Σύναξη Της Παναγίας Των Βλαχερνών στην Κωνσταντινουπολη +2 Ιουλίου

Ο ναός των Βλαχερνών υπήρξε το πιο γνωστό και το πιο φημισμένο ιερό της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη, με διαρκή ακτινοβολία σ᾽ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Τα κυριότερα στοιχεία της ιστορίας του και των περιπετειών του στη βυζαντινή περίοδο είναι: το ναό έχτισε η αυτοκράτειρα Πουλχερία μεταξύ των ετών 450 – 453 μ.Χ., έτος του θανάτου της και μαζί με τον Μαρκιανό (450 – 457 μ.Χ.) τη διακόσμησαν. Φαίνεται όμως ότι επί Λέοντος Α´ (457 – 474 μ.Χ.) ο ναός ολοκληρώθηκε και απέκτησε λάμψη, ιδιαίτερα με τη δημιουργία του «ἁγίου λούσματος» και του αγιάσματος. 
Τότε χτίστηκε και το παρεκκλήσιο της Αγίας σορού για να δεχτεί το ωμοφόριο και την Τιμία Εσθήτα της Θεοτόκου, που μεταφέρθηκαν από την Παλαιστίνη το 473 μ.Χ. (βλέπε ίδια ημέρα).

Η Κατάθεση της Tιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου και άλλα ιστορικά στοιχεία +2 Ιουλίου

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τελεῖ τήν ἀνάμνηση τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας στίς Βλαχέρνες. Πρόκειται γιά μία ἑορτή ἑνός γεγονότος πού ἀναφέρεται στήν Παναγία μας καί ἀφορᾶ ἕνα ἔνδυμά της πού εἶναι τό «ἐπανωφόριόν» Σύμφωνα μέ τόν Συναξαριστή τῆς ἡμέρας, δύο Πατρίκιοι, ὁ Γάλβιος καί ὁ Κάνδιδος, ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Βασιλέως Λέοντος τοῦ Μεγάλου, στήν πορεία τους πρός τά Ἱεροσόλυμα γιά νά προσκυνήσουν τούς Ἁγίους Τόπους, ὅταν ἔφθασαν στήν Γαλατία, βρῆκαν μία εὐσεβεστάτη Ἑβραία, πού εἶχε μέσα στήν οἰκία της τήν ἁγία Ἐσθήτα, τό ἐπανωφόριον τῆς Παναγίας. 
Ἡ γυναίκα αὐτή προσευχόταν μέρα καί νύκτα μιμούμενη τήν προφήτιδα Ἄννα πού βρισκόταν στόν Ναό καί ἀξιώθηκε νά δῆ τόν Χριστό, ὅταν Τόν

Η πιο πολύτιμη εικόνα του Αγίου Όρους και η απίστευτη ιστορία της. Παναγία η Πορταΐτισσα των Ιβήρων

Πρόκειται για το πιο σημαντικό κειμήλιο του Αγίου Όρους μαζί με την εικόνα του «Άξιον Εστίν». Η Παναγία η Πορταΐτισσα των Ιβήρων και η ιστορία της έχει κάνει πολλούς να δακρύσουν αλλά και να πιστέψουν.
Αυτήν την μοναδική εικόνα προσκύνησε και ο Πατριάρχης της Ρωσίας κ. Κύριλλος, αποδίδοντας φόρο τιμής στην Κυρά του Άθωνα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Σύμφωνα με την παράδοση αλλά και μαρτυρίες, η εικόνα ανήκε σε μια οικογένεια που ζούσε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας τον 8ο αιώνα. Το 829 μεσούσης της «εικονομαχίας» η γυναίκα πουν την είχε αναγκάστηκε να την ρίξει στην θάλασσα για να μην καταστραφεί από τους εικονομάχους.
Επί 170 χρόνια η εικόνα ήταν χαμένη. Μέχρι το 1004. Τότε καλόγεροι της

Το Κανδήλι....!!!

Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα.
Ή ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. 
Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και ή πείνα είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και μεγάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά. 
Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29ης Σεπτεμβρίου του 1941.

Το Πάσχα του Καλοκαιριού....!

Ο μήνας Αύγουστος εἶναι ἀφιερωμένος στὴν Παναγία μας. 
Ἐπίκεντρο ἡ μεγάλη θεομητορικὴ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποία ἀποκαλεῖ ὁ πιστὸς καὶ εὐσεβὴς λαὸς μᾶς «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ». Ἡ Ἐκκλησία μας, τιμώντας τὸ σεπτὸ καὶ πανίερο πρόσωπο τῆς Θεομήτορος, ὅπως ὁρίζει ἡ δισχιλιόχρονη ὀρθόδοξη παράδοσή μας, καθιέρωσε νὰ ψάλλονται, τὸ πρῶτο δεκαπενθήμερο, στοὺς ναοὺς οἱ περίφημοι καὶ λαοφιλεῖς Παρακλητικοὶ Κανόνες, πρὸς δοξασμὸ τῆς Παναγίας μας καὶ πνευματικὸ ὄφελος

Ο Όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και η εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας +4 Δεκεμβρίου

Κατὰ τὴν πρώτη περίοδο τῆς εἰκονομαχίας, ἀπὸ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῶν ἱερῶν Εἰκόνων ἰδιαιτέρως πρωτοστάτησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (676-749 μ.Χ.). 
Ὁ Σέργιος, πατέρας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ἦταν ὑπεύθυνος γιὰ τὸ θησαυροφυλάκιο τοῦ χαλίφη καὶ ἴσως καὶ διοικητὴς τῆς Δαμασκοῦ.
Ὅταν πέθανε ὁ Σέργιος, ὁ χαλίφης διώρισε τὸν ἅγιο Ἰωάννη πρωτοσύμβουλο τοῦ χαλιφάτου. 
Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἡ εἰκονομαχία ἦταν στὸ ἀπόγειό της καὶ ὁ

Η Κατάθεση της Tιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου και άλλα ιστορικά στοιχεία +2 Ιουλίου

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τελεῖ τήν ἀνάμνηση τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας στίς Βλαχέρνες. Πρόκειται γιά μία ἑορτή ἑνός γεγονότος πού ἀναφέρεται στήν Παναγία μας καί ἀφορᾶ ἕνα ἔνδυμά της πού εἶναι τό «ἐπανωφόριόν» Σύμφωνα μέ τόν Συναξαριστή τῆς ἡμέρας, δύο Πατρίκιοι, ὁ Γάλβιος καί ὁ Κάνδιδος, ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Βασιλέως Λέοντος τοῦ Μεγάλου, στήν πορεία τους πρός τά Ἱεροσόλυμα γιά νά προσκυνήσουν τούς Ἁγίους Τόπους, ὅταν ἔφθασαν στήν Γαλατία, βρῆκαν μία εὐσεβεστάτη Ἑβραία, πού εἶχε μέσα στήν οἰκία της τήν ἁγία Ἐσθήτα, τό ἐπανωφόριον τῆς Παναγίας. Ἡ

Αγία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Στὶς 31 Αὐγούστου θὰ ἑορτάσουμε καὶ φέτος τὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου.  
(Εύρεσις της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου, στα Φυρά της Θήρας - Σαντορίνης στις 10 Οκτωβρίου του 1830 κλικ εδώ και εδώ).

Ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ἱερὸ κειμήλιο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου καὶ διασῴζεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. 

Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ὕφανε ἀπὸ τρίχες καμήλας.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου εἶναι λιγοστὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς ἀκόμη χρόνους. 

Ἡ Θεοτόκος μέχρι τὴν Κοίμησή της παρέμεινε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἦταν

Από την ταπείνωση στη δοξολογία

του Πρωτ. π. Θωμά Βαμβίνη

Αναμφισβήτητα για κάθε Χριστιανό το σημαντικότερο πρόσωπο μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, μετά τον Χριστό, είναι η μητέρα Του, η Θεοτόκος Μαρία.

Είναι, όπως την ονομάζουν οι άγιοι Πατέρες μας, το μεθόριο μεταξύ κτιστής και άκτιστης φύσης. 

Είναι άνθρωπος σαν και εμάς. Γεννήθηκε, όπως όλοι οι άνθρωποι, με φυσικό τρόπο. Όμως της δόθηκε το μοναδικό προνόμιο να γίνη και μητέρα του Θεού, αφού ο άνθρωπος τον οποίο γέννησε “ασπόρως” δεν έχει κτιστή υπόσταση.

Παναγία Γοργοϋπήκοος

Η Παναγία Γοργοϋπήκοος είναι από τις πιο γνωστές θαυματουργές εικόνες της Παναγίας μας. Βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους και είναι παραθαλάσσια.Όπως αναφέρεται, στο δεξί μέρος της τράπεζας της μονής (= ο χώρος που τρώνε οι μοναχοί), βρισκόταν μια παλαιά εικόνα της Παναγίας.Οι πατέρες της Μονής αναφέρουν ότι είχε αγιογραφηθεί από την εποχή του κτήτορος της Μονής Νεοφύτου, τον 11ο αιώνα. Το έτος 1646, που ήταν ένα έτος πολύ δύσκολο για την Ιερά Μονή, διότι δεν είχε τα απαραίτητα χρήματα για να πληρώσει τους καθορισμένους φόρους στους Τούρκους κατακτητές, ο τραπεζάρης της μονής, περνούσε μπροστά από αυτήν την εικόνα συνεχώς, ακόμα και τη νύχτα βαστάζοντας στα χέρια του αναμμένα δαδιά, τα οποία απ'τον καπνό μαύριζαν με τον καιρό την εικόνα। Μια βραδυά, εκείνο το έτος, λοιπόν, καθώς περνούσε και πάλι μπροστά από την εικόνα της Θεοτόκου, ακούει φωνή να βγαίνει από την εικόνα και να του λέει: "Μην περνάς από εκεί και μαυρίζεις τον τόπο με καπνό"। Ό μοναχός νομίζοντας ότι κάποιος άνθρωπος φώναξε, καταφρόνησε τη φωνή και δεν έδωσε σημασία। Μετά από λίγες ημέρες, κι ενώ εκείνος συνέχιζε να περνάει μπροστά από την εικόνα με αναμμένα τα δαδιά, ακούει και πάλι τη φωνή να του λέει: '"Ώ μοναχέ αμόναχε, έως πότε θα συνεχίσεις να καπνίζεις τη μορφή μου και να με μαυρίζεις, ατιμώντας με;" Και συγχρόνως με τη φωνή έχασε ο ταλαίπωρος το φως του κι έμεινε τυφλός."Ετσι καταλαβαίνοντας το σφάλμα του, ότι δηλαδή καταφρόνησε την πρώτη φωνή και δεν υπάκουσε, κατασκεύασε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και την παρακαλούσε συνεχώς να του συγχωρέσει αυτό το εξ' απροσεξίας αμάρτημα και να του χαρίσει το φως του, ώστε βλέποντας την Αγία Εικόνα της να την δοξάζει και να την ευχαριστεί πάντοτε.Και η Παναγία μας, εισάκουσε την προσευχή του και του είπε: "Ιδού, από σήμερα σου χαρίζω το φως και πρόσεξε στο εξής να μην περάσεις με αναμμένα δαδιά, γιατί εγώ είμαι η Κυρία της Μονής αυτής και γοργά υπακούω σ' εκείνους που με επικαλούνται και τους χαρίζω τα προς σωτηρία αιτήματά τους, διότι καλούμαι Γοργοϋπήκοος".
Όταν λοιπόν θεραπεύθηκε από την τύφλωση του ο τραπεζάρης Μοναχός, ονόματι Νείλος, οι πατέρες της Μονής έφτιαξαν στο χώρο αυτό ένα παρεκκλήσι προς τιμήν της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου, αφού η ίδια η Παναγία χαρακτήρισε τον εαυτό της με το επίθετο αυτό. Εκεί τελείται δύο φορές την εβδομάδα η θεία Λειτουργία, εκεί γίνονται οι κουρές των μοναχών και καθημερινά, πρωί και βράδυ, ψάλλονται παρακλήσεις μπροστά στην ιερή εικόνα.Από τότε η αγία αυτή εικόνα ονομάζεται Γοργοϋπήκοος, γιατί πραγματικά με τα θαυμαστά έργα της συνεχώς αποδεικνύει ότι γρήγορα υπακούει σ' εκείνους που προστρέχουν σ' αυτήν με ευλάβεια και πίστη.Και πραγματικά η χάρη της ενεργεί πάμπολλα θαύματα όχι μόνο στο Άγιο Όρος, αλλά και έξω από αυτό, σε πόλεις και χωριά, σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και σε άλλα μέρη, όπου την ευλαβούνται και την επικαλούνται. Η Παναγία η Γοργοϋπήκοος είναι πολύ θαυματουργή, γιατρεύει διάφορες ασθένειες, χαρίζει παιδιά σε άτεκνα ζευγάρια, φανερώνει απολεσθέντα αντικείμενα, προστατεύει όσους κινδυνεύουν στη θάλασσα, λυτρώνει όσους αιχμαλωτίζονται, θεραπεύει από τον πονοκέφαλο και την κόπωση, ανορθεί τους παραλύτους, χαρίζει το φως στους τυφλούς, θεραπεύει από θανατηφόρες ασθένειες, διώκει τις ακρίδες από τα χωράφια και άλλα πολλά θαυμαστά που βρίσκονται γραμμένα στη μονή Δοχειαρίου, ως θαυματουργές επεμβάσεις της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου. 

http://aoratigonia.blogspot.com/2010/12/blog-post_03.html

Να βάλω το λαδάκι στα νηστικά παιδιά μου ή στο εικονοστάσι; Μια συγκινητική ιστορία

Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα.

Η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. 

Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και ή πείνα είχαν πάρει τρο­μακτικές διαστάσεις και ο Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και με­γάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.

Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. 

Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29 ης Σεπτεμβρίου του 1941. 

Από τρό­φιμα της είχαν απομείνει ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μια "χούφτα" κα­λαμποκάλευρο.

Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφθηκε ότι αύριο, του Ευαγγε­λισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάκτυλο λαδάκι.

Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο κανδήλι, πού ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι. και τότε μπήκε στο δί­λημμα: 
Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;

Αποφασιστικά όμως έκαμε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: "Παναγία μου! ' Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί ή μέρα πού ξημε­ρώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου θρέψης τα παιδιά".

Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Πανα­γίας. 
Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και ή καρδιά της γέμι­σε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.

Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, ή θεία μου άνοιξε το ντου­λάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!...

Σταυροκοπήθηκε ή γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαρι­στώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα.

Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στό­ματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Αλλά και το κανδήλι παρέμεινε από τότε μέρα - νύχτα αναμμένο, μαρτυ­ρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλο­γημένης γυναίκας.

ΒΙΒΛ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΗΓΗ

http://orthodoxigynaika.blogspot.com/2011/05/blog-post_15.html

Έχεις εφτά-οχτώ λεπτά;

Και έχω ξαναπεί. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας. Χαίρε! Χαίρε! Χαίρε! Παναγία μου να'χεις χαρά. Σε χαιρετάμε. Δεν είμαστε αχάριστοι.Μας έκανες τόσο μεγάλο καλό. Έφερες τον Θεό στον κόσμο! Δε θα σου πούμε ένα "ευχαριστώ"; Ένα "χαίρε";
Που κρατάει 7-8 λεπτά; 7-8 λεπτά κρατάνε να τους πεις τους Χαιρετισμούς.

Να λέμε τους Χαιρετισμούς. Αυτή είναι πολύ ωραία προσευχή. Αρχοντική προσευχή.

Χωρίς καθόλου ζητιανιά. Χωρίς καθόλου παρακλήσεις και ικεσίες και "θέλω κείνο, κάνε τ'αλλο". Δεν θέλω τίποτα!
Παναγία μου σε χαιρετώ μόνο. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε...

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

http://aoratigonia.blogspot.com/2011/05/blog-post_27.html

Παράκληση της Θεοτόκου

«Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού,
δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών,
ίνα μεσιτεύσης προς τον εκ σου τεχθέντα.
Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια»

Παράκλησις!  Ακούει την λέξιν ο άπιστος, ειρωνεύεται, κινεί περιφρονητικώς τους ώμους του και ερωτά:  Υπάρχουν λοιπόν εις τον 20όν αιώνα, αιώνα διασπάσεως του ατόμου, υπάρχουν τόσο καθυστερημένα πνεύματα, ώστε να προσεύχονται, να κάμνουν δεήσεις και παρακλήσεις και να πιστεύουν εις τον κόσμον υπερφυσικών δυνάμεων;  Προσευχή!  Παράκλησις!  Του φαίνεται, παράξενον ακατάληπτον το φαινόμενον της προσευχής.  Δεν το πιστεύει ο άπιστος!  Όπως ακριβώς ένας άγριος της κεντρώας Αφρικής δεν πιστεύει τον Ευρωπαίον, ο οποίος του λέγει, ότι υπάρχει μηχάνημα –ο ασύρματος- με το οποίον ημπορεί να μεταδώσει την φωνήν του εις απόστασιν εκατοντάδων χιλιομέτρων και ν’ ακούσει από το άλλο άκρον της γης την φωνήν ανθρώπων, τους οποίους ουδέποτε είδεν.  

Αλλ’ ο άπιστος δεν παραδέχεται ύπαρξιν πνευματικού κόσμου.  Είναι υλιστής και γνωρίζει μόνον να ζυγίζει και να μετρά την ύλην.  Δι’ αυτόν μόνον ύλη υπάρχει.  Όλα είναι ύλη.  Ύλη είναι ο θεός του.  Πέραν απ’ αυτήν δεν υπάρχει τίποτε.  Ο δυστυχής!  Πιστεύει εις την ύλην, εις την δύναμιν της ύλης, πιστεύει ότι ένα ελάχιστον μόριον της ύλης που λέγεται άτομον εγκλείει μέσα του μυστηριώδεις δυνάμεις, αι οποίαι δια της επιστήμης αποδεσμευόμεναι δύνανται να συνταράξουν ωκεανούς, να αλλάξουν την κοίτην των ποταμών και να βυθίσουν στόλον ολόκληρον θωρηκτών.  Πιστεύει εις την ύλην και τα θαύματά της!  Αλλ’ εάν τον ερωτήσης:  Ποίος έκανε, ποίος έπλασε την ύλην, το πρώτον μόριον της ύλης;  Ποίος εφωδίασε την ύλην με μυστηριώδεις δυνάμεις;  Ο άπιστος, ο υλιστής δεν απαντά, δεν δύναται ν’ απαντήση.  Τι ν’ απαντήση;

Διότι πέραν από τας δυνάμεις του υλικού κόσμου υπάρχουν αι απείρως μεγαλύτεραι δυνάμεις του πνευματικού κόσμου.  Τας αισθάνονται, τας ζουν οι πιστοί του Κυρίου μαθηταί, οι αληθινοί χριστιανοί!  Εάν ο άπιστος έκαμνε τον κόπον και ηρώτα χιλιάδας συγχρόνων ανθρώπων του τι φρονούν περί προσευχής, θα ήκουε από τα στόματα μυριάδων ανθρώπων και των πέντε ηπείρων, μικρών και μεγάλων, αναλφαβήτων και σοφών επιστημόνων, ότι η προσευχή κάμνει θαύματα, ενώνει ουρανόν και γην, εξυψώνει την ζωήν των ανθρώπων εις άφθαστα ύψη.  Βιβλιοθήκη ολόκληρος θα εσχηματίζετο εάν ήθελε κανείς να καταγράφει εις βιβλία τα άπειρα της προσευχής θαύματα.  Αι μητέρες θα εδιηγούντο τα θαύματα που είδαν.  «Είχα το παιδί μου – θα έλεγε εις τον άπιστον η μητέρα- το είχα βαρειά άρρωστον  Τα φάρμακα που ηγόρασα από τα φαρμακεία πανάκριβα, μηδέν αποτέλεσμα.  

Οι ιατροί που εκάλεσα έκαμναν ιατροσυμβούλιον, διεφώνησαν, διεκπληκτίσθησαν και επί τέλους μου είπαν:  Δεν υπάρχει σωτηρία.  Έτσι μόνη μου ελπίδα έμεινε η βοήθεια του Παντοδυνάμου.  Ήτο νύκτα, μεσάνυκτα.  Το παιδί εκαίετο εις τον πυρετόν.  Παραληρούσε.  Μα εγώ δεν απηλπίσθηκα.  Γονάτισα.  Έκαμα την προσευχήν μου.  Τα μάτια μου εγέμισαν δάκρυα.  Θεέ μου, βοήθησέ με.  Σώσε το παιδί μου.  Παναγία κάμε το θαύμα σου!  Και το θαύμα έγινε.  Το πρωί το παιδί ήτο απύρετο.  Άπιστε!  Συ που δεν πιστεύεις εις την δύναμιν της προσευχής σε ερωτώ εγώ η μητέρα που είδα το θαύμα μέσα εις το σπίτι μου, ποίος έκανε καλά το παιδί μου;»  -Πόσα  τέτοια θαύματα έχουν να διηγηθούν εις τον άπιστον αι πισταί, αι χριστιαναί μητέρες.  Και πόσα άλλα θαύματα έχουν να εξιστορήσουν με όλην την δραματικότητά των οι ηρωικοί στρατιώται του τελευταίου μας πολέμου, που μέσα από χαλάζι σφαίρες εσώθησαν με την προσευχήν που έβγαινε από την καρδίαν των.  Κύριε!  Σώσον μας!  Θαύματα λοιπόν αι μητέρες.  Θαύματα οι στρατιώται.  Θαύματα έχει να διηγηθεί κάθε πιστόν τέκνον του Θεού που εις διαφόρους περιστάσεις της ζωής του έμαθεν από της μικράς του ηλικίας να χρησιμοποιή τον μυστικόν ασύρματον της προσευχής.  Ο Θεός ακούει και σπεύδει εις την βοήθειαν του πλάσματός του.

Η προσευχή!  Η παράκλησις!  Δύναμις αόρατος τεραστία του ανθρώπου που γνωρίζει να την χρησιμοποιεί κατά την διδασκαλίαν του Θεανθρώπου.  Και την δύναμιν της διαλαλούν όχι μόνον μικροί και ασήμαντοι οι οποίοι όμως δια την αθωότητα της καρδίας των ευρίσκονται πλησιέστερον προς την Θεότητα, αλλά και σοφοί επιστήμονες διεθνούς φήμης, οι οποίοι εβραβεύθησαν με το βραβείο Νόμπελ.  Και αυτοί πιστοποιούν τα θαυμαστά αποτελέσματα της προσευχής!  Αναφέρομεν εκ των πολλών τον Γάλλον επιστήμονα  Αλέξιον Καρρέλ βιολόγον και φυσιολόγον παγκοσμίου φήμης, του οποίου το σύγγραμμα «ο άνθρωπος, σ’ αυτό το άγνωστον» έχει μεταφρασθεί εις πλείστας γλώσσας.  Γράφει ο Καρρέλ: «Η σημερινή αντίληψις, ότι η προσευχή, ημπορεί να επηρεάσει και να θεραπεύσει παθολογικάς καταστάσεις, εξάγεται από παρατηρήσεις που εκάμαμεν εις αρρώστους, οι οποίοι εις έναν λεπτόν έγιναν καλά από κάθε λογής αρρώστειαν, όπως φυματίωσιν των οστών και του περιτοναίου, ψυχρά αποστήματα, πληγάς, καρκίνον κλπ.  Η προσευχή!  Και εις πολλάς περιστάσεις δεν είναι ανάγκη ο ίδιος ο άνθρωπος να προσεύχεται ή να έχει μέσα του θρησκευτικήν πίστιν· αρκεί κάποιος που ευρίσκεται κοντά του να προσεύχεται…  Και τα γεγονότα αυτά (θεραπεία ασθενών δια της προσευχής) δεν ηθέλησαν ποτέ να τα κοιτάξουν οι υγιεινολόγοι, οι ιατροί, οι παιδαγωγοί και οι κοινωνιολόγοι.»  Πιστεύουν λοιπόν και οι επιστήμονες της ολκής ενός Καρρέλ, κλίνουν το γόνυ ενώπιον της Ανωτάτης θελήσεως του Δημιουργού και επικαλούνται την προστασίαν Του.

Η προσευχή!  Η παράκλησις!  Ακριβώς διότι η προσευχή έχει τοιαύτην δύναμιν, δι’ αυτό και οι πιστοί χριστιανοί τώρα εις τους εσπερινούς του Δεκαπενταυγούστου τρέχουν χαρούμενοι εις τους Ι. Ναούς και στα εξωκλήσια της θεομήτορος Κόρης δια να προσευχηθούν θερμότερον προς τον Λυτρωτήν του κόσμου, τον οποίον ηξιώθη να γεννήσει η αγνή και η Ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ.  Ακούοντες δε οι πιστοί τον γλυκύτατον παρακλητικόν κανόνα προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον τα μάτια των δακρύζουν· κάτι το αόρατον, το μυστηριώδες αισθάνονται εις τα βάθη της ψυχής των.  Λες δεν πατούν την στιγμήν εκείνην την γην.  Η ψυχή απογειούται, μεταφέρεται εις κόσμους υπερκοσμίους, παίρνει νέας δυνάμεις δια να συνεχίσει τον σκληρόν αγώνα της ζωής, τον αγώνα της πίστεως και της αρετής.

Χριστιανοί Έλληνες!  Η εφετεινή περίοδος της Νηστείας της Θεοτόκου συμπίπτει με το ιστορικόν γεγονός, ότι 21 έθνη τας ημέρας αυτάς συσκέπτονται επάνω εις τα μεγάλα προβλήματα της παγκοσμίου ειρήνης.  Κρίσιμοι ημέραι δια την Πατρίδα μας, η οποία προσδοκά Δικαιοσύνην, και δια την Ανθρωπότητα ολόκληρον, η οποία κουρασμένη διψά ειρήνην.  Κρίσιμοι αι ημέραι.  Ο Σατανάς το παν θα πράξει να τορπιλίσει την ειρήνην και να σπείρει νέους σπόρους μίσους.  Δι’ αυτό τας ημέρας αυτάς, κατά τας οποίας συνεδριάζουν τα έθνη, ημείς οι χριστιανοί έλληνες που πιστεύομεν εις την δύναμιν της προσευχής ας πέσωμεν εις τα γόνατα.  Ας παρακαλέσωμεν θερμώς τον ουράνιον Πατέρα.  Ας ζητήσουμεν και την μεσιτείαν της Υπεραγίας Θεοτόκου.  Πόσες φορές η Υπεραγία Θεοτόκος δεν έκαμε τα θαύματά της και δεν επροστάτευσε την μικράν μας, την μαρτυρικήν μας Πατρίδα;  Ας προσευχηθώμεν λοιπόν και τώρα με πίστιν ακράδαντον.  Και να είσθε βέβαιοι ότι αι προσευχαί μας θα επηρεάσουν τας αποφάσεις του Συνεδρίου κατά τρόπον μυστηριώδη, δια ν’ αξιωθώμεν ν’ ακούσωμεν:  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.  ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.

+Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=111

Η λάμπουσα εικόνα της Παναγίας!

Στο Ροστόφ, λίγο πριν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Εκκλησία του Αγίου Σεραφείμ μετετράπη σε κινηματογράφο. Οι κομμουνιστές κάλυψαν με παχύ στρώμα ασβέστη όλες τις τοιχογραφίες. Μία από αυτές ήταν στο δεξί μέρος και εικονίζε την Παναγία. Κάθε φορά που έσβηναν τα φώτα στην «αίθουσα» η εικόνα έλαμπε με ένα υπερκόσμιο φως ξεπερνώντας το σοβά. Οταν το έμαθαν οι άνθρωποι του κόμματος πήγαν για να πιστοποιήσουν το φαινόμενο. Γνωμάτευσαν ότι το πάχος του σοβά δεν ήταν αρκετό, διέταξαν να διπλασιασθεί και αποχώρησαν. Ομως η εικόνα πάντα ξεπερνούσε το στρώμα του σοβά κι έλαμπε. Το νέο το έμαθαν οι κάτοικοι του Ροστόφ και πήγαιναν στο «σινεμά» όχι για να δουν το έργο, αλλά για να προσκυνήσουν μυστικά και από μακριά τη λάμπουσα εικόνα. Οι κομισάριοι αναγκάστηκαν να κλείσουν τον κινηματογράφο. Για την ιστορία κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Γερμανοί κατέλαβαν την πόλη και η εκκλησία άνοιξε και πάλι. Οταν περιήλθε και πάλι στην εξουσία των Σοβιετικών αυτοί δεν τόλμησαν να την ξαναμετατρέψουν σε σινεμά. Οπως ελέχθη, προτίμησαν να βλέπουν οι κάτοικοι του Ροστόφ την εικόνα στην εκκλησία, παρά να προσέρχονται για να ζήσουν το θαύμα της λάμπουσας εικόνας στον κινηματογράφο κάτω από το σοβά.

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.com/2010/12/blog-post_13.html

Τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας. Ἀληθινὴ ἀπίστευτη συγκλονιστικὴ Ἱστορία

O γέρο Χαραλάμπης ἔζησε τὰ τελευταία χρόνια της ζωῆς του μὲ τὴν νοσταλγία τῆς χαμένης τοῦ πατρίδας.Σκεφτόταν συνέχεια τὸ ὄμορφο χωριὸ τοῦ κοντὰ στὴν Προῦσα καὶ τὰ μάτια τοῦ βούρκωναν.Μ’αὐτὸν τὸν καημὸ ἔφυγε γιὰ τὴν ζωή.

Συχνὰ ἔπαιρνε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ τὸν ἐγγονὸ τοῦ τὸν Μπάμπη, καὶ τοῦ μιλοῦσε γιὰ τὸ χωριό του. Τοῦ περιέγραφε πὼς ἦταν ἡ ἐκκλησία, τὸ σχολεῖο ποὺ ἔμαθε τὰ πρῶτα του γράμματα, τὴν πλατεία ποὺ ἔπαιζε. Μὲ μεγάλη λεπτομέρεια τοῦ περιέγραφε τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκε, παντρεύθηκε, ἀπέκτησε τὰ παιδιά του. Ὁ Μπάμπης μεγάλωσε καὶ σπούδασε στὴν Ἀθήνα. Πάντα ὅμως θυμόταν τὸν παππού του….. Καὶ ὅταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πὼς ἕνα ταξιδιωτικὸ πρακτορεῖο εἶχε ὀργανώσει ἐκδρομὴ στὰ μέρη τῆς Προύσας, θεώρησε χρέος του νὰ ἐπισκεφθεῖ αὐτὸν τὸν τόπο, στὴ μνήμη τοῦ παπποῦ του.

Δυνατὴ συγκίνηση κατέλαβε τὸν Μπάμπη, ὅταν βρέθηκε στὸ χωριὸ τοῦ παπποῦ του. Εἶδε πρῶτα τὴν ἐκκλησία, μόνο ποὺ τώρα ἦταν τζαμί. Πλησίασε στὸ καφενεδάκι τοῦ παπποῦ του…… ἦταν κλειστό. Καὶ ἡ πλατεία ἐντελῶς παραμελημένη. Κι ‘ἔφτασε μπροστὰ στὸ σπίτι…..

Μὲ τρεμάμενο χέρι ἔσπρωξε τὴν αὐλόπορτα. Στὰ σκαλοπάτια καθόταν ἕνα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τὸν εἶδε.»Ἔλα παιδί μου, τί θέλεις;» τὸν ρώτησε στὰ τούρκικα…

Μὲ τὶς λίγες τούρκικες λέξεις ποὺ εἶχε μάθει ὁ Μπάμπης ἀπὸ τὸν παππού του, προσπάθησε νὰ τοῦ ...
δώσει νὰ καταλάβει πὼς εἶχε ἔρθει ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ γνωρίσει τὸ χωριὸ τοῦ παπποῦ του. Σὰν τ ἄκουσε ὁ γέρος τινάχτηκε πάνω. Ἅπλωσε τὰ χέρια καὶ τὸν....

 ἕσφιξε στὴν ἀγκαλιά του…»Καλῶς ὅρισες» τοῦ εἶπε ἑλληνικά. «Τὸ ξέρα πὼς θὰ ρθεῖς καὶ σὲ περίμενα» ὁ Μπάμπης τὸν κοίταξε σαστισμένος. Τὸν ἐπίασε ἐκεῖνος ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ὁδήγησε σ/ἕνα μικρὸ δωμάτιο στὸ ἐσωτερικό του σπιτιοῦ.

Τὸν ἔβαλε νὰ καθίσει στὴν μοναδικὴ καρέκλα . Σκούπισε ἕνα δάκρυ ποὺ κύλησε στὸ πρόσωπό του καὶ συνέχισε. Γεννήθηκα σ/ ἕνα ὄμορφο χωριουδάκι τῆς Μακεδονίας.Οἱ γονεῖς μου ἦταν Μωαμεθανοὶ καὶ στὸ ἐπάγγελμα ἀγρότες.

Ἐγὼ ἤμουν τὸ μικρότερο παιδὶ τῆς οἰκογένειας. Ὅταν οἱ ἄλλοι λείπανε ὅλη μέρα στὰ κτήματα ἐγὼ ἔμενα στὸ σπίτι τοῦ φίλου μου τοῦ Νικολάκη. Πολλὲς φορὲς κοιμόμουνα κιόλας. Οἱ γονεῖς τοῦ μ/ἀγαποῦσαν καὶ δὲν μὲ ξεχώριζαν ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Ἦταν καλοὶ ἄνθρωποι καὶ πιστοὶ χριστιανοί, Ἐκκλησιάζονταν συχνὰ τὸ βράδυ ὅλη ἡ οἰκογένεια, γονάτιζαν καὶ προσεύχονταν μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ὅπου ἔκαιγε συνέχεια τὸ καντήλι, καὶ δίπλα τὸ θυμιατήρι, ποὺ σκορποῦσε σ/ὅλο τὸ σπίτι εὐωδία.

Ὅλα αὐτὰ ἔμενα μ/ ἔκαναν νὰ νιώθω δέος. Πολλὲς φορὲς γονάτιζα καὶ ἐγὼ μαζί τους καὶ μιλοῦσα μὲ τὴν Παναγία σὰν νὰ μιλοῦσα μὲ τὴν μάνα μου. Ἡ ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.

Κάποια μέρα ἡ οἰκογένεια τοῦ Νικολάκη πήγανε σ/ἕνα ξωκλήσι ποὺ πανηγύριζε. Μὲ πῆραν κι ἐμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τὴ Θεία λειτουργία κι ὅταν εἶδα τοὺς πιστοὺς νὰ προχωροῦν πρὸς τὴν Ὡραία Πύλη γιὰ νὰ μεταλάβουν ἀκολούθησα καὶ ἐγώ.

Ὁ πατέρας τοῦ φίλου μου μὲ συγκράτησε.»Ὄχι ἐσὺ παιδί μου» μοῦ εἶπε χαμηλόφωνα. «

«Δὲν μπορεῖς νὰ μεταλάβεις γιατί εἶσαι ἀβάφτιστος» Τὸν κοίταξα μὲ παράπονο..» «Τότε νὰ βαπτιστῶ» τοῦ ἀπάντησα.

Λίγο ἀργότερα ὁ κὺρ Δημήτρης μου ἐξήγησε πὼς ἀνήκουμε σὲ διαφορετικὲς θρησκεῖες καὶ οἱ γονεῖς μου δὲν θὰ μοῦ ἐπέτρεπαν νὰ βαπτιστῶ. Θὰ μποροῦσα ὅμως νὰ τὸ κάνω ὅταν γινόμουνα ἐνηλικὸς κι ἐξακολουθοῦσα νὰ ἔχω τὸν ἴδιο πόθο.

Κι ἔγω περίμενα τὴν πολυπόθητη ἐκείνη μέρα καὶ συνέχιζα νὰ προσεύχομαι στὴν Παναγία. Δυστυχῶς ὅμως δὲν πρόλαβα νὰ πραγματοποιήσω τὴ μεγάλη μου ἐπιθυμία. Πρὶν ἀκόμα ἐνηλικιωθῶ ἔγινε ἡ ἀνλτλαγὴ τῶν πληθυσμῶν. Μὲ πῆραν οἱ γονεῖς μου καὶ μὲ φέρανε σὲ τοῦτο ἐδῶ τὸ χωριό.

Ἦταν νύχτα καὶ δὲν μπόρεσα νὰ ἀποχαιρετήσω τὸν φίλο μου καὶ τὴν ἀγαπημέμη μου ἐκείνη οἰκογένεια. Αὐτό μου στοίχισε πολύ. Μία δύο φορὲς θέλησα νὰ φύγω ἀπὸ τὸ σπίτι. Οἱ γονεῖς μου ἀναγκάστηκαν νὰ μὲ κλειδώσουν σὲ τοῦτο ἐδῶ τὸ δωμάτιο, καὶ συνέχισα νὰ μένω ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια.

Ἕνα βράδυ πάνω στὴν ἀπελπισία μου γονάτισα, ὅπως ἔκανε ἡ οἰκογένεια τοῦ Νικολάκη καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια παρακάλεσα τὴν Παναγία νὰ μὲ βοηθήσει νὰ γυρίσω πίσω. Καὶ ξαφνικὰ νίωθα μία ὑπέροχη εὐωδιὰ νὰ πλημμυρίζει τὸ δωμάτιο. Τὸ θεώρησα σὰν ἀπάντηση τῆς Παναγίας στὴν προσεύχη μου. Τὴν ἴδια εὐωδία τὴν νιώθω ἀκόμα μέχρι σήμερα, ὅταν τὸ βράδυ προσεύχομαι.

Ἀργότερα ἄρχισα νὰ ἀκούω κάποια ἐλαφρὰ χτυπήματα κάτω ἀπὸ τὸ κρεβάτι ποὺ κοιμόμουν. Ἕναν ὁλόκληρο χρόνο δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω τί συνέβαινε, οὔτε ὅμως τολμοῦσα νὰ τὸ πῶ σὲ κάποιον. Βρῆκα τὴν εὐκαιρία κάποια μέρα ποὺ ὅλη ἡ οἰκογένειά μου εἶχε πάει σ/ἕνα γάμο στὸ διπλανὸ χωριὸ κι ἔψαξα μὲ πολὺ προσοχὴ στὸ σημεῖο ἐκεῖνο. Πρόσεξα πὼς κάποια σανίδια δὲν ἐφάρμοζαν ἐντελῶς. Τὰ ἀνασήκωσα μ’ἕνα αἰχμηρὸ ἀντικείμενο. Εἶδα ἀπὸ κάτω ἕνα μεταλλικὸ κουτί. «Σίγουρα θὰ εἶναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρὸς» σκέφτηκα.

Ρίγος μὲ κατέλαβε ὅταν τὸ ἄνοιξα. Μέσα ὑπῆρχε μία ὁλόχρυση εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἕνα καντῆλο καὶ ἕνα θυμιατήρι ποὺ εὐωδίαζαν.

«Σκέφτηκα πὼς οἱ ἄνθρωποι ποὺ φύγανε ἀπὸ αὐτὸ τὸ σπίτι ἔκρυψαν τὸν πολύτιμο θυσαυρό τους γιὰ νὰ μὴν πέσει σὲ βέβηλα χέρια». Τὸ ἴδιο σκέφτηκα νὰ κάνω καὶ γῶ. Νὰ φυλάξω τὴν εἰκόνα μέχρι νὰ βρεθεῖ κάποιος ἀπὸ τὴν οἰκογένεια ποὺ θὰ μποροῦσα νὰ τὴν παραδώσω. Κι αὐτὸ ἦταν τὸ αἴτημά μου ὅταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στὴν Παναγία. Πέρασαν χρόνια ἀπὸ τότε. Οἱ γονεῖς μου φύγανε ἀπὸ τὴ ζωή. Τ’ ἀδέρφια μου παντρεύτηκαν κι ἔκαναν δικό τους σπιτικό. Ἐγὼ ἔμεινα ἐδῶ μόνος. Φύλαγα τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Δὲν θέλησα νὰ παντρευτῶ, οὔτε νὰ μπεῖ γυναίκα στὸ σπίτι μου. Οἱ συγγενεῖς καὶ συγχωριανοί μου μὲ θεωροῦσαν ἀλλοπαρμένο καὶ δὲν μὲ πλησίαζαν. Αὐτὸ μὲ βόλευε, γιατί δὲν μὲ ἐνοχλοῦσαν. Εἶχα πάντα τὴν Παναγία ποὺ μὲ προστάτευε.

Τελευταία οἱ δυνάμεις μου ἄρχισαν νὰ μὲ ἐγκαταλείπουν. «Μὴν ἀφήσεις Παναγία μου νὰ πεθάνω πρὶν παραδώσω σὲ χέρια σίγουρα τὴν εἰκόνα σου» Προσευχόμουνα συνέχεια. Καὶ ψὲς τὸ βράδυ πῆρα τὴν ἀπάντησή της . Ἡ εὐωδία σταμάτησε. Μία δροσέρη ἄυρα ἁπλώθηκε στὴν ψυχή μου. Ἔβγαλα τὴν εἰκόνα ἀπὸ τὸ κουτὶ καὶ μοῦ φάνηκε πὼς ἡ Παναγία μου χαμογέλασε. «Κάποιον θὰ στείλει σήμερα νὰ τὴν πάρει», σκέφτηκα καὶ κάθισα ἀπὸ τὸ πρωὶ στὰ σκαλοπάτια νὰ περιμένω. Τώρα πιὰ μπορῶ νὰ κλείσω τὰ μάτια μου ἥσυχος.

Συγκινημένος ὁ Μπάμπης πῆρε τὸ ἱερὸ κειμήλιο ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ γέροντα. Ἔσκυψε μετὰ καὶ φίλησε τὸ χέρι του κι ἐνίωσε σὰν νὰ φιλοῦσε τὸ χέρι τοῦ παπποῦ του. Τὸν εὐχαρίστησε μὲ ὅλη του τὴν καρδιά. Ἀποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πρὶν φύγει ὁ Μπάμπης, ὁ γέροντας τοῦ ἔδωσε ἕνα σακουλάκι «Πάρτο παιδί μου, τοῦ εἶπε.

Ἔχει χῶμα ἀπὸ τὸν κῆπο τοῦ παπποῦ σου. Βάλτο στὸν τάφο του νὰ ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή του!

http://blogs.sch.gr/kantonopou/

ΠΗΓΗ : Περίεργα - PERIERGAA

Τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας. Ἀληθινὴ ἀπίστευτη συγκλονιστικὴ Ἱστορία

O γέρο Χαραλάμπης ἔζησε τὰ τελευταία χρόνια της ζωῆς του μὲ τὴν νοσταλγία τῆς χαμένης τοῦ πατρίδας.Σκεφτόταν συνέχεια τὸ ὄμορφο χωριὸ τοῦ κοντὰ στὴν Προῦσα καὶ τὰ μάτια τοῦ βούρκωναν.Μ’αὐτὸν τὸν καημὸ ἔφυγε γιὰ τὴν ζωή.

Συχνὰ ἔπαιρνε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ τὸν ἐγγονὸ τοῦ τὸν Μπάμπη, καὶ τοῦ μιλοῦσε γιὰ τὸ χωριό του. Τοῦ περιέγραφε πὼς ἦταν ἡ ἐκκλησία, τὸ σχολεῖο ποὺ ἔμαθε τὰ πρῶτα του γράμματα, τὴν πλατεία ποὺ ἔπαιζε. Μὲ μεγάλη λεπτομέρεια τοῦ περιέγραφε τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκε, παντρεύθηκε, ἀπέκτησε τὰ παιδιά του. Ὁ Μπάμπης μεγάλωσε καὶ σπούδασε στὴν Ἀθήνα. Πάντα ὅμως θυμόταν τὸν παππού του….. Καὶ ὅταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πὼς ἕνα ταξιδιωτικὸ πρακτορεῖο εἶχε ὀργανώσει ἐκδρομὴ στὰ μέρη τῆς Προύσας, θεώρησε χρέος του νὰ ἐπισκεφθεῖ αὐτὸν τὸν τόπο, στὴ μνήμη τοῦ παπποῦ του.

Δυνατὴ συγκίνηση κατέλαβε τὸν Μπάμπη, ὅταν βρέθηκε στὸ χωριὸ τοῦ παπποῦ του. Εἶδε πρῶτα τὴν ἐκκλησία, μόνο ποὺ τώρα ἦταν τζαμί. Πλησίασε στὸ καφενεδάκι τοῦ παπποῦ του…… ἦταν κλειστό. Καὶ ἡ πλατεία ἐντελῶς παραμελημένη. Κι ‘ἔφτασε μπροστὰ στὸ σπίτι…..

Μὲ τρεμάμενο χέρι ἔσπρωξε τὴν αὐλόπορτα. Στὰ σκαλοπάτια καθόταν ἕνα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τὸν εἶδε.»Ἔλα παιδί μου, τί θέλεις;» τὸν ρώτησε στὰ τούρκικα…

Μὲ τὶς λίγες τούρκικες λέξεις ποὺ εἶχε μάθει ὁ Μπάμπης ἀπὸ τὸν παππού του, προσπάθησε νὰ τοῦ ...
δώσει νὰ καταλάβει πὼς εἶχε ἔρθει ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ γνωρίσει τὸ χωριὸ τοῦ παπποῦ του. Σὰν τ ἄκουσε ὁ γέρος τινάχτηκε πάνω. Ἅπλωσε τὰ χέρια καὶ τὸν....

 ἕσφιξε στὴν ἀγκαλιά του…»Καλῶς ὅρισες» τοῦ εἶπε ἑλληνικά. «Τὸ ξέρα πὼς θὰ ρθεῖς καὶ σὲ περίμενα» ὁ Μπάμπης τὸν κοίταξε σαστισμένος. Τὸν ἐπίασε ἐκεῖνος ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ὁδήγησε σ/ἕνα μικρὸ δωμάτιο στὸ ἐσωτερικό του σπιτιοῦ.

Τὸν ἔβαλε νὰ καθίσει στὴν μοναδικὴ καρέκλα . Σκούπισε ἕνα δάκρυ ποὺ κύλησε στὸ πρόσωπό του καὶ συνέχισε. Γεννήθηκα σ/ ἕνα ὄμορφο χωριουδάκι τῆς Μακεδονίας.Οἱ γονεῖς μου ἦταν Μωαμεθανοὶ καὶ στὸ ἐπάγγελμα ἀγρότες.

Ἐγὼ ἤμουν τὸ μικρότερο παιδὶ τῆς οἰκογένειας. Ὅταν οἱ ἄλλοι λείπανε ὅλη μέρα στὰ κτήματα ἐγὼ ἔμενα στὸ σπίτι τοῦ φίλου μου τοῦ Νικολάκη. Πολλὲς φορὲς κοιμόμουνα κιόλας. Οἱ γονεῖς τοῦ μ/ἀγαποῦσαν καὶ δὲν μὲ ξεχώριζαν ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Ἦταν καλοὶ ἄνθρωποι καὶ πιστοὶ χριστιανοί, Ἐκκλησιάζονταν συχνὰ τὸ βράδυ ὅλη ἡ οἰκογένεια, γονάτιζαν καὶ προσεύχονταν μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ὅπου ἔκαιγε συνέχεια τὸ καντήλι, καὶ δίπλα τὸ θυμιατήρι, ποὺ σκορποῦσε σ/ὅλο τὸ σπίτι εὐωδία.

Ὅλα αὐτὰ ἔμενα μ/ ἔκαναν νὰ νιώθω δέος. Πολλὲς φορὲς γονάτιζα καὶ ἐγὼ μαζί τους καὶ μιλοῦσα μὲ τὴν Παναγία σὰν νὰ μιλοῦσα μὲ τὴν μάνα μου. Ἡ ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.

Κάποια μέρα ἡ οἰκογένεια τοῦ Νικολάκη πήγανε σ/ἕνα ξωκλήσι ποὺ πανηγύριζε. Μὲ πῆραν κι ἐμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τὴ Θεία λειτουργία κι ὅταν εἶδα τοὺς πιστοὺς νὰ προχωροῦν πρὸς τὴν Ὡραία Πύλη γιὰ νὰ μεταλάβουν ἀκολούθησα καὶ ἐγώ.

Ὁ πατέρας τοῦ φίλου μου μὲ συγκράτησε.»Ὄχι ἐσὺ παιδί μου» μοῦ εἶπε χαμηλόφωνα. «

«Δὲν μπορεῖς νὰ μεταλάβεις γιατί εἶσαι ἀβάφτιστος» Τὸν κοίταξα μὲ παράπονο..» «Τότε νὰ βαπτιστῶ» τοῦ ἀπάντησα.

Λίγο ἀργότερα ὁ κὺρ Δημήτρης μου ἐξήγησε πὼς ἀνήκουμε σὲ διαφορετικὲς θρησκεῖες καὶ οἱ γονεῖς μου δὲν θὰ μοῦ ἐπέτρεπαν νὰ βαπτιστῶ. Θὰ μποροῦσα ὅμως νὰ τὸ κάνω ὅταν γινόμουνα ἐνηλικὸς κι ἐξακολουθοῦσα νὰ ἔχω τὸν ἴδιο πόθο.

Κι ἔγω περίμενα τὴν πολυπόθητη ἐκείνη μέρα καὶ συνέχιζα νὰ προσεύχομαι στὴν Παναγία. Δυστυχῶς ὅμως δὲν πρόλαβα νὰ πραγματοποιήσω τὴ μεγάλη μου ἐπιθυμία. Πρὶν ἀκόμα ἐνηλικιωθῶ ἔγινε ἡ ἀνλτλαγὴ τῶν πληθυσμῶν. Μὲ πῆραν οἱ γονεῖς μου καὶ μὲ φέρανε σὲ τοῦτο ἐδῶ τὸ χωριό.

Ἦταν νύχτα καὶ δὲν μπόρεσα νὰ ἀποχαιρετήσω τὸν φίλο μου καὶ τὴν ἀγαπημέμη μου ἐκείνη οἰκογένεια. Αὐτό μου στοίχισε πολύ. Μία δύο φορὲς θέλησα νὰ φύγω ἀπὸ τὸ σπίτι. Οἱ γονεῖς μου ἀναγκάστηκαν νὰ μὲ κλειδώσουν σὲ τοῦτο ἐδῶ τὸ δωμάτιο, καὶ συνέχισα νὰ μένω ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια.

Ἕνα βράδυ πάνω στὴν ἀπελπισία μου γονάτισα, ὅπως ἔκανε ἡ οἰκογένεια τοῦ Νικολάκη καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια παρακάλεσα τὴν Παναγία νὰ μὲ βοηθήσει νὰ γυρίσω πίσω. Καὶ ξαφνικὰ νίωθα μία ὑπέροχη εὐωδιὰ νὰ πλημμυρίζει τὸ δωμάτιο. Τὸ θεώρησα σὰν ἀπάντηση τῆς Παναγίας στὴν προσεύχη μου. Τὴν ἴδια εὐωδία τὴν νιώθω ἀκόμα μέχρι σήμερα, ὅταν τὸ βράδυ προσεύχομαι.

Ἀργότερα ἄρχισα νὰ ἀκούω κάποια ἐλαφρὰ χτυπήματα κάτω ἀπὸ τὸ κρεβάτι ποὺ κοιμόμουν. Ἕναν ὁλόκληρο χρόνο δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω τί συνέβαινε, οὔτε ὅμως τολμοῦσα νὰ τὸ πῶ σὲ κάποιον. Βρῆκα τὴν εὐκαιρία κάποια μέρα ποὺ ὅλη ἡ οἰκογένειά μου εἶχε πάει σ/ἕνα γάμο στὸ διπλανὸ χωριὸ κι ἔψαξα μὲ πολὺ προσοχὴ στὸ σημεῖο ἐκεῖνο. Πρόσεξα πὼς κάποια σανίδια δὲν ἐφάρμοζαν ἐντελῶς. Τὰ ἀνασήκωσα μ’ἕνα αἰχμηρὸ ἀντικείμενο. Εἶδα ἀπὸ κάτω ἕνα μεταλλικὸ κουτί. «Σίγουρα θὰ εἶναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρὸς» σκέφτηκα.

Ρίγος μὲ κατέλαβε ὅταν τὸ ἄνοιξα. Μέσα ὑπῆρχε μία ὁλόχρυση εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἕνα καντῆλο καὶ ἕνα θυμιατήρι ποὺ εὐωδίαζαν.

«Σκέφτηκα πὼς οἱ ἄνθρωποι ποὺ φύγανε ἀπὸ αὐτὸ τὸ σπίτι ἔκρυψαν τὸν πολύτιμο θυσαυρό τους γιὰ νὰ μὴν πέσει σὲ βέβηλα χέρια». Τὸ ἴδιο σκέφτηκα νὰ κάνω καὶ γῶ. Νὰ φυλάξω τὴν εἰκόνα μέχρι νὰ βρεθεῖ κάποιος ἀπὸ τὴν οἰκογένεια ποὺ θὰ μποροῦσα νὰ τὴν παραδώσω. Κι αὐτὸ ἦταν τὸ αἴτημά μου ὅταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στὴν Παναγία. Πέρασαν χρόνια ἀπὸ τότε. Οἱ γονεῖς μου φύγανε ἀπὸ τὴ ζωή. Τ’ ἀδέρφια μου παντρεύτηκαν κι ἔκαναν δικό τους σπιτικό. Ἐγὼ ἔμεινα ἐδῶ μόνος. Φύλαγα τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Δὲν θέλησα νὰ παντρευτῶ, οὔτε νὰ μπεῖ γυναίκα στὸ σπίτι μου. Οἱ συγγενεῖς καὶ συγχωριανοί μου μὲ θεωροῦσαν ἀλλοπαρμένο καὶ δὲν μὲ πλησίαζαν. Αὐτὸ μὲ βόλευε, γιατί δὲν μὲ ἐνοχλοῦσαν. Εἶχα πάντα τὴν Παναγία ποὺ μὲ προστάτευε.

Τελευταία οἱ δυνάμεις μου ἄρχισαν νὰ μὲ ἐγκαταλείπουν. «Μὴν ἀφήσεις Παναγία μου νὰ πεθάνω πρὶν παραδώσω σὲ χέρια σίγουρα τὴν εἰκόνα σου» Προσευχόμουνα συνέχεια. Καὶ ψὲς τὸ βράδυ πῆρα τὴν ἀπάντησή της . Ἡ εὐωδία σταμάτησε. Μία δροσέρη ἄυρα ἁπλώθηκε στὴν ψυχή μου. Ἔβγαλα τὴν εἰκόνα ἀπὸ τὸ κουτὶ καὶ μοῦ φάνηκε πὼς ἡ Παναγία μου χαμογέλασε. «Κάποιον θὰ στείλει σήμερα νὰ τὴν πάρει», σκέφτηκα καὶ κάθισα ἀπὸ τὸ πρωὶ στὰ σκαλοπάτια νὰ περιμένω. Τώρα πιὰ μπορῶ νὰ κλείσω τὰ μάτια μου ἥσυχος.

Συγκινημένος ὁ Μπάμπης πῆρε τὸ ἱερὸ κειμήλιο ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ γέροντα. Ἔσκυψε μετὰ καὶ φίλησε τὸ χέρι του κι ἐνίωσε σὰν νὰ φιλοῦσε τὸ χέρι τοῦ παπποῦ του. Τὸν εὐχαρίστησε μὲ ὅλη του τὴν καρδιά. Ἀποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πρὶν φύγει ὁ Μπάμπης, ὁ γέροντας τοῦ ἔδωσε ἕνα σακουλάκι «Πάρτο παιδί μου, τοῦ εἶπε.

Ἔχει χῶμα ἀπὸ τὸν κῆπο τοῦ παπποῦ σου. Βάλτο στὸν τάφο του νὰ ἀναπαυθεῖ ἡ ψυχή του!

http://blogs.sch.gr/kantonopou/

ΠΗΓΗ : Περίεργα - PERIERGAA

Παναγία ή Προυσιώτισσα

Ψηλά, στίς έλατόφυτες βουνοκορφές της νοτιοδυτικής Ευρυτανίας, και σφηνωμένη ανάμεσα σε κάθετους γκριζωπούς βράχους με άγρια μεγαλοπρέπεια, προβάλλει ή ιερά μονή του Προύσου.

Είναι σταυροπηγιακό και ιστορικό μοναστήρι, με μεγαλόπρεπα τριώροφα κτίρια. Ανάμεσα τους υπάρχει σπήλαιο λαξευμένο, πού φιλοξενεί στο εσωτερικό του τον πρώτο και παλαιό ναό της μονής. Μέσα σ' αυτόν φυλάσσεται ή θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, πού επονομάζεται Προυσιώτισσα.

Μια σπάνια εικόνα της Παναγίας

Περιγραφή της εικόνας

Η Παναγία και ο Χριστός είναι αγιογραφημένοι όρθιοι, έχοντας τα σώματά τους τυλιγμένα σ’ ένα μανδύα, έχοντας ως φόντο τον έναστρο ουρανό. Τα κεφάλια τους, τα οποία έχουν χρυσές κορώνες, βγαίνουν από την κορυφή ενός κωνοειδούς κορμού, ο οποίος απεικονίζεται ως μανδύας.

Το βρέφος Ιησούς ευλογεί με το δεξί χέρι. Δεξιά και αριστερά βρίσκονται δύο άγγελοι όρθιοι και δύο γονατιστοί στα σύννεφα και οι οποίοι κρατούν ένα αναμμένο κερί.

Στο πάνω μέρος είναι αγιογραφημένα τρία Χερουβείμ και στο κάτω μέρος ένα Χερουβείμ με ανοικτά φτερά.
http://proskynitis.blogspot.com/2010/03/blog-post_3824.html

Η Παναγία των 7 Λιμνών

Την εικόνα της Παναγίας των Επτά Λιμνών ή ''Σεντμιεζερσκ'' την έφερε από το Ουστιουγκ στο Καζάν ο μοναχός Ευθύμιος κτήτωρ της μονής της Παναγίας του ''Σεντμιεζερσκ''.

Η εικόνα της Παναγίας των Επτά Λιμνών τιμάται σε διάφορες ημερομηνίες:στις 13 Οκτωβρίου εορτάζεται η επέτειος της ανακομιδής της στο Καζάν,ενώ στις 26 Ιουνίου και στις 28 Ιουλίου εορτάζεται η απαλλάγη του Καζάν από την πανώλη το 1654-1655 και το 1771.Εκείνες τις ημέρες μεταφερόμενη η εικόνα στα σπίτια των ασθενών έδιωχνε αμέσως την πανώλη.Σήμερα βρίσκεται στον Καθεδρικό Ναό των Αγ.Πέτρου και Παύλου στο Καζάν.
Η εικόνα προέρχεται από την ερημική περιοχή του Σεντμιεζερσκ,η οποία βρίσκεται σε μια περιοχή με επτά λίμνες κοντά στο Καζάν.

επιμέλεια-www.proskynitis.blogspot.com

Η Θαυματουργική Εικόνα της Παναγίας του Μοζντόκ

Η Παναγία του Μοζντόκ η οποία γιορτάζει στις 12 Φεβρουαρίου, στις 21 Απριλίου, την Πεντηκοστή και τον Δεκαπενταύγουστο, είναι αντίγραφο της Παναγίας της Πορταϊτισας και είναι στενά δεμένη.
Όταν εκχριστιανιζόταν η Γεωργία υπήρχαν ακόμη ομάδες Οσετών ειδωλολατρών. «Κάποια στιγμή δέχθηκαν το χριστιανισμό, αλλά αποτραβήχτηκαν στα βουνά εξαιτίας των πολέμων και επανήλθαν στην ειδωλολατρία λατρεύοντας τα στοιχεία της φύσης. Μερικές από τις ¨φυλές¨ των Οσετών δε δέχονταν διάλογο με άλλους λαούς πόσο μάλλον με τους χριστιανούς ιεραποστόλους. Ζούσαν τόσο απομονωμένοι που δύσκολα έφτανε κάποιος σ΄ αυτούς. Ακόμη και με τις άλλες φυλές δεν επικοινωνούσαν.
Τον 12ο αιώνα όμως οι μεταξύ τους σχέσεις ομαλοποιήθηκαν, ενώ στο θρόνο της Γεωργίας ανέβηκε στις αρχές του 13ου αιώνα η βασίλισσα Ταμάρα, κόρη μιας Οσετής πριγκίπισσας (Μπουντζουκχανα) και ενός Γεωργιανού.
Η Αγία Ταμάρα όταν έγινε χριστιανή άρχισε ιεραποστολική δραστηριότητα στους Γεωργιανούς και στους Οσετούς. Έστειλε στους Οσετούς ιερείς, λειτουργικά βιβλία, λειτουργικά σκεύη ενώ για τον ναό των νεοφώτιστων Οσετών στην Αούλ Μαριάμκα (Κούραλινσκ) δώρισε ένα αντίγραφο της εικόνας την Παναγίας της Πορταϊτισας.

Αυτή η εικόνα, η Παναγία του Μοζντόκ, απεδείχθη θαυματουργή. Τρεις φορές κάηκε η ξύλινη εκκλησία όπου βρίσκονταν η εικόνα και δεν έπαθε τίποτα. Το πιο μεγάλο θαύμα όμως ήταν η εξάπλωση της πίστης μεταξύ των Οσετών οι οποίοι την θεωρούν μέχρι σήμερα ως προστάτριά τους.
Το 1768, οι κάτοικοι της Οσετίας, μετά από διαταγή της Αικατερίνης Β΄, έφεραν την εικόνα από τα βουνά κατά μήκος της συνοριακής γραμμής Τέρεκ προς τη νεόκτιστη πόλη του Μοζντόκ. Ο επίσκοπος Μονζτόκ περίμενε την εικόνα και με πομπή θέλησε να τη συνοδεύσει μέχρι την επισκοπική έδρα για να την τοποθετήσει εκεί. Τα βόδια όμως που τράβαγαν την άμαξα με την εικόνα σταμάτησαν και δεν προχωρούσαν. Εκεί έφτιαξαν μια εκκλησία προς τιμήν της εικόνας την οποία αργότερα μεγάλωσαν και έγινε καθεδρικός ναός.
Σ’ αυτήν την εικόνα, σ’ αυτήν την εκκλησία προσεύχονται μαζί, ορθόδοξοι γεωργιανοί, αρμένιοι, κιργίλιοι και Οσετοί ευχαριστώντας την Παναγία για την ευσπλαχνία της και τα θαύματά της. Είναι γνωστό το θαύμα της εμφάνισης της Παναγίας το 1840, όταν εμπόδισε τον Σαμίλ να επιτεθεί στο Μοζντόκ.
«Στο Μοζντόκ υπάρχει ένας Απόστολος για τους βουνίσιους, που δε συγκρίνεται με κανέναν ιεραπόστολο: η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στην οποία έρχονται όλοι οι βουνίσιοι ακόμα και οι μουσουλμάνοι». Έγραφε το 1858 ο επίσκοπος Αγ. Ιγνάτιος Μπριντσιάνινωφ.
Αυτή η εικόνα δεν υπάρχει πια στο Μοζντόκ επειδή χάθηκε τον καιρό των διωγμών. Ωστόσο υπάρχουν πολλά αντίγραφα του 18ου και 19ου αιώνα.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΜΟΖΝΤΟΚ ΣΤΟ ΜΠΕΣΛΑΝ(Σεπτέμβριος 2005)

Οι μοναχές της μονής Novo-Tikhvinsk του Αικατερίνεμπουργκ αγιογράφησαν μια εικόνα της Παναγίας του Μοζντόκ και την δώρησαν στο σχολείο του Μπεσλάν όπου στις 3 Σεπτεμβρίου 2004 συνέβησαν τα γνωστά τραγικά γεγονότα.

επιμέλεια-www.proskynitis.blogspot.com