Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 38
W. Weissenborn, H. J. Müller, Ed.

29. nec ab Samaeis quicquam, quo aut opera aut hostis arceri posset, praetermissum est. [2] duabus tamen maxime resistebant rebus, una, interiorem semper iuxta validum pro diruto novum obstruentes murum, altera, eruptionibus subitis nunc in opera hostium, nunc in stationes; et plerumque his proeliis superiores erant. [3] una ad coercendos inventa, haud magna memoratu, res est. [4] centum funditores ab Aegio et Patris et Dymis acciti. a pueris ii more quodam gentis saxis globosis, quibus ferme harenae immixtis strata litora sunt, funda mare apertum [p. 382] incessentes exercebantur. [5] itaque longius certiusque et validiore ictu quam Baliaris funditor eo telo usi sunt. [6] et est non simplicis habenae, ut Baliarica aliarumque gentium funda, sed triplex scutale, crebris suturis duratum, ne fluxa habena volutetur in iactu glans, sed librata cum sederit, velut nervo missa excutiatur. [7] coronas modici circuli magno ex intervallo loci adsueti traicere non capita solum hostium vulnerabant, sed quem locum destinassent oris. [8] hae fundae Samaeos cohibuerunt, ne tam crebro neve tam audacter erumperent, adeo ut precarentur ex muris Achaeos, ut parumper abscederent et se cum Romanis stationibus pugnantis quiete spectarent. [9] quattuor menses obsidionem Same sustinuit. cum ex paucis cotidie aliqui eorum caderent aut vulnerarentur, et qui supererant fessi et corporibus et animis essent, [10] Romani nocte per arcem, quam † Cyneatidem vocant—nam urbs in mare devexa in occidentem vergit—, muro superato in forum pervenerunt. [11] Samaei postquam captam partem urbis ab hostibus senserunt, cum coniugibus ac liberis in maiorem refugerunt arcem. inde postero die dediti direpta urbe sub corona omnes venierunt.