Θάνος Ανεστόπουλος: Δάσος και ερημιά, αυτή ήταν η ψυχή μου

Θάνος Ανεστόπουλος
(1967-2016)

Ξύπνησα αργά, μετά από βαθύ, λυτρωτικό ύπνο. Το πρώτο πράγμα που πληροφορήθηκα ήταν ότι ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο γνωστός για την βαρύτονη, εκφραστική και σκοτεινή φωνή του τραγουδιστής του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα, έχει φύγει από τη ζωή. Και κάπως έτσι σίγησε η φυσική παρουσία σε αυτόν τον κόσμο, της πρώτης από τις μεγάλες μορφές της εφηβείας. 

Η μνήμη μου χτυπήθηκε από εκείνες τις εικόνες: νέα παιδιά που έτρεχαν να προμηθευτούν τον νέο δίσκο των αγαπημένων τους συγκροτημάτων με παράξενα ονόματα: Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, Μια ματιά σαν βροχή,  Βουτιά από ψηλά, Θεατρίνοι, Κάτι σαράβαλες καρδιές, Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές...

Φορούσαν τζιν και μαύρα ρούχα, έπαιρναν δύο και τρία λεωφορεία για να βρεθούν ώρες πριν το λάιβ να ακούσουν κάποια νέα μελωδία στο sound check, έκαναν μεγάλες συζητήσεις για τα νοήματα των στίχων, διαφωνούσαν έντονα μεταξύ τους, τα ξανάβρισκαν. Δεν ήταν βέβαια όλοι οι έφηβοι της γενιάς μου έτσι, αλλά αυτό το κύμα το θυμάμαι καθαρά. Η εφηβική θητεία μας σε εαυτό βοήθησε πολλούς από μας να ασχοληθούμε αργότερα με την λογοτεχνία, με τη μουσική ή με άλλες μορφές τέχνης. Ήταν η μουσική που μας ώθησε πρώτα απ'όλα να σκεφτούμε αν υπάρχει θεός πάνω από τα κεφάλια μας, και αν είναι αυτός που μας διδάσκουν οι αποστειρωμένοι σχολικοί θεολόγοι. Ήταν η "ελληνική ροκ" που μας κέντρισε να διαβάσουμε Ουράνη, Καρυωτάκη, Σεφέρη, όχι με τον υποχρεωτικό τρόπο της φιλολογικής εξέτασης, αλλά με τον βιωματικό τρόπο της μουσικής έκστασης. Αναπόφευκτα, όλοι οι άνθρωποι εκείνης της γενιάς εξελιχθήκαμε σε κάτι άλλο, όλο αυτό όμως το κουβαλάμε πάντα μέσα μας.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος, στιχουργικά αλλά και ερμηνευτικά, εξέφρασε σε απόλυτο βαθμό τις μελαγχολίες, τις ποιητικές διαθέσεις και τις αναζητήσεις τόσων ανθρώπων... Από αυτήν την άποψη, το πέρασμά του από δω είναι κάτι που μέχρι την τελευταία του στιγμή θα έπρεπε να τον κάνει πολύ περήφανο, και νομίζω πως είχε αυτή την επίγνωση. 

Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν αυτό το καλοκαίρι στην συναυλία "Από τις ΡΙΖΕΣ ως τα ΑΝΘΗ του καλού". Τον συνόδευαν οι Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης, Γιάννης Νάστας, Nomik, Λίνα Πάβλοβα, Πρόδρομος Γιαγκόπουλος και Αναστάσης Πετρέλης δείχνοντας αυτήν ακριβώς την ενότητα στην σκηνή που έχτισαν τις τελευταίες δεκαετίες τόσοι καλλιτέχνες, μέσα από τη διαφορετικότητά τους.

Ο Θάνος πήγε στο τέλος να πει τον "Τελευταίο Σταθμό". Εκείνο το τραγούδι όταν το άκουγα μικρός έφριττα, συλλογιζόμενος για πρώτη φορά την έννοια του θανάτου. Στην πορεία, συμφιλιωνόμουν με αυτές τις βαθιές αλήθειες, επιδιώκοντας να συμβιβαστώ το φυσικό του πράγματος για εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Τώρα με πήραν τα κλάματα, γιατί σκέφτηκα ότι είναι πολύ διαφορετικό να τραγουδάς για την έννοια του θανάτου, από το να τραγουδάς για τον δικό σου θάνατο. Και κάπου μέσα μου έλεγα "μακάρι να μην είναι η τελευταία φορά που θα τον δω" αλλά ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία.

Και τώρα μόνο η μνήμη. 

Για τη συναυλία του Theodore στη Θεσσαλονίκη στις 10.1.14

Εντελώς τυχαία ανακάλυψα τον Theodore και τη μουσική του. Σε κεντρίζει όπως κάθετι ασυνήθιστα όμορφο που μπορεί να συναντήσεις. 

Και ακολουθεί η συνηθισμένη δυσπιστία όταν ένας Έλληνας ακούει έναν Έλληνα να γράφει καλή μουσική σε αγγλικό στίχο: Είναι τόσο καλός που αποκλείεται να είναι Έλληνας! 

Kατά το "Ουδείς προφήτης στον τόπο του", ο Theodore κατάφερε να αξιοποιήσει την πλούσια μουσική παράδοση του Λονδίνου, στο υπέδαφος του οποίου γεννιούνται τόσο διαφορετικές μεταξύ τους αλλά εντυπωσιακές μουσικές, και διάλεξε να ρίξει εκεί την πρώτη του ζαριά.

Η δύσκολη ισορροπία για την επιτυχημένη μουσική σύνθεση είναι να θυμίζει ο ήχος κάτι, να λες "αυτό σε κάποια άλλη ζωή το έχω ξανακούσει", χωρίς να μπορείς να πεις ότι μιμείται δουλικά οτιδήποτε προϋπάρχει. 

Έτσι και ο Theodore, θυμίζει λίγο Nick Cave, σου φέρνει στο νου τους Radiohead, αξιοποιεί την ατμόσφαιρα των Archive, σε πηγαίνει στην ψυχεδέλεια των Doors. Θα μπορούσες κάλλιστα να τον φανταστείς ως έναν ευφάνταστο τζαζίστα ο οποίος βγάζει τίμια το ψωμί του σε μία μπυραρία του Λονδίνου, αλλά και ως έναν συνθέτη ο οποίος λιώνει ώρες ατελείωτες πάνω στο πιάνο του προσπαθώντας να δέσει αρμονικά τις ιδέες του σε ένα κομμάτι. Το ενδιαφέρον που σου γεννάει έχει να κάνει με αυτήν την πολυπλοκότητα.

Πριγκηπέσα

Η σχέση των ανθρώπων με τα τραγούδια δεν είναι μόνο αισθητική, στο επίπεδο που απολαμβάνουν μουσική και στίχους ανάλογα με τα γούστα τους, αλλά είναι και βιωματική. Συχνά συνδυάζουμε τραγούδια με όμορφες ή άσχημες στιγμές της ζωής μας, και τότε είναι που τα γνωρίζουμε σε μία άλλη διάσταση, γίνονται κάτι σαν άυλοι φίλοι μας. 

Ένα αρκετά δημοφιλές τραγούδι, η "Πριγκηπέσα" που γράφτηκε από τον Σωκράτη Μάλαμα και τραγουδήθηκε από αρκετούς -λαϊκούς κυρίως- τραγουδιστές, έμελλε να γίνει ένα από τα σημαδιακά τραγούδια στη ζωή μου. 

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ενώ το είχα ακούσει αρκετές φορές, δεν είχα εμβαθύνει ιδιαίτερα στους στίχους του. 

Κι ήρθε να με βρει με τρόπο τραγικό και συγκλονιστικό. 

Ο ήχος της σιωπής

Ήταν ένα από εκείνα τα παλιά τραγούδια, το θυμάμαι στα θαμμένα βινύλια που κρατούσε ο πατέρας μου σε ένα ντουλάπι, και σε μισομασημένες κασέτες που συνόδευαν τις οικογενειακές μας εκδρομές. Ήταν ένα από τα αγαπημένα του. Το ξαναβρήκα τυχαία αρμενίζοντας στον σημερινό ωκεανό του διαδικτύου. Χάζεψα τους στίχους. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, τους ανέσυρα από τα βάθη της μνήμης μου, τους ήξερα σχεδόν απ'έξω. Ίσως να ήταν και κάποιο από τα παιδικά μου νανουρίσματα, από τα πρώτα μου αγγλικά. 

Τι σκοτεινοί στίχοι που ήταν...

"Hello darkness my old friend, I've come to talk with you again..."

Aποκλειστική συνέντευξη Μπάμπη Μπατμανίδη... τώρα που ανοίγει ο καιρός

Tο παρόν ιστολόγιο δεν έχει ως πρώτη του δραστηριότητα τις συνεντεύξεις, αλλά για τον συγκεκριμένο κύριο έπρεπε να εγκαινιαστεί το είδος. Στο ταλέντο από τον βορρά που ακούει στο όνομα Babis Batmanidis  είχαμε αναφερθεί και στο αντίστοιχο αφιέρωμα "Έλληνες μουσικοί της παρωδίας". Ωστόσο ο Μπάμπης δεν είναι ένας μουσικός δίπλα στους άλλους, είναι ο ιδρυτής ενός είδους μουσικής, του post-dog κινήματος και αξίζει δικαιωματικά μία τουλάχιστον ανάρτηση για πάρτη του.

Σε δορυφορική τηλεδιάσκεψη Λευκωσίας-Σταυρούπολης, μιλήσαμε για τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη Μπάμπη Μπατμανίδη. 

Γεια σου μεγάλε Μανόλη Ρασούλη!

Τι να γράψω και να μην φανεί φανφάρα για αυτόν τον άνθρωπο.

Σε μένα αφήνει τη μνήμη από την τελευταία φορά που τον είδα, ένα μαγαζί φίσκα έτοιμο να ακούσει μουσική, κι εκείνος να κάνει ένα βήμα μπροστά από το συγκρότημά του λέγοντας: "Πριν ξεκινήσουμε το πρόγραμμά μας θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικούς προβληματισμούς για την διεθνή κατάσταση". Και αρχίζει μία διεθνιστική ανάλυση πάνω από είκοσι λεπτά, φουλ αντιεμπορικό για διάφορες κυράτσες που είχανε βάλει τα καλά τους για να πάνε να ακούσουν "μπουζούκι", αλλά το βλέμμα του Ρασούλη να λέει σε όλους τους τόνους "αυτός είμαι". 

Εκείνο που μου έμεινε από την ομιλία του ήταν η περιγραφή μίας δύσκολης προσπάθειας στον σύγχρονο άνθρωπο να συμβιβάσει το τοπικό -την αγάπη για το σπίτι των γονιών του και τη γειτονιά του- με το διεθνές, το κοινό σπίτι όλων των ανθρώπων. 

Και είναι, μερικές φορές, διαβολικές αυτές οι συμπτώσεις. Όπως σκεφτόμουν αυτά που είπε ο Ρασούλης με αφορμή την δημοσιοποίηση του θανάτου του, βγαίνει μαζί η  είδηση για την διαρροή ραδιενέργειας στην Ιαπωνία. Το τοπικό είναι πλέον αναμφισβήτητα διεθνές, στην πιο τραγική του διάσταση. Και έχουμε χρέος στην μνήμη του μεγάλου Ρασούλη να κάνουμε το κοινό μας σπίτι έναν άξιο τόπο να ζήσει κανείς, και όχι μία ραδιενεργή αποθήκη. 

Θα μείνουν εκτός από τα ανεκτίμητα τραγούδια και βιβλία του, αρκετοί δημοσιοποιημένοι προβληματισμοί του στο διαδίκτυο στην διεύθυνση  http://rasoulis.blogspot.com/

Αντίο και ειρήνη ημίν. 

Grain: Απέναντι όχθη (dead man walking)

Τους grain τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία σε κάποια διαδικτυακή βόλτα. Μαζί με τους ήχους που προσεγγίζουν τις μουσικές μου προτιμήσεις, με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή οι στίχοι, που θα μπορούσαν να σταθούν και μόνοι τους ως ποίηση.

Σήμερα το τραγούδι "Απέναντι όχθη (dead man walking)" στριφογυρνούσε επίμονα στο μυαλό μου.

Mωρά στη Φωτιά- Cougar Baby Smoking Rabbit

Η δυναμική μουσική  που έκανε γνωστά τα "Μωρά στη Φωτιά" εξακολουθεί να ηλεκτρίζει, αλλά ο στίχος τους είναι πιο συνειδητοποιημένος και ώριμος από ποτέ. Ο νέος τους δίσκος που κυκλοφορεί από την Baby Records (ανεξάρτητη προσπάθεια του τραγουδιστή Στέλιου "Σαλβαδόρ" Παπαϊωάννου), είναι διαθέσιμος για αγορά από την επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος.

Παραθέτω ένα μικρό κολλάζ από στίχους και τραγούδια του καινούριου δίσκου ως πρώτη γεύση:

Έλληνες μουσικοί της παρωδίας

Η παρωδία είναι αναπόσπαστο μέρος κάθε μορφής τέχνης, και η μουσική δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. Κάθε κείμενο, τραγούδι, σχέδιο, βασίζεται σε προϋπάρχοντα έργα, δε μπορεί να κατανοηθεί έξω από τα κοινωνικά και ιστορικά συμφραζόμενα που το γέννησαν. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που αυτή η συζήτηση με προηγούμενα έργα είναι ανοιχτή, απροκάλυπτη και σατιρική. 

 Ένα από τα νέα είδη που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια στην ελληνική μουσική, είναι αυτό του παρωδιακού σκυλάδικου (ω, ναι!). Είμαστε εμείς οι Ρωμιοί μία ωραία ατμόσφαιρα, γιατί η ελληνική ποπ μουσική διαφέρει από τις αντίστοιχες των δυτικών χωρών. Το τσιφτετελάκι, το μπουκάλι στα μπουζούκια, τα γαρούφαλα (ή χαρτοπετσέτες σε low budget κωλάδικα) είναι ελληνικές πατέντες και γι'αυτό, όπως πιθανό να γνωρίζετε, είμαστε έθνος ανάδερφο. Πήραμε το ποπ και το σμίξαμε με το σκυλάδικο φτιάχνοντας το σκυλοπόπ, όπως σμίξαμε τον ελληνισμό με τον χριστιανισμό και γεννήσαμε τον ελληνοχριστιανισμό.

Μαύρη Μαγιονέζα:"Κατέβασέ το"

Το να περιγράψω τους "Μαύρη Μαγιονέζα" είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία από την οποία παραιτούμαι γιατί έχουν στιγματίσει τα εφηβικά-μετεφηβικά μου χρόνια και ελάχιστα αντικειμενικά μπορώ να προσεγγίσω την πορεία τους.

Χτες βρέθηκα στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης στην παρουσίαση-live του καινούριου τους δίσκου με τίτλο "Κατέβασέ το". Επιβεβαίωσα  μία από τις βασικές μου πεποιθήσεις σχετικά με την μπάντα, ότι είναι φτιαγμένη για να παίζει σε κλειστούς παρεϊστικους χώρους, εκεί που η ροκ γεννιέται και αναπνέει καλύτερα. Ο ήχος ήταν τέλειος σε αντίθεση με αυτόν σε κάποια φεστιβάλ και ανοιχτές συναυλίες που αλλοιώνουν το τελικό αποτέλεσμα.  Μία ηχητική τελειότητα όπως η χτεσινή σπάνια βγαίνει στην τύχη, κατά κανόνα είναι αποτέλεσμα πολύωρης και σοβαρής συνεργασίας μεταξύ συγκροτήματος και ηχολήπτη.

Το καινούριο album εκτός από την ξεκάθαρα πολιτικοποιημένη άποψη του "κατέβασέ τους" έχει να κάνει και με την φύση του, δηλαδή είναι πλήρως downloadable από την επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος , ενώ είναι επίσης διαθέσιμο σε συλλεκτικά αντίτυπα cd, usb και βινύλιο. 

Με κέρδισε το άψογο μουσικά και στιχουργικά "Τα πράγματα", η ευφάνταστη διασκευή "Σερίφη το πιστόλι σου", αλλά και το δυνατό "Βροχή". Αδικώ όμως σίγουρα πολλά τραγούδια αναφέροντας μόνο αυτά τα τρία.

Εκτός από τον καινούριο δίσκο, το συγκρότημα έπαιξε κομμάτια από την μεγάλη πορεία του και έκανε ένα βράδυ Παρασκευής πολύ ομορφότερο. 

Οι "Μαύρη Μαγιονέζα" σε μία εποχή από την οποία δύσκολα μπορείς να εμπνευστείς, διανύουν μία από τις καλύτερες δημιουργικά φάσεις τους. Μακάρι να κρατήσει πολύ.

Μαύρη Μαγιονέζα- Τα πράγματα

Το τραγούδι που με εντυπωσίασε περισσότερο από το νέο άλμπουμ των "Μαύρη Μαγιονέζα" με τίτλο "κατέβασέ το" , μας υπενθυμίζει μία απλή αλήθεια που φαντάζει εκτός πραγματικότητας (αλλά είναι πιο επίκαιρη από ποτέ) σε ένα κόσμο που έχει καταστήσει τα πάντα εμπορεύματα.

Του Μάρκου

Σαν σήμερα γεννήθηκε στο Σκαλί της Σύρας ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς της Ελλάδας, ο Μάρκος Βαμβακάρης. 

Τα τραγούδια και οι ιδέες του είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. 

Ο Μάρκος είπε σε άλλες εποχές πράγματα τα οποία σήμερα δεν τολμάει κανείς να πει και να γράψει δημόσια. Όπως αυτά που κατέθεσε στην αυτοβιογραφία του, που είναι από τα πιο αυθεντικά νεοελληνικά κείμενα που έχουν γραφτεί. 

"Όλα τα πρώτα μου τραγούδια ήτανε χασικλήδικα. Από το 34 που ήτανε η αρχή ήτανε όλα τέτοια. Κι αυτά βγήκανε σε δίσκους, αλλά τα ξέχασα. Έγραψα πολλά μέχρι το 36. Μετά περίλαβε ο Μεταξάς και γράφαμε αλλιώτικα. Με φώναξαν στην λογοκρισία και μου είπαν. Θα σταματήσεις απ'αυτό το γράψιμο, δε θα γράφεις τέτοια πράματα. Δεν ξέρω ποιοί είναι εκεί στη λογοκρισία. Τους έχει το κράτος. Δεν ξέρω ποιοί είναι, ούτε σε ποιό υπουργείο υπάγονται, αν κι έχω τόσα χρόνια τώρα. Αυτοί θα με ξέρουν γιατί γράφω τόσα χρόνια. 

Στις αρχές μου δίναν οδηγίες εμένα και μου λέγανε. Μάρκο πρέπει να γράψεις καλύτερα. Κι αν δεν μπορείς, να τα φέρεις εδώ να στα γράψουμε εμείς. Κάποιος μουσικός Ψαρούδας, καλή του ώρα αν ζει, εάν έχει πεθάνει Θεός συγχωρέστονε, μου είπε. Παιδί μου, να μου τα φέρνεις εδώ να στα φτιάχνω εγώ. Δεν πήγα όμως εγώ. Εσταμάτησα. Έγραφα εκείνα που έπρεπε να γράψω. Έφκιαξα διαφορετικά το γράψιμό μου τότες, συμμορφώθηκα και δεν πήγα σ'αυτούς. Δεν τους είχα ανάγκη ποτές. Δηλαδή από κει που έγραφα μάγκικα βαριά, καθεαυτού βαριά μάγικα ε, πολύ μάγκικα, κάθησα κι έγραψα κάτι πιο... Δηλαδή αυτοί τα λόγια κυνηγάνε δεν τους νοιάζει για τη μουσική. Δεν μπόραγα εγώ να κάνω διαφορετικά. Εδώ ήτανε λόγος. Ό,τι έλεγε ο Μεταξάς έπρεπε να γίνει. Τότες λίγο πριν αρχίσει η λογοκρισία έγραψα τους Π ρ ω θ υ π ο υ ρ γ ο ύ ς.  Το'χω τραγουδήσει εγώ σε δίσκο πριν ν'αναλάβει ο Μεταξάς πέντε μήνες έξι. Πρόλαβα και το είπα. Αυτό δεν επαίρναγε από τη λογοκρισία." 

Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία. εκδόσεις Παπαζήση

Δε θα συγχωρήσω ποτέ το καθεστώς Μεταξά γι'αυτό που έκανε στο ρεμπέτικο και τον ελληνικό πολιτισμό γενικότερα. 

super pasok world

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!!!

"Δεν είμαι απο δω"

Θυμήθηκα μία βόλτα που είχα κάνει στο κέντρο της Μελβούρνης, όταν τουριστάκι με χάρτη στα χέρια προσπαθούσα να βρω τον προσανατολισμό μου (ένα ένστικτο στο οποίο είμαι ούτως ή άλλως τραγικός), και ρωτούσα τους περαστικούς. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν υπήρξαν άτομα που θέλησαν να με βοηθήσουν, απλά συναντούσα στις απαντήσεις τους την ίδια επωδό: "Δεν είμαι απο δω". Κινέζοι οικονομικοί μετανάστες, Ευρωπαίοι που δουλεύουν στα γύρω γραφεία, Αυστραλοί τουρίστες από άλλες πόλεις, μου στέρησαν την ασφάλεια του να καθοδηγηθώ από κάποιον "γηγενή" με ασφάλεια για το πως θα βρω ένα συγκεκριμένο δρόμο. Είχα την άβολη και μαζί γοητευτική σκέψη ότι αυτή η πόλη δεν ανήκει σε κανένα, ή περισσότερο ότι ανήκει σε όλους. Ανήκει ακόμη και σε εκείνους που την βλέπουν και την περπατούν πρώτη φορά. Η Μελβούρνη είναι ένα μωσαϊκό ανθρώπων και πολιτισμών, το οποίο παρά την φαινομενική του ασυμμετρία και πολυπλοκότητα, καταλήγει σε μία ανεξήγητη αρμονία που σε μαγνητίζει. Ύστερα άκουσα ένα τραγούδι που εξέφραζε ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Θα ήθελα να ξαναπερπατήσω κάποτε τη Μελβούρνη ακούγοντάς το. Κι ας χαθώ.

Όψεις της σύγχρονης κυπριακής εναλλακτικής μουσικής σκηνής

  H Κύπρος είχε ανέκαθεν μία καλή μουσική παράδοση, αφού πολλοί τραγουδιστές/συνθέτες/στιχουργοί που συμμετέχουν ενεργά στη σκηνή της Ελλάδας έχουν κυπριακή καταγωγή. 

Εκτός όμως από αυτούς που άφησαν το νησί για να κάνουν μία καριέρα στην Ελλάδα, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι ζουν και δημιουργούν στον τόπο που γεννήθηκαν. Και επειδή μουσική της Κύπρου δε σημαίνει μόνο Χατζηγιάννης και Άννα Βίσση, οι άνθρωποι αυτοί χωρίς να αποκτήσουν ευρεία δημοσιότητα σε περιοδικά και εφημερίδες, έχουν το δικό τους μικρό αλλά αφοσιωμένο κοινό, έχουν δημιουργήσει το ύφος που θέλουν ύστερα από προσωπική αναζήτηση, και έχουν μάθει να επιβιώνουν καλλιτεχνικά μέσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν (έλλειψη ποικιλίας δισκογραφικών εταιριών, δυσκολία διανομής δίσκων κ.α.).

 Το ίντερνετ έχει βοηθήσει ως ένα βαθμό τη μουσική αυτή να ακουστεί παραπέρα, κάτι που ήταν σχεδόν αδιανόητο πριν μερικά χρόνια. 

 Πάμε λοιπόν: 

ΤΡΙΟ ΤΕΚΚΕ 

Οι ΤΡΙΟ ΤΕΚΚΕ είναι το καμάρι της κυπριακής εναλλακτικής μουσικής. Ζουν μεταξύ Κύπρου και Λονδίνου, και έχουν ένα ιδιαίτερο ήχο που συνιστά ένα είδος από μόνος του: Ρεγγέτικα. Δηλαδή ευρηματικότατη μείξη ρεμπέτικου με ρέγγε. Υπάρχουν βέβαια και πολλά jazz στοιχεία,  τα οποία προσδίδει κυρίως το ευφάνταστο παίξιμο του Αγγλο-χιλιανού Colin Somervell στο μπάσο.

Έχουν παίξει σε αρκετά στέκια σε όλες τις πόλεις της Κύπρου, και βέβαια στο δρόμο, ενώ για τον δίσκο τους έχουν βρει έναν ωραίο τρόπο διανομής, αφού μπορείς να το βρεις σε αρκετά μαγαζιά της Λευκωσίας έναντι του ποσού των 10 ευρώ εάν θυμάμαι καλά. Τον δίσκο έχω δει σε καφενεία, μικρά εμπορικά μαγαζιά και αλλού. Είναι μία πολύ ωραία μέθοδος για να ξεπεραστεί το εμπόδιο των πολύ λίγων δισκοπωλείων στην Κύπρο, όπου ούτως ή άλλως ένας καλός δίσκος θα χαθεί ανάμεσα σε τόνους εμπορικών τραγουδιών που έχουν την προώθηση των πολυεθνικών εταιριών. 

Δείτε-ακούστε:

1. "Πέντε μάγκες στον Περαία" μία πολύ δυνατή διασκευή στο γνωστό τραγούδι του Γιοβάν Τσαούς:

http://www.youtube.com/watch?v=fulZs38tAs8

2. Η επίσημη σελίδα του συγκροτήματος στο myspace: http://www.myspace.com/triotekke

ΚΡΟΚΕΣ

Οι Κρόκες παίζουν ελληνόφωνο εναλλακτικό ροκ  από το 1991 οπότε και ονομάζονταν "Φυγάδες". Αλλάζουν όνομα το 98 και έχουν ήδη κυκλοφορήσει στην Κύπρο 3 δίσκους. 

Η μουσική τους θυμίζει κάτι από τις ένδοξες μέρες της ελληνικής ροκ (Τρύπες, Διάφανα Κρίνα), ενώ έχουν ένα πολύ δυναμικό κοινό που τους ακολουθεί όπου και αν παίζουν. 

Με ηλεκτρικό ήχο και άρτια στιχουργήματα, έχουν κερδίσει το ενδιαφέρον αρκετών εντός αλλά και εκτός της συγκεκριμένης σκηνής.

Δείτε-ακούστε:

1.Δείτε τους live στη μουσική σκηνή "Εναλλάξ" στην Πύλη Αμμοχώστου (Λευκωσία), την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου.

2. Ακούστε το τραγούδι "το κακό παιδί":  http://www.youtube.com/watch?v=F5MXR0gXR0s

3. Δείτε την επίσημη ιστοσελίδα τους στο: http://www.krokes.com/

JOHNY AND THE LIARS

Το συγκρότημα "Johny and the Liars" είναι από τα καλύτερα στην Κύπρο ως προς την σκηνική παρουσία και τον συγχρονισμό μεταξύ των μελών του. 

Σχηματίστηκαν το 2004 και παίζουν κυρίως διασκευές αγγλόφωνων τραγουδιών σε μπαρ και μουσικές σκηνές της Λευκωσίας.

Τα live τους έχουν ένα δυνατό χαρακτήρα συντροφικότητας μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού. 

Δείτε-ακούστε:

1. video mix από ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος: http://www.youtube.com/watch?v=9naxeHX8z1s

2. Τη σελίδα της μπάντας στο myspace: http://www.myspace.com/jliars

Αυτοί που τάραξαν τα νερά της μετριότητας

Ο νέος χρόνος μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Και για ευχή λέω να κάνουμε όλοι ένα βήμα πιο κοντά 

σ'αυτούς.

Σε δωμάτια οθόνες σελίδες ήχους

χρωστάω την γνωριμία μου μ'αυτούς που τάραξαν τα νερά της μετριότητας

Ανθρώπους ήμερους μαζί και μανιασμένους

Ανθρώπους που χάραξαν μία γραμμή πέρα απ'το όριο του χάρτη

Ανθρώπους από άλλες εποχές κι από άλλες παραδόσεις, μα με κοινή μεγαλοσύνη
Τον σκύλο Διογένη τον πρώτο αρνητή της απόλυτης εξουσίας
Τον φιλόσοφο-αυτοκράτορα Ιουλιανό
Τον Γεώργιο Τραπεζούντιο που έριξε τον θεμέλιο λίθο στην ελληνοτουρκική συνεννόηση
Τον Διονύσιο Σολωμό, τρανό ρομαντικό και προσκυνητή της λαϊκής λαλιάς
Τον Τζωρτζ Γκόρντον Μπάιρον τον Έλληνα
Τον Αναστάσιο Παπαδόπουλο ή Κοτζά Αναστάς, οπλαρχηγό στο αντάρτικο του Πόντου, και κοινωνό της άμεσης δημοκρατίας του Τοπ Τσαμ
Τον Γιάννη Εϊτζιρίδη ή Γιοβάν Τσαούς που μάγεψε για μια στιγμή με τις μελωδίες του τον Σουλτάνο και ύστερα όλους εμάς τραβώντας τον δρόμο του Οδυσσέα
Τον Άγιο Μάρκο Βαμβακάρη, που τραγούδησε και τραγουδήθηκε, που έστρωσε για να φάνε όλοι οι άλλοι
Τον Γιώργο Μπάτη, του γέλιου, της ατόφιας δημιουργίας, του ταξιδιού στην φυσική ψυχεδέλεια
Τον Ανδρέα Εμπειρίκο, μέγα Ανατολικό και ερωτικό
Τον Κ.Γ. Καρυωτάκη, πλάστη ενός θλιμμένου μεγαλείου
Τον πρίγκηπα Παύλο Σιδηρόπουλο, δισέγγονο του Ζορμπά και σύγχρονο Ίκαρο
Τον Ηλία Πετρόπουλο, ερμηνευτή του υπογείου
Την Κατερίνα Γώγου, πριγκήπισσα της απόγνωσης και της αντίστασης
Τον Νικόλα Άσιμο με τη δική του πατρίδα
Τον Τζαίησον Ξενάκη,νήμα που ενώνει τους χίππηδες με τους κυνικούς
Τον Κορνήλιο Καστοριάδη, που άλλαξε την ριζοσπαστική σκέψη 
Τον Δημήτρη Λιαντίνη που χαρτογράφησε την Γκέμμα
Τον Γιάννη Κανίδη που δίδαξε στο Μπεσλάν πως πρέπει να φέρεται ένας Δάσκαλος

Αστέρια σ'ένα μαύρο ουρανό

Ελπίζω να απολαύσατε τη διαδρομή όσο εγώ

Κοινωνική και Πολιτική μελαγχολία 2009

Και προκήρυξαν, λέει, εκλογές στην Ελλάδα. Και ήταν τακτικό, λέει, το παιχνίδι. Δηλαδή υπήρχε μία δέσμη σκληρών μέτρων τα οποία πρέπει να παρθούν ούτως ή άλλως εάν είναι να συνεχίσουμε στην νεοφιλελεύθερη στράτα.

Και γιατί σου λέει ο Κωνσταντίνος ο Β', να το πάρω εγώ το κρίμα και να πέσω καμία 10 μονάδες πίσω; Γιατί να μην πάει ο Γεώργιος ο Β' ο τρίτος της δυναστείας των Παπανδρεϊδών, και σε δύο χρόνια να είμαι πίσω καβάλα στο άλογο;

Έτσι τα άκουσα στο δρόμο, έτσι τα γράφω.

Και όπως τα γράφω με πιάνει μία μελαγχολία πιο βαρειά για εμάς τις χιλιάδες μικρές μονάδες, που σε τελική ανάλυση μας παίζουν σα μαριονέτες οι ευγενείς της κληρονομικής δημοκρατίας και τα αφεντικά τους, για μας που αγωνιούμε εάν θα μας πάρουν στη σχολή χωρίς να έχουμε εξασφαλισμένη θέση στη Μασαχουσέτη, για μας που μπορεί να βγάζουμε κανένα τάληρο την ώρα στη δουλειά και την ίδια στιγμή να κοστίζει τόσο μόνο ένα ποτήρι καφές, για μας που αισθανόμαστε τόσο μικροί και παραδομένοι στην πραγματικότητα στην οποία μας έχουν εγκλωβίσει, τόσο ανίσχυροι, που το ένα στα εκατομμύρια της ψήφου μας κάθε λίγα χρόνια να φαντάζει γροθιά στο μαχαιρι. Ξέρω τι θα μου πεις, ότι αν όλες αυτές οι γροθιές ενωθούν θα τον χτυπήσουμε κάποτε τον γίγαντα, όμως οι γροθιές είναι πάντα μετρημένες, πάντα εγκλωβισμένες στα θέλω μερικών ριζοσπαστών,και οι μάζες αντίστοιχα είναι πάντα θύματα της μαζικής κουλτούρας, της μαζικής ενημέρωσης και της μαζικής ψήφου στην διπλή παραλλαγή ενός ενιαίου δόγματος και μιας συγκεκριμένης πορείας. Η κοινωνική αυτή μηχανική έχει μετατρέψει τα πάντα σε παιχνίδι Βίσση-Βανδή, Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, δεν υπάρχει κάτι πέρα από θλιβερά ψευτοδιλήμματα. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του συστήματος, να κάνει τον περισσότερο κόσμο να πιστέψει πως η τωρινή πραγματικότητα είναι η μόνη εφικτή κατάσταση.

Και τι να απολαύσεις μέσα σε όλο αυτό; Τι να κρατήσεις;

Τις στιγμές. Αυτές σίγουρα.

Και όσες στιγμές έγιναν απαρχή δημιουργίας, ακόμη περισσοτερο.

Έλα ρε Νικόλα.

ο... ανάρχας και ο αναρχο-πασιφισμός

Όταν στην Ελλαδα, αλλα και σε άλλες χώρες του κοσμου, ακούμε την λέξη "αναρχικός", η πρώτη εντύπωση που μας δημιουργείται είναι ένας νέος με μπόλικη οργή, σχισμένα τζιν και μοϊκάνα, ο οποίος μπαίνει σε διάφορες πορείες με σκοπό να προξενήσει καταστροφές και να κάνει πλιάτσικο.

Εντάξει, η εικόνα που παραδίδω είναι σίγουρα μία καρικατούρα, αλλά κάτι τέτοιο δεν βλέπετε γύρω σας να θεωρεί "αναρχία" μία μεγάλη μάζα διπλανών μας ανθρώπων, των γονιών, καθηγητών, γειτόνων, ίσως και φίλων;

Μήπως δεν χαρακτηρίζεται ως "αναρχία" μία κατάσταση στην οποία βασιλεύει η απόλυτη βία και η καταστροφή;

Μήπως ένα τέτοιο κλισέ δεν έχει κατά νου και ο κ. Μαρκογιαννάκης, ο αρμόδιος υφυπουργός σε θέματα δημοσίας τάξης της Ελλάδας όταν μιλάει για "αναρχικούς";

(Χρ. Μαρκογιαννάκης: «Πράγματι η δράση των αναρχικών είναι ένα εξίσου, αν όχι μεγαλύτερο πρόβλημα από εκείνο της ανεξέλεγκτης παρουσίας μη νομίμων μεταναστών στη χώρα μας. Δυστυχώς, δρουν σε αρκετές πόλεις εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Ο χώρος αυτός συνδέεται αναμφισβήτητα και με το κοινό έγκλημα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις αναρχικών που βρίσκονται στις φυλακές για ληστείες και άλλα εγκλήματα. Επίσης εκτιμάται ότι εν πολλοίς αποτελεί και τη δεξαμενή στρατολόγησης τρομοκρατών. Η αντιμετώπιση του φαινομένου πρέπει να μελετηθεί με σοβαρότητα και μεγάλη προσοχή, αλλά δεν είναι μόνο αστυνομικό θέμα. Είναι ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα και απαιτεί ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συναίνεση ως προς την αντιμετώπισή του».βλ. εδώ )

Γιαυτό και επέλεξα να γράψω μερικές κουβέντες για ένα κύμα της αναρχικής θεωρίας το οποίο υποστηρίζει την απουσία κάθέ μορφής βίας, και ιδιαίτερα της πολιτικής.

Ο αναρχο-πασιφισμός (χρησιμοποιώ κατευθείαν την ελληνική εκδοχή του αγγλικού όρου anarcho-pacifism, αφού δεν βρήκα κάποιον άλλο δόκιμο όρο) συνδυάστηκε πολλές φορές με την θρησκευτικότητα, αφού συνδέθηκε με προσωπικότητες όπως ο Γκάντι ή ο Τολστόι, βουδιστής ο πρώτος και χριστιανός ο δεύτερος. Παρόλαυτά, υπήρξαν στα χρόνια που ακολούθησαν αναρχοπασιφιστικές θεωρήσεις οι οποίες ξέφευγαν από τα όρια των θρησκειών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το συγκρότημα Crass, το οποίο αν και ασπάστηκε τις ιδέες του κύματος αυτού και το έκανε περισσότερο γνωστό στο ευρύτερο κοινό, τοποθετήθηκε κριτικά απέναντι στις θρησκείες και ιδιαίτερα στο χριστιανισμό.

Αναρχο-πασιφιστής υπήρξε για ένα διάστημα και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ.

Αν και είναι λάθος να αναλύουμε πράξεις και στάσεις ανθρώπων του παρελθόντος με τις ορολογίες του σήμερα, θα μπορούσα να πω ότι ο άνθρωπος που ενσάρκωσε τις προκλήσεις του αναρχο-πασιφισμού ήταν ο Διογένης ο Κυνικός*. Έζησε χωρίς ιδιοκτησία (ζωή πίθου), και ουσιαστικά άπολις, αφού εκδιώχθηκε από την Σινώπη από την οποία καταγόταν, και στην Αθήνα επέλεξε να είναι ένα είδος περιθωριακού φιλοσόφου ευφυολογημάτων. Πράματι, φαίνεται πως ο Διογένης ήταν περισσότερο άνθρωπος της δράσης παρά της σκέψης, και ορισμένα από τα σκώμματα, τις έξυπνες ατάκες του αλλά και τα αστεία του έμειναν στην ιστορία, αλλά και στον καθημερινό λόγο.

Για να επιστρέψουμε στον καθαυτό αναρχο-πασιφισμό, νομίζω πως χρειάζεται να διευκρινιστεί κάτι: η εγκατάλειψη της βίας ως μέσου εξέγερσης, δεν συνεπάγεται και την απραγία ή τον συμβιβασμό. Απλά εκφράζεται από το ρεύμα αυτό η πεποίθηση ότι η εξάλειψη της βίας είναι η απαραίτητη συνθήκη για να φτάσουμε σε μία κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει εξουσιαστική σχέση μεταξύ των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων. Μάλιστα δίνεται βάρος σε άλλες μορφές αντίδρασης και ανατροπής συστήματος.

Όπως εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς από τα παραπάνω, οι αναρχικές θεωρίες είναι εύκολο να τσουβαλιαστούν κάτω από μία κοινωνική προκατάληψη και τη δημιουργία ενός "εγκληματικού προφίλ", όσο δύσκολο είναι να μελετηθούν σε βάθος και να εκτιμηθούν τα διάφορα διδάγματα των ρευμάτων της.

Το πρότυπο του "αναρχοχούλιγκαν"**θα είναι τουλάχιστον για τα χρόνια που ακολουθούν, όπως και στις περασμένες δεκαετίες, το θέμα που θα πουλάει σε δελτία ειδήσεων και εφημερίδες, το θέμα που θα στοχοποιεί ευρύτερες ομάδες του κοινωνικού συνόλου και αυτό που θα διαιωνίζει προκαταλήψεις και πρόχειρες εντυπώσεις.

--------------------------------

*Περισσότερα για τη σχέση των κυνικών με τα σύγχρονα ελευθεριακά κινήματα μπορείτε να δείτε στο βιβλίο του Τζάιησον Ξενάκη "Χίππηδες και Κυνικοί"

**Νομίζω ότι πρώτος έθιξε στα ελληνικά γράμματα την άδικη ταύτιση αναρχικών ρευμάτων και χουλιγκανισμού ο Μάνος Χατζηδάκις (βλ. "Ο καθρέφτης και το μαχαίρι")

flashback

Κάποτε το να είσαι έφηβος στην Ελλάδα ήταν κάπως έτσι...

...και σήμερα τους εφήβους τους κλαίμε

Neşe Yaşın- Νεσέ Γιασίν

Ήθελα καιρό τώρα να γράψω κάτι για την Νεσέ Γιασίν αλλά δίσταζα. Δεν ξέρω εάν ήταν απλή αναβλητικότητα ή δέος μπροστά στην απερίγραπτη καλωσύνη που πλημμυρίζει τους στίχους και την αύρα της.

H τουρκοκύπρια ποιήτρια, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κύπρου και ακτιβίστρια, είναι μία από τις

πολυσύνθετες προσωπικότητες του σύγχρονου κυπριακού πολιτισμού, αφού έχει καταφέρει να εκφράσει μία ιδιαίτερη αίσθηση "κυπριακότητας", ενσωματώνοντάς την σε ένα πανανθρώπινο τραγούδι.

Είναι η συγγραφέας του ιστορικού ποιήματος που μελοποίησε ο Μάριος Τόκας:

"Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν'αγαπά

έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά

Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο

ποιό από τα δυο κομμάτια πρέπει ν'αγαπώ;"

Το ποιήμα αυτό εξέφρασε με τον πιο τραγικό τρόπο την διχοτόμηση της Κύπρου και έγινε αγαπημένος στίχος στα χείλη όλων όσων έζησαν τα θλιβερά απότοκα της καταστροφής εκείνης, που δεν ήρθε σε μια νύχτα αλλά δρομολογήθηκε σταδιακά μέσα από την καλλιέργεια τυφλού εθνικιστικού μίσους ανάμεσα στις κοινότητες της νήσου. Για την πολιτική της δράση και την σημαντική συνεισφορά της στο πεδίο της επαναπροσέγγισης της καθημερινής ζωής, η Γιασίν γνώρισε επιθέσεις και απειλές για τη ζωή της ουκ ολίγες φορές.

Όπως η ίδια είπε σε ένα ποιήμα της:

"...καμία δύναμη δεν μπορεί να ενώσει τα Ηνωμένα Έθνη

όσο υπάρχουν έθνη..."

Μάλιστα, το βιβλίο της Η κρυφή ιστορία των θλιμμένων κοριτσιών που εκδόθηκε το

2002, απαγορεύτηκε στα

κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου

αλλά και στην Τουρκία.

Το φως που γεννιέται εντός της θα το κοινωνούμε πολλά χρόνια ακόμη.

------------------------------------------------------------------------------

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΤΑΝΕ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ

Ίσως την ώρα που εσύ
πυροβολούσες από τα χαρακώματα που σκότωναν το σπίτι μας
εγώ να μούδιαζα μέσα σε μια θλίψη παιδική
και θάνατοι από τους στεναγμούς μου να περνούσαν

Το ‘ξερα από τότε
πως την ψυχή μου θα ‘κλεβες μια μέρα

Καθώς κάτω από τις σκάλες κρυβόμουνα
κλαίγοντας για φόνους οικογενιακούς
μου ψυθίριζε όνειρα για το μέλλον    
το φως που γενιότανε εντός μου
Τρεις άγγελοι μου φανερώθηκαν
ο ένας έφερε μια τουλίπα πορφυρή
ο δεύτερος ένα σου φιλί
ο τρίτος ήρθε με χέρια αδειανά
κι ανήσυχα με κοίταξε στα μάτια

Ύστερα με κυνήγησαν των σκοτωμένων τα φαντάσματα
που ήρθανε με ρούχα ματωμένα
ενώ στην πύλη του παραδείσου
δασκάλα ιστορικός απάγγειλε το ψέμα

Τόσο μα τόσο πολύ σε περίμενα
στους έρημους πύργους της Βαβυλώνας
Βγάλε τα ρούχα του στρατού
κι έλα κοντά μου
και χάρισ’ μου τρία παιδιά απ’ τις ψυχές των πεθαμένων

Το ένα για να σβήσει τους πόνους
το άλλο για να παρηγορήσει το χώμα
το τρίτο στην πόλη τις νύχτες να γυρνά
να κρατεί το χέρι των μανάδων που κλαίνε

μτφρ: Βούλα Χαρανά

------------------------------------------------------------------

Συλλογή ποιημάτων της Νεσέ Γιασίν στα αγγλικά και τα τουρκικά: http://www.stwing.upenn.edu/~durduran/newpage/culture/poetry/neseyasin/nese.html

Η συγκλονιστική κατάθεση του Μάριου Τόκα για την καλλιτεχνική τους συνάντηση: