Συναρτήσεις και εξισώσεις συγκατοικούν
στις σκονισμένες σελίδες του μυαλού μου,
δαμάζοντας αριθμούς που στοιχειώνουν τα χρόνια μου.
Στριμωγμένα μυστικά σκιαγραφούν τις αιτίες
που με άφησαν αγήτευτη το χάραμα
να δίνω συλλυπητήρια στο ψυχογράφημα μου.
Άρχισε να συννεφιάζει κοντά στο άνυσμα
και έμεινα να κοιτώ τη βροχή,
χωρίς να μπορώ να μετρήσω τη δύναμή μου.
Με αβυσσαλέες προσπάθειες δοκιμάζω να ρίξω άγκυρα
για να κοχλάσει η σωτήρια στασιμότητα,
μα έχουν υπνωτίσει το φυλαχτό μου.
Κάτω απ’ τη γέφυρα που θα ενώσει το μέσα μου,
λιμνάζει η κτηνωδία που εκφυλίζει το συμβόλαιο με την ψυχή μου.
Η Εκάτη φιγουράρει στο φως του φεγγαριού
και μου λέει να δω τη Δαλιδά
που τη χαϊδολογάνε οι ερινύες.
Με παρακινεί να σοκάρω τις σκέψεις μου
και να λουφάξω στα Ηλύσια πεδία,
χωρίς να’ μαι νεκρή,
χωρίς καν να είμαι ηρωίδα.
Οι μισοί λιγοψυχούν μπροστά στα τείχη
και οι άλλοι μισοί κοπροσκυλιάζουν μες στην εξέλιξη.
Απαραίτητο το φιλικό παιχνίδι με τον εαυτό μου
για να σκηνογραφήσω με λάσπη το σωτήριο έργο μου.
Αντιστήριγμα αυτής της προσπάθειας
θα’ ναι η αλήθεια που κουρνιάζει μέσα μου…
