Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο ή αν θα υπάρξει επόμενο. Αυτός
ο παγκόσμιος πόθος για τον Αλέξανδρο και το μυστικό της τελευταίας του
κατοικίας έχει στοιχεία υστερίας. Αλλά αυτό μπορώ κάτω από κάποιες συνθήκες να
το δεχθώ… διότι έχει και στοιχεία αληθινού σεβασμού και δέους ακόμη για τον
μεγαλύτερο στρατηλάτη όλων των αιώνων (κατά την ταπεινή μου άποψη όλο αυτό δεν
μπορεί πάντως να αποσυνδεθεί από το γεγονός ότι οι εκστρατείες του ως την Ινδία
άφησαν παντού ματωμένα ίχνη … η πορεία ενός στρατού δεν είναι ποτέ ειρηνική…
είναι πορεία αίματος).
Αυτό που προκαλεί εμετό είναι η προσπάθεια να γίνει ελεεινή
εκμετάλλευση ακόμα και για προεκλογικούς λόγους μιας επικείμενης ανακάλυψης που
θα προκαλέσει – αν πρόκειται για τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου – παγκόσμιο σεισμό
20 ρίχτερ…
Και είναι βέβαιο πως οι πολιτικάντηδες των Αθηνών έχουν
επενδύσει πολλά σ’αυτό τον τάφο. Διότι οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν αφήνουν
τίποτα να πέσει κάτω. Ή να μείνει βαθιά στο χώμα… έχουν κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον
για τους τάφους, τα ευρήματα, τις Καρυάτιδες και τα σχετικά; Κανένα… χεσμένους
έχουν τους ζωντανούς, για τους νεκρούς θα τους νοιάξει; Έχουν απόλυτο
ενδιαφέρον όμως να συνδεθεί η μικρότητά τους, το νανιαίο ανάστημά τους με το
ανάστημα ενός γίγαντα, όπως ο Αλέξανδρος. Να βγουν οι σχετικές φωτογραφίες, να
ξαναδούμε τις μούρες τους στις τηλεοράσεις, να έρθουν τα BBC, τα CNN και όλα τα άλλα και να τους ρωτάνε το
ένα και το άλλο… αυτά μάλιστα… εδώ είναι το ψωμί…
Και είναι βέβαιο ότι πιέζουν… πιέζουν αρχαιολόγους, πιέζουν
τα συνεργεία, πιέζουν τα υπερκείμενα χώματα, ως και τον ίδιο τον Αλέξανδρο
πιέζουν να βγει επιτέλους, να πάψει να κρύβεται, να βάλει πλάτη κι αυτός μπας
και κερδηθεί καμιά χαμένη ψήφος από το πουθενά…
Α, ρε βασιλέα Αλέξανδρε, κάτσε εκεί που κάθεσαι τόσους αιώνες…
δεν είναι ακόμη ο καιρός σου να ξεμυτίσεις…
