Το περιοδικό "Δίφωνο" είναι από τα ιστορικότερα έντυπα με θέμα την ελληνική μουσική. Μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου στο γυμνάσιο να τρέχει στο περίπτερο για να το αγοράσει, αφού εκτός από τα άρθρα ατόμων που είχαν βιωματική και συνεχή εμπειρία με τη μουσική, συνοδευόταν από ένα cd.
Δε λέω για την τελευταία "μόδα" του "τζάμπα να ναι κι ό,τι να ναι" που έχει κατακλύσει εφημερίδες και περιοδικά, επειδή η μουσική βιομηχανία έχει πάρει την κάτω βόλτα.
To δισκάκι του Διφώνου ήταν μία προσεκτικά επιλεγμένη μουσική πρόταση, είτε επρόκειτο για συλλογή τραγουδιών, είτε για προσωπικές δουλειές καλλιτεχνών.
Δεν είναι ψέμα ότι ο τομέας των εκδόσεων, είτε πρόκειται για περιοδικά είτε για βιβλία διανύει μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις των τελευταίων ετών. Κρίση που αφορά βέβαια πρώτιστα τους χιλιάδες υπαλλήλους, αρθρογράφους κ.α. που χάνουν τη θέση τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να έκαναν καλά τη δουλειά τους μέχρι χθες και σήμερα να είναι περιττοί.
Η περίπτωση "Δίφωνο", μαζί με τόσες άλλες πρώην ακμαίες επιχειρήσεις, δείχνει και το αδιέξοδο παραγωγής που αντιμετωπίζει η ελληνική εργασία στο σύνολό της. Οι όμιλοι που είχαν την ιδιοκτησία θα στραφούν σε άλλες επενδυτικές κατευθύνσεις, όμως η ανάγκη που κάλυπταν τα έντυπα δεν θα αναπληρωθεί εύκολα.
Οι εργαζόμενοι του περιοδικού έχουν στήσει ένα blog, και ζητούν τη στήριξή μας.
Περισσότερα στο : http://e-difono.blogspot.com/
