Miasteczko Salem - Stephen King

tytuł:                           Miasteczko Salem
autor:                          Stephen King
posiadam od:               29 czerwca 2013
przeczytana:                25 lipca 2013
tytuł oryginału:            „Salem’s Lot”
data wydania: pierw.:  1975
                      polsk.:  2013
wydawnictwo:            Prószyński i S-ka
tłumaczenie:               Arkadiusz Nakoniecznik
liczba stron:                544
ISBN:                        978-83-7839-484-6
kategoria:                   fantastyka/horror
moja ocena:                9/10
seria:                          Horror [Amber]
                                  Stephen King [Prószyński i S-ka]

OPIS

  W prowincjonalnym amerykańskim miasteczku zaczynają dziać się rzeczy niepojęte i przerażające. Znikają bądź umierają w dziwnych okolicznościach dzieci i dorośli, jedna śmierć pociąga za sobą drugą. Czyżby Salem było nawiedzone przez złe moce? Kilku śmiałków, którym przewodzi mały chłopiec, wydaje im pełną determinacji walkę.

  „Miasteczko Salem”, klasyczny horror Stephena Kinga, ukazało się po raz pierwszy w 1975. Demoniczna opowieść natychmiast przeraziła i oczarowała czytelników i stała się światowym bestsellerem. Doczekała się też dwóch ekranizacji.

MOJA OPINIA

  Miałam do czynienia z Kingiem wcześniej tylko raz, i ten jeden raz wystarczy, żeby „zdobył moje serce” swoimi powieściami grozy. Teraz już nie dziwię się czemu jest taki sławny i ceniony. Już od dawna polowałam na jego książki, aż ku mojej uciesze trafiło mi się w ręce „Miasteczko Salem”. To nieważne, że książka jest stara, nie ważne,  że nie ma tam super efektów science fiction, ważne jest to w jaki sposób jest ona napisana. Jak dla mnie w sam raz :D Powiem tylko tyle, żeby się więcej nie rozwodzić, czapki z głów. Wreszcie mogłam znaleźć wampira, którego prawdziwa natura, to krwiożerczość i mord, a nie łamanie dziewczęcych serc…

FRAGMENTY

·         s.5 Prolog

„Czego tu szukasz, mój stary przyjacielu?

Po latach spędzonych w oddaleniu przybywasz,

Niosąc ze sobą wspomnienia,

Któreś przechowywał pod obcym niebem,

Z dala od swej ziemi.”

~Jorgos Seferis

·         s.7 „’Dziękuję’ i ‘proszę’ wciąż jeszcze są zupełnie za darmo”.

·         s.19 Część pierwsza: Dom Marstenów

„Żaden żywy organizm nie może istnieć zbyt

długo w warunkach absolutnej rzeczywistości,

nie popadając w szaleństwo; są tacy, którzy

twierdzą, że nawet skowronki i pasikoniki mają

jakieś sny. Dom na Wzgórzu, szalony, stał

samotnie pośród wzniesień, kryjąc w swym

wnętrzu ciemność. Stał tak od osiemdziesięciu lat

i mógł stać następnych osiemdziesiąt.

Wewnątrz ściany wznosiły się pionowo, cegły

ciasno przylegały do siebie, podłogi były

mocne, a drzwi – starannie zamknięte. Gruby

płaszcz ciszy pokrywał drewno i kamień Domu

na Wzgórzu, a cokolwiek wędrowało w tych murach,

wędrowało samotnie.”

~Shirley Jackson, „Dom na Wzgórzu”; przeł. Paulina Braiter

·        s.55 „Nieraz zastanawiam się, czemu same domy nie zaczynają w pewnej chwili krzyczeć, przerażone śnionymi w nich okropieństwami.”

·      s.60 Miasteczko „Miasteczko budzi się wcześnie, wymaga tego bowiem kierat codzienności. Ruch zaczyna się wtedy, gdy krawędź słonecznej tarczy leży jeszcze głęboko za horyzontem, a ziemię spowija głęboka ciemność.”

·     s.139 „Mark Twain powiedział kiedyś, że każda powieść stanowi przyznanie się do winy kogoś, kto absolutnie niczego złego nie popełnił.”

·         s.175 „Anioł Śmierci, dzierżący w dłoniach brązową lampę,

    Zabrał cię ze sobą w mroczne odmęty.”

·         s.180 „Ciemności, nie zastań mnie tutaj.”

·         s.223 Część druga: Imperator porcji lodów

„Wezwij zwijacza wielkich cygar,

Muskularnego, i każ mu ubijać

W misie obleśne maślane śmietany.

I niech dziewuchy wałkonią się w sukniach

Takich jak zwykle, niech chłopcy przynoszą

Kwiaty w gazetach z zeszłego miesiąca.

Niechaj się pozór przeistoczy w powód.

Jedyny imperator: władca porcji lodów.

Z szuflad komody, którym brak

Trzech szklanych gałek, wyjmij pościel

Przez nią w gołębie kiedyś haftowaną

I twarz jej zakryj prześcieradłem.

Zrogowaciałe stopy niech wystają,

Świadcząc, że zimne i nieme jest ciało.

Niech światło lampy zalśni w szkliwie podłóg.

Jedyny imperator: władca porcji lodów.”

~Wallace Stevens; przeł. Stanisław Barańczak

„W tej kolumnie jest

Dziura. Czy widzisz przez nią

Królową Śmierci?”

~Jorgos Seferis

·         s.268 „’Oczy są oknami duszy’ – powiedział Wordsworth.”

·         s.395 Część trzecia: Wymarłe miasto

„I doszedł mnie głos z bezdennej otchłani:

Chodź do nas, dziecino i śpij razem z nami.”

~Stara piosenka rockandrollowa

„Przez skrzących łuną okien dwoje

Widzi dziś pielgrzym z obcych stron,

Jak fantastycznie duchów roje

Pląsają pod zgrzytliwy ton,

Podczas gdy w bramie dziką zgrają,

Miast wdzięcznych Ech,

Tłoczą się widma, które znają

Nie uśmiech – lecz tylko śmiech.”

~Edgar Allan Poe, „Nawiedzony gród”

„Powiadam wam, to miasto jest zupełnie puste.”

~Bob Dylan

·         s.533 Epilog

„Pośród tych wyludnionych miast,

Na cyplu otwartym na podmuchy południowego wiatru,

Gdzie ciągnące się przed nami pasmo wzgórz

skrywa cię przed mym wzrokiem,

Któż liczy, jak wiele razy chcieliśmy o wszystkim

zapomnieć?

Kto przyjmie naszą ofiarę złożoną na początku

jesieni?”

~Jorgos Seferis

„Teraz nie ma już oczu.

Węże, które kiedyś trzymała

Pożerają jej ręce.”

~Jorgos Seferis

Książka bierze udział w wyzwaniu: