Ελλειπτικά / Φρεγγίδου Έλλη

Όσο εσύ λείπεις,
ράβω πληγές και
υφαίνω τον πόνο.

Ψέγω τα χείλη σου
για όλα τα ρήματα που ελλειπτικά είπες.

Όσα δεν άρθρωσες,
στεντόρειες κραυγές
της σχέσης.


http://www.odos-kastoria.gr/2019/03/book.html?m=0&fbclid=IwAR3I7ToSn6xQL_gz0jrpwJ1PvRQqdmnc920hCOqNvtOQixxaCBs2e45Dfns

"Δικαίωμα φωτός":

της Έλλης Φρεγγίδου 

Κι αν είχα γράψει ποιήματα 
για ποιον; 
Λέξεις απαίδευτες
-ιστός αναλγησίας.

Κι ύστερα
ήτανε, νομίζω, που με κοιτάξανε τα μάτια σου
-μια δευτερόλεπτη αχτίδα.

Κι από τότε 
φυσάει τη φωνή σου 
και ξυπνώ.
Οι δρόμοι διασχίζουν την αλήθεια.

Κι από τότε 
απέκτησα κι εγώ 
αυτό που λεν 
δικαίωμα φωτός.

Κάθιδρη από τη Συλλογή ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΦΩΤΟΣ της Έλλης Φρεγγίδου

Θα κάνω πάλι τις ίδιες κινήσεις
τα ίδια βαριεστημένα βήματα αναχώρησης.
Θα αφήσω τους ίδιους ήχους
να καλπάζουν στης ματαιότητας το ξεχείλισμα.
Κι όταν τερματίζω κάθιδρη,
σμιλεύοντας αργά την ελευθερία μου,
δεν μπορείτε να φανταστείτε τη θλίψη μου
στο απέραντο κενό πώς βασιλεύει.

Έλλη Φρεγγίδου (μικρή αναφορά)

Η Έλλη Φρεγγίδου είναι ψυχολόγος,πτυχιούχος του Α.Π.Θ.Μετά την ολοκλήρωση των βασικών της σπουδών, συνέχισε τη μεταπτυχιακή της εξειδίκευση στην Ψυχολογία της Υγείας (Master of Science), στη Μεγ. Βρετανία.

Είναι αρθρογράφος, blogger (fregidou.blogspot.com), και έχει τη δική της ιστοσελίδα (psyxotherapy.gr).  

Ασχολείται με την Ποίηση

Ποιητικές Συλλογές:

α. Από στέγη σε στέγη 

β. Δικαίωμα Φωτός (2015- Εκδόσεις Κέδρος) 

Περισσότερα: http://frengidou.blogspot.gr/2015/02/blog-post_96.html#more

 

ΠΑΡΗΧΗΣΗ

Έλλη Φεγγίδου

Τα ποιήματα
τα φοράω κατάσαρκα
‒ δίοδος της ενθύμησής σου.
Στα χείλη μου οι πρώτες συλλαβές σκαρφαλωμένες.
Σημεία στίξεως στον κάθε κουρασμένο μου σπόνδυλο.
Μακρά η παύση στους μηρούς
‒ ανάσα διαπραγμάτευσης.
Και εκείνη η ουλή πλάι στο γόνατο
‒ποιητική αδεία‒
εκγύμναση της προσοχής.

Να διαβάζεται «διψώ», «αγαπιέμαι», «αφήνομαι»
ως μια ανέλπιστη παρήχηση του έρωτα για σένα.

Από στέγη σε στέγη : Ποιητική Συλλογή της Έλλης Φεγγίδου

Μπορείτε να την διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο

https://app.box.com/shared/83opeqdmgn

Μέθη

Έλλη Φεγγίδου

Μ’ αρέσει να μιλώ, νύχτες ολόκληρες,

για βλέμματα που έζησα σε στιγμές.

Και πώς τα μάτια μου τ’ αντίκρισαν γυμνά, δεν ξέρω.

Το τσιγάρο το πρώτο στ’ όνομά σου το σβήνω

Και μεθώ

Αχ, αυτό το πρίσμα της ποίησης

της γλυκιάς διαστρέβλωσης των πραγμάτων,

ό,τι κι αν το διαπερνά,

μεμιάς αγνότερο γίνεται.

Ένας κόκκος αλάτι

Έλλη Φεγγίδου 

Σα μια πληγή που αιώνια ματώνει

που αρκεί ένας μικρός κόκκος αλάτι

για να σε κάνει να κλαις από πόνο

Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν τόσο εύκολα,

όσο θέλουν αυτοί ή οι γύρω τους να πιστεύουν

συχνά, σκάβουν ένα λάκκο

στην πίσω αυλή του μυαλού τους

και σωριάζουν όπως-όπως το άχρηστο υλικό.

Και κάποιες νύχτες,

που τους πνίγει το πολύ σκοτάδι,

τα λόγια, οι υποσχέσεις,

ξεντύνονται αργά,

ξαπλώνουν απαλά στο κρεβάτι,

φέρνουν το σεντόνι μέχρι τα αυτιά

και βάζουν σα μικρά παιδιά τα κλάματα.

Όταν φτάνει το πρωί,

δε μένει χώρος για τέτοιες ανόητες σκέψεις.

Τους κυνηγά η ζωή

και η πούδρα σβήνει με τα δάκρυα.

Απόψε, δε θά ‘χει φεγγάρι

Θα βγω να περπατήσω

καπνίζοντας τη μοναξιά μου.

Θα στέκομαι κάτω από κολόνες της ΔΕΗ,

από φωτεινές επιγραφές πολυκαταστημάτων,

θα χαιρετώ περαστικούς,

θα κοιτώ συχνά το ρολόι,

σαν κάτι να περιμένω.