Happy buurt-day

Exact 4 maanden nadat Meneer Schaar, Dora en ikzelf verhuisden, was Dora jarig.  Toevallig tesamen met de oudste van de 7 buurkinderen (uit in totaal 3 gezinnen).  En dus kreeg Dora van die drie buurgezinnen een cadeautje.  Want, zo zei buurvrouw M, "een eerste verjaardag, dat is toch iets speciaals, dus is dat hier de gewoonte dat we een cadeau geven".  Heel leuk en vriendelijk natuurlijk, maar wij voelden ons wel een beetje gegeneerd.  Van één buurmeisje wisten we nu de verjaardag, omdat ze die deelde met Dora.  Maar van de andere buurkinderen wisten we dat helemaal niet.  Buurvrouw M is gelukkig een vrouw van de wereld.  Zij weet van wie welke wagen is, en dus ook wanneer welk kind jarig is.  Vorig jaar werden er, voor de paar kinderen die nog na Dora jarig waren, dus duchtig verjaardagskaartjes uitgedeeld.

Tot ik zelf jarig was, en een naaimachine kreeg.

Een eerste verjaardag mag dan wel speciaal zijn, die anderen zijn dat toch ook nog, niet?  Dus kregen Emma, Tim, Jessie en Luka (allemaal in dezelfde week jarig) dit jaar niet alleen een verjaardagskaartje, maar ook een "invulformulier" waarop ze hun lievelingskleuren, hun lievelingsdingen en hun kledingmaat mochten noteren.  Want hey, is t-shirts pimpen niet mijn "specialiteit", ondertussen?

De t-shirts bleven nog even liggen, maar nu zijn ze eindelijk allemaal bij hun bestemmeling geraakt.
Emma en Jessie houden van roze en van katten:

dus twee keer een kat: een keer een applicatie, en een keer een omgekeerde applicatie.

Tim houdt van blauw en rood, en van leeuwen:

dus een geflockte leeuw (met het strijken is een stukje van de manen wat verschoven, maar een kniesoor die daarop let)

En Luka, tenslotte, die houdt van roze en van bloemen:

Dus een geappliceerde bloem, met een hartje en een steeltje van flockfolie.

Opmerkingen als "Waw!" en "Mama, mag ik die morgen aandoen?" doen mij vermoeden dat het cadeau geslaagd was.

En als u mij dan nu wilt excuseren?  Ik ga verder aanstalten maken om andere dingen dan t-shirts te fabriceren.

Jarige brok

Emile is het neefje van Dora.  De enige kleinzoon in de familie en de eerste achterkleinzoon van Meneer Schaar z'n bomma zaliger.  "De Bomma" was er, omdat ze vier kleinzoons had, van overtuigd was dat ze vier achterkleindochters zou krijgen.  En zo geschiedde.  Daarna kreeg ze er gratis en voor niks ook nog een achterkleinzoon bij.  Helaas heeft ze de helft van haar wens en het extraatje niet meer live meegemaakt.
Emile is, in tegenstelling tot zijn zus Jade een stevige brok.  Meneer Schaar omschreef  het als volgt: "het is geen dikkerd,  maar het gewicht per kubieke centimeter baby is enorm hoog".  Toen Dora en Emile in de winter samen bij hun bomma en bompa waren, vond bomma dat Dora's winterjas wel érg groot was.  Het was pas toen ze zich bedacht dat Emile zijn jas veel te krap was dat ze het doorhad: ze had de jassen verwisseld.  Nochtans had ze de grootste jas bij het oudste kleinkind aangedaan, niet zo onlogisch als je weet dat Emile 10 maanden jonger is dan Dora.

Een paar maanden geleden werd Emile gedoopt, en als begeleiding bij zijn "echte" doopcadeau kreeg hij een T-shirt in een maat waar Dora nu pas in begint te groeien (en als het van de H&M afhangt moet ze voor maat 80 minstens nog een half jaar wachten):

Afgelopen week konden we bij bomma & bompa zelf vaststellen dat hij met dat T-shirt de herfst niet zal halen.
Vandaag was Emile jarig, dus terwijl Dora nog even in dromenland vertoefde om uit te rusten voor het Grote Feest, besloot ik nog snel even een nieuw t-shirt te maken, al maar meteen in een maat groter.  De dag dat Dora in dit t-shirt past, kan ik er waarschijnlijk meteen al twee kaarsjes bij flocken...

En de buurkinderen, die wachten nog altijd geduldig op hun cadeau.

Giraf ♥ Zebra

Twee Chirovriendinnen van mezelve werden een dikke twee maanden geleden gezegend met een prachtige dochter.  Tille gaf op haar eerste vermaand-dag haar eerste feestje, en van ons kreeg ze toen een T-shirt met haar naam, geïnspireerd op haar geboortekaartje.
Tille's mama had op voorhand al foto's op facebook bekeken, van andere T-shirts die andere borelingen cadeau hadden gekregen.  Ze had zelfs, in naam van Tille, al laten vallen dat ze zo'n T-shirt als die van Roos wel zou zien zitten, maar dan met een giraf, of een zebra.  Gelukkig vond ze het uiteindelijke cadeau ook mooi.  Heel mooi zelfs.  En Tille's moeke deed mee met het mooi vinden.  Dus ze vroegen of ik alsjeblieft niet nog een T-shirt wilde maken, met een giraf en een zebra, die van elkaar houden.
En zo geschiedde.  Gisteren kwamen Tille met haar mama en moeke langs om, onder begeleiding van een bord zalig zomerse kip, haar T-shirt te komen ophalen.  Dus nu kan ik eindelijk stoefen met weer een "eerste-keer-maaksel".  De eerste keer dat ik een omgekeerde applicatie maakte.

(met ook een beetje flockfolie voor het hartje).  Ik vond dat best meevallen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wel eens vals speelde en mijn naald een keer of drie wel loste, want soms draaide dat tricot niet helemaal mee in de richting die ik wilde.

Het viel zelfs zo goed mee dat de buurmeisjes straks ook een t-shirt met omgekeerde applicatie in hun brievenbus zullen vinden, maar daarover later meer.

En Dora, die wilde geen zalig zomerse kip.  Ze had waarschijnlijk al genoeg plastieken eten gegeten met Hendrike, de dochter van een andere Chirovriendin die er ook bij was gisteren.  Ongelooflijk wat een pret een bijna-twee-jarige en een bijna-zes-jarige kunnen hebben met een Señorita-jurk, een tafel en stoelen en een set plastieken groenten en patatten.

Oranje weekend

William vierde zijn eerste verjaardag, en wij vierden mee.  Op een veel te warme camping, vlak voor de Grote Plensbui.  William kreeg een t-shirt, met een paddestoel uit flockfolie.  Niet superbijzonder, ware het niet dat ik die paddestoel uit de losse pols heb getekend.  Ik wist niet eens dat ik dat kon.

Zondag vergaten meneer Schaar en ik hoe warm het was, al rijdend door Haspengouw op onze (gehuurde) Vespa.

Dat oranje, dat is niet toevallig.  We moesten immers ook een paar kilometer over Nederlands grondgebied zoeven.  En die kersen, die waren ook lekker (sorry meneer de kersenkweker, maar die vijf kersen op die hele oogst zullen het ook niet maken, he?).

Een Hollandse overwinning meemaken op het Vrijthof in Maastricht had leuker geweest, en had ons waarschijnlijk sneller de stad uitgekregen terug naar ons hotel, maar zo was het ook al een leuk weekend.

De vervloekte slab

Hier is 'ie dan, de vervloekte slab.  Eliott is er best tevreden mee, me dunkt.  Tijdens Dora's dutje voor het bezoek zette ik ook nog even zijn naam op een t-shirt.  Vlaggetjes kreeg hij ook, maar die moet zijn mama nog fotograferen.  Zelf blijft ze liever de "mistery mom", dus mocht moest ik op de foto.  Al even oefenen voor "mama-van-twee" (niet dat dat al meteen nodig is).

Babyboom

Er zagen de laatste tijd in mijn buurt heel wat nieuwe mensjes het levenslicht.  En omdat het, sinds Roos, mijn bedoeling is om iets zelfgemaakt cadeau te geven, heb ik al kunnen bewijzen dat dat verjaardagscadeau niet alleen maar stof staat te vangen op de keukentafel (omdat we voorlopig geen deftige andere plek hebben), maar ook stof verwerkt, aldaar.

Geen spectaculaire creaties, want dat moet ik mezelf allemaal nog leren, maar ik ben er toch trots op...

Jef kreeg een T-shirt met een slakje én zijn naam erop.  Zoals ik het geleerd heb van Mme ZsaZsa.

Tille had dan weer geluk dat ik de ontwerpster van haar geboortekaartje met haar voornaam mag aanspreken, en zodoende ook de digitale versie van haar geboortekaartje kon opvragen.  Bovendien had ik nog een lading strijkvelours liggen dat ik wel eens wilde testen.  Het resultaat mag er best wezen, vind ik.

Tille's mama en moeke waren bijzonder opgetogen met het resultaat, en plaatsten al meteen een  nieuwe bestelling.  Dus zoek ik naar een geschikt sjabloon van een giraf én een bijpassende zebra, en dat is blijkbaar niet zo makkelijk.

Voor Miel deed ik eens zot.  "Als ik een applicatie kan stikken, dan kan een slab niet onmogelijk zijn," bedacht ik mij.  En dus zette ik mij, met het songfestival op de achtergrond, achter de naaimachine om een gepersonaliseerde slab te maken voor deze nieuwe meneer.

Ik ben fier op het resultaat, maar ook blij dat Miel's moeke mijn gevloek op de biais niet heeft gehoord.  Want het ontbreekt mij aan inzicht om de juiste manier van biaislint vaststikken te gebruiken.  Ten eerste: de voorraad lint  plooit niét tot in de helft.  Of toch niet het lint dat ik wilde gebruiken voor de slab.  Voor een recht stuk zou ik nog mijn rekenknobbel durven opblinken en berekenen waar die rand dan wel moet vastgestikt worden.  Maar voor een slab met rondingen had ik daar echt de moed en de zin niet voor.  Dan maar driegen, want dat was een woord dat ik nog had onthouden van de vocabulaire van mijn moeke en "ons moemoe".  En dat lukte ook, én ik kon ondertussen nog het songfestival verder meepikken naast Meneer Schaar in de zetel.

Dat die olifantjes op de voorkant niet helemaal recht staan, maar moet Miel maar mee leren leven.  Hij kan er toch nog niets over zeggen.  En daarbij, een slab is toch  maar om op te morsen.

Proloog 2

27 februari 2010.  Meneer Schaar ziek in de zetel, Dora een beetje lastig wegens het zoveelste tandje dat zijn best doet om door haar tandvlees te boren.  En ik word vandaag 31.  Maar niemand voelt zich geroepen om in feeststemming door het huis te lopen.  Meneer Schaar omdat hij ziek is, Dora omdat ze zich niet bewust is dat 27 februari een feestdag is en ik omdat ik me de afgelopen weken eerder een verpleegster heb gevoeld, en dus meer moe dan vrolijk ben.

En dan zijn daar moekelief, vakelief en de zussenlief.  Ze komen mij ontvoeren.  Naar Mechelen, godbetert.  Moekelief loopt voorop en met de zussenlief in haar zog loopt ze, stiekem grinnikend, voorbij deze winkel. Om dan terug te keren en mijn verbaasde zelf binnen te tronen in een wereld vol naaimachines, borduurmachines en meer van dat moois.  En om een halfuur later buiten te komen met deze machine in de hand:

Een Brother NV 10A, de Anniversary editie.  Een cadeau van moeke- en vakelief, de zussenlief, schoonmama en schoonpapa en schoonbroer en schoonzus.  Roze, dat is blijkbaar hip in Japan.  Maar wat ík vooral geweldig vind is de snelheidsregelaar.  Want -nu de machine is binnengehaald kan ik dat vlug bekennen- ik kán helemaal niet naaien.  OK, ik kan een applicatie op een T-shirt stikken, dat heb ik al bewezen aan de machine van moekelief.  Maar ook die had een snelheidsregelaar, waardoor ik tussen twee steken door moeiteloos nog even naar de koelkast kon wandelen om mijn glas bij te vullen.

Maar nu, nu gaat er wat gebeuren!  Ik heb een naaimachine en ik kan dus beginnen om zelf te frutselen.  Vanaf nu bekijk ik alles dat (al dan niet industrieel) gefabriceerd is met behulp van een naaimachine met mijn "professional-oog" om te kijken hoe dat in elkaar zit.

En Roos, die had nog iets tegoed van mij.  Omdat ik mijn eerste maaksel niet aan haar wilde geven, krijgt zij mijn eerste maaksel van mijn eigen naaimachine.

Een olifant, met een staart van een "floshke" van een oud gordijn van moekelief.

Met die flosh heb ik nog wat zitten sukkelen om die aan de t-shirt te stikken.  Totdat ik besloot dat ik ook gewoon naald & draad kon gebruiken. 

Proloog 1

Het begon allemaal met het lezen van de blog van deze dame (een ex-collega en tevens ontwerpster van zowat alle aankondigingen en mededelingen die Meneer Schaar en ik de laatste jaren hebben gedeeld met het Grote Publiek).

Met alle creativiteit die zij met haar naaimachine aan de dag legde, raakte ik geïnspireerd. En niet alleen door haar maaksels, ook door allerlei andere blogs die ik via haar blog tegenkwam kreeg ik ferme goesting. Om zelf eens iets te maken, bijvoorbeeld wanneer er een kindeke geboren werd, als cadeau. En toen werd Roos geboren. Dus zette ik mij achter de naaimachine van moederlief, sprak de woorden uit: "Dat kan toch allemaal niet zo moeilijk zijn" en met deze handleiding in mijn achterhoofd zette ik een applicatie op een Hema-T-shirt.

Waarna ik het niet over mijn hart kon krijgen om mijn eerste maaksel meteen weg te geven, dus schonk ik het aan Dora. Die, in een ander opzicht, ook mijn eerste maaksel is.