Ανέκδοτες λέξεις, άκυρες του καιρού μας

Υπέρμετρες σημερινές αξίες...

Αέρας φυσά και αναμοχλεύει τ'άστρα τ'ουρανού.
Εκείνα, ανάστατα σαλεύουν.

Ψάχνουν κούρνιασμα στο απέραντο του νού.
Εκείνος μανιασμένος. Ακούραστος.

Χτυπά τα πλευρικά του για να σαστίσει και την πιο απόμακρη αστρονοητική γειτονιά.

Μωρέ, τι ειναι τούτος ο κόσμος που περπατούμε ? Υπάρχει κι άλλος για να στοιβάξουμε κάτι, κάπου για μετά ή ν'αναλώσουμε τις ανάσες όλες εδώ στο δήθεν άσπιλο παρόν που κακογλωσσά την ζωή ?

Πες τώρα που'χουμε πάρει το κολάι.

Ανθρώπινη απλότητα...

είχα ακούσει κάποτε να λέει "αν δεν νιώσεις την ικανοποίηση να κρατιέσαι απ'τα χέρια σου στην ζωή, δεν ειναι ζωή, ειναι σύμπτωση...!" Λούης. Πέραμα. Υπερήφανος φιλοσοφημένος "κλοσάρ"

Δεν πειράζει που δε σου 'ρθε η ζαριά

τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα...

Aγγελάκας

ο χαμένος τα παίρνει όλα

Θέλω...

Δεν μου αρέσει εδώ.

Το είπα κάτι εκατομμύρια φορές σήμερα.

Οχι, δεν μ'αρέσει.

Θέλω να ζήσω.

Θέλω την ζωή μου.

Την χαρά μου.

Τους ανθρώπους μου. Εκείνους που άφησα πίσω. Θέλω να τους έχω δίπλα μου. Να περπατώ δίπλα τους. Να ζήσω ρε γμτ.

Θέλω να βρώ τον χώρο μου. Θέλω ενα δικό μου καταφύγιο. Να το στολίσω με χρώματα δικά μου, με ξύλα και με αρώματα δικά μου, να προλάβω τα Χριστούγεννα που δεν βλέπω να έρχονται όπως τα ήξερα. Δεν τα χάρηκα. Δεν χάρηκα. Όλα αυταπάτες έμοιασαν.

Θέλω να βάψω το σπίτι μου με αποχρώσεις του κόκκινου και του γκρίζου. Οχι μπλέ, όχι γαλάζιο. Κόκκινα, κεραμιδί, γκρί σκούρα σε τοίχους και ταβάνια. Και ταπετσαρίες γκρί, μαύρες. Αυτό θέλω.

Και ενα τζάκι για συντροφιά. Να καίω τα πικρά αυτού του κόσμου και εμένα μαζί. Τ'άσχημα που με βασανίζουν και τα βρώμικα που με τριγυρνούν.

Και νέα έπιπλα, λιτά και λίγα για να τα στολίσω Χριστούγεννα.

Να καλέσω τον κόσμο μου

και τις μοναξιές μου μαζί...

Δεν κόβεται στα δυο η ζώη

The Sacrifice

Ο ύπνος έφυγε έτσι ακριβώς όπως ήρθε απόψε και το ξύπνημα έγινε κουραστικό μές τα ξημερώματα.
Έπειτα το κρύο... έπειτα τα δεδομένα. Αυτα που ξεχνώ σε κάθε τι όμορφο που τυχαίνει.
Και δυστυχώς δεν ειμαι ο μόνος.
Γι'άλλη μια φορά χτύπησε η νόσος των δεδομένων.
Ανελέητα.
Αφού βέβαια τα είχαμε διαλύσει εμείς.
Αφού τα χτυπούσαμε εμείς δίχως να σκεφθούμε τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα των κινήσεων αυτών.
Απλά ήταν δεδομένο. Απο τόσο νωρίς. Με τι δύναμη ? Με τι αγάπη ? Ποιά ? Που ?
Κι έρχεται η επόμενη ημέρα.
Τότε που τα σκέφτεσαι κατόπιν.
Αλλα ειναι κατόπιν.
Ειναι αργά. Όσα κι αν πάρεις πίσω, όσο κι αν αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο.
Ίδιο...
Κι έρχονται εικόνες. Θές να τις ξορκίσεις.
Μάταια.
Το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο...

Τίποτα δεν ήταν έτοιμο. Κανείς δεν ήταν έτοιμος.
Εκείνο ζύγιασε τα πράγματα και αποφάσισε.

Δεν ξέρω ποιος λυπάται πιο πολύ.
Εγω που για πρώτη φορά στην ζωή μου είδα κατι συγκλονιστικό ?
Εκείνη που πρόλαβε και είδε την ζωή ?
Ή εκείνο που θέλησε να μείνει σιωπηλό μπρός στην αχαριστία ?

Καληνύχτα αστέρι

εικόνες ονείρου

εικόνες μπροστά στο τζάκι...

εικόνες κοριτσιών να χάνονται στην ζέστα του...

in the past

Φοβάμαι τα μεγάλα παράθυρα

…και τις μεγάλες προσδοκίες.

Λόγια υπερθετικά.

Λίγο πρίν στον χρόνο

...όπως τώρα.

Εγω κι εσύ...

Οχι δεν αναπολώ.

Έπαψα.

Σκοτώνει το παιχνίδι της αναθύμησης.

                                                       Διάφανα Κρίνα - Τελευταίος σταθμός

Ταξίδια που σταματούν

Όμορφα περάσματα που γέρασαν σε μια νύκτα.

Ονείρωξη που δεν ολοκληρώθηκε.

Ονειροκαταστάσεις που πέρασαν με βία στον ξύπνιο.

Σταγόνες του χρόνου που μετέωρες μείναν και εξατμίσθηκαν σε μια νεα γέννηση.

Άρπαγες που παραμονεύουν.

Ψυχές που αδημονούν.

Φλύαρες ζωές. Αδηφάγες.

Άλλες δεν έζησαν.

Γαμημένη ζωή.

Μάτια στα χρώματα του γκρι που κοιτούν ασπρόμαυρα αισθήματα.

Συνουσία σε πλαστικές μορφές.

Λησμονιά στο άγγιγμα το πρώτο.

Ευτυχία μέσα σε δυστυχή παράγωγα.

Φωνές από άβουλα πλάσματα

Μορφές σε πλάνο οφθαλμαπάτης.

Ονόματα που αγάπησα και μίσησα μαζί.

Ανοχή... αποχή... ενοχή... ρήματα σε διάσταση παράνοιας.

Ηδονή που δεν έζησε ποτέ.

Στολιδένιες λέξεις που κεντούν μίσος.

Η αγάπη θέλει δύναμη και εγώ δεν έχω, αδυνατώ ή ίσως τελικά μπορεί και να μην αγάπησα ποτέ.

Η περπατησιά μου θα είναι μόνη γιατί έτσι ορίζω εγώ.

Τα θέλω μου θα βγουν στην επιφάνεια, ελπίζω ισχυρά.
Άμυνα...

Αναπνοές χρειάζομαι και φευγιό.

Να φύγω θέλω.
Να σταματήσει ο πόνος. Να βρω τη δύναμη της ηρεμίας.
Να γεννηθεί και στον κόσμο που υπάρχω. Στη πλάση γύρω μου.

Ειρωνίες

Ζωές που τρέχουν ειρωνικά με...

όνειρα κι ελπίδες,

λόγια και εικόνες,

έρωτες κι αγάπες,

φιλιά κι αγκαλιές,

χάδια και αισθήσεις,

ζωές...

Όλα σκόρπια και ψεύτικα.

Όλα σκόρπια, εδώ κι εκεί...

...!

Άραγε πως ειναι να δίνεις τέλος ?

Να πέφτεις με την μηχανή

και με ταχύτητα διακοσίων χιλιομέτρων

πάνω σε τοίχο

ή σε γκρεμό ?

...το νιώθεις ?

φοβάμαι τελευταία

Eξομοίωση ή ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη

Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα

και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα

Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια

ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία.

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη...

...Ότι θα έρθω από μακριά και 'γώ σε λίγο,

ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα

Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,

θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...

Αύγουστος δίχως καλοκαίρι στην ψυχή.

Καλοκαίρι δίχως εμένα μαζί μου.

Χαμένες σκέψεις σε ατέλειωτα χιλιόμετρα.

Μέσα σε λίγες ημέρες το κοντέρ έγραψε μερικές χιλιάδες απο δαύτα, μα και πάλι το νού που τρέχει με ιλιγγιώδης ταχύτητα και δεν αφήνει τις σκέψεις ν'ανασάνουν μέσα μου, δεν τον έφθασε.

Έτσι και εγώ, αυθαίρετα, μάζεψα κάποιες και τις άφησα στην άκρη να περιμένουν...

Θα περάσουμε όμορφα ?

τι ειρωνεία ε ?

Κάθε καινούργιο που αγοράζεις

το κρεμάς στη καλύτερη θέση της καρδιάς σου

πετώντας στην κυριολεξια

όλα τα προηγούμενα

και ξεχνώντας πανεύκολα τις στιγμές σας.

Αρρώστεια στη ψυχή

μικροί, προβληματικοί απατεώνες

που αρέσκονται να μοιράζουν τις σαπισμένες σκέψεις τους,

δίχως να τολμούν να δείξουν το αληθινό πρόσωπό τους.

Θάρρος χρειάζεται η απογύμνωση

και η δήθεν και κάπως κουλτούρα που κουβαλάει ο καθείς μας...

Ασέλγεια στη ψυχή

Ένα ολόκληρο έτος για λίγες ημέρες.

Κουράζεσαι να τις φθάσεις.

Όνειρεύεσαι...

Σχεδιάζεις...

Ενας λάθος υπολογισμός και ενδέχεται να τις χάσεις.

Δεν υπολογίζεις τα απρόοπτα...

Τα ξεχνάς...

...κι έρχονται οι ημέρες...

και τα απρόοπτα...

Barbara Luna

Η ζωή, είπε η Barbara, είναι δώρο.

Ένα δώρο πολύτιμο.

...και ο έρωτας το ίδιο.

Σε κάνει να πετάς.

Εδώ ορίζοντας

Το βιονικό μου χέρι

Ανασύνταξη και αναγέννηση ζωής...

Ανάσυρση και ανασύσταση πνοής...

c(L)opy paste

Το πολύ οικείο στο τέλος σκλαβώνει

και η υπερβολική ασφάλεια υπνωτίζει...

Εσωτερικός μετανάστης ζωής

ο μικρός μάυρος μπούμπης

μόνο ο τρελός ήρθε, μίλησε και είπε 

πως το σπίτι που βλέπω στα όνειρά μου

υπάρχει...

ότι υπάρχει ο δρόμος που οδηγεί εκεί

δίπλα απ'τη θάλασσα

και ότι το κορίτσι στη φωτογραφία

υπάρχει

ότι είναι ωραίο το πρόσωπό της έτσι όπως φαίνεται 
κάθε φορά που αστράφτει

mea culpa

κατακριτέα όσα με παρρησία λέγονται ;

εσύ πιστεύεις ?

πιστεύεις στην αιώνια αγάπη ?

στα λόγια ?

στις όμορφες λέξεις ?

στο μαζί ?

Μην απαντήσεις, σε δόλο θα πέσεις.

Χρόνος αέναος

Γνώση δεν διαθέτω

μα ένα τρίτο μάτι που βλέπει εκεί έξω...

Κατρακυλάω μέσα στον ύπνο μου σα βράχος

αντικειμενικός κόσμος

Η επιθυμία

συγχέεται με το στοχασμό

και γίνεται πραγματικότητα...

Η πραγματικότητα έπειτα
γίνεται έρωτας
κι ο έρωτας εθισμός...

Βροχούλα

Η βροχή, λένε Μικρό μου,
ειναι ευεργητική όταν κυλά ομαλά στη ζωή μας.

Τη μπόρα φοβάμαι

και το χέρι που υποβόσκει... 

Βροχοποιός

δεν ξέρω
νομίζω πως δεν θα κουράσω άλλο τον χώρο μου
έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά στη προσπάθειά του να δίνει πάντα λύσεις στα αισθήματα μου...
μάλλον θα αφήνω τα σημάδια μου σε κάποια άλλη γειτονιά αυτού εδώ του κόσμου.

                                                                                     Όλα σε θυμίζουν...

μονο η καρδιά και η ψυχή μου ξέρει το μέγεθος του πόνου

κανείς άλλος

...δυστυχώς, εσύ πια, δεν μπορείς να με νιώσεις

κοιτάς λοιπόν τον καθρέπτη σου και τον ρωτάς τι ειναι το πιο δύσκολο.
Να το ζείς και να πονάς
ή να πονάς δίχως να το ζείς ?

                                                                           Θηβαίος - Δεν είμαι άλλος

Λόγια σοφά ακούγονται πολλά.

Όλα καλογραμμένα και όλα ειπωμένα με πλήρη επίγνωση στον αναγνώστη ή στον ακροατή.

Το παραμύθι ξαφνικά γίνεται κρύο και άγριο και ψάχνει μια νέα αρχή με τους ίδιους πρωταγωνιστές στον ίδιο ρόλο. Εφικτό ? Εννίοτε μπορεί. Άλλοτε πάλι καταληγει στο ίδιο σημείο που έδωσε τότε το σήμα ο αφέτης και σκέπτεσαι πως απο εδώ έχεις ξαναπεράσει και μπαίνεις σ'ένα φαύλο κύκλο που μόνο σκοπό έχει την εξόντωσή σου.

Γιατι τα γράφω ? Έλα μου ντέ. Τελευταία γράφω και φαμφαρολογώ άσκοπα. Δεν αφορούν κανέναν και δεν ακουμπούν κανέναν. Άλλωστε για να βγούν απο μέσα μου τα τακτοποιώ ακατάστατα εδω μέσα. Ετσι όπως πέσουν, χωρίς σειρά χωρίς σύνταξη. Τελευταία αυτα που γράφω αναφέρονται σε Εκείνη που αγάπησα, χρόνια τώρα, και συνεχίζω να την ερωτεύομαι καθημερινά. Τελευταία γράφω γιατί τα λόγια μου δεν φθάνουν στο μυαλό της, σαν κάτι να την κυριεύει. Σαν κάτι μέσα της να θέλει μα να μη μπορεί. Να αγαπά και να το πνίγει στα σωθικά της. Τελευταία τα λόγια πήραν την μορφή καταράκτη και πέφτουν απο ύψος ουράνιο με τόση δύναμη που σπάει κάθε βράχο που βρίσκεται στο διάβα της. Τελευταία... πόσα πράματα γίνονται τελευταία.

Σήμερα κάποιος πληγώθηκε και έφυγε δίχως αντίο, δίχως φιλί και δίχως ούτε μια ματιά. Λυπάμαι. Τι σου είναι ο έρωτας ε ? Σκληρός πολλές φορές. Δεν τον έχεις και τον ψάχνεις. Τον βρίσκεις και πονάς. Και πονάει πολύ φίλε μου. Δεν ξέρω αν στην γέννα ειναι χειρότερα πάντως αυτός πονά αβάσταχτα. Και δεν πέρνει ούτε επισκληρίδιο ούτε τίποτα. Και κρατάειειειει ούουου. Άνετα κρατά μέρες, μήνες ακόμα και χρόνια. Υπερβολή θα μου πείς. Καλά. Πέρνα μια βόλτα απο'δω να σου ψιθυρίσω τι ειναι ο έρωτας. Έρωτας ειναι η γή ολάκερη και με τον ουρανό μαζί. Οι πλανήτες και το σύμπαν του καθενός μας. Έρωτας ειναι μια βόλτα στο φεγγάρι που σου'ταξα σε στιγμές "αδυναμίας και υπερβολής". Δυστυχώς δεν τα κατάφερα γιατί δεν μπόρεσα να κλείσω θέση στο επόμενο διαστημόπλοιο. Συμπάθα με. 'Ομως αν θες να δείς την γή απο ψηλά κοίτα μέσα στα μάτια μου... μόλις σε κοίταξα.

Βροχούλα που αγριεύει γίνεται βροχή και το υλικό της σκληραίνει σε σημείο που σ'ακουμπά και σε τρυπά. Μα κι εκείνη πονά. Δεν ειναι εύκολο να πέφτεις σε σώμα που δεν καταλαβαίνει απο τέτοια. Καθόλου. Και το καταλαβαίνω κούκλα μου αλλά τι μπορώ να κάνω ? Δεν ξέρω. Όλα φαίνονται διαφορετικά. Έχεις ας πούμε εκείνο το ενα απο τα τρία μήλα που μας έλεγαν στο δημοτικό ότι το πήρε η Αννούλα. Εχει πάρει την πρωτοβουλία και σε έχει επιλέξει να τό φυλάς και δεν το τρώς γιατι ειναι όμορφο γυαλιστερό και απο μέσα ζουμερό. Στο εξής ονομάζεται Νο1. Το κρατάς το προσέχεις το βάζεις σε σημείο που θα το κοιτάς όλη μέρα, καυχιέσαι γι'αυτό και δεν αφήνεις κανέναν να το πληγώσει και να του τρυπήσει τη σάρκα, ώσπου μια ημέρα καταλαβαινεις ότι κάποιο άλλο είχε κι εκείνο την πρωτοβουλία να έρθει σ'εσένα και κάθεται δίπλα στο Νο1 ενα παρόμοιο λοιπόν, εξίσου όμορφο και ζουμερό -στο εξής Νο2- και ξαφνικά πέφτουν όλα τα φώτα πάνω του. Πως να μοιράσεις το ενδιαφέρον σου και στα δύο. Σίγουρα αν μετρήσεις τις ματιές κάποιο θα έχει πάρει παραπάνω και μη μου πείς ότι δεν στο έχει ζητήσει το Νο 2 και μονίμως το πρόβλημα το έχει το Νο 1 που ξαφνικά βρέθηκε να διεκδικεί κάθε σου ματιά ? Άσχετο ε ? Ηθελα πολυ να βάλω κάπου την μικρή Αννούλα. Αυτο ειναι ο έρωτας, κτητικός. Δεν σ'αφήνει να κάνεις ρούπι. Και αυτο που λένε ότι ειναι τυφλός δίκιο έχουν και σε αυτό. Εχει τόση τύφλα που τρακάρει μονίμως κάπου που σου φέρνει πόνο.

Μα σταματώ εδώ γιατί η βλακεία απόψε σταμάτησε στον χώρο μου.

Να ξέρεις μικρό μου πως η βλακεία πάρα πολλές φορές σώζει. Φάρμακο μπορεί να ειναι στη πληγή. Βάλσαμο στον πόνο...

να κάνεις έρωτα ώρες
και οταν τελειώνεις
να κλαίς απο ευτυχία

Αυτο ειναι έρωτας

Να στέκεις δίπλα της ως το ξημέρωμα με τα μάτια κολλημένα πάνω της μήπως και μπορέσεις έστω και αυτες τις λίγες ώρες να τη χορτάσεις.
Να μην αφήνεις τα μάτια σου να κλείσουν για να μη χάσεις στιγμές.
Να μένεις ξάγρυπνος μέρες και νύχτες γι'αυτές.
Να περιμένεις το πρώτο της καλημέρα.
Να νιώθεις σαν την πρώτη ημέρα έπειτα απο τριάντα μήνες ταξίδι μαζί.
Να την παίρνεις μια αγκαλιά απαλή για να μη τη ξυπνήσεις.
Να της μιλάς ώρες για τις ζωές σας, για εκέινες που πέρασαν και γι'αυτές που θα'ρθουν! κι ας μη σ'ακούει.
Να κάνεις πέρα την παράλληλη ζωή και να συγχωρείς.
Να τρελένεσαι με την σκέψη και να πετάς ακόμα πιο ψηλά για να πιάσεις το άπιαστο.
Να την ερωτεύεσαι στα δύσκολα όλο και πιο πολύ.
Να ακούς την φωνή της παντού, γύρω σου και εντός σου.
Να στάζεις έρωτα και να ρέει σ'όλο το περιβάλλον γύρω σου.
Να τον ξεσπάς τον έρωτα.
Να αποδέχεσαι,
να προσπερνάς,
να χαιδεύεις,
να φιλάς,
να χορεύεις,
να τραγουδάς,
να ζαλίζεσαι,
να μεθάς,
να αναμένεις,
να σιωπάς,
να πετάς,
να τολμάς,
να αποζητάς,
...να ζείς το όνειρο και να κραυγάζεις τον έρωτα.

Ετσι ειναι ο έρωτας μικρή Βροχούλα μου.
Αερικός...

δεν εχω κάτι περισσότερο να πώ

Σ'αγαπώ πολύ

γελάω...

τα ίδια λόγια, οι ίδιες εικόνες, σε πιο φρέσκια version. ΤΑ ΙΔΙΑ

Δες πιο πίσω. Όλα μαγικά. Τα ίδια λόγια ερωτευμένων ανθρώπων, μέχρι....

μέχρι να'ρθει κάποιος άλλος να στα πεί ίσως πιο όμορφα ίσως με περισσότερη σάλτσα, ίσως με διαφορετικό τρόπο απ'ότι τόλμησα και σου'πα σ'αγαπώ. Θυμάσαι ? Σ'αγαπώ, όχι σ'αγαπάω. Σου είχε κάνει εντύπωση ο λόγος μου. Έπειτα ο τρόπος που κλειδώναν τα κορμιά μας, έπειτα το βλέμμα μας, η ματιά μας.

Μη νομίζεις φίλε ακροατή και συνοδοιπόρε, ο έρωτας τις ίδιες αντενδείξεις έχει στον άνθρωπο. Στο μόνο που διαφέρει ειναι ο χρόνος ίασης του καθενός. Και ξέρεις κάτι ? Εγώ ζώ ακόμα στον λήθαργο αυτού του αισθήματος. Ακόμα πονώ για κείνη σε κάθε της πόνο, κι ας μη καταλαβαίνω, άλλωστε ποιος καταλαβαίνει την σύντροφό του...

Μα απόψε πόνεσα πιότερο απο ποτέ. Πίστευα πως είχα εμμονές πως ήταν τέρατα που μου ζωναν στη φαντασία μου. Και εδώ γελώ. Τέρατα υπάρχουν στα παραμύθια σκέπτομαι. Ευτυχώς δεν έτυχε στους τόσους μήνες να τα συναντήσουμε μαζί. Μόνος πολεμούσα. Και τελευταία γίνονταν ψηλότερα, περισσότερα και δυνατότερα. Εσυ είχες να ασχοληθείς με κάτι πιο ευγενικό. Αυτά δεν ειναι για γυναίκες.

Μια ζωή μου έμεινε ακόμη στο παιχνίδι. Θα διεκδικήσω το υπόλοιπό μου μέχρι να στερέψει η κόκκινη γραμμή στο κάτω μέρος του μόνιτορ. Θα το παλέψω έως ώτου βγούν όλοι οι ηθοποιοί στο σανίδι για το χαιρετισμό τους. Έως ώτου έρθει το τελευταίο σου φιλί στο στόμα μου. Ίσως διεκδικήσω ξανά το βραχιόλι του χεριού μου.

Μα πως μπορούν όλα να έρθουν στο μηδέν ? Πως μπορούν ξαφνικά όλα να ξαναγίνουν λαμπρά στον ουρανό ? Πως μπορώ να χάσω τα όμορφα τοπία των ματιών σου ? Τη χαζομάρα στο πρόσωπό σου ? Το γέλιο σου, το χαμόγελο που κέρδισε τη καρδιά μου ? Πως μπορείς να παίζεις με αυτή ? Πως μπορείς έτσι να ξεγελιέσαι?

Θές να το ζήσεις ? Ζήσε το. Εμπειρίες μαζεύεις. Μα σκέψου πως αρχίζει ενα παραμύθι και πως ξαφνικά μπορεί να τελειώσει με εκείνον ν'αναζητά ακόμα τη αγάπη που συνταξίδευσε στη πορεία του. Συνήθως δεν ειναι μακρυά. Εκει στέκει και περιμένει.

Δεν καταλαβαίνεις...

Εγω ? Εγώ δεν καταλαβαίνω ?

.................................!

.................................!

Διάβαζα κάθε μέρα τα σημάδια σου. Εμμονές... σαχλαμάρες, όλα ενταγμένα στο θολό τοπίο των ημερών. Όμως απ'την άλλη υπήρχαν και τ'άλλα που φώναζαν τ'όνομά σου. Κάτι σε βροχή μου ακούγονταν. Οοοοχι Βροχούλα. Όοοοχι δυνατές κραυγές αγάπης. Απλές λέξεις ανάμεσα σε σκόρπιες προτάσεις. Μόνο ένας βλάκας σαν τον υποφαινόμενο θα φώναζε τόσο δυνατά. Γιατί ? Για να υπάρχει δεδομένο ? Ε ?

Πάρε να χεις τώρα. Run Χρήστο, run. Τον πούλο κι ας στη μαμά σου...

Δεν ξέρω.

Δεν μπορώ να σκεφθώ. Εχω υπερβεί τον εαυτό μου. Αντέχω όμως. Φάνηκε και στα χτυπήματα της καρδιάς. Φάνηκε την ώρα που προσπαθούσε να βγεί απο μέσα μου, να φύγει, την ώρα που χτυπούσε περίπου 625 φορές το ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Να πάς που βρε ηλίθια ? Τώρα ευτυχώς έπεσαν στουςς 258 χτύπους. Ξέρεις, μέχρι εχθές ήθελα να φύγω ταξίδι με την μηχανή. Μακρυά. Να τρέξω χιλιόμετρα με αυτή. Μα τώρα δεν μπορώ. Μου φαίνεται τόσο βαριά που δεν μπορώ ούτε στη σκέψη να ανέβω πάνω της. Ήθελα τόσο... και τώρα τίποτα.

Κοιμάσαι. Εγω ίσως όχι. Δεν με νοιάζει.

Ας κουρασθώ.

Ας χτυπήσω το κεφάλι μου πάνω στο γραφείο.

Ας πεθάνω.

Ας λείψω απ'τα όνειρά σου. Ξέρω πως κάποτε έζησα μέσα σ'αυτά.

Ξέρω πως μου ειναι σκληροί οι εφιάλτες, πιά.

Θέλω να σε φιλήσω μα φοβάμαι μη σε ξυπνήσω. Θέλω να ξαπλώσω δίπλα σου μια ακόμη φορά πριν βρεθεί κάποιος άλλος να σε πάρει.

Λυπάμαι που εγω δεν μπόρεσα να σε κάνω βόλτα στη παραλία. Ήξερα πως δεν σου άρεσε...

Δεν μπορεί άλλο η καρδιά απόψε. Ζητά κάπου διέξοδο να βγεί ρε γαμώτο.

Πονά εκει μέσα......................................................

Σε θέλω..............................................

Πνιγμένοι άγγελοι κοιμούνται στους βυθούς
μα οι ουρανοί είναι γεμάτοι με ναυάγια...

ξύπνα τους έρωτες που έχεις μυστικούς
μ' ένα σου νόημα λύσε όλα μου τα μάγια.

άφησες πίσω το πανωφόρι σου και να ξέρεις πως εδώ φυσά και η θερμοκρασία δεν λέει να ανέβει κι ας έχει μπεί ο Μάης και μουρμουρώ για τον καιρό αλλά ειναι το σημάδι που'χεις αφήσει ενώ εσύ περπατάς σε πόλη αγαπημένη και σε βρόχινα νερά ονειρεμένα και χαίρομαι για την χαρά σου, ευτυχώ για το χαμογελό σου, καθώς η σκέψη μου γυρνά στο πρόσωπό σου και λαχταρώ το ποθητό φιλί σου και ποθώ το μουσκεμένο στήθος, το άγγιγμα του κορμιού σου, την επαφή των βλεφάρων μας...

ανοιξιάτικη βροχούλα...

όλο και πιο λίγοι απ'τα παλιά μας χρόνια,
απ'το μεγάλωμά μας,
απ'την ασπρόμαυρη Σαββατόβραδη ζωή μας,
απο ανθρώπους αγνούς,
αληθινούς,
τρυφερούς και γνήσιους.

Μου θυμίζεις πολλά.
Τόσα πολλά...
μια ζωή ολάκερη...
κι εσύ και ο φίλος σου ο Ευγένιος............

Μορφές εξαίρετες...
...οι παππούδες μας...

Σήμερα έλειψες.
...απο νωρίς.

Να θυμάσαι.
Σ'αγαπώ.
Να περνάς καλά εύχομαι.
Να ευχαριστιέσαι την κάθε στιγμή.

Παρατηρούσα τους ανθρώπους στην αγορά.
Δεν είχαν αυτό το δήθεν και το τάχα μου στο πρόσωπό τους, στο περπάτημα και στο βλέμμα τους, αυτό που συνάντησα στο πανηγύρι της Παρασκευής ! Δυο κόσμοι αντίθετοι στην ίδια πόλη. Μόνο τους εμπόρους έβλεπες, με το πονηρό δαιμόνιο στο μάτι τους, που'χουν φάει με το κουτάλι το κάθε καρυδιάς καρύδι.
Έπινα καφέ παρατηρώντας εκείνο το κόσμο και την πραμάτεια των μαγαζιών του σ'ένα καφενείο απο αυτά με τα τσίγγινα τραπεζάκια και τις ξύλινες καρέκλες. Απέναντί μου κάποιο παζάρι γυαλιών μ'έναν πλανώδιο και δυο κοπέλες μου απόσπασε τη προσοχή. "Άσπρα έχω. Αυτά. Ήταν παραγγελία απο κάποιον άλλον, άλλα αν τα θές εσύ πάρτα, ειναι ρέιμπαν, πολύ καλά με καλούς φακούς. Τι τα κοιτάς? Το φακό δές...δές... πάρε τα μάυρα, θα σου πηγαίνουν, εισαι μελαχροινή... έχω και λακόστ... σε κολόνια..."
Ααα ξέχασα να πώ ότι μαζί με το καφέ παρήγγειλα κι ένα τόστ, μικτό το είπε, με κασέρι και σαλάμι ή κατ'εμέ ενα σάντουιτς ψημμένο με τυρί, ζαμπόν...! Κάποιοι φωτογράφιζαν την κίνηση και τις εικόνες του δρόμου με το συνεχόμενο αλισβερίσι και τις συνεχόμενες φωνές του μανάβη "αϊσέ απο την Πελοπόννησο"
Τέτοιες εικόνες βρίσκεις παντού, σε κάθε πόλη. Κάθε πόλη έχει την αγορά της, αρκεί να μη μένεις σ'εκείνα τα μεγάλα πολυκαταστήματα και τους δήθεν λαμπερούς δρόμους αυτής.
Μάζεψα εικόνες...
Θα ξαναπεράσω

Σάββατο 30 Απρίλη

Τελευταία κάτι γίνεται.
Μια ανωμαλία σπρώχνει τ'άκρα στη μέση του κόσμου. Μια ένταση στο εσωτερικό της γής και μια προσπάθεια απόδρασης στη θάλασσα της μοναξιάς απ'όλους. Θαρρείς πως όλα τα καλά συμμάχησαν για να μας κουράσουν και να μας δοκιμάσουν. Θαρρείς πως οι προσπάθειες ζωής ρούφηξαν ανάσες απ'την ανάσα μας και στερηθήκαμε πνοές, κομμάτια απ'την αγάπη μας και τσιγκουνευόμαστε την εναπομείνουσα, ώρες απο τον χρόνο μας και δεν περίσσεψε για εμάς...
Τελευταία δεν μ'αρέσει... κάτι γίνεται.
Θέλω μια βάπτιση στο νερό. Να βυθιστώ και να βγώ με μια νέα ζωή, χαρωπή και αθώα και με σένα να συνεχίζεις να μου κρατάς συντροφιά. Να σταματήσει ο πόλεμος σκέψεων και διαμφισβήτησης που κυβερνά το κόσμο ετούτο και να μπώ σ'έναν άλλο "εγνωσμένο" και αναμφίβολο που θα μου χαρίζει ηρεμία και πίστη.
Θυμίζει σβησμένο ηφαίστειο. Παρακαλάς να μη βρεθείς στο διάβα της ανασαιμιάς του. Ετσι κι εγώ. Κρατάς σφιχτά δεμένη την πληγή και παρακαλάς να κλείσει.
Κοιτώ την διαδρομή προσπαθώντας να προσπεράσω τ'άσχημα κι σκοτεινά εκείνα μονοπάτια που οδηγούν στο αδιέξοδο και σταματώ σε όμορφα τοπία καμωμένα απο σένα κι απο μένα. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι ακόμα και να σκέπτομαι. Οι σκέψεις μου, ώρες γίνονται σκληρές κι απάνθρωπες. Πονηρές και καταχθόνιες. Τρυπούν το κρανίο βάζοντας σε κίνδυνο κάθε κύτταρο του νού απο την σαπίλα παλιάς χωματερής. Ζητώ λέξεις καθαγιασμένες ανάμεσα στις τόσες. Θέλω να βρίσκω πολλές. Πάρα πολλές έτσι ώστε να μην αφήνω κάποιες άλλες να καταφέρνουν την διάτρηση των σκέψεων. Ζητώ επίμονα βοήθεια κι απο εσένα. Θέλω να με κρατήσεις δυνατό, να μείνουν πίσω πλάνες και να βρεθεί μπροστά μας το φρόνιμο και το αγνό της αγκαλιάς μιας Παρασκευής και ενός μηνύματος που ανέτρεψε τα γεγονότα του Μαίου.


Σήμερα πρόσεξα τα κενά. Εικοσιτέσσερεις Γενάρη ήταν η τελευταία σου φωτό.
Σα να'βαλες στοίχημα πως όντως θα ειναι η τελευταία...

Απ'τις πιο βαρετές πασχαλινές ημέρες

ever

Νυστάζω...
Δεν θέλω να κοιμηθώ.
Όχι ακόμα τουλάχιστον.
Λίγη ώρα μετά την ώρα της Ανάστασης κι έχω συντροφιά εμένα και την φωνή σου στο μακρυά της πόλης. Στο πουθενά της βραδιάς. Στο λίγο της ανάσας σου. Στα μάτια που λείπουν. Στο άγγιγμα του προσώπου σου. Στο σ'αγαπώ που νιώθω. Στο κορμί που πόθησα...
Κλείνουν τα μάτια και η μορφή παίρνει υπόσταση. Απλώνω το χέρι. Σ'αγγίζω. Χαιδέυω το πρόσωπό σου. Φιλώ τα χείλη σου. Με πάθος. Ασταμάτητα. Δεν θέλω να χάσω σπιθαμή του προσώπου σου...
και του κορμιού σου...

Καληνύχτα μικρό μου. Σε λίγες ώρες ξημερώνει.
Θα σμίξουμε ...

Σκέψεις ανάκατες

Ανάρτηση με τον ίδιο τίτλο, νούμερο εκατόν πενήντα φεύγα και κάτι.
Κι εγώ δηλαδή πότε θα χυθώ στο νερό ?
Πάσχα με την θερμοκρασία κάπου στο +10 ?

Ουρανός και διάθεση κάπως περίεργη. Ουρανός Μεγάλης Δευτέρας. Διάθεση Μεγάλης εβδομάδας. Λίγο πριν το Πάσχα και χειμώνιασε ξανά. Λίγο πριν την έναρξη της εβδομάδας και η φυγή του ανθρώπου, το "R" της Θεσσαλονίκης και το γνήσιο των ακουσμάτων μας, επηρέασε αρκετά τον αέρα μου απο εχθές. Λίγο η χθεσινή μεσημεριανή βαβούρα, λίγο η βραδυνή θέαση, λίγο τα συνεχόμενα ακούσματα στο ραδιόφωνο των τραγουδιών του, λίγο η συννεφιά, κατάφεραν να θέλει να φύγει μακριά από τα καθημερινά, νους και σώμα. Και καλά το σώμα το κρατάς, το αλυσοδένεις, το καρφώνεις στη καρέκλα, κάτι το κανεις. Το νου ? ε ? Λίγο μόνο το πρωινό μήτινγκ –εξελληνιστεί το meeting...!- του γραφείου με σταμάτησε από τούτες εδώ τις σκέψεις, άλλα ως εκεί. Στη συνέχεια ανοίγεις ραδιόφωνο... αφιερώματα παντού. Μα παντού. Και συνέχεια. Μα συνέχεια.
“Μικροί σαν είμασταν μαζεύαμε χρήματα, τα δίναμε στον Σαββόπουλο να πάει σινεμά να δεί ενα έργο κι έπειτα να ρθεί να μας το διηγηθεί. Όταν κάποτε καταφέρναμε να δούμε αυτές τις ταινίες σε πληροφορώ ότι ωχριούσανε μπροστά στις διηγήσεις του Διονύση...” Νίκος Πάπάζογλου.
Δεν είναι κάτι ενδεικτικό γι’αυτόν τον άνθρωπο. Απλά σκέφθηκα πόσο λείπουν οι άγνωστες εικόνες από το σημερινό κόσμο. Πόσα απ’αυτά υπάρχουν και μας κάνουν να ονειροπολούμε ? Πόσα παραμύθια και πόσες λέξεις καθημερινά μας ταξιδεύουν ? Αν δεν συχνά στοχάζεσαι, πρέπει να ερωτευθείς για να’σαι ο τυχερός.

Και τώρα ποιος θα κλείνει τις συναυλίες του Σεπτεμβρίου στον Λυκαβηττό ?

12:00

Μα ήθελες τόσο να του το ζητήσεις...

Εχω μέσα μου τόσα μα ταυτόχρονα υπάρχει κενό.
Σκέπτομαι τόσα και τίποτα μαζί.
Όλα καλά και σκατά μαζί, όπως μου έλεγες.
Θέλω να αποτυπώσω τόσα μα τίποτα δεν λερώνει το χαρτί ούτε γεμίζει σκουπίδια το λευκό της οθόνης.
Λέω,
πρέπει να περνάμε τόσες προσωπικές δοκιμασίες για τα όμορφα ? Για να 'μαστε ταπεινοί μπρός στην ζωή ? Για να μη σταματούμε τον αγώνα ?
Ok, λέω.
Και να ρωτήσω κάτι ακόμα. Επιλεκτικά γίνεται ή ειναι το αντίτιμο κάποιας πληγής που κρύβεται τόσο ώστε να ψάχνεις ατέλειωτες ώρες, χρόνια, αιώνες ?
Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως δεν μπορείς να δώσεις αυτο που θές, πως δεν κάνεις κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο θές και ότι χρωστάς ακόμα πολλά δίχως όμως να γνωρίζεις πότε θα δώσεις τις οφειλές σου.
Αυτα έχω.
Αυτά κι άλλα πολλά που δεν καταγράφονται εύκολα, στριφογυρίζουν γύρω μου, μέσα μου, με πλακώνουν, μου ρουφούν την ενέργεια, μου βάζουν τρικλοποδιά για να μη περπατώ, να μένω άσ... άσκεφτος, πως το λένε αστόχαστος, αυτό.
..............................
και όχι ρε πούστη μου δεν είσαι καθόλου μικρή μα καθόλου. Έχεις μια τεράστια καρδιά μια τεράστια ψυχή...γι'αυτό σ'αγαπώ.

Είμ' επισκέπτης σ' έναν κόσμο απροσκάλεστος
άπληστος,περίεργος κι αόρατος συνάμα.
Μια περιουσία από όνειρα, μια άβυσσος, παλιά ιστορία
Ήρθα με τα δώρα μου αντάμα.
Σ' ένα λιβάδι άσπρα άλογα τη χαίτη τους τινάζουν
Κοίτα και πες μου αν έχεις δει ποτέ σου
κάτι ομορφότερο απ' αυτό
Σ' ένα ρεφρέν των τραγουδιών μου θα τα κλείσω
κι ας καλπάζουν πριν κάποιοι τα προλάβουνε
γιατί
σκοτώνουν τ' άλογα, μωρό μου, όταν γεράσουν.
Μήπως θυμάσαι πότε σε πρωτοσυνάντησα
πρώτη ματιά, πρώτο φιλί και πρώτο χάδι
Να μάθεις ήθελες για μένα,δεν απάντησα
μα βρήκες ο,τι είχα κρύψει στα σκοτάδι.
Δε με πειράζει αν δε με κάλεσαν στο πάρτι τους
δεν ήρθα εδώ νια να χαλάσω τη γιορτή τους
θα χαραμίσω δυο ζεϊμπέκικα για πάρτη τους
κι ώρα καλή τους.
Γι' αυτό σου λέω να θυμάσαι τα παιχνίδια σου
τα παιδικά τραγούδια, τις εικόνες, το άρωμα τους
το άσπρο φόρεμα που κέντησε η μάνα σου
και τα χεράκια σου στα χέρια του μπαμπά σου.
ΚΟΙΤΑ...

Μικρά ακούσματα.

Τριγμοί ξύλων ειναι απ'την εστία.

Η σκέψη κουλουριασμένη μέσα μου
δίχως βίαιες κινήσεις,
απαλά,
στέκει σ'Εκείνη.
Στον έρωτα τον πρωινό
και στο μειδίαμά της
κάθε που διάβαζε
μια στάλα
απο κείνο το βιβλίο.
Μια ηρεμία σε κυριαρχεί τούτες της μέρες,
λέω.
Το είδα στα μάτια σου
στα λόγια
και το κορμί σου.
Μια γέννηση ετοιμάζεις,
μια νέα φλόγα μέσα σου
και όλα δείχνουν τόσο αρμονικά.
Ταιριάζεις με την φύση, σήμερα.

...έχει μια όμορφη βροχερή γαλήνη.

Έρωτας

Κάποιοι τον έρωτα αφουγκράστηκαν επίμονα
μέσα σε στίχους ποιητών και σε βιβλία
μα ό,τι κατάφεραν ν' ακούσουν μόνο ήτανε
μία παράξενη ηχώ, μια ιστορία.
Άλλοι τον ξόρκισαν σα δαίμονα, σα φάντασμα
και τον εξόρισαν στα βάθη της αβύσσου
ώσπου στο τέλος ευτυχείς αναληφθήκανε
αφού στεγνώσανε στον κόσμο την ψυχή τους.
Κάποιοι του χάρισαν μορφή ενός παράφρονα
που κατασπάραζε τις σάρκες τους με βία
και ηδονικά μες στο μυαλό τους στριφογύριζε
μια ακατάληπτη κραυγή, μια μελωδία.
Άλλοι στο πάθος του υπέκυψαν περήφανα
αφού κολύμπησαν στη νάρκη του και μόνο
όμως τη στέρησή του ακριβά πληρώσανε
κάθε που ξύπναγαν σφαδάζοντας με πόνο.
Κάποιοι περπάτησαν στη έρημο και δίψασαν
και καθώς έσκυψαν να πιουν απ' τα νερά του
είδαν το σώμα τους απ' τη δροσιά να καίγεται
κι άλλοτε πάλι να παγώνει απ' τη φωτιά του.
Κι εγώ που απόψε τα δάχτυλά μου έσυρα
πάνω σε τραύματα που άντεξαν στο χρόνο
μέσα σε σκέψεις σκοτεινές νιώθω να πνίγομα

γι' αυτό στην πλάνη του βουτώ για οξυγόνο.

Τελευταία του μήνα η σημερινή και κοντά στο μεσημέρι ένιωσα μια,
άνευ λόγου, χαζή αγωνία περιμένοντας ν'ακούσω κάτι
απο καιρό γνωστό.

Δεν είχα να νιώσω κάτι διαφορετικό γι'αυτό το θέμα
στο πέρασμα της μέρας...

μόνο αυτό.

Πέρασε γρήγορα ο χρόνος...

Όπως έχω ξαναπεί,

μηδενίζεις το κοντέρ

και ξαναρχίζεις το ταξίδι...

Πηγή έμπνευσης

...εσύ και ο κόσμος γύρω μου.
Κόσμος με την ευρύτερη έννοια. Οχι μόνο οι ανθρώποι αλλά η φύση όλη. Η γή και ο ουρανός. Η θάλασσα κι εσύ. Συχνά περπατάς στα ονειρά μου. Συχνά χαϊδεύεις την ύπαρξή μου σ'αυτά. Θαρρεί κανείς πως δεν σ'έχω την ημέρα. Πως λείπεις απο κοντά μου. Πως σε αναζητώ συνεχώς. Σήμερα το πρωί με ξύπνησες ενώ σ'είχα στ'ονειρό μου και σου μιλούσα. Κάποια συζήτηση αφήσαμε γιατί το τηλεφώνημά σου μ'έφερε στον ξύπνιο μου και στην έναρξη της ημέρας μου. Σε άκουσα όμως και την χαρά μου πήρα αγκαλιά. Για κάποιο λόγο άφησα το κινητό μου σε σημείο που βρήκε σήμα και σε περίμενα ξανά κι ας ήξερα πως δεν θα μ'επερνες εκεί...!
Πηγή έμπνευσης διάβασα κάπου ο έρωτας. Άλλοτε, συνεχίζω εγώ, κάποιος χαμένος, άλλοτε νέος, ίσως άλλοτε κάποιος απραγματοποίητος, ή κάποιος που προσπάθησε μάταια να ζήσει σε δυο κορμιά, άλλοτε πάλι κάποιος που έχει κολλήσει πάνω σ'αυτά χρόνια, δίχως κούραση, δίχως μαρασμό. Χμμμ μου θυμίζει κάτι ? Κάτι γνώριμο ? Γιατί όχι λέω ? Εξάλλου το ίδιο λές κι εσύ.
Σχεδόν βράδιασε έξω μ'ακόμα βλέπω την συννεφιά του ουρανού απο τις ανοικτές πόρτες του σπιτιού. Μια συννεφιά που όμως δεν λέει να βρέξει. Ενίοτε στάλες ξεχασμένες έρχονται εδώ στα χαμηλά, ίσα για να μου θυμίσει την ύπαρξη της Βροχούλας. Εκείνης που κάποτε δεν ήξερα τ'όνομά της και μια μορφή τριγύριζε στο μυαλό. Αερικό.
Αυτό.
Δεν σταμάτησα να σε βλέπω έτσι, ακόμα κι ύστερα απο τόσες ημέρες.
Ημέρες ?
Γιατί όχι χρόνια ?
Γιατί στις ημέρες δίνεις ονόματα, στα χρόνια όχι. Ύστερα κιόλας, κάθε 365 ημέρες αναφέρεσαι στο πέρας αυτών, ενώ με τις ημέρες μπορείς, τουλάχιστον κάθε 24 ώρες, να κάνεις μια νέα αρχή. Άλλωστε οι ημέρες φαίνονται τόσες πολλές που δίνουν άλλη διάσταση στην σχέση μας. Φιλοσοφημένο αυτό. Ακου που σου λέω... και ξαφνικά μια εικόνα ήρθε και σκάλωσε πάνω απ'το κεφάλι μου σε μορφή σύννεφου, όπως στα κόμιξ.. Μια παντόφλα λοιπόν, να προσγειώνεται σ'αυτό με την πρόφαση της ανωτέρω μπαρούφας...
Ok σταματώ.
Εξω σκοτείνιασε πια για τα καλά. Ευτυχώς σήμερα μια βόλτα στην θάλασσα ήρθε και αναζωογόνησε το ειναι μου. Όπως πάντα βέβαια. Ίαση στην ψυχή τούτο το απέραντο της γής. Η ομορφιά του ακόμα και τον χειμώνα παραμένει ίδια.
Κάποτε έλεγα, ήθελα ανάμεσα σε τόσα άλλα που συχνά θέλει ο άνθρωπος, ήθελα λοιπόν να γίνω ναυτικός. Δεν το προσπάθησα κάν. Απλά ήθελα... Τα ταξίδια μείναν μόνο για τόπους κοντινούς όπου τα πλοία της γραμμής ανέλαβαν να μου προσφέρουν λίγες ώρες προσομοίωσης. Ευτυχώς έχω γνωρίσει την θάλασσα σε όλες τις εποχές του χρόνου. Σε πλήρη νηνεμία άλλα και στην άγρια μορφή της. Μη φανταστείς τίποτα ωκεανούς. Για Αιγαίο πέλαγος μιλώ.
Απο εδω μου φαίνεται μακρυά για να το περπατήσω. Εικόνες απο Άνδρο, Αστυπάλαια, Σύμη, κάθε μια με το δικά της χρώματα και διαφορετικές μνήμες. Ακόμα και αυτή η Κάρπαθος έχει το δικό της χώρο μέσα μου...

σκόρπια μεσάνυχτα

...για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα άλλο δεν ζητώ που'χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ...

αυτές τις λέξεις διαμόρφωσαν τα δάκτυλά μου στην πρώτη αφή των πλήκτρων...

Αυτή η ησυχία, οι λέξεις μα και αυτο το λαούτο...

Στου δρά έ στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ' άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ

Εικόνες...

Δυο ξύλα που σιγοκαίν, κάτι παξιμάδια με λάδι, κατίκι και ρίγανη στο πιάτο, το ψαράκι -εκείνο που σου'χα πάρει εγώ- που βρήκε την ημέρα να ξαπλώσει , λίγο ρακόμελο που 'χει μείνει, κάποιος ν'αναρωτιέται ποιο το χρώμα της αγάπης, άλλος ν'ανατρέπει την χαρά της ημέρας, άλλος να περπατά σε άγνωστα σοκάκια... ένα ξύλο να σπάει στην ζέστα της φλόγας, κάποιος άλλος να τα πίνει με φίλους, άλλος να τα πίνει μόνος, κάποιος άλλος να σιγοτραγουδά, άλλος ν'αναπολεί στιγμές, άλλος να τις ζεί, άλλος να τις ψάχνει, άλλος να στέκει απορρημένος, άλλος ν'ακούει τον σταθμό εκείνον που τόσο πολύ του άρεσε στο αυτοκίνητο, κάποιος άλλος να κοιτά το τηλέφωνο μήπως και δεν το άκουσε να χτυπά, άλλος να διαβάζει παλιά και νέα σχέδια που φτιάχνουν γράμματα, άλλος να νιώθει χάλια ενώ άλλος να πετά στον αέρα, κάποιος άλλος να σιωπά , άλλος να περιμένει, άλλος να ταξιδεύει, άλλος να βλέπει μπροστά του το Φισκάρδο, κάποιος άλλος την Σύμη, άλλος ολόκληρο το Αιγαίο, άλλος να περνά απο μέρη που αγάπησε...

...άλλος να σταματά το γράψιμο να κλείνει τα μάτια να ταξιδεύει με την μουσική να συζητά με τον Εαυτό του ενώ στο βάθος ένα κόκκινο...

...ένα ξύλο να σιγοκαίει.

Και...

Και βρίσκεσαι σε σημείο που δεν μπορείς να μιλήσεις και ψάχνεις, σε μέγιστη ταχύτητα, να βρείς τι θα πείς και ο άλλος ακούει κάποιον να ψελλίζει και του δίνεις την εντύπωση πως δεν ξέρεις ποιος είσαι και αρχίζεις να φουντώνεις και αναρωτιέσαι τι έγινε μέσα σε λίγα δεπτερόλεπτα και αυτός να ρίχνει ερωτήσεις και τις θεωρείς άσκοπες, χαζές και άκαιρες και ψάχνεις να βρείς το γιατί και νιώθεις να σε κοιτούν οι πάντες και να σ’ακούν και οι τοίχοι και προσπαθείς να καλύψεις τα λόγια σου και εκείνα να γίνονται πιο τρανταχτά μπροστά στην αίσθηση ενοχής και οι εξηγήσεις που θές να δώσεις να μένουν μέσα σου και ο επεξεργαστής να δουλεύει στο 100% της μνήμης σου και η θερμοκρασία να φθάνει στα ύψη ενώ έξω είναι υπό το μηδέν και και και...
και λές “αχ βρε Ελενίτσα...”

Έτσι νιώθεις σε άξαφνο τηλεφώνημα που δέχεσαι στις 13:43

Ανοίγοντας την σελίδα μου, ένας στίχος μου ήρθε στο νού.
"Τι παράξενη κοπέλα είσαι συ
τι μεράκια έχεις και σε βασανίζουν..."

Τι κοιτάς ?
Την φωτιά...

...βλέπω εικόνες μέσα της.
Βλέπω φλόγες μ'ευγένεια θα'λεγα να πετάγονται απο παντου. Κάποιες κρύβονται πίσω απο ένα κουτσουρο και κάπου κάπου εμφανίζονται στην σκηνή γελαστές, κάποιες άλλες σαν σε χορό πηδούν απο απ'το ενα ξύλο στο άλλο και κάποιες στέκουν στα πάνω πατώματα όλων, δείχνοντας με καμάρι την κορμοστασιά τους.
Πλέκεις ιστορίες στην στιγμή.

Προσπαθώ να καταλάβω τι διαβάζω μα δεν βγάζω νόημα.
Συχνά νιώθω ότι βγάζω απ'την βολή της εκείνη την παράξενη κοπέλα. Συχνά νιώθω ότι παρεμβαίνω στην ήσυχη ζωή της.
...κι εκείνες τις στιγμές θυμάμαι τις αγκαλιές που της κρεμούσα σε κάθε σημείο του σπιτιού για να τις βρίσκει σε κάθε της βήμα...
Κι εκείνες τις στιγμές προσπαθώ να βρώ τον ουρανό της για να σταθώ αστέρι δίπλα της... μαγικός, μοναδικός...

Η φωτιά συνεχίζει να καίει και να δίνει αυτο το αμυδρό φώς στο σκοτάδι
... θαρείς και μας ζηλεύει...