Tram 3

Mijnheer Schaar en ik, wij zitten al heel even op tram 3.  Nu ja, ons ticketje is nog warm, we hebben nog niet alle bezienswaardigheden op de route gezien.  En we kunnen gerust nog even blijven zitten, we moeten nog niet meteen overstappen.
Sinds vandaag zit Dora ook op tram 3, hoewel haar tram hoogstens een toeristisch treintje in een of ander pretpark is.

In 3 jaar tijd is ze geëvolueerd van een lief klein hummeltje...

... via een ukje dat klaar was om de wereld te ontdekken...

... over een vrolijke peuter...

...  naar een heerlijke kleuter.

Vergis u niet: al deze foto's werden genomen op 8 september.  Twee jaar geleden dus al zwetend met een minirokje en een t-shirt.  Vorig jaar met een jeans en een truitje, en vandaag met een t-shirt met lange mouwen, een velours kleedje en een kousenbroek.  Kom mij niet vertellen dat het klimaat niet verandert! 

Het was haar eerste verjaardag op school, en dat ze er van genoten heeft!  Dat kon moeilijk anders, zo verwend als ze werd door de juf: een kroon, heel de dag als eerste mogen binnengaan en als eerste kiezen, een "ballonvis", een boekje met tekeningen van de klasgenootjes, een T-shirt met "ik ben jarig" op en een troon om op te zitten.  Ze was zo blij als een kermisvogel.

Afgelopen weekend had ze al eens een generale repetitie.  De verkleedkleren die ik graag had willen maken bleven Wesley-gewijs uitgesteld tot op het laatste nippertje, waardoor er nog niets klaar was.  Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de andere cadeautjes, met als topper:

 Ja.  Ook hier kan men niet onder Studio 100 uit.  En onder roze ook niet, trouwens.  Hoewel: de kleuren van de kroon (hier op vakkundige wijze geshowd door haar meter) heeft Dora zelf gekozen.

Een zelfgemaakte taart, dat kon ook nog net.  Voor een nichtje met ei-allergie biedt een bakker namelijk niet zo veel mogelijkheden.

Dit jaar werd het "witte chocomoussetaart met speculoosbodem"

Die verzon ik zelf nadat ik ze eens bij de Walrus had geproefd.  En makkelijk dat dat is!

Men neme:

- 375 gr witte chocolade

- 6 dl room (minstens 30% vetgehalte)

- 1 of 1,5 pak speculoos (afhankelijk van hoe dik je de bodem wil)

- 100 of 150 gr boter (afhankelijk van hoeveel speculoos je gebruikt)

(ikzelf maakte mijn taarten met 250 gr chocolade en 4 dl room, maar ik vond de verhouding chocomousse/bodem niet zo geslaagd, dus volgende keer zou ik de hoeveelheid chocolade en room maal 1,5 doen)

En dan:

- verkruimel de speculoos (in een diepvrieszakje kapotslaan met een hamer of een deegrol, of veel gemakkelijker in een blender)

- meng de boter met de speculoos

- doe dit mengsel in een ingevette sprinvorm, en zet 8 minuten in een op 180° voorverwarmde oven

- smelt de chocolade au bain marie, of in de microgolf

- klop de room net stijf genoeg

- meng de room voorzichtig met de gesmolten chocolade

- als de springvorm met de speculoosbodem afgekoeld is, giet je de chocomousse uit over de bodem van de taart.

- laat een paar uur opstijven in de koelkast

- bestrooi naar eigen goeddunken met rode vruchten, of giet er wat frambozencoulis bij.

Smakelijk!



Het verkleedgen (een soort van give-away)

Het moet ergens rond het gezegende jaar 87 van de vorige eeuw geweest zijn.  In een Chirolokaal ergens in Vlaanderen stond een hele grote groene kist met verkleedkleren.  Een kist die toen waarschijnlijk al verschillende generaties had overleefd -zo zag ze er althans uit- en die er nu waarschijnlijk nog altijd staat.  Al is het maar omdat ze te lomp is om naar de Kringloopwinkel of het containerpark te brengen.
Een kist ook die tot de verbeelding sprak.  Niet alleen om haar uiterlijk, maar ook, en vooral, om haar inhoud.  Elke zondag opnieuw vochten een trits speelclubmeisjes om het glanzende roze kleed met de grote strik op het achterwerk.  En om de zilveren schoenen met hakken.  Er zaten waarschijnlijk nog andere pronkstukken in de kist, maar dat ensemble, dat was toch echt het neusje van de zalm.  Om de goede orde te bewaren moesten er zelfs beurtrollen opgemaakt worden voor tijdens de vrije momenten.
Ondergetekende was een van de meisjes die toen hartstochtelijk naar dat kleed verlangde.  Ondergetekende werd in de zomer van datzelfde jaar in het bivakboekje van haar Chirogroep dan ook omschreven als "een toneel- en verkleedheksje* dat niets liever doet dan zich elke zondag verkleden."
*heks, ja, omdat het bivakthema dat jaar "Bo de Heks" was.
We zijn nu 24 jaar en heel wat verkleedpartijtjes verder.  Ik ben niet bij dat roze kleed en die zilveren schoenen gebleven.  Een zelfgemaakt Sneeuwwitjespak was heel lang vaste prik bij carnavalsstoeten, maar er staan nog genoeg andere personages op mijn conto.  Van zatlap op het carnavalsfeestje in het vierde leerjaar over zwangere Afrikaanse vrouw op bivak met tiptiens tot een onbestemde kleurrijke dame op m'n vrijgezellenavond.  Zelfs Cynthia Verbeeck, de geblondeerde en veel-te-hard-geschminkte vervangleidster-omdat-ik-zelf-ziek-was-op-kamp is de revue gepasseerd.
Om maar te zeggen: verkleden, ik vind dat plezant.

En laat ik nu deze zomer tot de vrolijke ontdekking komen dat Dora zich ook graag verkleedt.  Sinds een dikke maand hoor ik hier in huis nogal vaak: "Mama, ik wou ook graag zo'n ...pak*, maak jij dat voor mij?".
*  Die drie puntjes, die werden al door verschillende dingen ingevuld.  Staan ondertussen op het verlanglijstje: een clownspak, een pilotenpak, een dokterspak, een oud-vrouwtjespak, een burgemeesterspak en, houd u vast: een snoepjespak.  Dat laatste idee heeft ze gekregen na het zien van een clip van een Samsonshow: meisjes met rokjes, een frulletje op hun hoofd en een enorme bol rond hun lijf beeldden Napoleonbollekes uit.  Danku, Gert Verhulst.
Het arme kind zag mij al regelmatig bezig aan de naaimachine, voor alle "baby's" die Wesley nog moesten verslaan en voor een "geheim naaisel" voor Wesley.  En nooit voor haar.  Dat en het feit dat ze binnen een dikke maand 3 jaar wordt, doen me tot actie overgaan.  Met daaraan een kleine give-away gekoppeld.

Ik zoek plezante (en niet al té moeilijke) patronen voor verkleedkleren.  Het mag eens iets anders zijn dan de zoveelste clown of ballerina.  Wie mij tips kan geven waar ik plezante dingen kan vinden, die maakt kans op een prijs.  Wat die prijs zal zijn, dat weet ik nog niet goed (flauw, ik weet het).  De plezantste tip wint.
Het moet ook wel een beetje praktisch zijn.  Onderstaand idee vond ik op Pinterest, maar dat steek je niet zo makkelijk in een verkleedkoffer natuurlijk:

Rap, haast u, want de tijd dringt!  U heeft tijd tot volgende week maandag!  U moest al begonnen zijn!

Kleurenseut

Ik geef het toe, ik ben een seut als het op kleuren aankomt. Niet dat ik me enkel in zwarte gewaden hul of dat Dora steeds ton sur ton op straat verschijnt.  Wat dat betreft, lukt het me nog aardig om wat kleur te voorzien.  Maar laat mij iets maken, en ik sla tilt.  Laat mij stoffen combineren, en ik zet het op een getwijfel.  Ik vind mezelf al een hele durver als ik zelf een paspelbandje in een kleedje verzin.

Maar gisteren zou ik alle registers opentrekken.  Want sinds de krokusvakantie hebben wij hier een kleuter in huis.

(u ziet: aan kleur geen gebrek)
Ze begon een beetje argwanend aan haar avontuur, vooral toen ze tijdens de wandeling naar school op dag drie doorhad dat het menens was, en dat ze vanaf nu "elke dag" naar school moest.  Maar ze gaat graag, en je zou zelfs kunnen vermoeden dat ze het bijna spijtig vindt dat de school morgen voor even gedaan is.
Dus verdient juf Githa een bedankje.  Ik maakte al eerder een vlaggenlijn voor Eliott (hoewel daar geen fotografische bewijzen van zijn), en dat viel reuze mee.  Dus toen ik bij Oon zag dat zij vlaggenlijnen maakte voor de juffen dacht ik "dan ik ook!".
Eindelijk een reden om eens goed zot te doen, en om eens kleuren en prints te combineren die ik anders zelfs nog niet naast elkaar in de kast zou leggen.  Dat ik het daar benauwd van kreeg, dat kon net zo goed aan het weer liggen, nietwaar?
Dora en ik maakten er een sweatshop van

Alleen jammer dat het weer niet wilde meewerken.  Een paar bliksemschichten niet te na gesproken kreeg ik niet genoeg licht binnen voor een goeie foto...

Goed gerief

Sinds haar tweede verjaardag is Dora een poppenmoeder.  Van Mieke, die sinds we Dora dagelijks uit Jip en Janneke voorlezen, ook Poppejans genoemd mag worden.  En iedereen weet dat een poppenmoeder die haar taak een beetje serieus neemt goed gerief nodig heeft.  Dus besloot Dora, bij een bezoek aan de Kringloopwinkel, dat Mieke/Poppejans  nog wel een relax kon gebruiken.  Voor 1,5 euro was ze gesteld.  En toen ging ik als poppengrootmoeder aan de slag.  Want zeg nu zelf, moest u een poppenmoeder zijn, met welke relax zou u het liefst gesignaleerd worden?

Hoe het bij u zit weet ik niet...

...  maar hier zal men de Goede Sint niet horen klagen over de ontvangst.

"Het is zeker niet voor volgend weekend"...

...  Dat is wat de gynaeocologe mij dag op dag twee jaar geleden vertelde.  Dus vertrok ik die avond, zonder speciale voorzieningen, naar een etentje met mijn aspivriendinnen.  En dus dacht ik de dag daarna dat ik dat koffertje echt nog niet moest inpakken voordat ik met Meneer Schaar naar Gent trok, om even naar de Startdag van de Chiro te gaan.  En dus dacht ik ook helemaal niet aan weeën toen mijn buik toch wel érg veel pijn deed op weg naar huis.  Ik vond het hooguit een beetje raar en vervelend, die buikpijn.  En, toegegeven, ook wat griezelig met de koorts die er plots bij kwam.  Dus toch maar even naar de spoed gereden.  Zonder koffertje, ha neen, want het zou zeker niet voor dat weekend zijn en Dora werd pas twee weken later verwacht.  Een lange nacht in observatie en een voormiddag in een warm bad later besliste diezelfde gynaecologe er echter anders over, en 15 uur later was Dora er.

En zo komt het dat we gisteren Dora's tweede verjaardag vierden (want een feest organiseren is leuker op een zonnige nazomerse zaterdagavond dan op een doordeweekse woensdag), en niet binnen twee weken.  Ik denk dat Dora het niet erg vond.

(De kroon, die is geïnspireerd op deze kroon, en nog een andere kroon op de blog van Annelyse, maar die vond ik niet meteen terug)

Gekregen

Ik heb al eens een kind gekregen.  Nu ja, veel krijgen vond ik daar niet aan.  Ik heb er hard genoeg voor gewerkt en voor afgezien.  Eerst een paar maanden slecht slapen en heel de dag door misselijk worden als je nog maar dénkt dat je honger hebt.  Dan, toegegeven, ook een goeie periode.  En dan helse pijnen in mijn bekken die ervoor zorgden dat ik alleen nog op mijn rug kon slapen.  Wat er dan weer voor zorgde dat ik de laatste drie maanden van mijn zwangerschap vooral wakker was, want na drie uur slapen-op-de-rug werd ik gegarandeerd wakker omdat Geoffrey (dat was de werktitel) te zwaar woog.  Het was toen dat ik voor de eerste keer in mijn leven een chaos-sudoku oploste (meteen zonder fouten!), en ik heb ettelijke nachtelijke uren versleten met het oplossen van Japanse beeldzoekers (ja, een mens moet toch iets doen tijdens het wachten - wachten tot de pijn over was, en ik weer moe genoeg was om op mijn rug in slaap te vallen zonder woelen, want dat kon ik niet meer)

En dan zwijg ik nog over de 15-urige ingeleide bevalling en alle kwaaltjes achteraf.

De enige mensen die toen die achtste september konden spreken van "krijgen" waren Meneer Schaar en mijn (schoon)familie: zij hebben een dochter, een kleindochter, een pete/metekind, een nichtje gekregen.  En achteraf kon de gynaecologe ook nog eens spreken van krijgen, want een patiënt laten bevallen op een zondagnacht betaalt bijzonder goed, dat kan ik u verzekeren.

Maar begrijp me niet verkeerd, 't is niet omdat ik vind dat ik ze niet gekegen heb, dat ik ze niet graag zie, die dochter van mij.  Integendeel.  Het is een pracht van een kind, en dat was ze al vanaf dag één.

Dora, die kreeg natuurlijk ook iets: een naam die toch wel wat mooier is dan Geoffrey, en een mooi geboortekaartje dat een collega speciaal voor ons ontworpen had.  Een meisje dat schommelde tussen de herfstbladeren, omdat het een herfstkindje zou worden (door twee weken te vroeg geboren te worden is ze nog net een zomerkindje, maar daar kan zij niets aan doen, natuurlijk).

Dat geboortekaartje, dat lieten we al op doek afdrukken om haar kinderkamer mee te sieren:

En ik was van plan om die tekening ooit eens op een t-shirt te zetten (wie mijn repertoire kent weet dat ik bijna niets anders fabriceer dan t-shirts).

En toen zag ik dat Pistolee een T-shirt had gemaakt voor haar dochter.  Met een tekening van een geboortekaartje dat ze mooi vond.  In eerste instantie schrok ik even, om die tekening zo op een "vreemde" plaats te zien.  Maar het resultaat mocht er zijn.  En kijk eens wat er vandaag in mijn brievenbus zat:

Een versie voor Dora, gepersonaliseerd en al.  Zomaar gekregen.

Dora buigt, gelijk een Chineesje, haar hoofd en zegt al lachend "daku".  En ik zeg er nog eens merci bij.

Giraf ♥ Zebra

Twee Chirovriendinnen van mezelve werden een dikke twee maanden geleden gezegend met een prachtige dochter.  Tille gaf op haar eerste vermaand-dag haar eerste feestje, en van ons kreeg ze toen een T-shirt met haar naam, geïnspireerd op haar geboortekaartje.
Tille's mama had op voorhand al foto's op facebook bekeken, van andere T-shirts die andere borelingen cadeau hadden gekregen.  Ze had zelfs, in naam van Tille, al laten vallen dat ze zo'n T-shirt als die van Roos wel zou zien zitten, maar dan met een giraf, of een zebra.  Gelukkig vond ze het uiteindelijke cadeau ook mooi.  Heel mooi zelfs.  En Tille's moeke deed mee met het mooi vinden.  Dus ze vroegen of ik alsjeblieft niet nog een T-shirt wilde maken, met een giraf en een zebra, die van elkaar houden.
En zo geschiedde.  Gisteren kwamen Tille met haar mama en moeke langs om, onder begeleiding van een bord zalig zomerse kip, haar T-shirt te komen ophalen.  Dus nu kan ik eindelijk stoefen met weer een "eerste-keer-maaksel".  De eerste keer dat ik een omgekeerde applicatie maakte.

(met ook een beetje flockfolie voor het hartje).  Ik vond dat best meevallen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wel eens vals speelde en mijn naald een keer of drie wel loste, want soms draaide dat tricot niet helemaal mee in de richting die ik wilde.

Het viel zelfs zo goed mee dat de buurmeisjes straks ook een t-shirt met omgekeerde applicatie in hun brievenbus zullen vinden, maar daarover later meer.

En Dora, die wilde geen zalig zomerse kip.  Ze had waarschijnlijk al genoeg plastieken eten gegeten met Hendrike, de dochter van een andere Chirovriendin die er ook bij was gisteren.  Ongelooflijk wat een pret een bijna-twee-jarige en een bijna-zes-jarige kunnen hebben met een Señorita-jurk, een tafel en stoelen en een set plastieken groenten en patatten.

Appeltjes voor de dorst

Meneer Schaar werkt op een plek waar, als je enkel zijn directe collega's meerekent, alleen maar vrouwen werken.  Dus wordt er tijdens het eten nogal vaak over de kinders gepraat.  Zo ook die keer toen het ging over het slaapgedrag van de kinderen, en dat het toch wel erg warm is voor een slaapzak de laatste dagen.  Meneer Schaar vertelde dus dat ik voor Dora een slaapzak had gemaakt, et voilà, de eerste bestelling was binnen (eigenlijk de tweede, want Tille's mama en moeke hadden ook al een tweede T-shirt besteld).
Want volgende week vertrekken J en I, twee collega's van Meneer Schaar, met hun respectievelijke wederhelften en koters naar onze favoriete vakantiebestemming.  En daar kan het, naast regenen, ook héél warm zijn in de zomer.  En dus vroeg J of ik voor Louise een slaapzak wilde maken.  Mét gaatje achteraan, zodat ze hem ook kunnen gebruiken in de auto.  Dat zou ik wel even fiksen.

Op dat gaatje heb ik toch wel even gevloekt.  Ik zou daar "snel" even een paspelknoopsgat inzetten, zoals ik had gezien bij Riet.  Deze handleiding was mij niet helemaal duidelijk (en net als Riet kon ik de foto's niet vergroten), maar geen nood: zoals het een beginneling betaamt had ik mij voorzien van voldoende lectuur die mij op weg zou helpen.  Een test met deze uitleg leerde mij dat ik die nogal beknopt vond.  Dus dan maar met deze uitleg.  Tot en met zin 4 van stap 4 ging het goed.  En dan ben ik beginnen raden hoe het moest, en heb ik er maar mijn eigen versie van gemaakt, want ik snapte er niéts meer van.  Bovendien mocht de slaapzak niet gevoerd zijn, en moest het knoopsgat er langs binnen ook meteen toonbaar zijn.  Dit was het resultaat:

Ik ga er geen schoonheidsprijzen mee winnen, en het kan ongetwijfeld véél netter, maar voor een eerste keer vind ik dit best geslaagd.  En voor op de poep van een slapende baby hoeft het nu ook weer niet zoveel netter te zijn.  Maar voordat ik er nog eentje maak, bijvoorbeeld voor Dora zelf, stel ik veiligheidshalve toch maar even de vraag: heeft er iemand een uitleg die ik wél begrijp?

En als ik dan toch aan het vragen ben: dit had ik ook weer voor:

(het gaat, voor alle duidelijkheid, over de draad die helemaal in de knoop zit).  Hoe moet ik dat in godsnaam vermijden?  En "met de slechte kant van de stof naar beneden stikken" telt in deze niet als antwoord, want dan kon ik niet zo dicht bij de rits stikken...

En om Riets angst voor de roze fase nog wat aan te dikken:

De vriendin van mijn kleine nonkel B (want ik heb twee nonkels B, een grote en een kleine) ging op reis naar Spanje, en nam een cadeau mee voor Dora.  Hoewel het voor 4-jarigen bedoeld is heb ik het haar toch al even aangetrokken voor de foto, om M te bedanken.  En het heeft geduurd tot mevrouwtje moest gaan slapen voordat het kleed weer uitging...

Dora ging op reis...

... en nam mee:
1 zieke moeder die er op het moment van vertrek niet beter op vond dan koorts te krijgen.  Gelukkig bleef het bij één dag koorts.
2 benen om heel de dag trappen op en af te hollen, naar het "et" en het konijn te gaan kijken, haar medereizigers te gaan bezoeken in het "bebad",...
3 favoriete knuffels (twee Rita's Konijnen en Jongen de Pinguïn).
4 (groot)ouders die (behalve tijdens haar dutjes) hun dagen vulden met achter haar aan hollen, handjes vasthouden op de trap en ingaan op mevrouws wensen om de dieren uit de buurt te zien.
5 zomeroutfits voor 3 dagen, om uiteindelijk op elke foto toch nog met dezelfde outfit te staan.

U mag twee keer raden waar de reis heen ging.  Ze heeft zich met die hoed niet onpopulair gemaakt.  Bij de inboorlingen omdat ze wel leek mee te supporteren voor het WK voetbal.  En bij haar reisgenoten omdat ze op aandoenlijke wijze met een takje boven de hoed "konijn" stond te zeggen.  En maar verbaasd zijn dat er geen konijn uit de hoed kwam.

De reis deed trouwens ook dienst als testcase voor de eerste zelfgemaakte kringlooptas-uit-moemoes-tafelkleren.  Ze werd goedgekeurd, en dus volgen er nog.

Functioneel naakt

Kleren maken voor je dochter is leuk, heel leuk. Maar een van de heerlijke dingen aan kind zijn is dat je op tijd en stond kunt beslissen om naakt in de tuin rond te lopen, zonder dat iemand daar raar van opkijkt. Niet dat ik zelf nog ambities heb in die richting en daarom jaloers zou zijn op Dora, verre van...

En neen, de schutting in onze tuin is niét kapot. Meneer Schaar heeft "voor expres" een plank weggehaald. Niet om Dora te laten begluren, wel omdat ze zelf een kleine gluurder aan het worden is. En een kleine schuttingbeklimmer. Een schutting van 1m80 is voor Dora geen hindernis als ze de buurkindjes wil zien. Voor meneer Schaar en mij is het dat wel, en dus heeft ze vandaag een kijkgaatje gekregen. Kan ze gewoon vanop de grond naar de buurkinderen kijken.

Op een dag...

... toen ik mijn naaimachine had, en al twee applicaties op een t-shirt had gestikt, bedacht ik mij: "Ik kan naaien!"  En ook: "Dora heeft een luchtige slaapzak nodig, voor in de zomer".  De combinatie van die twee bedenkingen leidde mij naar de stoffenwinkel om twee lappen stof en twee ritsen te kopen.  En daarna bedacht ik mij nog een hele tijd "dat dat toch niet zo moeilijk kon zijn, een slaapzak maken."  En "dat ik dat wel eens zou doen, als ik eens tijd had om de contouren van Dora's slaapzak over te tekenen".

En toen zag ik deze handleiding om een plooirokje te maken (wellicht het bekendste plooirokje van handwerkend Vlaanderen en omstreken).  En daar had ik precies meer goesting in dan om een slaapzak te maken.  Dus maakte ik van een reep stof-voor-de-slaapzak een plooirokje voor Dora.  Ik denk dat ons moemoe nogal ogen getrokken heeft toen ik aan het raden was hoe ik die stof nu mooi recht moest meten en knippen.  Ze lachte zich zeker een breuk toen ze zag hoe ik de rits vaststikte.  En de biais heb ik weer zitten driegen, omdat ik toen nog niet helemaal wist hoe het juist moest.  Maar ik ben toch content van het resultaat...

Ondertussen weigert juffrouw Dora nog steeds te slapen zonder slaapzak, en wordt het in haar kamertje toch wel érg warm voor een dikke slaapzak.  Dus terwijl Dora (onder het wakende oog van Meneer Schaar) vlak voor bedtijd de schutting beklom om de kinderen van de buren te begluren tekende ik haar slaapzak over op patroonpapier, en maakte een luchtige zomerslaapzak.

Vol met beginnersfouten, maar dat mag want ik ben een beginner (ik vraag mij af of er een termijn staat op het gebruiken van de status "beginner").  Maar hé, ik mag toch best trots zijn op mijn egenbedachte oplossing om de rits bovenaan wat af te schermen

En dat gat-omdat-de-opening-voor-de-rits-te-ver-geknipt-was ziet ook niemand meer.

Ach, ik denk dat ik die status toch nog een tijdje ga aanhouden.  Ons moemoe kan er maar plezier van hebben.

september 1991 - juni 2010

September 1991.  I en ik komen terecht in dezelfde klas van het eerste middelbaar.  Een van de eerste, nog wat onwennige, schooldagen zoek ik mee naar het verloren "golfke" van I.  Haar communievestje, iets dat ze zeker  niet kwijt mag spelen.  We worden goeie vriendinnen, en op een half jaar na blijven we bij elkaar in de klas tot en met ons afstuderen in 1997.

We schrijven brieven naar elkaars kampadres tijdens de zomer, hangen uren aan de telefoon, gaan samen naar fuiven, plagen samen E (na een paar donderdagen wéét ze dat we voor haar een heel hindernissenparcours hebben utigestippeld om haar boekentas te vinden).  I is de eerste klasgenoot die mij helpt spieken, maar ook de enige klasgenoot die mij allerlei dingen kan wijsmaken (dat mevrouw Delvaux al snel een toets heeft gedaan wanneer ik vijf minuten te laat in de les kom, bijvoorbeeld).  De klasgenoot waarmee ik armbandjes uitwissel, maar ook waarmee ik een kaarsje ga branden in de kathedraal voor haar mama.
OK, I en ik lopen elkaars deur niet constant plat, hangen niet élke dag aan de telefoon, we hebben ons eigen leven én ook nog andere goeie vriendinnen.  Maar ook  nu noemen we ons nog altijd "beste vriendinnen".  Toen ik pas samenwoonde met Meneer Schaar en geen zin had om in m'n eentje de spinnen te trotseren wanneer Meneer Schaar naar Werchter ging, gingen I en ik samen op weekend.  En dat doen we sindsdien elk jaar.  I was erbij toen Meneer Schaar en ik voor het altaar stonden, en I stelde haar wereldreis met H voor een paar weken uit toen ik haar vertelde dat Geoffrey op komst was.  Toen I na haar wereldreis met H plots als mevrouw H terugkwam, pinkte ik ook een traantje van geluk weg.

Allemaal maar even om te vertellen dat I een hele goeie vriendin is, voor wie het allemaal wel wat meer mag zijn.  Toen mijn knalgele fiets (die indertijd nog door haar versierd werd op mijn 18e verjaardag) gestolen werd, kreeg ik van haar een "nieuwe" rood-met-goude fiets cadeau.  Voor  haar maarkte ik al eens een "wie is het" met foto's van vrienden en klasgenoten.  (Een opsomming van àlle dingen die we al voor elkaar maakten zou ons te ver van de pointe van dit bericht leiden).

Toen I 9 maanden geleden haar arm liet zien omdat ze bloed had laten prikken wist ik hoe laat het was, en dat een zelfgemaakt cadeautje op zijn plaats was, en dus kocht ik een creapakket om zelf een stoffen knuffel te maken (voorzien van genoeg stof om minstens 4 knuffels te maken) en kreeg de-baby-op-komst een knuffel nog voor hij/zij geboren werd.

Naar aloude traditie van I (en van mezelf) kwam de baby redelijk te laat.  Afgelopen zaterdag liet Eliott van zich horen.  Een heel mooi ventje met al bijna net zo'n uitgebreid kapsel als Dora.  En met een mooi geboortekaartje (en dat is nogmaals de verdienste van haar).  En toen wij zaterdagavond een kijkje gingen nemen gingen de nieuwbakken vader en zoon gewillig op de foto met een van mijn eerste maaksels met naad (én met knispervleugels).  Kwestie van zelf ook een beetje te kunnen stoefen.

De stof voor de rest van de Eliott-cadeaus is besteld, dus er komt nog wel wat, maar dat is nog geheim.

En Dora, die vond dat allemaal oké.  Alleen wil zij ook wel zo'n "piwiw".  Dus terwijl Meneer Schaar en zijn goede vriend genieten van Koning Voetbal kruip ik achter de naaimachine.  Zo hebben Dora en Eliott alvast iets om over te praten, als we volgend jaar samen op weekend gaan.

Edit: ze is er content van, van haar piwiw.  Hij heeft zelfs al een naam:  "jongen".

Bedankt, vruchten

Meneer Schaar en ik werden eigenaar van ons huis op de dag dat ik voor de eerste keer dacht dat een gewone bloes toch wat te strak begon te worden voor mijn buik.  Die deed op dat moment dienst als omhulsel voor Geoffrey.  Toen zag de kersenboom er nog lief en vooral klein uit:

Een jaar later was Geoffrey geen Geoffrey meer, maar Dora, kon ik mijn bloes terug aandoen en gingen we zelf in het huis wonen.    Het kersenboompje was uitgegroeid tot een stevige boom die voor voldoende schaduw zorgde als Dora op haar speelmat in het gras zat.  Maar kersen waren er niet.  Omdat ik ervan overtuigd was dat kersen héél donkerrood moesten zien.  En de kersen in de boom bleven lichtroze, bijna geel, en werden een voor een het onschuldige slachtoffer van de hongerige vogels.

Dit jaar is onze kersenboom een stevige gust geworden.

En hoewel die lefgozers van vogels al een aardige buit bijeen gepikt hebben, te zien aan de afgeknabbelde kersenpitten in het gras, heb ik toch ook al een mooie kom vol.  En dat is nog maar het begin.  Benieuwd wat er binnenkort allemaal uit mijn oven gaat komen, met die kersen...

Ondertussen is de Doraloze dag die ik vandaag had ook op andere manieren vruchtbaar geweest.  Ik heb de Veritas leeggeplunderd...

Kocht in deze winkel stof om dit broekje te maken voor Dora (want dat kind heeft dringend broekjes nodig en geen enkele winkel wil meegaan met mijn smaak).

Ving in de Kringloopwinkel nog wat goedkope "teststofjes" en een bakvorm die ik nog maar even in de kast zal laten liggen...

Ging Dora ophalen bij haar moeke & vake en kreeg daar nog wat gerief mee van ons moemoe (zijnde een schoon dozeke en de overschot van de stof waaruit de gordijnen van het speelhuisje uit mijn kindertijd mee gemaakt werden)

En als kers op de taart ook nog een bewijs dat Dora, ondanks de mening van zowat iedereen, ook wel héél erg op haar mama lijkt....

Zucht...  ik heb dringend meer kasten nodig.

Proloog 1

Het begon allemaal met het lezen van de blog van deze dame (een ex-collega en tevens ontwerpster van zowat alle aankondigingen en mededelingen die Meneer Schaar en ik de laatste jaren hebben gedeeld met het Grote Publiek).

Met alle creativiteit die zij met haar naaimachine aan de dag legde, raakte ik geïnspireerd. En niet alleen door haar maaksels, ook door allerlei andere blogs die ik via haar blog tegenkwam kreeg ik ferme goesting. Om zelf eens iets te maken, bijvoorbeeld wanneer er een kindeke geboren werd, als cadeau. En toen werd Roos geboren. Dus zette ik mij achter de naaimachine van moederlief, sprak de woorden uit: "Dat kan toch allemaal niet zo moeilijk zijn" en met deze handleiding in mijn achterhoofd zette ik een applicatie op een Hema-T-shirt.

Waarna ik het niet over mijn hart kon krijgen om mijn eerste maaksel meteen weg te geven, dus schonk ik het aan Dora. Die, in een ander opzicht, ook mijn eerste maaksel is.