H διαδικτυακή ανάρτηση του "πόθεν έσχες" και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων

Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της "Ε", η Αρχή Προστασίας Δεδομένων τοποθετήθηκε αρνητικά για την διαδικτυακή ανάρτηση του "πόθεν έσχες" των βουλευτών, επικαλούμενη την αντίθεση της σχετικής ρύθμισης στο κοινοτικό δίκαιο (βλ. εδώ).

Φυσικά δεν υπάρχει καμία διάταξη του "κοινοτικού δικαίου" (πλέον "ενωσιακό δίκαιο") που να απαγορεύει συγκεκριμένα την διαδικτυακή ανάρτηση της περιουσιακής κατάστασης των βουλευτών. Η Αρχή είναι πολύ πιθανό να επικαλεστεί όμως την απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην "Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων") στην υπόθεση της δημοσιοποίησης των μισθών των υπαλλήλων της Αυστριακής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης (βλ. εδώ). Σε εκείνη την απόφαση το Δικαστήριο απεφάνθη ότι σε τέτοιες περιπτώσεις εφαρμόζεται η κοινοτική Οδηγία 95/46 για την προστασία προσωπικών δεδομένων, αλλά αυτό δεν απαγόρευε στην Αυστρία την ίδια τη δημοσιοποίηση των στοιχείων, αρκεί τα εθνικά δικαστήρια να έκριναν ότι αυτή είναι αναγκαία για λόγους διαφάνειας (ήταν προδικαστική απόφαση του ΔΕΚ). Οπότε, η κοινοτική νομολογία δεν είναι απαγορευτική κατ' αρχήν για μια τέτοια δημοσιοποίηση.

Επιπλέον, oι ανώτατοι λειτουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημοσιοποιούν μια κατάσταση οικονομικών συμφερόντων στις ιστοσελίδες του θεσμικού οργάνου στις οποίες υπηρετούν. Για παράδειγμα ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων έχει αναρτήσει στην ιστοσελίδα του σχετικές δηλώσεις για κάθε έτος (βλ. εδώ). Την αντίστοιχη δήλωση που υποβάλουν και οι Ευρωβουλευτές βρίσκουμε αναρτημένη στα βιογραφικά τους στην ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (βλ. εδώ). Επομένως, η ίδια η ΕΕ έχει αποδεχθεί το μέτρο της διαδικτυακής ανάρτησης των οικονομικών προσωπικών δεδομένων για κρατικούς λειτουργούς.

Στο μέτρο λοιπόν που το ρεπορτάζ της "Ε" είναι ακριβές, δυστυχώς αποκαλύπτεται για μία ακόμη φορά ότι αφενός η Αρχή Προστασίας Δεδομένων δεν είναι σε θέση να αντεπεξέλθει στην διττή αποστολή της, καθώς κατά την Οδηγία 95/46 πρέπει να διασφαλίζει -εκτός από την προστασία- και την "ελεύθερη κυκλοφορία" των προσωπικών δεδομένων. Αφετέρου, η Κυβέρνηση δεν είναι έτοιμη να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη εικόνα ρύθμισης στην Αρχή, όπως συνέβη και με την περίπτωση της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων, με αποτέλεσμα να εκτίθεται στα μέσα ενημέρωσης, αλλά και να δείχνει ότι σαστίζει όταν η Αρχή επικαλείται ανύπαρκτες απαγορεύσεις.

Χρειάζεται λοιπόν αφενός η Αρχή να αναβαθμιστεί σε Information Commissioner για να συνειδητοποιήσει το ρόλο της ως θεσμού υπέρ της διαφάνειας κι αφετέρου η Κυβέρνηση να είναι καλύτερα προετοιμασμένη όταν παραδίδει νομοσχέδια που περιέχουν και πτυχές προστασίας προσωπικών δεδομένων.

Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: καταδίκη Ελλάδας επειδή δεν δόθηκε σε πατέρα έγγραφο που αφορά το παιδί του

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα επειδή ο Συνήγορος του Πολίτη, η Εταιρία Προστασίας Ανηλίκων και ο αρμόδιος Εισαγγελέας δεν εξασφάλισαν στον πατέρα ενός παιδιού πρόσβαση σε έγγραφο που αφορούσε το παιδί του. 

Πρόκειται για την υπόθεση Τσουρλάκης κατά Ελλάδας, η απόφαση επί της οποίας εκδόθηκε στις 15.10.2009. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το επίμαχο έγγραφο ήταν η έκθεση της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων που κατατέθηκε στο εφετείο, κατά την δίκη για την γονική μέριμνα του παιδιού. Ο πατέρας ζήτησε πρόσβαση στην έκθεση, αλλά η Εταιρία αρνήθηκε να του χορηγήσει αντίγραφο, ισχυριζόμενη ότι το έγγραφο προοριζόταν για την αποκλειστική χρήση του Δικαστηρίου. Στη συνέχεια ο ενδιαφερόμενος προσέφυγε στον Συνήγορο του Πολίτη, ο οποίος τον πληροφόρησε ότι για να λάβει αντίγραφο χρειαζόταν να υποβάλλει αίτημα στον αρμόδιο εισαγγελέα. Ο εισαγγελέας απέρριψε την αίτηση "αιτιολογώντας την απόρριψή του με δύο γραμμές που έγραψε με το χέρι, στις οποίες ανέφερε ότι η έκθεση αφορούσε πληροφορίες ενός ανηλίκου επί του ο οποίου ο αιτών δεν έχει έννομο συμφέρον".

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι η Ελλάδα δεν εξασφάλισε την πρόσβαση ενός πατέρα σε πληροφορίες που αφορούν το παιδί του κι έτσι παραβίασε το  ανθρώπινο δικαίωμά του για σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής του ζωής (άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), επιδικάζοντας στον πατέρα αποζημίωση 5.000 ευρώ.

Η απόφαση αυτή καταδεικνύει για άλλη μια φορά το βαθύ, θεσμικό κενό διαφάνειας στην Ελληνική Δημοκρατία. Ούτε ο Συνήγορος του Πολίτη, ούτε ο αρμόδιος εισαγγελέας, ούτε η Εταιρία Προστασίας Ανηλίκων κατάφεραν να διασφαλίσουν το δικαίωμα πρόσβασης ενός πολίτη σε πληροφορίες που αφορούν το ίδιο του το παιδί. Τέτοιες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν πρέπει να μένουν απλώς και μόνο στην πληρωμή μιας αποζημίωσης. Πρέπει να διερευνάται για ποιο λόγο τα θεσμικά όργανα της Ελληνικής Δημοκρατίας παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και στο όνομα ποιας άραγε αρχής "μυστικότητας" αρνούνται να εφαρμόσουν την διαφάνεια που πρέπει να ισχύει σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής σε αυτή την χώρα. 

Αυτοί που στέκονται εμπόδιο στη διαφάνεια και οδηγούν την χώρα σε τέτοιου είδους καταδίκες πρέπει να λογοδοτούν. Πρέπει να κληθεί ο Συνήγορος του Πολίτη από την αρμόδια Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και να εξηγήσει για ποιο λόγο δεν εξασφάλισε την πρόσβαση του πολίτη στο συγκεκριμένο έγγραφο. Πρέπει να κληθεί ο αρμόδιος εισαγγελέας από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και να ερωτηθεί για ποιο λόγο απέρριψε την αίτηση πρόσβασης, παραβιάζοντας την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Πρέπει να ελεγχθεί η Εταιρία Προστασίας Ανηλίκων από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και να διευκρινιστεί για πιο λόγο εφάρμοσε  θεσμικό πλαίσιο που παραβίαζε την ΕΣΔΑ.

Πέρα όμως από τη λογοδοσία, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νέο και σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο για την διασφάλιση της πρόσβασης του πολίτη στη δημόσια πληροφορία. Πρέπει η Ελλάδα να υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Πρόσβασης στα Επίσημα Έγγραφα. Πρέπει να αποκτήσουμε Νόμο για την Ελευθερία της  Πληροφόρησης (Freedom of Information Act).

Υποθέσεις σαν κι αυτή αποδεικνύουν ότι τα θεσμικά όργανα που διαθέτουμε (Συνήγορος, Εισαγγελέας, Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων) δεν επαρκούν για να διασφαλίσουν πρόσβαση του πολίτη στα έγγραφα. Χρειάζεται να ιδρυθεί κι εδώ μια ανεξάρτητη αρχή, όπως ο Information Commissioner της Μ.Βρετανίας, της Γερμανίας κι άλλων ευρωπαϊκών και τρίτων κρατών, η οποία να διασφαλίζει την πρόσβασή μας στα έγγραφα που τηρούν δημόσιες υπηρεσίες, με ταυτόχρονη προστασία των προσωπικών δεδομένων και της υπόλοιπης νομοθεσίας για προστασία πληροφοριών. 

Η διαφάνεια πρέπει να παύσει να αποτελεί ένα απλό σύνθημα της μόδας. Πρέπει να γίνει πράξη με συγκεκριμένες ενέργειες που να έχουν αποτέλεσμα στην καθημερινότητα όλων μας. 

Αρχή Προστασίας Δεδομένων: υποχρέωση Δήμου για χορήγηση προσωπικών δεδομένων σε δημότη

Ένας δημότης προσέφυγε στην  Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα εναντίον ενός Δήμου, ο οποίος δεν χορηγούσε αντίγραφα εγγράφων που τηρούσε στο αρχείο του, με την δικαιολογία ότι τα έγγραφα περιείχανδεδομένα τρίτων.

Η Αρχή εξέδωσε την απόφαση 13/2009, στις 15.4.2009, για να αποφασίσει επί της προσφυγής που είχε ασκηθεί στις 20.2.2008 και συμπληρώθηκε στις 23.6.2008. Υπενθυμίζεται ότι η Αρχή υποχρεούται να τηρεί την προθεσμία της διεκπεραίωσης αιτήσεων εντός 50 ημερών, όπως επισήμανε πρόσφατα και ο Συνήγορος του Πολίτη. 

Mε την απόφαση η Αρχή αποφάσισε ότι ο Δήμος οφείλει να χορηγήσει τα εκζητούμενα αναγκαία στοιχεία για τους σκοπούς της χρησιμοποίησής τους από τον αιτούντα ενόψει δικαστηρίου, αφου βεβαίως τους ενημερώσει προηγουμένως κι αφού απαλείψει τα περιττά στοιχεία (λ.χ. ΑΦΜ, αριθμοί δελτίου ταυτότητας, τραπεζικοί λογαριασμοί κλπ). 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι ο προσφεύγων δεν ζητά από το Δήμο να του χορηγηθούν δεδομένα που αφορούν τον ίδιο (οπότε η Αρχή έχει ρητή σχετική αρμοδιότητα κατ' άρθρο 12 Ν.2472/1997), αλλά να του δοθούν δεδομένα τρίτων, επί των οποίων η Αρχή μπορεί να διαγνώσει απλώς ότι δεν συντρέχει απαγόρευση για την χορήγησή τους σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο της προστασίας προσωπικών δεδομένων.  Άλλο όμως "δεν συντρέχει απαγόρευση για την χορήγηση" (όπως έχει πει η Αρχή σε παλαιότερες αποφάσεις) κι άλλο "ο Δήμος οφείλει να χορηγήσει τα δεδομένα". 

Η Αρχή σε αυτή την απόφαση πέρασε από το "δεν συντρέχει απαγόρευση χορήγησης" στο "ο Δήμος οφείλει να χορηγήσει τα δεδομένα" και γι' αυτό θα έπρεπε να είχε επικαλεστεί τις σχετικές διατάξεις για την πρόσβαση στα δημόσια έγγραφα που εισάγουν αυτή την υποχρέωση του Δήμου. Με αυτήν την απόφαση, η Αρχή ξεπερνάει τα όρια μιας υπηρεσίας προστασίας δεδομένων και εισέρχεται στην περιοχή ενός Information Commissioner, δηλ. μιας ανεξάρτητης αρχής που μπορεί και να διατάξει την χορήγηση εγγράφων. Το ερώτημα είναι εάν διαθέτει μια τέτοια αρμοδιότητα, πέραν από τις περιπτώσεις που οι υπεύθυνοι επεξεργασίας ΔΕΝ παραβιάζουν το δικαίωμα πρόσβασης του κοινού στα δικά τους δεδομένα, αλλά το γενικότερο δικαίωμα πρόσβασης στα δημόσια έγγραφα (δημόσια δεδομένα). 

"Όλα τα κρατικά όργανα έχουν την υποχρέωση να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκηση" των ατομικών δικαιωμάτων (άρθρο 25 Συντάγματος), ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και το δικαίωμα πρόσβασης στα δημόσια έγγραφα (άρθρο 10 παρ. 3). Έτσι και η Αρχή, όπως και κάθε κρατικό όργανο, έχει την σχετική υποχρέωση, μέσα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της - δηλ. εφόσον τα έγγραφα περιέχουν και προσωπικά δεδομένα να διευκολύνει την πρόσβαση των πολιτών στην πληροφόρηση. 

Θα άξιζε λοιπόν να επεκταθεί και νομοθετικά αυτή η αρμοδιότητά της, δεδομένου ότι η αρχή της ασφάλειας δικαιου επιβάλλει αυτό που σήμερα φαίνεται περισσότερο ως "πολιτική διαφάνειας" να καταστεί και νομική δέσμευση.

Διαβάστε επίσης: Αξιολόγηση Αποτελεσματικότητας της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για το έτος 2008. 

Διαφάνεια: ο Γκόρντον Μπράουν δέχεται τη δημοσιοποίηση των πρακτικών του υπουργικού συμβουλίου

Ύστερα από 3,5 χρόνια καμπάνιας υπέρ της ελευθερίας της πρόσβασης στην πληροφόρηση, ένας βρετανός βουλευτής, ο φιλελεύθερος δημοκρατικός Νόρμαν Λαμπ, πέτυχε να αρθεί το απόρρητο των συζητήσεων του υπουργικού συμβουλίου!

Σύμφωνα με είδηση που μεταδίδει ο Guardian, ο βουλευτής είχε υποβάλλει αίτημα για πρόσβαση στα πρακτικά και το υπουργικό συμβούλιο αρνήθηκε να χορηγήσει αντίγραφα. Στη συνέχεια, ο βουλευτής προσέφυγε στον Information Commissioner, ο οποίος διέταξε το υπουργικό συμβούλιο να χορηγήσει τα πρακτικά. Η κυβέρνηση προσέβαλε την διαταγή του Information Commissioner σε ένα ειδικό δικαστήριο που υπάρχει στην Μ.Βρετανία, το information tribunal (Δικαστήριο Πληροφόρησης !!!), διορίζοντας έναν ικανότατο και διάσημο δικηγόρο να υπερασπιστεί το απόρρητο.

Τελικά, όμως το Δικαστήριο Πληροφόρησης αποφάσισε ότι ήταν ορθή η διαταγή του Information Commissioner, δηλαδή ότι το υπουργικό συμβούλιο οφείλει να διαθέσει αντίγραφα των πρακτικών.

 Ο Γκόρντον Μπράουν, πρωθυπουργός, αποφάσισε να μην υποβάλλει έφεση για την απόφαση αυτή και συνεπώς, τα πρακτικά του cabinet office πλέον θα είναι διαθέσιμα στο κοινό. 

ΕΕΤΤ, ακούς; 

O Information Commissioner ως θεσμός διαφάνειας και προστασίας πληροφοριών

Στην δημόσια τηλεόραση ακούστηκε χτες για πρώτη φορά το αίτημα για τη θέσπιση του Information Commissioner στην Ελλάδα. Ο Νίκος Δρανδάκης, καλεσμένος εκπομπής, εξήγησε την πρόταση, συνδέοντάς την με την Πρωτοβουλία 4Δ: μια ανεξάρτητη αρχή, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, αναλαμβάνει έναν επιπλέον ρόλο, τη διασφάλιση της πρόσβασης στην δημόσια πληροφορία και την περαιτέρω χρήση της από τους πολίτες. 

Είναι μία πρόταση ρεαλιστική, αφού δεν συνεπάγεται ίδρυση εξ αρχής νέου θεσμικού φορέα, αλλά και επίκαιρη, αφού συνδέεται και με την πρόταση του Προέδρου της Αρχής Δεδομένων για μια αναδιάρθρωση του οργανωτικού της σχήματος και μετάβαση στο μοντέλο του μονομελούς οργάνου που υποβοηθάται από αναπληρωτές και συμβούλιο. 

Η πρόταση αποτελεί και μια λύση για τις "συγκρούσεις" που παρουσιάζονται ανάμεσα στο δικαίωμα πρόσβασης στην πληροφόρηση και το δικαίωμα προστασίας προσωπκών δεδομένων: στην πραγματικότητα τα δικαιώματα δεν βρίσκονται σε ένταση, αλλά αυτός που θα αποφασίσει για την πρόσβαση και την προστασία θα πρέπει να είναι σε θέση να συνεκτιμήσει όλες τις επιπτώσεις που θα έχει η εκάστοτε απόφαση και στις δύο πλευρές. Γι' αυτό, το ιδανικό είναι η απόφαση να λαμβάνεται από το ίδιο όργανο. Την ιδέα της θέσπισης  Information Commissioner στην Ελλάδα είχα υποστηρίξει από το 2005, σε σχετική μελέτη που δημοσιεύθηκε σε νομικό περιοδικό (μπορείτε να την διαβάσετε εδώ).

Ο Information Commissioner που λειτουργεί στην Βρετανία είναι μια υποδειγματική περίπτωση. Αποτελεί μετεξέλιξη της βρετανικής Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (Data Protection Commissioner), στην οποία ανατέθηκε η επιτήρηση τεσσάρων νόμων: (α) του Νόμου για την Ελευθερία της Πληροφόρησης, (β) του Νόμου για την Προστασία Προσωπικών Δεδομένων, (γ) του Νόμου για την Ιδιωτικότητα στις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες και (δ) του Νόμου για την Πρόσβαση στην Περιβαλλοντική Πληροφορία. Ο ICO είναι μια πολυάριθμη υπηρεσία, αλλά η οργάνωσή της βασίζεται στο μοντέλο της μονοπρόσωπης ανεξάρτητης αρχής. Ο Richard Thomas είναι ο Information Commissioner, o οποίος επικουρείται από δύο Αναπληρωτές: έναν για την προστασία δεδομένων και έναν για την πρόσβαση στην πληροφόρηση. Τα πρόσωπα με εκτελεστικές αρμοδιότητες συμπληρώνονται από μία διευθύντρια δημοσίων σχέσεων, μία διευθύντρια ανθρώπινων πόρων κι έναν εκτελεστικό διευθυντή. Υπάρχει επίσης ένα συμβούλιο τεσσάρων προσώπων (non-executive directors), μεγαλύτερης ηλικίας και εμπειρίας. O ICO έχει και τρία περιφερειακά γραφεία: στην Β.Ιρλανδία, την Σκοτία και την Ουαλία. Οι αποφάσεις του ICO προσβάλλονται ενώπιον ειδικού δικαστικού συμβουλίου για ζητήματα πληροφοριών, του Information Tribunal, πρώην Data Protection Tribunal. Στις ιστοσελίδες του υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες αποφάσεις όπου υπουργεία αντιδικούν με τον ICO  κλπ. 

Παρόμοια εξέλιξη υπήρξε και στη Γερμανία, με τον Ομοσπονδιακό Επίτροπο Προστασίας Δεδομένων και Ελευθερίας της Πληροφόρησης. 

H Iρλανδία έχει τη δική της Information Commissioner, την Εmilly O'Reilly. Στην περίπτωση της ιρλανδής ICO, οι αρμοδιότητες δεν προστέθηκαν στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (Information Commissioner), η οποία παραμένει άλλη ανεξάρτητη αρχή. Το ενδιαφέρον είναι ότι η κυρία O'Reilly, την ίδια μέρα που διορίστηκε ICO, διορίστηκε επίσης Οmbudsman,  δηλαδή Συνήγορος του Πολίτη. Στην ιστοσελίδα διευκρινίζεται ότι οι δύο ρόλοι είναι διακριτοί: δεν προστέθηκαν αρμοδιότητες στο θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη, αλλά το ίδιο πρόσωπο στελεχώνει δύο διαφορετικούς θεσμούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι η O'Reilly δεν ήταν δικαστικός ή δικηγόρος, αλλά δημοσιογράφος και συγγραφέας. 

Στον Καναδά ο θεσμός του Information Commissioner είναι ακόμη συγγενέστερος με τον θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη: δεν έχει εκτελεστικές αρμοδιότητες, αλλά προσπαθεί να μεσολαβήσει ανάμεσα σε πολίτη και δημόσια διοίκηση για την παροχή των πληροφοριών. Αυτό το θεσμικό μοντέλο, το οποίο ακολουθεί και η Γαλλία με την συμβουλευτική Επιτροπή Πρόσβασης στη Δημόσια Πληροφορία, είναι προφανές ότι δεν μας αρκεί: στην Ελλάδα ο Συνήγορος του Πολίτη ούτως ή άλλως μεσολαβεί, χωρίς εκτελεστικές αρμοδιότητες, όταν μια δημόσια υπηρεσία δεν παρέχει πρόσβαση στα έγγραφά της. Αλλά, κατά γενική παραδοχή σήμερα, αυτό δεν είναι αρκετό πλέον: χρειάζονται και εκτελεστικές αρμοδιότητες όπως αυτές του βρετανού ICO. Ούτε ο διαχωρισμός ανάμεσα σε Αρχή Προστασίας Δεδομένων και Επίτροπο Πληροφοριών είναι ενδεικνυόμενη λύση για την Ελλάδα, αφού θα δημιουργήσει αγεφύρωτες προστριβές. 

Στην Ελβετία υπάρχει ο θεσμός του Federal Data Protection and Information Commissioner, δηλαδή του Ομοσπονδιακού Επιτρόπου Πληροφοριών και Προστασίας Δεδομένων. 

Στην Δυτική Αυστραλία και την Σκοτία ο θεσμός είναι μόνο Information Commissioner, με εκτελεστικές αρμοδιότητες, χωρίς συσχετισμούς με άλλες αρχές. 

Στην Ουγγαρία υπάρχει ο Κοινοβουλευτικός Επίτροπος Προστασίας Δεδομένων και Ελευθερίας της Πληροφόρησης. Η υπηρεσία του υποδιαιρείται σε δύο τμήματα: ένα για την προστασία προσωπικών δεδομένων και ένα για την ελευθερία της πληροφόρησης. Η σύνδεση με το κοινοβούλιο είναι ιδιαίτερα στενή, ως εγγύηση της ανεξαρτησίας από την κυβέρνηση. 

Στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, υπάρχει η πενταμελής ανεξάρτητη Επιτροπή Προστασίας Ελεύθερης Πρόσβασης στα Δημόσια Έγγραφα. Έχει εκτελεστικές αποφασιστικές αρμοδιότητες, βάσει ενός πλήρους θεσμικού πλαισίου του 2006. Στην Πορτογαλία υπάρχει επίσης το σχήμα της Επιτροπής. Η ιστοσελίδα είναι στα πορτογαλικά. Στην Ινδία υπάρχει η Κεντρική Επιτροπή Πληροφοριών, η οποία αποτελείται από οκτώ Επιτρόπους κι έναν Αρχιεπίτροπο.  Εκτός από αυτήν την Επιτροπή, κάθε δημόσια υπηρεσία στην Ινδία έχει υποχρέωση να διορίσει έναν υπάλληλο αρμόδιο για τις αιτήσεις του κοινού για πρόσβαση στα έγγραφα, τον Public Information Officer. 

Οι Information Commissioners έχουν δημιουργήσει τα δικά τους διεθνή fora και οργανώνουν πολύ συνέδρια για να ανταλλάξουν απόψεις και γνώση σε θέματα best practices. Το πρώτο διεθνές συνέδριο έγινε στο Βερολίνο το 2003, το δεύτερο στο Κέηπ Τάουν το 2004, το τρίτο στο Μεξικό το 2005, το τέταρτο στο Μάντσεστερ , το πέμπτο στη Νέα Ζηλανδία το 2007.

Εκτός απο τα διεθνή συνέδρια, υπάρχουν επίσης και τα Ευρωπαϊκά Συνέδρια Επιτρόπων Πληροφοριών. Στις 29 Σεπτεμβρίου 2008,  η ICO της Σλοβενίας οργάνωσε το Τρίτο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Επιτρόπων Πληροφοριών. Στη Σλοβενία ο θεσμός έκλεισε ήδη τον πέμπτο χρόνο λειτουργίας του.