«Δεντρόμορφη Παναγία»

 
Το κόψανε το δέντρο το ιερό
ημέρα Σάββατο δώδεκα Μαϊου
…..
Θα βάλω λοιπόν να σημάνουν αργά
δεκαπέντε χτυπήματα του καθεδρικού οι καμπάνες
όσα τα χρόνια που ζήσαμε μυστικά
η Καστανιά Παντάνασσα
κι εγώ χωρίς ανάσα.
Θα βάλω ακόμη τ’ άλλα δένδρα της αυλής
να χαμηλώσουν τα κλαδιά -μεσίστιες σημαίες 
και τα πτηνά να βουβαθούνε ομοθυμαδόν
ενός λεπτού σιγή για τη δεντρόμορφη Παναγία

πριν και μετα την πτωση

Τὰ ἐπαγγέλματα
τῶν ἐνηλίκων πολλὰ
μὲ κοινὸ παρονομαστὴ
τὴ μέριμνα
καὶ τὸν φόβο.
—-
Τὸ παιδικὸ ἐπάγγελμα
ἕνα:
παιχνίδι
δίχως σύνορο
ἀμεριμνησία ἀγγέλου!

Ο ΕΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

Σὰν μύγα μακρυπόδαρη ἀπ’τὸ ρέμα πάνω
κινεῖται τὸ μυαλὸ του πάνω απ΄τὴ σιωπὴ
W.B.Yeats

Δὲν τὴ ἀντέχουν οἱ πολλοὶ
τὴν σιωπὴ
στερεῖ τὴν πρώτη
πανοπλία.
Ὁλόγυμνος κανεὶς
πῶς ν΄ἀντέξει
τὸν ἐτασμὸ τῆς Ἀβύσσου;
Ἄβυσσος
εἶναι ὁ ἄνθρωπος
ὅσο κι ὃ Θεὸς !

Το αναφιλητό της αλήθειας

Οἱ μεγάλες ἀλήθειες
εἶναι ἁπλές:
Ὁ Θεὸς
ἡ Ἀγάπη
ἡ εἰρήνη.
Γιὰ νὰ τὶς πιστέψεις
πρέπει νὰ ‘ χεις
ἁπλὴ ψυχὴ
σὰν τὸ Παιδὶ
τὴ Μάνα
τὸν Ἐπαίτη.
Τότε κι ὁ κόσμος
θὰ πεισθεῖ
ν’ ἀκούσει τὸ ἀναφιλητό σου
ὅταν μιλᾶς ἁπλὰ
γιὰ τὴν Ἀλήθεια !

MΟΝΟΓΡΑΜΜΑ Β’

Εἲσ’ ἕνας κρίνος πρωϊνὸς
ποῦ δὲν ἀντικρυσε
ἀκόμα τὸ λιοπύρι
πρώτη σταγόνα τοῦ νεροῦ
ἀπρόσμενης βροχῆς.
Ὅταν σωπαίνεις
εἶσαι πανηγύρι
κι ὅταν μιλᾶς
λιβάνι προσευχῆς.

Ανταποκρίσεις

Ἕνα παιδὶ ἀντιστοιχεῖ
σ’ ἕνα τραγούδι.
Ἕνα ὄνειρο
ἐμπνέει ἕνα παιδί.
——
Τιμὴ σ’ ἐκείνους
ποῦ φεύγοντας
ἀφήνουν
πίσω τους
ὄνειρα
καὶ τραγούδια !

H ΑΛΛΗ ΟΨΗ

Νέοι ποὺ περπατοῦν
κι ἀκοῦνε μουσικὴ
ἀπὸ ἀκουστικὰ βυθισμένα
στ’ αὐτιά τους
ἔχοντας κρεμασμένο στὸ στῆθος
τὸ ἀτομοκὸ κασετόφωνο
εἶναι σὰν νὰ περιφέρουν
μία ταμπέλα
μὲ μονολεκτικὴ δήλωση διαμαρτυρίας:
΄΄Μοναξιὰ΄΄
Πῶς τόσοι ὑπνοβάτες
μὲς στὸ μεσημέρι
καὶ κανεὶς νὰ μὴ καταγγέλει
τὸν κίνδυνο;
Ἀλλὰ καὶ τὰ βιβλία ποὺ τυπώνονται
ἀφειδῶς
δὲν προορίζονται γιὰ πλῆθος
ἀναγνωστῶν
ποῦ θὰ πορευτοῦν σιωπηλοὶ
τὸν ἀτομικό τους μονόδρομο;

Η νύχτα πίσω απο την πόρτα

Δὲν ἤθελε
νὰ κοιμηθεῖ
δὲν ἤξερε
νὰ ζήσει.
—
Ἡ νύχτα
τὸν περίμενε
πίσω
ἀπὸ τὴν πόρτα
ὡς τὴν αὐγή.

Δόξα οριζόντιος

Ὅταν ἕνα παιδὶ
κοιμᾶται ἥσυχο
εἶναι τόσοι οἱ οἰκτιρμοὶ
στὸν ἀέρα
ποῦ θαρρεῖς
συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες
ὅλων τῶν καταδίκων
ποῦ πρόλαβαν νὰ ἐνηλικιωθοῦν.
Γι’ αὐτὸ
μὴ ξυπνᾶτε τὰ παιδιὰ
ποῦ κοιμοῦνται
μὴν κακολογεῖτε
τὸν ἄγριο καιρὸ
καὶ πρὸ παντὸς μὴν ἀπελπίζετε
τοὺς καταδικασμένους
σὲ ἰσόβια…

ο ἱστὸς της ἀράχνης

΄Καλωσορίσατε στὴν ἔρημό του πραγματικοῦ΄΄
Σλαβόϊ Ζίζεκ


Τὸ πράγμα σήμερα βρίσκεται
ὑπὸ διωγμὸν
γιατί θεοποιεῖται τὸ φάντασμα
ὥστε νὰ μποροῦν οἱ λογὴς Ἀρλεκίνοι
ν΄ἁπλώνουν ἱστὸ ἀράχνης ἀπέραντο
σ΄ἕνα κόσμο
κατὰ τὸ δοκοῦν ἐρημωμένο.
Ἂν οἱ καταλήξεις τῶν ὀνομάτων
δείχνουν στὸ παρθένο βλέμμα
ὅπως ἀποτυπώθηκε σὲ ἀρχέγονο ἔνδυμα
μὴν ἐμπιστευθοῦμε τὸν σεβασμὸ τῶν
πραγμάτων
μονάχα στους χειρώνακτες
κι ἂς εἶναι οἱ πρῶτοι ἱερουργοὶ

Διπλό παλίμψηστο

Το τριμμένο ρούχο

είναι παλίμψηστο

όχι μόνο του σώματος

που εισέπραξε το χειροκρότημα

αλλά και της ψυχής που θησαύρισε

τις αναμνήσεις.

τὸ μέγα ΄΄Ἄλλοθι΄΄

Ποίημα,
τὸ μέγα ΄΄Ἄλλοθι΄΄
πῶς δὲν φοβούμαστε
τὴν μοναξιὰ
τὸν θάνατο
τὴν ἀσχήμια.
—
Ποίημα,
οἱ ΄΄πρῶτες βοήθειες΄΄
τ’ Οὐρανοῦ
ὅταν ἡ γῆ
λιποθυμάει !
.

σὲ χρόνο ἀπροσδιόριστο

Καὶ ποιὸς δὲν ψάχνει νὰ βρεῖ οὐρανὸ ἀμόλυντο
πετώντας πρὸς τὸ ὕψιστο;
Wallace Stevens

Δὲν ἔχει σημασία
σὲ ποιὸ ἠμισφαίριο
ἔχει κατασκηνώσει
γὶ αὐτὸν ὁ ἥλιος
μονίμως βγαίνει
ἀπ’ τὸν ἴδιο τόπο
ἀλλὰ σὲ χρόνο
ἀπροσδιόριστο
μόνο ἀπ’ τὴν καρδιά.
—–
Τὰ παντζούρια
μπορεῖ νὰ μένουν
ἀνοιχτὰ ἢ κλειστὰ
ὅπως τὰ ξέχασε
τὴν τελευταία φορὰ
ποῦ ἔτυχε νὰ τ’ ἀκουμπήσει
ὅμως
τὸ φῶς δὲ λιγόστεψε
ὅσο ἡ ψυχὴ  ἀνασεναι τὸν θεϊκὸ βηματισμὸ
μεσ’ ἂπ΄τὰ χαλάσματα.

Τά παιδιά

Θὰ τοὺς ζητήσω νὰ μετατοπίσουν
τὶς πληγὲς τῶν παιδιῶν
Μ.ΤΣΑΤΣΟΥ

Δὲν ἀντέχουν τὴν ἀπουσία
γὶ αὐτὸ συνεχίζουν νὰ μιλοῦν
στὸν πατέρα ποὺ ἔφυγε
ἢ νὰ δείχνουν ἔξω ἀπ’ τὸ παράθυρο
τὴ σφαίρα τοῦ φεγγαριοῦ
ποῦ ἤδη ἔχει βουλιάξει.
Δὲν ὑπομένουν τὴν ταπείνωση
γὶ αὐτὸ ἀπειλοῦν
νὰ τιμωρήσουν
ἐν ὀνόματι
τοῦ πατέρα ἢ τῆς μάνας
ὅποιον ὑποψιασθοῦν
ὅτι πάει νὰ βιάσει
τὴν εὔραυστη εὐτυχία τους.
Δὲν λένε ψέματα ποτὲ
ἔχοντας μόνο τ’ ὄνειρο γὶ ἀλήθεια.
Δὲν περιμένουν ὑποσχέσεις
καὶ δὲν φοβοῦνται νὰ χαμογελοῦν
πρὸς ὅλους ἀνεπιφύλακτα
μέχρι νὰ μεγαλώσουν
καὶ νὰ δοῦν
πόσο σύντομη ἦταν
ἡ θητεία τοῦ ὀνείρου.

ἀνάμεσα σὲ νεκροὺς ἀστερίες

Περπατώντας στὴν ἄμμο
ἀνάμεσα
σὲ νεκροὺς ἀστερίες
εἶδε
τὰ πέντε δάκτυλα
νὰ ἐκτείνονται
πρὸς τὸ ἄπειρο.
—
Καθὼς ἀκινητοῦσαν
ξεραμένα ἀνάσκελα
ἔδειχναν
ἄταφους νεκροὺς
καὶ στὶς πέντε ἠπείρους