Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία.
Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη...
...Ότι θα έρθω από μακριά και 'γώ σε λίγο,
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα
Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,
θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...
Αύγουστος δίχως καλοκαίρι στην ψυχή.
Καλοκαίρι δίχως εμένα μαζί μου.
Χαμένες σκέψεις σε ατέλειωτα χιλιόμετρα.
Μέσα σε λίγες ημέρες το κοντέρ έγραψε μερικές χιλιάδες απο δαύτα, μα και πάλι το νού που τρέχει με ιλιγγιώδης ταχύτητα και δεν αφήνει τις σκέψεις ν'ανασάνουν μέσα μου, δεν τον έφθασε.
Έτσι και εγώ, αυθαίρετα, μάζεψα κάποιες και τις άφησα στην άκρη να περιμένουν...
Πάλι θα ξαναμπεις στο χάρτη...
ReplyDeleteΥπομονή καλέ μου... Απλά μετά θα πρέπει να χαράξεις πορεία για άλλη διαδρομη... κατα προτιμηση λιγότερο υγρή...
όσο ναυαγώ τόσο μικραίνω
ReplyDelete& όσο χάνομαι τόσο λιγοστεύω...
Οσο ναυαγείς τόσο γεμίζεις εμπειρίες... και τόσο νοιώθεις τη θάλασσα μέσα σου...
ReplyDeleteΤιποτα κακό μ'αυτό...
Iσα ισα σε δυναμώνει...
Τ'ανήλιαγα και σκοτεινά να φοβάσαι...
Αυτά σε μικραίνουν...