...για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα άλλο δεν ζητώ που'χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ...
αυτές τις λέξεις διαμόρφωσαν τα δάκτυλά μου στην πρώτη αφή των πλήκτρων...
Αυτή η ησυχία, οι λέξεις μα και αυτο το λαούτο...
Στου δρά έ στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ' άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ
Εικόνες...
Δυο ξύλα που σιγοκαίν, κάτι παξιμάδια με λάδι, κατίκι και ρίγανη στο πιάτο, το ψαράκι -εκείνο που σου'χα πάρει εγώ- που βρήκε την ημέρα να ξαπλώσει , λίγο ρακόμελο που 'χει μείνει, κάποιος ν'αναρωτιέται ποιο το χρώμα της αγάπης, άλλος ν'ανατρέπει την χαρά της ημέρας, άλλος να περπατά σε άγνωστα σοκάκια... ένα ξύλο να σπάει στην ζέστα της φλόγας, κάποιος άλλος να τα πίνει με φίλους, άλλος να τα πίνει μόνος, κάποιος άλλος να σιγοτραγουδά, άλλος ν'αναπολεί στιγμές, άλλος να τις ζεί, άλλος να τις ψάχνει, άλλος να στέκει απορρημένος, άλλος ν'ακούει τον σταθμό εκείνον που τόσο πολύ του άρεσε στο αυτοκίνητο, κάποιος άλλος να κοιτά το τηλέφωνο μήπως και δεν το άκουσε να χτυπά, άλλος να διαβάζει παλιά και νέα σχέδια που φτιάχνουν γράμματα, άλλος να νιώθει χάλια ενώ άλλος να πετά στον αέρα, κάποιος άλλος να σιωπά , άλλος να περιμένει, άλλος να ταξιδεύει, άλλος να βλέπει μπροστά του το Φισκάρδο, κάποιος άλλος την Σύμη, άλλος ολόκληρο το Αιγαίο, άλλος να περνά απο μέρη που αγάπησε...
...άλλος να σταματά το γράψιμο να κλείνει τα μάτια να ταξιδεύει με την μουσική να συζητά με τον Εαυτό του ενώ στο βάθος ένα κόκκινο...
...ένα ξύλο να σιγοκαίει.
