάλτε συμπεράσματα, έστω κάποια συμπεράσματα,μιας και για την ανάλυση των αποτελεσμάτων αναγνωρίζω ότι απαιτείται οπωσδήποτε και η γνώση των ειδικών συνθηκών του χώρου, την οποία ίσως δεν την έχετε, όπως δεν την έχω κι εγώ —γι' αυτό και ίσως επανέλθω με κάποια ενδεχομένως 4η συνέχεια των «Ραγιάδων…» (ε, ναι, προεξοφλώ ότι και ύστερα από την οσοδήποτε εμβριθή ανάλυση οι… ραγιάδες θα μείνουν ακλόνητοι στη θέση τους, που να πάρει…).

Ραγιάδες… (Μέρος 2ο)

Τα γεγονότα που περιγράφω είναι πρόσφατα· συνέβησαν πριν από λίγους μήνες έως και πριν από λίγες μέρες ή ώρες. Τόπος: Κάποια επιχείρηση στον χώρο των ΜΜΕ. (Si non è vero, è ben trovato: αν δεν είναι αλήθεια, είναι καλή επινόηση, δηλαδή ταιριάζει για αληθινό).

Διανύουμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Στην επιχείρηση το σχετικά καλό κλίμα των προηγούμενων ετών, όταν η επιχείρηση κατείχε ζηλευτή μεταξύ των ανταγωνιστριών της θέση από πλευράς κερδοφορίας, αρχίζει να κλονίζεται. Όμως ας δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων με τη σειρά. Το καλό λοιπόν κλίμα του «παλιού, καλού καιρού» αναφέρεται τόσο στην ανταπόκριση της εργοδοσίας στις υποχρεώσεις της προς τους εργαζόμενους (τακτικές οι πληρωμές, αμειβόμενες οι υπερωρίες και η εργασία του Σαββατοκύριακου, κανονικά τα ρεπά κ.λπ.) όσο και στις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων, όπου δεν είχαν εκδηλωθεί αντιθέσεις ή συγκρούσεις, αφενός επειδή δεν είχε δοθεί αφορμή με κάποιες εξόφθαλμα προκλητικές ενέργειες από πλευράς εργοδοσίας στις οποίες οι εργαζόμενοι θα καλούνταν να αντιδράσουν, επομένως να τοποθετηθούν, οπότε θα αναπτύσσονταν οι διαφορετικές απόψεις των εργαζομένων και θα σημειώνονταν οι επακόλουθες αντιπαραθέσεις, και αφετέρου επειδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν είχαν αναπτύξει κάποια ιδιαίτερη δραστηριότητα για τον ταξικό προσανατολισμό της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης, των σωματείων τους. Μάλλον, λοιπόν, επικρατούσε η λεγόμενη εργασιακή ειρήνη. Στο τοπίο αυτής της εργασιακής ειρήνης ας εντάξουμε κάποιες ψιλογκρίνιες από πλευράς εργοδοσίας οσάκις γινόταν καμιά κινητοποίηση, κυρίως των δημοσιογράφων, στην οποία «εκ καθήκοντος» συμμετείχαν οι εργαζόμενοι, χωρίς να αναπτύσσουν άλλη δραστηριότητα όπως ζύμωσης κάποιων προωθημένων ταξικών θέσεων στον χώρο ή έκδοσης ιδιαίτερης ανακοίνωσης συμμετοχής στην εκάστοτε απεργία. Ακόμη ας σημειώσουμε ότι σ’ αυτό το περιβάλλον εργασιακής ειρήνης είτε ευδοκιμούσε είτε, έστω, γινόταν ανεκτή ή δεν ξένιζε η υπερψήφιση από τους εργαζόμενους δημοσιογράφους της επιχείρησης ως εκπροσώπου τους στην ΕΣΗΕΑ του προσώπου που υποδείκνυε τεχνηέντως, εμμέσως ή αμέσως, η εργοδοσία!

Αλλά, ως γνωστόν, και οι πιο δυνατές φιλίες, πολύ περισσότερο οι κατ΄ επίφαση ή οι κατά σύμβαση φιλίες ή οι λυκοφιλίες, στα δύσκολα δοκιμάζονται. Και τα δύσκολα, καθώς η κρίση και γινόταν βαθύτερη και σωρευτικά επενεργούσε στα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα, δεν άργησαν να εμφανιστούν και σ’ αυτόν τον "παράδεισο" εργασιακής ειρήνης, σ’ αυτήν την επιχείρηση. Άρχισαν κάποιες απολύσεις, ακολούθησαν καθυστερήσεις στην καταβολή των αποδοχών, περικοπές στην αμοιβή των υπερωριών και της εργασίας του Σαββατοκύριακου, δόθηκε συνέχεια με μείωση των αποδοχών των εργαζομένων (στο όνομα της κρισιακής συγκυρίας, βέβαια —μην πάει ο νους σας στο "κακό", ότι η επιχείρηση δεν αγαπάει και δεν πονάει τους εργαζόμενους), με παγιωμένη πλέον την καταβολή των δεδουλευμένων με καθυστέρηση κάποιων μηνών, μέχρι που συμπληρώθηκε το παζλ της τυπικής σύγχρονης (με την έννοια της συμμόρφωσης στην γενικευμένη ανά τη χώρα αντεργατική επέλαση στο όνομα ή εξαιτίας, αν θέλετε, της κρίσης) επιχείρησης με όλα τα σχετικά κομμάτια: ατομικές συμβάσεις, νέες μειώσεις αποδοχών, απειλές και εκφοβισμός για επικείμενες μαζικές απολύσεις έως και κλείσιμο της επιχείρησης, προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων κ.λπ. Αυτά όλα από πλευράς εργοδοσίας. Και οι εργαζόμενοι; «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»… Απροετοίμαστοι απέναντι στη μελετημένη επίθεση της πάντα έτοιμης να προασπίσει τα συμφέροντά της εργοδοσίας, απαίδευτοι στους ταξικούς αγώνες, άλλοι ακόμη και με εχθρική στάση απέναντι σ’ αυτούς κι άλλοι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ στα αφεντικά αποβλέποντας στην εύνοιά τους, αλλά και με σημαντική μερίδα εργαζομένων με υποφώσκουσα έως εκδηλωμένη διάθεση να αντιδράσουν. Αυτοί οι τελευταίοι βιώνουν πολυεπίπεδο δράμα. Γι’ αυτούς η επίθεση της εργοδοσίας, πέρα από τις εργασιακές και οικονομικές επιπτώσεις, τις οποίες υφίστανται και αντιλαμβάνονται και αυτοί όπως όλοι οι συνάδελφοί τους, σημαίνει κάτι ακόμη: την ηθική υποχρέωση, το ταξικό τους χρέος να αντιδράσουν. Αλλά πώς; Μόνοι; Ασφαλώς όχι! Λογικό κι επόμενο να αναζητήσουν στηρίγματα στις υπάρχουσες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης (ΕΣΗΕΑ κ.λπ.). Βρίσκουν όμως από αυτές τη στήριξη που αναζητούν; Χμ!…

Πρόσω ο ταξικός αγώνας, κράτει τα αντιλαϊκά σχέδια!

Ακόμα δεν έχει ξημερώσει, σκοτάδι· η ώρα είναι 4:30. Οι σύντροφοι κι οι συναγωνιστές του ΠΑΜΕ, ειδοποιημένοι, έχουν αρχίσει να καταφτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά, στην πλατεία Καραϊσκάκη. Ξημερώνει η 29η Ιούνη, μέρα πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας. Εδώ, στο πρώτο λιμάνι της χώρας, στους καταπέλτες των καραβιών, η εργατική τάξη είναι αποφασισμένη να δώσει άλλη μία αποφασιστική μάχη ενάντια στην ασυδοσία του κεφαλαίου, για να διεκδικήσει ό,τι δικαιούται και της ανήκει, για να ματαιώσει τα σχέδια της πλουτοκρατίας που απεργάζεται την οικονομική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων και τον στραγγαλισμό των δικαιωμάτων τους. Είναι αποφασισμένη να δώσει ένα μάθημα αξιοπρέπειας στον ελεεινό εσμό των εξωνημένων ασπόνδυλων της —τάχατες— δημοσιογραφίας, αυτών που κάθε βράδυ ωρύονται στα δελτία τιβίσεων, για την ενημέρωσή μας βεβαίως πασχίζοντας· αλίμονο!

Οι απεργοί αντικρίζουν ένα ασυνήθιστο θέαμα: Όλες οι πύλες του λιμανιού είναι κλειστές. Μέσα στο λιμάνι, το αποκλεισμένο, κατά μήκος της περίφραξης, έχουν παραταχθεί ισχυρές δυνάμεις των διάφορων σωμάτων ασφαλείας (ή προστασίας του πολίτη —εξάλλου, και οι εφοπλιστές πολίτες είναι, βρε αδελφέ), ΜΑΤ, αστυνομικοί, λιμενικοί κ.λπ. Οι καταπέλτες των πλοίων είναι ανεβασμένοι, κλειστοί. Οι απεργοί οργανώνονται. Διαβουλεύονται, καταστρώνουν σχέδιο και κατανέμουν τις δυνάμεις τους, παρατασσόμενοι σ' όλες τις πύλες του λιμανιού, αντίκρυ στους ένστολους της ασφάλειας–προστασίας, μέσα από τα κάγκελα οι ασφαλίτες, απέξω οι απεργοί. Οι ασφαλίτες με τις στολές, τις ασπίδες, τα κράνη, τα κλομπ. Οι απεργοί «με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία», με τις σημαίες του ΠΑΜΕ, με τα συνθήματά τους.