Οι αυτόχειρες

Πίσω από τις σελίδες, μου ασκούσαν πάντοτε μεγάλη γοητεία οι αυτόχειρες...

Αυτοί που τάραξαν τα νερά της μετριότητας

Ο νέος χρόνος μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Και για ευχή λέω να κάνουμε όλοι ένα βήμα πιο κοντά 

σ'αυτούς.

Σε δωμάτια οθόνες σελίδες ήχους

χρωστάω την γνωριμία μου μ'αυτούς που τάραξαν τα νερά της μετριότητας

Ανθρώπους ήμερους μαζί και μανιασμένους

Ανθρώπους που χάραξαν μία γραμμή πέρα απ'το όριο του χάρτη

Ανθρώπους από άλλες εποχές κι από άλλες παραδόσεις, μα με κοινή μεγαλοσύνη
Τον σκύλο Διογένη τον πρώτο αρνητή της απόλυτης εξουσίας
Τον φιλόσοφο-αυτοκράτορα Ιουλιανό
Τον Γεώργιο Τραπεζούντιο που έριξε τον θεμέλιο λίθο στην ελληνοτουρκική συνεννόηση
Τον Διονύσιο Σολωμό, τρανό ρομαντικό και προσκυνητή της λαϊκής λαλιάς
Τον Τζωρτζ Γκόρντον Μπάιρον τον Έλληνα
Τον Αναστάσιο Παπαδόπουλο ή Κοτζά Αναστάς, οπλαρχηγό στο αντάρτικο του Πόντου, και κοινωνό της άμεσης δημοκρατίας του Τοπ Τσαμ
Τον Γιάννη Εϊτζιρίδη ή Γιοβάν Τσαούς που μάγεψε για μια στιγμή με τις μελωδίες του τον Σουλτάνο και ύστερα όλους εμάς τραβώντας τον δρόμο του Οδυσσέα
Τον Άγιο Μάρκο Βαμβακάρη, που τραγούδησε και τραγουδήθηκε, που έστρωσε για να φάνε όλοι οι άλλοι
Τον Γιώργο Μπάτη, του γέλιου, της ατόφιας δημιουργίας, του ταξιδιού στην φυσική ψυχεδέλεια
Τον Ανδρέα Εμπειρίκο, μέγα Ανατολικό και ερωτικό
Τον Κ.Γ. Καρυωτάκη, πλάστη ενός θλιμμένου μεγαλείου
Τον πρίγκηπα Παύλο Σιδηρόπουλο, δισέγγονο του Ζορμπά και σύγχρονο Ίκαρο
Τον Ηλία Πετρόπουλο, ερμηνευτή του υπογείου
Την Κατερίνα Γώγου, πριγκήπισσα της απόγνωσης και της αντίστασης
Τον Νικόλα Άσιμο με τη δική του πατρίδα
Τον Τζαίησον Ξενάκη,νήμα που ενώνει τους χίππηδες με τους κυνικούς
Τον Κορνήλιο Καστοριάδη, που άλλαξε την ριζοσπαστική σκέψη 
Τον Δημήτρη Λιαντίνη που χαρτογράφησε την Γκέμμα
Τον Γιάννη Κανίδη που δίδαξε στο Μπεσλάν πως πρέπει να φέρεται ένας Δάσκαλος

Αστέρια σ'ένα μαύρο ουρανό

Ελπίζω να απολαύσατε τη διαδρομή όσο εγώ

1998-2008: Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Δ. Λιαντίνη

Πρόσφατα σε ένα πλακόστρωτο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, μεταξύ τρίτης και τέταρτης γύρας από τσίπουρο, όπου έτυχε να βρισκόμασταν αρκετά μεγάλη παρέα, έφτασε η κουβέντα στον Δημήτρη Λιαντίνη. Το τι άκουσα για την περίπτωση Λιαντίνης εκείνη τη βραδιά δε λέγεται: Ότι άνοιξε μυστική πύλη στον Ταϋγετο και άλλαξε διάσταση, ότι ήταν καπνιστής για δεκαετίες αλλά μία μυστική εφεύρεσή του εμπόδιζε την απορρόφηση της πίσσας και έτσι δεν του έκανε κακό, ότι ήταν πυρηνικός φυσικός και συνεργαζόταν με κυβερνήσεις κρατών, και λοιπά.
Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός της αυτοθέλητης εξόδου του, απλούστατα γιατί πιστεύω ότι ο όγκος και η ποιότητα του έργου του είναι κατά πολύ σημαντικότερα για να αναλωθούμε σε συζητήσεις αδιέξοδες.
Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια, εκτός του ότι η ιστορία και το έργο του διαστρεβλώθηκαν βάναυσα από τηλεοπτικές εκπομπές, παράθυρα, αφιερώματα, κους-κους και σπασμένα τηλέφωνα, υπήρξαν και κάποιες κινήσεις αναγνώρισης του σημαντικού φιλοσοφικού του έργου: το βιβλίο του κ. Αλικάκου "Δημήτρης Λιαντίνης: έζησα έρημος και ισχυρός", η μελέτη "η αυτοθέλητη έξοδος στο έργο του Δημήτρη Λιαντίνη" του κ. Πέρρου, αλλά και η ιστοσελίδα liantinis.gr, από την οποία αντλώ τα παρακάτω ενδεικτικά παραθέματα από το έργο του.

Όποιος δεν περιπλανήθηκε μέσα στην "Γκέμμα" και τα "Ελληνικά" του Λιαντίνη, χάνει μια μοναδική αναγνωστική εμπειρία...

«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις»

Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι….
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά.
Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη , χωρίς να σαι αναστενάρης;


Όλα για το θηλυκό

Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Και το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. Κουκουλάρικο. Και η κλωστή μπιρσιμένια.
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.


Έρωτας και θάνατος

Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.