Παραλλαγή του Δημήτρη Πέτρου

Αυτό το φεγγάρι δεν μ’ αφήνει να σε ξεχάσω
Σαν το πρόσωπο σου λάμπει
Και στέκεται καλογυαλισμένο
Σαν δίσκος κοπής πάνω απ’ το κεφάλι μου

*
(Στον ανυπόμονο ποιητή)

Άσε τους νέους να χτίζουν το μέλλον τους πάνω σε τάφειους έρωτες
Κατηγορώ το έχουμε καιρό
Τέτοιες μέρες που είναι να μην σηκώνεις κεφάλι
Να μην αντιμιλάς στο καθιερωμένο
Κάρφωσε σανίδες στα παράθυρα της ψυχής σου
Οχυρώσου πίσω από τις στοίβες των ισχνών λαμπτήρων
Και προπαντός! Μην ξεχνάς να είσαι οπλισμένος
Μ ‘ένα στύλο και μπόλικα βαρέλια εκρηκτικής μελανής
Κρύψου μέσα σου και περίμενε.
Όταν σου χτυπήσουν την πόρτα ,
άναψε τον τελευταίο σου στίχο
και ανατίναξε μ ‘αυτόν το χαρτομάνι του μυαλού σου
να σκορπιστεί σαν κομφετί στα κεφάλια των απορημένων περαστικών
(20 χρόνια σκέφτομαι ποίηση ,τώρα απλά την γράφω)

(Στον ανυπόμονο ποιητή)

Άσε τους νέους να χτίζουν το μέλλον τους πάνω σε τάφειους έρωτες
Κατηγορώ το έχουμε καιρό
Τέτοιες μέρες που είναι να μην σηκώνεις κεφάλι
Να μην αντιμιλάς στο καθιερωμένο
Κάρφωσε σανίδες στα παράθυρα της ψυχής σου
Οχυρώσου πίσω από τις στοίβες των ισχνών λαμπτήρων
Και προπαντός! Μην ξεχνάς να είσαι οπλισμένος
Μ ‘ένα στύλο και μπόλικα βαρέλια εκρηκτικής μελανής
Κρύψου μέσα σου και περίμενε.
Όταν σου χτυπήσουν την πόρτα ,
άναψε τον τελευταίο σου στίχο
και ανατίναξε μ ‘αυτόν το χαρτομάνι του μυαλού σου
να σκορπιστεί σαν κομφετί στα κεφάλια των απορημένων περαστικών
(20 χρόνια σκέφτομαι ποίηση ,τώρα απλά την γράφω)

(Μέσα στους δρόμους της πόλης....)

Μέσα στους δρόμους της πόλης
-της κάθε πόλης που σε δέχτηκε-
συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα
Κι ας μην είσαι άλλο πια εκεί
Έχουν την ικανότητα η άσφαλτος και τα πεζοδρόμια
ν’ αποτυπώνουν τα βήματα σου
Κι όπου πάτησες αναβλύζει δάκρυ
Ανεπαίσθητες αλλαγές προκάλεσες
-Εν αγνοία σου-
Στην ρυμοτομία και στα πάρκα
Όπως πάντα προκαλούσες σε καθετί που σε γνώριζε
Χωρίς καν μια υποψία υπεροχής
Απλά κι ανακουφιστικά
Όπως το νερό που σκάβει τ’ αυλάκι
Πατάς κι ορίζεις ,κοιτάς και δημιουργούνται
Ωσάν να τ’ άγγιξε το χάδι του Μίδα
Και γίνονται χρυσές οι ακακίες
Κι αστράφτουνε τα λεωφορεία της γραμμής
Μέσα στην ομίχλη του Δεκέμβρη
Και οι ταμπέλες των οδών
μ’ όμορφα καλλιγραφικά γράμματα
γράφουν τ’ όνομα σου.