Ραγιάδες… (Μέρος 3ο)

Το 3ο μέρος της (μέχρι στιγμής) τριλογίας «Ραγιάδες…» διαδραματίστηκε χτες και προχτές, 18 και 19 του μήνα, στις αρχαιρεσίες της ΕΣΗΕΑ. Απλώς δείτε τα αποτελέσματα, π.χ. σχολιασμένα στο άρθρο Σφάξε με αγά μου να αγιάσω του ιστολόγιου Αριστερά και Πολιτική, που το αναδημοσιεύει ο Redfly Planet (έχουν ενδιαφέρον και τα σχόλια), και βγάλτε συμπεράσματα, έστω κάποια συμπεράσματα,μιας και για την ανάλυση των αποτελεσμάτων αναγνωρίζω ότι απαιτείται οπωσδήποτε και η γνώση των ειδικών συνθηκών του χώρου, την οποία ίσως δεν την έχετε, όπως δεν την έχω κι εγώ —γι' αυτό και ίσως επανέλθω με κάποια ενδεχομένως 4η συνέχεια των «Ραγιάδων…» (ε, ναι, προεξοφλώ ότι και ύστερα από την οσοδήποτε εμβριθή ανάλυση οι… ραγιάδες θα μείνουν ακλόνητοι στη θέση τους, που να πάρει…).

Ραγιάδες… (Μέρος 2ο)

Τα γεγονότα που περιγράφω είναι πρόσφατα· συνέβησαν πριν από λίγους μήνες έως και πριν από λίγες μέρες ή ώρες. Τόπος: Κάποια επιχείρηση στον χώρο των ΜΜΕ. (Si non è vero, è ben trovato: αν δεν είναι αλήθεια, είναι καλή επινόηση, δηλαδή ταιριάζει για αληθινό).

Διανύουμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Στην επιχείρηση το σχετικά καλό κλίμα των προηγούμενων ετών, όταν η επιχείρηση κατείχε ζηλευτή μεταξύ των ανταγωνιστριών της θέση από πλευράς κερδοφορίας, αρχίζει να κλονίζεται. Όμως ας δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων με τη σειρά. Το καλό λοιπόν κλίμα του «παλιού, καλού καιρού» αναφέρεται τόσο στην ανταπόκριση της εργοδοσίας στις υποχρεώσεις της προς τους εργαζόμενους (τακτικές οι πληρωμές, αμειβόμενες οι υπερωρίες και η εργασία του Σαββατοκύριακου, κανονικά τα ρεπά κ.λπ.) όσο και στις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων, όπου δεν είχαν εκδηλωθεί αντιθέσεις ή συγκρούσεις, αφενός επειδή δεν είχε δοθεί αφορμή με κάποιες εξόφθαλμα προκλητικές ενέργειες από πλευράς εργοδοσίας στις οποίες οι εργαζόμενοι θα καλούνταν να αντιδράσουν, επομένως να τοποθετηθούν, οπότε θα αναπτύσσονταν οι διαφορετικές απόψεις των εργαζομένων και θα σημειώνονταν οι επακόλουθες αντιπαραθέσεις, και αφετέρου επειδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν είχαν αναπτύξει κάποια ιδιαίτερη δραστηριότητα για τον ταξικό προσανατολισμό της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης, των σωματείων τους. Μάλλον, λοιπόν, επικρατούσε η λεγόμενη εργασιακή ειρήνη. Στο τοπίο αυτής της εργασιακής ειρήνης ας εντάξουμε κάποιες ψιλογκρίνιες από πλευράς εργοδοσίας οσάκις γινόταν καμιά κινητοποίηση, κυρίως των δημοσιογράφων, στην οποία «εκ καθήκοντος» συμμετείχαν οι εργαζόμενοι, χωρίς να αναπτύσσουν άλλη δραστηριότητα όπως ζύμωσης κάποιων προωθημένων ταξικών θέσεων στον χώρο ή έκδοσης ιδιαίτερης ανακοίνωσης συμμετοχής στην εκάστοτε απεργία. Ακόμη ας σημειώσουμε ότι σ’ αυτό το περιβάλλον εργασιακής ειρήνης είτε ευδοκιμούσε είτε, έστω, γινόταν ανεκτή ή δεν ξένιζε η υπερψήφιση από τους εργαζόμενους δημοσιογράφους της επιχείρησης ως εκπροσώπου τους στην ΕΣΗΕΑ του προσώπου που υποδείκνυε τεχνηέντως, εμμέσως ή αμέσως, η εργοδοσία!

Αλλά, ως γνωστόν, και οι πιο δυνατές φιλίες, πολύ περισσότερο οι κατ΄ επίφαση ή οι κατά σύμβαση φιλίες ή οι λυκοφιλίες, στα δύσκολα δοκιμάζονται. Και τα δύσκολα, καθώς η κρίση και γινόταν βαθύτερη και σωρευτικά επενεργούσε στα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα, δεν άργησαν να εμφανιστούν και σ’ αυτόν τον "παράδεισο" εργασιακής ειρήνης, σ’ αυτήν την επιχείρηση. Άρχισαν κάποιες απολύσεις, ακολούθησαν καθυστερήσεις στην καταβολή των αποδοχών, περικοπές στην αμοιβή των υπερωριών και της εργασίας του Σαββατοκύριακου, δόθηκε συνέχεια με μείωση των αποδοχών των εργαζομένων (στο όνομα της κρισιακής συγκυρίας, βέβαια —μην πάει ο νους σας στο "κακό", ότι η επιχείρηση δεν αγαπάει και δεν πονάει τους εργαζόμενους), με παγιωμένη πλέον την καταβολή των δεδουλευμένων με καθυστέρηση κάποιων μηνών, μέχρι που συμπληρώθηκε το παζλ της τυπικής σύγχρονης (με την έννοια της συμμόρφωσης στην γενικευμένη ανά τη χώρα αντεργατική επέλαση στο όνομα ή εξαιτίας, αν θέλετε, της κρίσης) επιχείρησης με όλα τα σχετικά κομμάτια: ατομικές συμβάσεις, νέες μειώσεις αποδοχών, απειλές και εκφοβισμός για επικείμενες μαζικές απολύσεις έως και κλείσιμο της επιχείρησης, προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων κ.λπ. Αυτά όλα από πλευράς εργοδοσίας. Και οι εργαζόμενοι; «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»… Απροετοίμαστοι απέναντι στη μελετημένη επίθεση της πάντα έτοιμης να προασπίσει τα συμφέροντά της εργοδοσίας, απαίδευτοι στους ταξικούς αγώνες, άλλοι ακόμη και με εχθρική στάση απέναντι σ’ αυτούς κι άλλοι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ στα αφεντικά αποβλέποντας στην εύνοιά τους, αλλά και με σημαντική μερίδα εργαζομένων με υποφώσκουσα έως εκδηλωμένη διάθεση να αντιδράσουν. Αυτοί οι τελευταίοι βιώνουν πολυεπίπεδο δράμα. Γι’ αυτούς η επίθεση της εργοδοσίας, πέρα από τις εργασιακές και οικονομικές επιπτώσεις, τις οποίες υφίστανται και αντιλαμβάνονται και αυτοί όπως όλοι οι συνάδελφοί τους, σημαίνει κάτι ακόμη: την ηθική υποχρέωση, το ταξικό τους χρέος να αντιδράσουν. Αλλά πώς; Μόνοι; Ασφαλώς όχι! Λογικό κι επόμενο να αναζητήσουν στηρίγματα στις υπάρχουσες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης (ΕΣΗΕΑ κ.λπ.). Βρίσκουν όμως από αυτές τη στήριξη που αναζητούν; Χμ!…