Σμιλεμένη ομορφιά
το σκοτεινιασμένο πρόσωπο
και σ’ ένα ερωτηματικό αφωνίας
μια μαρτυρία ανάμνησης.
Η μυρωδιά της νύχτας
πάνω σε μια παλιά φιγούρα
που σε πλησιάζει
και χάνεις τα λόγια σου.
Χωρίς ένα τέλος οι σκέψεις
άναρθροι ήχοι ανατινάζονται
σ’ ένα υπόγειο πέρασμα
που τον φόβο σέρνει
μιας παλιάς εγκατάλειψης.
Σ’ έναν συναγερμό αισθήσεων
η αλήθεια που σπαράζει
και στων χαμένων τη λάμψη
δώρο αποχωρισμού
τα κίτρινα φύλλα που θυμάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου