Het mag al eens iets anders zijn

I en ik zaten lang geleden al bij elkaar op school.  De dieren konden toen al niet meer spreken (zó oud zijn we nu ook weer niet), maar toch waren het toen andere tijden dan nu.  Ik zwoer toen nog bij een gemillimeterd "kapsel", bijvoorbeeld.  Bij Guns n' Roses, en later bij Nirvana en Nick Cave.  Geel was mijn favoriete kleur, en met een uniformloze schooldag werden alle mogelijke kleuren uit onze garderobe geshowd, liefst tegelijkertijd.  Ik herinner mij nog een rood-zwart gebatikte Kurt-Cobain-t-shirt van mij en een oranje-gifgroene Studio Brussel-t-shirt van I, samen op de foto.  Onder dat t-shirt droeg ik waarschijnlijk dan ook nog mijn rood-wit-geel-groen-blauw-zwart gestreepte jeans.  Het doet nog pijn aan mijn ogen als ik er aan denk, maar de herinneringen die er bij horen zijn zo mooi...
Ik herinner mij ook nog de uitspraak die we toenertijd deden: "Een sjakos, dat is voor vrouwen.  Wij zijn meisjes, en dragen dus geen sjakos.  En het gaat nog lang duren voordat we een sjakos hebben."  Een eed waar ik nog héél lang trouw aan ben gebleven.  Verder dan het obligate Eastpak-heuptasje (dat je voor de hipheid niet om je heup maar schuin over je bovenlichaam droeg) ben ik lang niet gekomen.
De tijden zijn, gelukkig maar, veranderd.  Mijn haar is met gemak twintig keer langer dan toen, Nick Cave is nog altijd een van mijn muzikale helden, en ik draag al lang geen uniform meer, dus de kleuren uit mijn kleerkast worden nu met mondjesmaat, en meestal in de juiste combinatie, getoond.  En het gebruik van een sjakos is ons ondertussen ook niet meer vreemd.  We zijn nu immers ook al "thirtysomethings" met een man, een eigen huis en een kind, een mens kan niet blijven stilstaan he.
Dus maakte ik voor I een sjakos.  Want een mama heeft al eens veel gerief bij, en dan is een grote sjakos geen overbodige luxe.  En het mag al eens iets anders zijn dan een t-shirt, niet?
Bij Eloleo vond ik dit patroon.  Inderdaad niet zo moeilijk, dus ik maakte er meteen twee: eentje voor I (extra groot, want ik had er niet op gelet dat het patroon te groot was afgeprint), en dan nog eentje voor E, een andere goede vriendin (met het patroon op ware grootte, maar het lijkt me toch kleiner dan het voorbeeld).

Ik ben content dat er eindelijk eens iets anders van mijn tafel rolde dan een t-shirt, want ik dacht al zélf dat ik niets anders kon maken...

Giraf ♥ Zebra

Twee Chirovriendinnen van mezelve werden een dikke twee maanden geleden gezegend met een prachtige dochter.  Tille gaf op haar eerste vermaand-dag haar eerste feestje, en van ons kreeg ze toen een T-shirt met haar naam, geïnspireerd op haar geboortekaartje.
Tille's mama had op voorhand al foto's op facebook bekeken, van andere T-shirts die andere borelingen cadeau hadden gekregen.  Ze had zelfs, in naam van Tille, al laten vallen dat ze zo'n T-shirt als die van Roos wel zou zien zitten, maar dan met een giraf, of een zebra.  Gelukkig vond ze het uiteindelijke cadeau ook mooi.  Heel mooi zelfs.  En Tille's moeke deed mee met het mooi vinden.  Dus ze vroegen of ik alsjeblieft niet nog een T-shirt wilde maken, met een giraf en een zebra, die van elkaar houden.
En zo geschiedde.  Gisteren kwamen Tille met haar mama en moeke langs om, onder begeleiding van een bord zalig zomerse kip, haar T-shirt te komen ophalen.  Dus nu kan ik eindelijk stoefen met weer een "eerste-keer-maaksel".  De eerste keer dat ik een omgekeerde applicatie maakte.

(met ook een beetje flockfolie voor het hartje).  Ik vond dat best meevallen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wel eens vals speelde en mijn naald een keer of drie wel loste, want soms draaide dat tricot niet helemaal mee in de richting die ik wilde.

Het viel zelfs zo goed mee dat de buurmeisjes straks ook een t-shirt met omgekeerde applicatie in hun brievenbus zullen vinden, maar daarover later meer.

En Dora, die wilde geen zalig zomerse kip.  Ze had waarschijnlijk al genoeg plastieken eten gegeten met Hendrike, de dochter van een andere Chirovriendin die er ook bij was gisteren.  Ongelooflijk wat een pret een bijna-twee-jarige en een bijna-zes-jarige kunnen hebben met een Señorita-jurk, een tafel en stoelen en een set plastieken groenten en patatten.

Appeltjes voor de dorst

Meneer Schaar werkt op een plek waar, als je enkel zijn directe collega's meerekent, alleen maar vrouwen werken.  Dus wordt er tijdens het eten nogal vaak over de kinders gepraat.  Zo ook die keer toen het ging over het slaapgedrag van de kinderen, en dat het toch wel erg warm is voor een slaapzak de laatste dagen.  Meneer Schaar vertelde dus dat ik voor Dora een slaapzak had gemaakt, et voilà, de eerste bestelling was binnen (eigenlijk de tweede, want Tille's mama en moeke hadden ook al een tweede T-shirt besteld).
Want volgende week vertrekken J en I, twee collega's van Meneer Schaar, met hun respectievelijke wederhelften en koters naar onze favoriete vakantiebestemming.  En daar kan het, naast regenen, ook héél warm zijn in de zomer.  En dus vroeg J of ik voor Louise een slaapzak wilde maken.  Mét gaatje achteraan, zodat ze hem ook kunnen gebruiken in de auto.  Dat zou ik wel even fiksen.

Op dat gaatje heb ik toch wel even gevloekt.  Ik zou daar "snel" even een paspelknoopsgat inzetten, zoals ik had gezien bij Riet.  Deze handleiding was mij niet helemaal duidelijk (en net als Riet kon ik de foto's niet vergroten), maar geen nood: zoals het een beginneling betaamt had ik mij voorzien van voldoende lectuur die mij op weg zou helpen.  Een test met deze uitleg leerde mij dat ik die nogal beknopt vond.  Dus dan maar met deze uitleg.  Tot en met zin 4 van stap 4 ging het goed.  En dan ben ik beginnen raden hoe het moest, en heb ik er maar mijn eigen versie van gemaakt, want ik snapte er niéts meer van.  Bovendien mocht de slaapzak niet gevoerd zijn, en moest het knoopsgat er langs binnen ook meteen toonbaar zijn.  Dit was het resultaat:

Ik ga er geen schoonheidsprijzen mee winnen, en het kan ongetwijfeld véél netter, maar voor een eerste keer vind ik dit best geslaagd.  En voor op de poep van een slapende baby hoeft het nu ook weer niet zoveel netter te zijn.  Maar voordat ik er nog eentje maak, bijvoorbeeld voor Dora zelf, stel ik veiligheidshalve toch maar even de vraag: heeft er iemand een uitleg die ik wél begrijp?

En als ik dan toch aan het vragen ben: dit had ik ook weer voor:

(het gaat, voor alle duidelijkheid, over de draad die helemaal in de knoop zit).  Hoe moet ik dat in godsnaam vermijden?  En "met de slechte kant van de stof naar beneden stikken" telt in deze niet als antwoord, want dan kon ik niet zo dicht bij de rits stikken...

En om Riets angst voor de roze fase nog wat aan te dikken:

De vriendin van mijn kleine nonkel B (want ik heb twee nonkels B, een grote en een kleine) ging op reis naar Spanje, en nam een cadeau mee voor Dora.  Hoewel het voor 4-jarigen bedoeld is heb ik het haar toch al even aangetrokken voor de foto, om M te bedanken.  En het heeft geduurd tot mevrouwtje moest gaan slapen voordat het kleed weer uitging...

Tien redenen om te vloeken op een slab (of: hoe het niet moet)

Gisteren maakte ik een slab voor Eliott, nadat hij al een pinguïn kreeg, en nadat ik eerst ook nog een ander cadeautje maakte dat hier (net zoals de slab) nog niet getoond kan worden wegens nog niet afgegeven.  Ik maakte al eerder een slab voor Miel, en was toen best wel tevreden over het resultaat.  Maar omdat ik zelf een slab met velcro of drukknopen makkelijker vind dat een slab met lintjes, kocht ik een rolletje velcro.
Gevloekt dat ik heb gisteren.  En wel hierom:

1. Voor de achterkant van de slab gebruikte ik een stofje, met daarop strijkvynil.  Mooi  hoor, maar je kunt dat dus niet meer spelden: op een of andere manier blijf je die gaatjes zien.  Om van verkeerd stikken nog maar te zwijgen.  En bovendien verfrommelt dat, als je toch probeert om je stofjes aan elkaar te hangen.
2. Tijdens het stikken van het biaislint kwam de ruwe kant van de velcro tegen de badstofkant van de slab.  Ai, een eerste schram op de slab...
3. Die velcro, dat plakt.  Wat zeg ik, er hangt een lijmlaag aan die een normale mens aan het plafond kan vasthouden.  Dat is handig natuurlijk, want dan blijft 'ie goed op z'n plaats hangen.  Ik plakte de velcro helemaal tot aan de rand van de stof.  Waarschijnlijk is dat niet de bedoeling, maar weet-ik-veel.  Ik dacht dat het beter zou zijn als de velcro mooi onder het biais verdwijnt.  De buitenste rand biais stikken ging nog net.  Maar bij de rand aan de hals ging het mis.  Die lijm bleef aan mijn naald kleven, waardoor de draad aan de naald bleef kleven en dus werd er niet meer gestikt, er kwamen alleen maar gaatjes bij, en verfrommelde vastzittende draden.
4. Probeer ik mijn naald proper te maken, prik ik minstens drie keer in het topje van mijn wijsvinger.  Auw...
5. De automatische draadinrijger waarmee mijn machine "gezegend" is weigert 9 keer op 10 dienst.  Na drie pogingen houd ik het dan voor bekeken en duw ik die draad zélf door dat gaatje.  Maar natuurlijk is dat gaatje nu ook een beetje verstropt, door al die velcro-lijm.
6. Ik besluit dan maar om een stukje velcro weg te knippen om zo mijn biais te stikken naast de velcro.  Met veel prutswerk lukt dat een beetje, maar de lijm blijft hangen.
7. Ik blijf vastberaden om de slab af te werken (en heb vooral geen zin om helemaal opnieuw te beginnen), dus wend ik mij tot de grove middelen: met wat nagellakverwijderaar probeer ik de grootste lijmsmurrie weg te krijgen van de slab én van de naald.  Maar die prikt in de gaatjes in mijn wijsvinger.  Nog eens auw...
8. Ik doe een nieuwe poging om het biais aan het stikken.  Ja lap, de velcro is net niet ver genoeg weggeknipt.  Opnieuw het probleem van de plakkende naald...
9. Terwijl ik druk bezig ben met een laaste biais-aanstik-poging merk ik niet dat de velcro wéér tegen de bastof plakt.  Potvolkoffie...
10. Mijn laatste poging: een stuk wegknippen, en alsnog een slab met lintjes maken.  Met een nieuwe naald.  De oude boort zich eerst nog eens vrolijk in het puntje van mijn wijsvinger, en deze keer is het menens.

Meneer Schaar heeft het mogen horen gisteren.  En dan tel ik al het gesteun en gekreun dat het weder veroorzaakte geeneens mee.
Maar Eliott krijgt morgen zijn slab, met liefde gemaakt.  En hij zal hem schoon vinden want anders.....!

Proloog 1

Het begon allemaal met het lezen van de blog van deze dame (een ex-collega en tevens ontwerpster van zowat alle aankondigingen en mededelingen die Meneer Schaar en ik de laatste jaren hebben gedeeld met het Grote Publiek).

Met alle creativiteit die zij met haar naaimachine aan de dag legde, raakte ik geïnspireerd. En niet alleen door haar maaksels, ook door allerlei andere blogs die ik via haar blog tegenkwam kreeg ik ferme goesting. Om zelf eens iets te maken, bijvoorbeeld wanneer er een kindeke geboren werd, als cadeau. En toen werd Roos geboren. Dus zette ik mij achter de naaimachine van moederlief, sprak de woorden uit: "Dat kan toch allemaal niet zo moeilijk zijn" en met deze handleiding in mijn achterhoofd zette ik een applicatie op een Hema-T-shirt.

Waarna ik het niet over mijn hart kon krijgen om mijn eerste maaksel meteen weg te geven, dus schonk ik het aan Dora. Die, in een ander opzicht, ook mijn eerste maaksel is.