Κυριακή ΙΑ’ Λουκά – Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. Το Ουράνιο Πανηγύρι

Ουράνιο κάλεσμα
Ένα Σάββατο ο Κύριος προσκλήθηκε και κάθισε στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου για φαγητό. Κι ένας απ’ αυτούς που ήταν στο τραπέζι, του είπε: Μακάριος είναι εκείνος που θα φάει γεύμα στη Βασιλεία του Θεού. 
Ο Κύριος τότε πήρε αφορμή για να μιλήσει για την αιώνια ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού με την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου.

Η παραβολή του Δείπνου. Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 11.12.2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκά κεφ. ιδ' στίχοι 16-24).

A ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Εκκλησία μας βοηθεί με την παραβολή του μεγάλου Δείπνου να καταλάβουμε τις εξής αλήθειες: α) ο Θεός καλεί όλους Τους ανθρώπους στο τραπέζι της Βασιλείας του, δηλ. στον Παράδεισο, β) ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να δεχτούν την πρόσκληση και να καθίσουν στο τραπέζι της σωτηρίας και γ) οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να δεχτούν η και να απορρίψουν την πρόσκληση του Θεού.

Ὁ θάνατος τοῦ ἀμετανοήτου

«Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη» (Λουκ. 16,22)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου; Τί βάθος, τί ὕψος νοημάτων! Ἑπτὰ λόγους ἐξεφώνησε ἐπάνω σ᾽ αὐτὴν ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Ἕνας βαθύπλουτος ζοῦσε μὲ κάθε πολυτέλεια. Κατοικοῦσε σὲ μέγαρο μὲ πλῆθος ὑπηρέτες.
Ξόδευε γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅσα θὰ ἔφταναν νὰ ζήσῃ μιὰ κωμόπολις. Ἀλλ᾿ αὐτός ―ὅπως καὶ οἱ σημερινοὶ ὅμοιοί του– δὲν ἐνδιαφερόταν γιὰ φτωχούς, «καρφὶ δὲν τοῦ καιγόταν».
Πόσα χρόνια κράτησε ἡ ζωή του; Δὲ μᾶς λέει ἡ παραβολή. Ἀλλ᾿ ὅσο κι ἂν κράτησε, ἦρθε τέλος ὁ κακὸς ἐπισκέπτης, ὁ θάνατος.

Ο πλούτος κατά τη Χριστιανική αντίληψη

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)

«Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη» (Λουκ. 16,22)

Οι ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου, σὲ ὁποιοδήπο­τε μέρος τῆς γῆς κι ἂν κατοικοῦν καὶ ὁ­­ποιοδήποτε χρῶμα κι ἂν ἔχουν, ὅλοι μέσα τους ἔχουν ἕνα πόθο· θέλουν νὰ ζήσουν εὐ­τυχισμένοι. Παγ­κόσμιος εἶνε ὁ πόθος αὐτός. Ἀλλ᾽ ἐνῷ ὅλοι συμφωνοῦν σ᾽ αὐτό, ἐν τούτοις ὑπάρχει διαφωνία ὡς πρὸς τὸ ποιό εἶνε ἐκεῖνο ποὺ δίνει τὴν εὐτυχία. Τὸ μέγα ἐρώτη­μα εἶνε· τί κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο;

Πλούσιοι και φτωχοί

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)

ΤΟ Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα βιβλίο ἀνεκτιμήτου ἀξίας. Μηδέν μπροστά του ὅλα τὰ βιβλία τοῦ κόσμου. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται», εἶπε ὁ Κύρι­ος, «οἱ δὲ λό­γοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Ἡ ἱ­στορία εἴκοσι αἰώνων ἀποδεικνύει, ὅτι εἶ­νε τὸ αἰώνιο βιβλίο. Ὅπως κανείς δὲ μπο­ρεῖ νὰ σβή­σῃ τὸν ἥλιο, ἔτσι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶ­νε ὁ πνευματικὸς ἥλιος τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἀπόδειξις ἡ σημερινὴ περικοπή. Εἶνε μιὰ ὑ­πέροχη παραβολὴ τοῦ Κυρίου, ἡ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 30.10.2011. Η Παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου - Ο πλούτος καταστρέφει.

Ο πλούσιος της Παραβολής του σημερινού Ευαγγελίου φορούσε πανάκριβα αρχοντικά ενδύματα και διασκέδαζε κάθε τόσο, με πλούσια συμπόσια. Ούτε που νοιαζόταν καθώς έβλεπε στην εξώπορτά του εκείνον το φτωχό Λάζαρο γεμάτο πληγές. Πόσο υπέφερε ο δύστυχος! Ήθελε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, καθώς ήταν σχεδόν γυμνός, έρχονταν οι σκύλοι κι έγλυφαν τις πληγές του. Όμως ο Λάζαρος δεν έβγαζε από το στόμα του παράπονο εναντίον του πλουσίου ή του Θεού.

Πόσο μεγάλες οι αντιθέσεις των δύο αυτών ανθρώπων που βρίσκονταν τόσο κοντά μεταξύ τους! Ο πλούσιος ήταν ντυμένος με πολυτέλεια, κι ο Λάζαρος με τα έλκη του και τα κουρέλια του, ο πλούσιος καθόταν σε πολυτελή ανάκλιντρα, κι ο πτωχός πεταμένος στη γη. Ο πλούσιος περιβαλλόταν από επίσημους συνδαιτυμόνες, κι ο πτωχολάζαρος από σκυλιά.

Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Το μεγάλο χάσμα!

 Δίπλα στην εξώθυρά του ήταν αφημένος. Μα κανένα ενδιαφέρον δεν άγγιξε ποτέ το νου του γι’ αυτόν. Καμιά συγκίνηση δεν έσφιξε, έστω και προσωρινά, την καρδιά του. Ντυμένος πολυτελέστατα όλες τις ώρες της ημέρας, ο πλούσιος της παραβολής, δε γύριζε ούτε ματιά να ρίξει στο φτωχό το Λάζαρο. Για ποιο λόγο να χάσει τη διάθεσή του; Να βλέπει το πληγιασμένο του κορμί που ’γλείφαν τα σκυλιά τις πληγές του;

Από το βάθος του μεγαλόπρεπου μεγάρου του ακούγονται όργανα, τραγούδια, χοροί, ξεφαντώματα. Οι πόρτες διάπλατα ανοιχτές δέχονται πλήθος τους καλεσμένους: κόλακες, φίλους, συγγενείς… Για τους φτωχούς, τους ανάπηρους, για το δυστυχισμένο Λάζαρο προορίζονται μόνο τα ψίχουλα απ’ τα τραπεζομάντιλα που τινάζουν…